อัน"ตัวกู" "ตัวสู" มิได้มี

แต่พอโง่ มันเป็นผี โผล่มาได้

พอหายโง่ "กู"-"สู" ก็หายไป

พอโง่ใหม่ โผล่ใหม่ ดูให้ดี

แต่ละข้าง ต่างยึด ว่า"ตัวกู"

จึงเกิดการ ต่อสู้ กันอย่างผี

ต่างหมายมั่น แก่กัน ฉันไพรี

ทั้งเปิดเผย ลับลี้ มีทั่วไป

ที่ด้อยกว่า สู้ว่ากู ก็มีดี

ที่เด่นกว่า ข่มขี่ เขาเข้าไว้

ที่พอกัน กันท่า มิว่าใคร

ล้วนแต่ใคร่ โด่งดัง เป็นธรรมดา

เอาพระธรรม กวาดล้าง อย่างไม้กวาด

สำหรับฟาด หัวสัตว์ ที่ข้างฝา

ตกกระเด็น เป็นเหยื่อ แก่ไก่กา

ที่เก่งกว่า คืออย่าโง่ ให้โผล่เอยฯ


จากหัวข้อธรรมในคำกลอน....พุทธทาสภิกขุ

แวะมา ชอบคำสอนของท่านพระพุทธทาส มาตลอด
เพราะท่านใช้คำ ชัดเจน ตรงไป ตรงมาและตรงประเด็น
และประกอบกับความเรียบง่ายของท่าน

อ้างถึง เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์....@ เกลียวปัจจยาการ @
๙. อุปาทาน
ยึดมั่นถือมั่นสำคัญหมาย
ยึดความว่างวายว่าไม่ว่าง
ยึดตัวคนไว้ไม่ละวาง
ยึดสร้างสมมติมายาการ
๑๑. ชาติ
ตัวตนเกิดแล้วทุกข์เกิดแล้ว
ทิวแถวแห่งทุกข์ในทุกหน
ทุกขณะแห่งจิตจักบันดล
ความทุกข์เป็นผลในทุกภาย

เป็นเกลียวแห่งปัจจยาการ
เป็นทวารไปสู่ความสูงต่ำ
เป็นขณะแห่งจิตจักน้อมนำ
เป็นปริศนาธรรมให้ทบทวน.