ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น

ปรารถถึงเพื่อนทางธรรมท่านหนึ่ง ได้ถามคำถามรวมถึงบอกให้เล่าถึงประสบการณ์การปฏิบัติธรรมที่พอจะผ่านมา ในตอนแรกพิจารณาเห็นว่าไม่ควรเล่า ต่อมาหลังจากสนทนากันก็เห็นว่ามีเพื่อนกัลยาณมิตรท่านอื่น ก็นำประสบการณ์การปฏิบัติมาเล่าเป็นธรรมทานกัน จึงเห็นว่าน่าจะนำมาเล่าบ้าง คงจะพอเป็นธรรมทานได้....

ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะครับ ที่เขียนให้อ่านต่อไปนี้ เป็นประสบการณ์ส่วนตัวที่ผมเคยเป็นมา ไม่มีเจตนาจะโอ้อวด ยกตนข่มท่าน เพราะเนื่องจากไม่มีอะไรพิเศษจะอวดอยู่แล้ว แต่เพียงเพื่อเป็นธรรมทานแก่ผู้ปฏิบัติ หรือให้เป็นกำลังใจแก่ผู้ที่กำลังฝึก และเพื่อเป็นความรู้นำไปเปรียบเทียบกับในพระไตรปิฏก เทียบเคียงกับประสบการณ์ของผู้รู้ท่านอื่น ว่าการเข้าฌานเป็นอย่างไร มีจริงหรือไม่ คิดเสียว่าเป็นการเล่าสู่ให้ฟังแบบเป็นเรื่องเป็นราวก็แล้วกันนะครับ...

เมื่อก่อนผมฝึกปฏิบัติอยู่ที่บ้านเกิด จังหวัดราชบุรี บ้านของผมอยู่ใกล้กับวัด และอยู่ใกล้แม่น้ำ ซึ่งเป็นสถานที่เงียบสงบ สมควรแก่การปฏิบัติธรรม ตอนนั้นผมยังมิได้ไปสมัครในสำนักใด ไม่ได้รู้จักพระไตรปิฏกแต่อย่างไร เพียงแค่รู้จักการฝึกสมาธิ คือ การภาวนาด้วย "พุท-โธ" จากหนังสือใบ้หวยมุมธรรมะ ของแม่กระผม...

ผมเริ่มฝึกด้วยคำภาวนานี้ในทุกวันเช้าและเย็นช่วงละครึ่งชั่วโมง ซึ่งด้วยความรู้ที่มีเพียงน้อยนิด พร้อมด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ คิดแต่เพียงว่าให้จิตใจของผมสงบ ใช้เรียนหนังสือได้ดีเท่านั้น ไม่ได้รู้ว่าอะไร คือ รูปฌาน อรูปฌาน มรรคผลนิพพาน หรืออยากบรรลุอรหันต์เลย รู้เพียงแค่ว่าเมื่อลมหายใจเข้าบริกรรมว่า "พุท" เมื่อลมหายใจออกบริกรรมว่า "โธ" ...

ผมฝึกอยู่ได้อย่างนี้ประมาณ 2 เดือนเห็นจะได้ สมาธิของผมเริ่มดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ที่รู้ว่าดีขึ้นด้วยอาการว่าเบาสบาย ลมหายใจของผมปรากฏชัด และยาวขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งผมหายใจยาวยึ่งรู้สึกว่าสบาย ผมคงสภาพอย่างนี้ไป ระยะหนึ่งเกิดมีแสงสว่างขึ้นทั่วภายในตาของผมคล้ายสีขาว ดั่งว่ามีผ้าขาวมาอยู่ตรงหน้าผม เพียงชั่วเดียวแสงสว่างนั้นได้จางลง ในขณะที่เกิดแสงสว่างขึ้นนั้น ผมไม่ได้สนใจเป็นพิเศษแต่ประการใด ผมยังคงกำหนดอยู่ที่คำภาวนาของผมอย่างเดิมต่อไป....

ผมกำหนดภาวนาต่อไปเรื่อยๆ ปรากฏว่าขนของผมลุกไปทั่วร่าง ห้ามอย่างไรก็ห้ามไม่อยู่ แต่การขนลุกทำให้ผมรู้สึกดีมากขึ้น ผมจึงปล่อยให้อาการขนลุกเป็นไป จากนั้นอาการขนลุกของผมก็หายไปเอง...

อาการต่อไปที่ปรากฏขึ้นแก่ผม มีอยู่ว่า ตัวของผมเบาหวิวบ้าง หนังอื้งบ้าง ตัวบวมบ้าง ตัวเล็กบ้าง ภายในการหลับตามีแสงสว่างปรากฏขึ้น เป็นดวงสีขาวนวลๆ ตอนนั้นผมรู้สึกสุขใจมาก จิตใจของผมมันแช่มชื่นอย่างที่สุด มีความรู้สึกอยากนั่งไปตลอดไม่อยากเลิกฝึกเสีย...(ซึ่งบางวันนั่งตอนหัวค่ำ กำหนดลมหายใจไปอยู่อย่างนั้น มารู้สึกตัวอีกทีตอนเลิกฝึกว่าเช้าแล้วหรือนี่ เหมือนเรานั่งเพียงแป๊บเดียวเอง ต้องฝืนใจตัวเองให้เลิกก่อน จริงๆไม่อยากจะเลิกเลย)

จากนั้นสักพักหนึ่ง คำภาวนา "พุท-โธ" ของผมได้หายไป ผมเองก็รู้ว่าคำภาวนานั้นได้หายไป ผมพยายามนำกลับมาแต่ว่าสักพักก็ได้หายไปเสียอีก ผมจึงปล่อยให้มันเป็นไป คำภาวนาของผมหายไปก็ช่าง ต่อจากนั้น

ผมจึงรู้ด้วยใจในสมาธิของผมว่าที่จริงแม้คำภาวนานั้นจะหายไป แต่ก็เหมือนกับว่าคำภาวนาของผมนั้นยังคงอยู่ เพราะรู้สึกได้ว่ายังอยู่ แต่ผมเพียงไม่ได้ยินเสียงที่พูดขึ้นในใจเท่านั้น....

ผมกำหนดรู้อยู่อย่างนั้นๆ เรื่อยเป็นเวลานานเท่าใดไม่ทราบได้ ลมหายใจของผมรู้สึกแผ่วเบาลง มันเบามากจนผมคิดว่าสมาธิของผมไม่ดีเสียแล้ว ผมจึงพยายามกำหนดรู้ลมหายใจมากยิ่ง แต่ยิ่งกำหนดรู้ลมหายใจมากยิ่งขึ้น กลับกลายเป็นว่าลมหายใจของผมได้หายไป....

จากนั้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น ได้เกิดสิ่งที่ผมไม่เคยประสบมาก่อนในชีวิต ได้แก่ ขณะที่ผมรู้ว่าลมหายใจของผมหายไป ผมยังรู้ด้วยตนเองว่า ขณะนั้นหูของผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ผมพยายามไปฟังเสียงภายนอกอย่างไรก็ไม่ได้ยิน...

จากนั้นนิดเดียวขณะกำลังพยายามฟังเสียงต่างๆ อยู่นั้น เพียงชั่วครู่เท่านั้น ผมก็ได้ยินเสียงรถยนต์ที่อยู่ปากซอยห่างจากบ้านไปไกลพอสมควรประมาณ 400 เมตร มันดังชัดมากเหมือนอยู่ไกล้ๆ หู ผมจึงพยายามฟังเสียงอย่างอื่นอีก แล้วก็ได้ยินเสียงในห้องที่ผมได้ล็อคประตูไว้อย่างดี หน้าต่างที่มีลูกกรงกั้นไว้ บ้านซึ่งวันนั้นมีผมอยู่เพียงคนเดียว

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่คล้ายกับเสียงการเดินของคน กำลังเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง แล้วเสียงเท้านั้นก็มาหยุดตรงหน้าผม จากนั้นผมรู้สึกว่ามีลมวูบหนึ่ง ผ่านที่จมูกของผมไปอย่างชัดเจน...

แล้วสักพักหนึ่ง สิ่งที่ผมรู้สึกพบเจอนั้น ได้ค่อยๆ เดินจากไปทางประตูหลังห้องที่ถูกล็อคไว้ จากนั้น ผมจึงออกจากสมาธิ แล้วสวดมนต์ แผ่เมตตา และก็นอน..

จากประสบการณ์ครั้งนั้นผมได้ไปเล่าให้กับเพื่อนของผมฟังแต่ก็ไม่มีใครเชื่อ เพื่อนของผมคิดว่าผมโกหก ผมก็สงสัยว่าเป็นอะไรกันแน่จนต่อมาได้รู้จักพระไตรปิฏก และได้ศึกษา ปฏิบัติธรรมเพิ่มมากขึ้น รวมทั้งได้ไปเรียนหลักสูตรครูสมาธิที่วัดธรรมมงคล ของหลวงพ่อวิริยังค์ ได้มีการเรียนเรื่องฌานต่างๆ

จึงเข้าใจว่าสิ่งที่ผมพบเจอนั้นเหมือนกันทุกอย่างกับในพระไตรปิฏกและจากประสบการณ์ของผู้ได้ฌาน ซึ่งก็คืออาการหนึ่งของผู้ที่ได้จตุถฌาน และเป็นอาการของผู้ที่ได้ทิพพโสต (หูทิพย์) เสียงฝีเท้าที่ผมได้ยิน สิ่งที่เข้ามาใกล้กับหน้าผม คือ เสียงทิพย์จากฝีเท้า และใบหน้าของกุมาร ในบ้านของผมที่พ่อผมได้เลี้ยงเอาไว้บนหิ้งพระ นอกห้องนั่นเอง...

ขอเล่าเพียงเท่านี้ครับ ตามประสบการณ์ที่มีมา หวังว่าจะเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อยครับ

ปล. เป็นประสบการณ์ส่วนบุคคล และเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลนะครับ โปรดใช้วิจารณญาณครับ

ขอให้เกิดปัญญาเห็นธรรม

ถ้าคุยเรื่องฌานผมชอบ

ลองเข้ามาคุยกันได้นะครับ

ที่ห้องสนทนาธรรมนะครับ

ผมใช้ชื่อในนั้นว่า "เด็กวัด"

แล้วอย่าลืมมาคุยกันนะครับ

สาธุครับ...

อืม... พออ่านแล้ว ทำให้ได้คิดอะไรบางอย่าง แต๊งๆ... ขอไปพิสูจน์แนวคิดก่อน

มาถูกทางแล้วค่ะ ทำสมถะสมาธิก่อน พุท-โธ อย่าบังคับตัวเอง ทำเท่าที่ใจและตัวสบายค่ะ
- ใจเบิกบาน
- ทำดี
- ละชั่ว
- ถือศีล (สำคัญมากค่ะ)
- ทำสมาธิ

สวัสดีค่ะ คุณศิรัสพล เข้ามาตามอ่านอยู่นะคะ แต่เห็นเงียบ...

และ สวัสดี คุณวันชัย เราได้แอบแว๊บเข้าไปอ่านข้อความคุณที่ลานโน้นแล้วล่ะ
หึ หึ คุณ วสวัตตี กล่าวถึงบทความของบัวศกลที่เขาได้อ่าน
บทความนั้น เราก็มีโอกาสได้อ่าน
ตอนที่เราอ่าน เราก็ ต๊ก-กะ-ใจ เช่นกัน... เพราะเราเข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึง
ประสบการณ์นั้นเราเคยผ่านมาแล้ว แต่เราไม่เคยคิดว่านั่นเป็นการเข้าฌาณ
แต่ช่วงนั้นลานแห่งนั้นล่ม แล้วข้อความในช่วงนั้น หายเรียบ...

ก็ได้อ่านการไล่ ฌาณ ทั้งของคุณวันชัยและของวัสวัตตี...
ทำให้ตอนนี้เรารู้สึกว่ามีการบ้านต้องกลับไปทบทวนเยอะเลย...
เพราะบอกตรง ๆ ว่าเราไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เพราะเราคิดว่ามันเป็นเรื่องไกลตัว
แต่สิ่งที่คุณกล่าว เราคุ้นเคยกับมันมาทุกอย่างเลย ...

จริง ๆ เรารู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าคุณทั้งสองคนไม่ใช่ความบังเอิญ

ได้อ่านแล้ว ขอให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปในทางธรรมนะค่ะ

ขอบคุณที่ร่วมแสดงความคิดเห็นของทุกท่านครับ

************

ถึงคุณเอรากอน

ผมไม่ได้หายเงียบไปไหนหรอกครับ ก็มีพักผ่อน ทำธุระ รวมทั้งตั้งหน้าปฏิบัติอย่างจริงจัง และกำลังหนีจากใบลานเปล่าอยู่น่ะครับ

ส่วนเรื่องบทความหรือการเล่าประสบการณ์ปฏิบัตินั้น ก็กำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะเล่าต่อดีหรือเปล่า เพราะมันมีหลายเรื่องที่เหนือวิสัยที่จะเชื่อได้ แต่อย่างไรก็คิดว่าจะพยายามนำมาลงก็แล้วกันนะครับ คิดว่าคงจะมีคนอ่านและเหมือนเดิมครับ คือ คงจะเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย

คนเราพูดไปตามที่เห็น
เห็นผิดเห็นถูกอีกเรื่องหนึ่ง เรียกผิดเรียกถูกก็อีกอย่างหนึ่ง แต่เราพูดอย่างที่เห็น
ขับรถไปแล้วเราเห็นทิวทัศน์เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ เราเอามาเล่า มันไม่ผิดหรอก
แล้วใครมาว่าเราเลวนักเลวหนา คนที่ว่าเขานั่นแหละสมควรถูกตำหนิ

อนุโมทนานาคนปฏิบัติธรรมนะ
เจริญๆนะคับ ขอให้ได้มรรคผลนิพพานในชาตินี้
เผื่อผมจะได้กราบขออาศัยใบบุญนะครับ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากครับ คุณชาติสยาม

...อนุโมทนาสาธุเจ้าค่ะ...

...ทั้งกรรมที่ทำรวมถึงสมาธิและฌานจะมี 3 ขั้นคือขั้นหยาบ ขั้นกลาง ขั้นละเอียด...
...สิ่งที่ท่านคิรัสพลผ่านมา...ข้าพเจ้าก็เคยประสบมาแล้วแต่ยังไม่ละเอียดเท่ากับท่าน...
...แต่ของข้าพเจ้ามีครูอาจารย์รับรองว่าสำเร็จฌาน3ขั้นละเอียดเริ่มเข้าสู่ฌาน4ขั้นหยาบ...

...สวดมนต์ทุกวันก็เห็นเป็นจริงก็นั่นแหละ...สวากขาโตภควตาธัมโม...ตถาคตตรัสไว้ชอบแล้ว
...สันทิฐิโก...อกาลิโก...เอหิปัสสิโก...โอปนยิโก...ปัจจัตตัง...เวทิพตัพโพ...วิญญูหีติ...
...ท่านตรัสไว้ว่ากิเลส...สมาธิทุกขั้น...พระธรรมทั้ง84000อยู่ในกายทุกคนต้องขุดค้นเองเจ้าค่ะ

...ประสบการณ์จากเรื่องจริงไม่ได้อิงนิยายเจ้าค่ะ...ยังต้องหมั่นฝึกฝนอีกมากมายมหาศาล...
...ลมหายใจละเอียดลง...สูดลมหายใจเข้า-ออกบริกรรมพุท-โธ...รู้สึกว่าหายใจเข้านานมากไม่สุด...
...พอจิตตกสู่ภวังค์...ตัวเบา...ไม่รู้สึกถึงการทำงานของร่างกาย...คำบริกรรมหายไปหมด...
...เหมือนหายใจได้ทางผิวหนังยังได้ยินเสียงสิ่งแวดล้อมอยู่...ขณะนั้นรู้ทันทีจิตกับกายแยกส่วน...
...จิตมีแต่ผู้รู้...โปร่ง...โล่ง...เย็น...สงบ...อิ่มเอมใจระงับอาการทุกข์ที่เจอมาลงในขณะนั้น...
...พระอริยบุคคลท่านต้องหมั่นฝึกฝนจนชำนาญจนรู้วิธีเข้าออก...สามารถถอดจิตออกจากร่างได้......
...ก็ตรงที่มันละเอียดนี่แหละ...พระพุทธเจ้าจะปรินิพพานก็เข้าที่ฌานสี่...ถอดจิตออกตรงช่องว่างนี้...

...ทำให้เข้าใจเทศน์ที่ว่ากายก็เหมือนจาน...จิตก็เหมือนข้าวมันต่างอันต่างอยู่...เวลาอยู่ด้วยกัน...
....ก็จะมองเห็นว่าเป็นอันเดียวกัน...จานคือภาชนะรองรับข้าว...และกายก็คือภาชนะรองรับจิต...
...พอจิตมาครองร่างก็มาหลงสมมุติ...จิตมายึดมั่นถือมั่นในกาย...กลายเป็นเป็นอัตตาตัวตนเราเขา...

...งานทางโลกไม่มีเรา...เขาก็หาคนมาทำแทนได้...แต่งานทางธรรมทำแทนกันไม่ได้...
...ให้ทุกคนทำความเพียรรีบเร่ง...ปัจจุบันยังมีลมหายใจยังอยู่ในฐานะที่เป็นไปได้อยู่...
...เพราะฐานที่ตั้งแห่งกรรมฐานมีครบสมบูรณ์...ปฏิบัติได้ทุกคน...คำสอนน่ะของจริง

[quote=จขกท.]และได้ศึกษา ปฏิบัติธรรมเพิ่มมากขึ้น รวมทั้งได้ไปเรียนหลักสูตรครูสมาธิที่วัดธรรมมงคล ของหลวงพ่อวิริยังค์ ได้มีการเรียนเรื่องฌานต่างๆ [/quote]
ว่าแต่หลักสูตรครูสมาธิที่ไปเรียน เรียนหลักสูตรไหนครับ หลักสูตรที่นี่
มีอยู่ด้วยกันหลายคอร์ส

อนุโมทนา และขอบคุณสำหรับความคิดเห็นของคุณ Rosarin มากครับ

ได้อ่านประสบการณ์การปฏิบัติของคุณแล้ว ทำให้ได้รู้ว่ายังมีคนสภาวการดำเนินจิตที่เป็นสมาธิในลักษณะคล้ายๆ กันอยู่ครับ

คุณ Rosarin นี่ คงจะสำเร็จฌาน ๔ อย่างที่ตั้งใจไว้ในได้ไม่ช้าแน่ครับ เพราะมีครูอาจารย์คอยแนะนำ

ส่วนผมเองก็มีครูอาจารย์หลายท่าน ไปเรียนมาหลายที่ แต่เอาดีตามอาจารย์ยังไม่ได้เลยครับ ทุกวันนี้ก็ได้แต่ปฏิบัติตามแนวทาง-วิธีการที่ประยุกต์ขึ้นเอง จากสิ่งที่เรียนรู้จากพระไตรปิฏกและครูอาจารย์ต่างๆ มารวมกัน ซึ่งจะไปได้ก้าวหน้าแค่ไหนก็ยากจะรู้ (แต่ผมก็เลือกแล้วที่จะเดินทางนี้ คือ ปฏิบัติแบบไม่มีอาจารย์ใดๆ คอยให้คำแนะนำแบบจำเพาะเจาะจงโดยตรง)

สุดท้ายขอให้พยายามเข้านะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

[quote="อินทรีย์5]
และได้ศึกษา ปฏิบัติธรรมเพิ่มมากขึ้น รวมทั้งได้ไปเรียนหลักสูตรครูสมาธิที่วัดธรรมมงคล ของหลวงพ่อวิริยังค์ ได้มีการเรียนเรื่องฌานต่างๆ

ว่าแต่หลักสูตรครูสมาธิที่ไปเรียน เรียนหลักสูตรไหนครับ หลักสูตรที่นี่
มีอยู่ด้วยกันหลายคอร์ส
[/quote]


ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะครับคุณ อินทรีย์ 5

ที่ถามมาเรื่องหลักสูตรครูสมาธินั้น ผมเรียนหลักสูตร ครูสมาธิ รุ่นที่ ๑๗ (มุทิตา) ครับ ตอนนั้นจะเป็นหลักสูตรเรียน ๖ เดือน ปัจจุบันนี้ไม่รู้ว่าระยะเวลายังเท่าเดิมอยู่หรือเปล่าครับ

คุณอินทรีย์ 5 ก็เรียนเหมือนกันหรือเปล่าครับ

ทดสอบง่ายๆ ครับลองนั่งนอกบ้าน ที่มียุงอยู่ ถ้ายุงไม่กัดแล้วไม่รู้สึกคันก็เป็นไปได้มากว่าฌาณ แต่ถ้ายุงยังกัดแล้วก็คันก็น่าจะแฌณ นะครับ

ดีครับ รออ่านครับ บางคนก็ไม่สนใจเรื่องแบบนี้ แต่ผม ชอบรู้ครับ คุณศิรัสพล