กลัวตายครับ ไม่กลัวเกิด ถ้าได้เกิดในภพภูมิดีๆ เช่นสวรรค์ หรือมนุษย์ ถ้าไม่เกิดมาเป็นมนุษย์ ก็คงไม่สามารถเลิกเกิดได้ หากพระพุทธเจ้าเลือกจะไม่เกิดตั้งแต่ตอนที่บารมีพอที่จะบรรลุธรรมได้ เราคงไม่ได้มานั่งตอบปัญหานี้

ตอนนี้หมดความกลัวตายแล้วงับ เจริญ มรณานุสติอยู่ตลอด อยู่ด้วยอานาปาณสติเป็นวิหารธรรม

มีแต่กลัวการเกิด ถึงจะให้ไปเกิดดีๆแบบ พรหมโลก ก็ไม่อยากไป เทวดาและมนุษย์ก็ไม่อยากไปเกิดเเล้ว

ว่าง สว่าง บริสุทธิ์ หยุดความปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกิริยาของจิต ไม่มีอะไรเลย ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

แบบว่า ไม่กลัวแต่เบื่อมากกว่า... เบื่อที่จะต้องมาเกิด เกิด เกิด

สำหรับผมไม่กลัวครับคนเราก็เกิดมา ก็ต้องแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมครับ ทุกคนหนีความตายไม่ได้

กระผมเชื่อว่าคนเราเกิดมาก็ต้องมีกรรมเป็นของตนครับ

ตราบใดยังต้องเกิดอีก แสดงว่ากิเลสในตัวเรายังไม่หมด

ดังนั้น ‘การตาย’ จึงน่ากลัวน้อยกว่า ‘การเกิด’

เพราะ “การเกิด” ย่อมเป็นทุกข์อยู่ร่ำไป

ผมว่านะครับ 100 ทั้ง 100 กลัวตายทั้งนั้นแหละครับ

ผมก็คนหนึ่งแหละครับที่กลัวตาย

ไม่เชื่อลองเอามีิดมาเชือดคอตัวเองดูซิครับ

ขณะจะเชือดลองดูซิกลัวเกิดหรือกลัวตายครับ

แรก ๆ ..เพราะกลัวตาย..จึงกลัวเกิด..

หลัง ๆ .เพราะไม่รู้....จึงกลัวเกิด..

ก็มันไม่รู้จะเกิดเป็นอะไร...ไม่มีอะไรรับประกันได้..มีแต่ความไม่แน่นอน...

พอรู้..ว่า..ความแน่นอนสามารถมีได้..แต่มีเงื่อนไข..

เพราะอยากมีความแน่นอนในอนาคต..เงื่อนไขอะไร..ก็จะทำ

เงื่อนไข..แรก..สังโยชน์ 3 ข้อแรก..จงละให้ได้..ทำให้สำเร็จ

แค่ 3 ข้อนี้นะ..ดีใจ..เห็นข้อมันน้อยดี..ใจก็ชื่น..มีกำลังใจ..ขึ้นมาเป็นกอง

ถึงปัจจุบันนี้..กำลังใจยังดีอยู่..คิดว่า..สักวัน..เราจะถึงจุดที่ไม่มีอะไรทำให้เรากลัวได้อีก..

ถ้าจะให้พูดตามหลักการทางศาสนา ก็ต้องบอกว่ากลัว เกิดมากกว่ากลัวตาย
......แต่ถ้าจะให้พูดตามหลักของตัวเอง ผมไม่กลัวเกิดและไม่กลัวตาย
ที่ว่าไม่กลัวเกิด เพราะมั่นใจว่าตนเองปฏิบัติธรรมด้วยความจริงใจ ผลจะสำเร็จหรือไม่
ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ก็ได้แต่ตั้งจิตว่า สิ่งที่ทำในชาตินี้คงสะสมไปในชาติหน้า
.....ที่ว่าไม่กลัวตาย ผมว่าความตายเป็นเรื่องเล็กกว่าการเกิด เพราะใครๆย่อมรู้ว่า
เกิดแล้วต้องตายทุกคน แต่ที่ใครเขากลัวความตายเพราะกลัวจะไม่ได้เกิด คือต้อง
ชดใช้กรรมในนรก
.....อันที่จริงแล้วทุกคนกลัวไม่เหมือนกันหรอกครับ บางคนกลัวเกิด บางคนกลัวตาย
แต่ผมว่า สิ่งที่ทุกคนกลัวเหมือนกันคือ กลัวการทรมานก่อนตายก็หมายถึงโรคภัย
ไข้เจ็บไงครับ ถ้าบอกไม่กลัว ก็ขอถามว่ากลัว มะเร็งไหม อัมพฤกษ์-อัมพาตละ
สรุปสิ่งที่ทุกคนกลัว คือความเจ็บปวดครับ

สรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนตกอยู่ภายใต้กฎของไตรลักษณ์ทั้งสิ้น
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ดังนี้ เมื่อความรู้เกิดขึ้น ความไม่รู้ (อวิชชา) ก็หายไปเอง ราคะ โทสะ โมหะ ซึ่งเกิดขึ้นจากความไม่รู้เป็นมูลฐาน ก็พลอยถูกโค่นทำลายสาปสูญไปด้วย จึงไม่มีการหลงผิดเป็นถูก ไม่หลงใหลมัวเมา

เมื่อไม่ยึดถือ ตน ก็ไม่มี เพราะ ตน เกิดมาจากการหลงยึดถือ นั่นก็คือการมองเห็นแล้วปล่อยวาง อัตตา เสียได้ ถึงความรู้สึก อนัตตา ได้เสวยผลสูงขึ้นมาตามลำดับ ว่านี่คือ ยอดแห่งความสุข อันแท้จริง ตามที่พระพุทธองค์ทรงวางไว้อย่างแน่แท้

มรณะ ธัมโมหิ มระณัง อะนะ ติโต
เรามีความตายเป็นธรรมดาเราจะล่วงพ้นความตายไปไม่ได้

ผู้ถึงธรรมเป็นอยู่ก็ไม่เดือดร้อน เวลาจะตายก็ไม่เศร้าโศก ถ้าเป็นปราชญ์มองเห็นที่หมายแล้วไซร้ ถึงอยู่ท่ามกลางโลกที่โศกก็หาโศกไม่

ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ.............

ขออนุโมทนากับทุกความคิดเห็น
ดิฉันขออนุญาตยกตัวอย่างเรื่องของตัวดิฉันเอง
วันหนึ่งดิฉันตรวจพบมีก้อนเนื้อที่บริเวณหน้าอก
เมื่อผ่าตัดแล้ว...อีกหนึ่งสัปดาห์แพทย์นัดฟังผลดิฉันไปฟังผลคนเดียวจิตใจเป็นปกติ
บอกต้วเองว่าหากเป็นมะเร็งก็จะไม่รักษา(คิดว่าเตรียมพร้อมแล้วสำหรับความตาย)
แพทย์แจ้งว่าผลชิ้นเนื้อปกติ
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วดิฉันนั่งรถเมล์เพื่อจะไปฟังธรรมบรรยาย
คนขับรถเมล์เหยียบคันเร่งเพื่อให้พ้นไฟแดง
แต่เมื่อรู้ว่าไม่ทันจึงเหยียบเบรคอย่างแรง
ขณะนั้นดิฉันรู้สึกตกใจและคงจะกลัวจึงสวดมนต์
จากการพิจารณาพบว่า"เมื่อยังไม่มีเหตุไม่มีปัจจัย..เราก็คิดว่าพร้อมที่จะตาย...แต่เมื่อมีเหตุมีปัจจัยมาเยือนกลับกลัวตาย"
ทุกอย่างเป็นอนัตตาจริงๆ...เพื่อนสหายธรรมกัลยาณมิตรทุกท่านอย่าประมาทนะคะ
ดิฉันขออนุโมทนากับทุกท่าน
ที่มีความเพียรในการศึกษาพระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าค่ะ

พระอริยเจ้าทั้งหลายไม่กลัวตายนะงับ

จริงซิครับ เว้นไว้แต่พระอริยเจ้า

แม้นชาติ การเกิดก็เป็นทุกข์
แม้นชรา ความแก่ก็เป็นทุกข์
แม้นมรณะ ความตายก็เป็นทุกข์ ๆลๆ


ทั้งเกิด ทั้งตาย มันก็ทุกข์ทั้งนั้นละครับ

เพียงแต่ตอนเกิดเราจำกันไม่ได้เท่านั้นละ
ท่านผู้รู้บอกว่า เวลาเกิดมันทรมานที่สุด ... แต่ เราจำไม่ได้กันเอง

ถ้าไม่เกิด มันก็ไม่ตาย
ถ้าไม่ตาย มันก็ไม่เกิด

เพราะมีเกิด จึงมีตาย
เพราะมีตาย จึงมีเกิด

จะพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด ก็ต้องสิ้นกิเลส สิ้นเชื้อแห่งการเกิดใหม่

หากยังไม่สิ้นกิเลส จิตยังมีเชื้ออยู่ เมื่อตาย ก็ต้องเกิดอีก... เมื่อเกิด ก็ตายอีก...ไปเรื่อยๆๆๆๆๆ

เมื่อสิ้นกิเลส ท่านไม่เรียกว่าตาย... แต่ท่านเรียกว่า ดับขันธปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ย่อมไม่มีการเกิดใหม่อีก ไม่ว่าในภพใดๆ

จึงยุติเรื่องราวทั้งหลายอย่างสิ้นเชิง



อนุปา ทิเสสะ นิพพานธาตุ
จึงสิ้นชาติ เพราะขาดจบ ทั้งภพสาม
อมตธาตุ ปรากฏ สุดงดงาม
หยุดเวียนตาม ตายเกิด ประเสริฐเอย ๆลๆ

ตรงประเด็น