ดิฉันรบกวนขอคำชี้แนะจากท่านกัลยณมิตรค่ะ...
เรื่องของดิฉันมันเกิดขึ้นเร็วและจบลงเร็วมากจนดิฉันตั้งหลักไม่ทัน..พยายมแข็มแข็งอ่านเรื่องราวของสมาชิกท่านอื่นแล้วก็มีจิตใจที่สบายขึ้นแต่มันก็ยงวนเวียนอยู่ในหัว คิดหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้.....เรื่องคือ สามีของดิฉัน ที่อยู่กินกันมา 6-7 ปี มีลูกสาว วัย 9 เดือน ตอนนี้ดิฉันอายุ 27 ปี ส่วนสามี 24 ปี เมื่อประมาณกลางเดือนธันวา 54 นี่เองเค้าสารภาพกับดิฉันว่าเค้ามีใจให้ ผญ ที่ทำงานที่เดียวกันเป็นลูกน้องของเค้าทำงานใกล้ชิดกันทำให้เขาเผลอใจ เค้าสารภาพว่าเค้าพยายามทำใจลืม ผญ.คนนั้นแต่ก็ไม่ลืม แต่เค้าก็บอกว่ารักเรากับลูกมากและเราดีกับเขาทุกอย่างพอทราบเรื่องเราก็ไม่ได้ด่าว่า ได้แต่ร้องไห้เหมือนหัวใจสลายที่สามีที่รักกันมาก..ไว้ใจตลอดเค้าคิดได้อย่างไร..และสามีก็ขอเวลาทำใจเพื่อจะจบเรื่องของเขาขอเวลาทำใจคิดทบทวน เราก็ได้แต่คอยปลอบใจเขาตลอดเวลาไม่เคยว่า แถมยังอ้อนวอนขอให้เขาคิดให้ดี เพราะรู้ว่าเขากำลังหลง เราพร้อมเดินไปกับเขาเพื่อครอบครัวและลูกของเรา แต่หลังจากนั้นประมาณ 3-4 วัน เขาก็บอกกับดิฉันว่าขอออกจากห้องไปทำใจ แต่แอบย้ายเข้าบ้าน ผญ.คนนั้น และบอกกับเราว่าเค้าเลือกแล้วไม่ต้องรอเค้า..เราขอให้ฝ่ายหญิงและแม่ของ ผญ.คนนั้นคืนสามีให้เราแต่ก็ไม่เป็นผล..ใจร้ายมาก..ด่าเราหาว่าเอาลูกมาอ้าง...แต่ตอนนี้ดิฉันทำใจได้ระดับหนึ่งแล้วค่ะไม่คิดโกรธ เคียดแค้น สามีหรือ ผญ.คนนั้นเลย เราคิดว่ามันเป็นกรรมและจะยอมรับมัน....ตอนนี้เหลือปัญหาคาใจ..ดิฉันควรจะรอสามีคนนี้หรือไม่ แต่จิตใต้สำนักของดิฉันสั่งให้รอเค้าเนื่องจากยังเชื่อมั่นในความดีของเค้าที่ผ่านมาเค้าไม่เคยมีเรื่องเสียหายเป็นสามี..พ่อที่ของลูก..ดูแลกันและกันตลอด..ตอนนี้คือทำบุญอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร และเทวดาต่างๆ ดลใจให้เขามีสติคิดได้....แต่ก็เหมือนให้ความหวังตัวเอง...ดิฉันควรรอเค้าหรือไม่..แต่ตัดใจก็ไม่ขาด ห่วงหา อาวรณ์ เขามาก....เขาจะคิดได้หรือเปล่า.....ขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับคำชี้แนะ

ถ้าเรารักใครสักคน และเขาก็รักและดีกับเราแม้จะไม่เท่าเช่นพ่อและแม่
หลายๆ คนต้องพบความจริงคือการพลัดพรากจากคนที่เรารักและรักเรา
ไม่วันใดวันหนึ่งอย่างแน่นอน และอีกหน่อยเราก็จะแก่เฒ่า คิดถึงคนที่
เรารัก แม้เขาหรือพวกท่านจะจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับมา แต่สิ่งพิเศษ
สุดอยู่ตรงที่ ไม่ว่าอย่างไร พวกท่านหรือเขาก็ยังอยู่ในใจของเราเสมอ
แทบไม่มีโอกาสหรือเวลาใดเลยที่ เหมือนกับว่าเขานั้นได้จากเราไป...

มันอาจรำพังแต่ก็ไม่เหงา มันอาจเศร้าแต่ก็ไม่นาน เพราะชีวิตยังต้องดำเนิน
ต่อไป ถ้านี้เป็นรูปภาพที่เมื่อก่อนมีคนช่วยเราวาด อยากให้ลองคิดว่า ภาพนั้น
มันยังเป็นภาพที่วาดไม่จบ วาดไม่เสร็จ นั่นเพราะในชีวิต เราอาจต้องวาดคนเดียว
ตามลำพัง หรือบางทีเราอาจต้องลบและแก้ไขรูปภาพนั้นใหม่เสมอๆ

เพราะอะไรก็เพราะว่า เวลาที่เรามองภาพนี้อีกครั้ง มันจะมีเรื่องราว มีมุมมีจุด
ที่บอกอะไรได้หลายอย่างทั้งสุขและทุกข์ เสียงหัวเราะและร้องไห้ที่ผ่านมา

ที่่อยากให้ลองคิดว่า ชีวิตก็เหมือนภาพวาดที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี เพราะชีวิต
หากยังมีลมหายใจและเข้มแข็งพอ เพื่อเดินต่อและสู้กับสายเลือดสายใยกับคน
ที่จะมาช่วยวาดภาพใหม่ไปกับเรา ถึงเธอจะเก้าเดือน แต่เธอก็เริ่มลงสีเริ่มระบาย
ยังไม่เก่ง ยิ่งสาวสองคนที่ต้องช่วยกัน ถ้าคนเป็นครูคนแรกของเธอ อ่อนแอ
มองจุดบางจุด มุมบางมุม เรื่องบางเรื่อง ที่เสียหายที่ผิดหวัง แล้วไม่ตั้งสติ
มองว่าภาพทั้งภาพเสียหายหมด มองว่าชีวิตพังทะลาย

ทั้งๆ ที่มันยังคงซ่อนสิ่งดีๆ รอยยิ้มความสุขและอะไรต่ออะไรอีกต้องมากมาย
หากครูของสาวน้อยเก้าเดือน ไม่รวบรวมกำลังจิตกำลังใจ

เธอเองก็คงได้แต่ผสมสีขุ่นๆ มัวๆ หากครูของเธอไม่พาไม่จับมือเธอข้ามจุด
บางจุด มุมบางมุม เรื่องราวบางเรื่องในชีิวิต ไปเขียนไปวาดตรงอื่น เติมแต่ง
ชีวิตและความสดใส ให้สาวน้อยเธอได้รู้ว่าเธอมีครูมีแม่ที่เข้มแข็ง และสอนเธอ
ด้วยความรู้ความเข้าใจ สูดหายใจลึกๆ ระบายมันออกมาหลายๆ ครั้งเช็ดน้ำตา
ตั้งสติใหม่ ไม่ต้องพยายาทำเป็นเข้มแข็ง เพราะถ้าไม่เคยอ่อนแอก็จะไม่รู้สึก
ถึงความแข็งแกร่ง ถ้าไม่เคยเสียใจทุกข์ใจจะรู้จักถึงความสุขใจคงเป็นไปไม่ได้

การให้โอกาส การให้อภัย เหมือนการเอาน้ำเปล่าสำลีชุบน้ำ ลบและแก้ไข
ภาพวาดที่เสียหาย บางทีก็อาจต้องปล่อยไปหรือเว้นเอาไว้ เพราะบางทีหาก
ยิ่งลบยิ่งแก้ไข ไปกังวลสนใจกับจุดใดจุดหนึ่ง นึกถึงเวลาเราตะบี้ตะบันลบ
คำผิดจนกระดาษขาด ถ้าเราเกิดหลงไม่แน่ใจว่า ชีวิตคนเราอยู่ได้เพราะอาหาร
ข้าวปลาและน้ำ อีกทั้งกำลังใจจากตัวเราเอง ถ้ามีใครหลงผิดไปคิดว่าคนเรา
ควรอยู่ได้เพราะต้องมีควายสักตัว แบบนี้เราคงได้เ้ห็นใครๆ หาควายมาไว้
มาพกกันเกลื่อนเมืองเป็นแน่แท้

แต่นี้ไม่ใช่ ทุกคนรุ้ว่า ชีวิตอยู่ไ้ด้ขาดใครสักคนไปก็ไม่ตาย ถ้าเกิดคิดว่าสามารถ
รอให้ใครสักคนกลับมา แต่เราก็ยังวาดเองแต่งแต้มสีสรรให้ตนเองและลูกได้
หากปฏิหาร์ยมีจริงไม่ต้องไปขอเจ้ากรรมนายเวรหรอกนะครับ พระรับรองไม่ได้ผล
มันคือเรื่องของความไม่รับผิดชอบ ต่อครอบครัวและสังคมก็เท่านั้นเอง ไม่มีวิญญาณ
อาฆาตแค้น มาแย่งแฟนเราไปหรอกครับ ก็ ผญ. ตัวเป็นๆ จะโทษเธอคนเดียวก็
ไม่ใช่จะว่าคนที่เคยเป็นของเราก็..อย่าไปพูดถึงดีกว่า

ถ้าใครที่ไม่เต็มใจ หมดใจ อย่าว่าแต่จ้างมาครองรัก แม้จะมาช่วยระบายวาดภาพ
ทำอาหารกันใหม่ ต่อสัญญาจ้าง ผลที่จะเิกิดขึ้นกับภาพที่ศิลปินที่ไม่จริงใจต่อผลงาน
หรือผลที่เกิดขึ้นกับอาหารที่เชฟไม่รู้จักใจคนรับประทาน

คงเป็นอะไรที่รับไม่ได้ของทั้งสองฝ่าย จะดีกว่าไหมที่เราจะวาดภาพระบายสีกำหนด
ลิขิตเอาศีลเป็นที่ตั้ง นำชีวิตของเราเองและลูก สู้กันไป อย่างที่บอกในภาพๆ หนึ่ง
คนแต่ละคนมองไม่เหมือนกัน อาจมีสิ่งดีๆ ซ่อนอยู่ในเรื่องร้ายๆ ขอเพียงเรามีกำลัง
ใจ และคิดว่าการปล่อยให้คนที่เรารักมีความสุขตามทางเลือกของเขา เป็นสิ่งดีๆ
สุดท้ายที่เรามอบให้เขาได้ และจะไม่เสียเวลาพกควาย(ทุกข์)ติดตัว

เลิกเศร้าเคล้าปีใหม่ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปนะครับเป็นกำลังใจให้ขอเจริญพร^^

ดิฉันขอกราบขอบพระคุณท่านทั้ง สอง จากหัวใจ ค่ะ และจะน้อมนำคำสอนไปปฏิบัติค่ะ ..

อนุโมทนาสาธุกับคำตอบของตุ๊เจ้า เจ้าเค่ะ

และขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้นะคะ
คำตอบทั้งหมดอยู่ในความคิดเห็นแรกของตุ๊เจ้าแล้วค่ะ
อ่านซ้ำๆ ทำความเข้าใจให้ดีแล้วจะค้นพบคำตอบค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้ทำหน้าที่ของแม่ให้ดีที่สุด มีชีวิตอยู่กับวันนี้ก็พอ อดีตจะเป็นอย่างไรก็ช่าง มันผ่านไปแล้ว ไม่ควรไปนั่งคิดให้เสียใจเสียเวลา อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ช่าง มันยังมาไม่ถึง อยู่กับวันนี้ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ เชื่อว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้นค่ะ

เห็นด้วยกับความคิดของคุณปริตาค่ะ

ไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตของตัวเองหรอกค่ะ ตัวคุณเองย่อมรู้ใจตัวเองดีที่สุดว่าต้องการอะไร

ตราบใดที่ยังไม่ได้หย่าขาดจากกัน ก็ยังถือว่าเป็นสามีภรรยากันอยู่ค่ะ ส่วนเค้าจะกลับมาหรือไม่ จะคิดได้หรือไม่ ไม่มีใครทราบค่ะ ดังนั้น ควรทำวันนี้ให้ดีทีสุดทั้งหน้าที่แม่ของลูก และหน้าที่ภรรยา อนาคตจะเป็นเช่นไร ก็มาจากกระทำในวันนี้ค่ะ ถ้าวันนี้คุณทำดีแล้ว คุณก็จะสบายใจ ดิฉันเชื่อว่า คนที่ทำความเลว เค้ามีความสุขกันได้ไม่นานหรอกค่ะ ไม่เคยเห็นคนทำเลวแล้วได้ดีเลยสักที สักวันนึง เวรกรรมจะตามสนองคนทั้งคู่เองค่ะ สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำค่ะ

นั่งสมาธิก็เป็นหนทางนึงที่ทำให้จิตใจสงบลงนะคะ ขอให้ผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีนะคะ

นกขอขอบพระคุณทุกคำชี้แนะเป็นอย่างยิ่งนะคะ ...เมือวานนี้นกได้ไปเจอกับสามีมา..นกได้พูดกับเค้าในสิ่งที่อยากพูดนกบอกเค้าว่านกขอโทษเค้าในสิ่งที่นกผิดคือเค้าบอกว่านกจุกจิกและระแวงเค้าเกินไปจึงเป็นเหตุให้เขาเหนื่อยล้าและถอดใจจึงอยากลองแยกกันอยู่สักพัก..และเค้าก็บอกกับนกว่าไม่ต้องรอเค้าหรอกเค้าอยากกลับมาแต่กลับไม่ได้เพราะเค้าทิ้งผู้หญิงคนนั้นไม่ได้.....หลายๆอย่างที่เค้าพูดแล้วทำให้นกสะเทือนใจแต่นกก็ไม่เจ็บปวดเท่าไหร่นะคะ เพราะนกเข็มแข็งขึ้นเยอะแต่ก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว......นกบอกกับสามีว่านกคงรักใครไม่ได้อีกหรอกและก็จะรอไปเรื่อยๆ รอคำว่าครอบครัว.......แต่ส่วนตันกแล้วนกก็จะดำเนินชีวิตตามคำชี้นำของทุกท่านค่ะ ......จะดูแลกายและใจตัวเองให้ดี..ดูแลลูกและครอบครัวให้ดี..จะปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ค่ะ......ขอบพระคุณค่ะ

[youtube]http://youtu.be/NM2-hED3AVA[/youtube]

บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน
อยู่แค่นี้เอง........

(อย่าไปยึด อย่าไปถือ อย่าไปเอามากอดไว้ ก็จะไม่เสียใจ)
(ตลอดชีวิต ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใคร จะทุกข์ จะสุขแค่ไหน ก็อยู่ที่จะมอง)

ลองทิ้งร่มสีเทา ที่ถือเอาไว้หนัก

วันเวลา อากาศ ยังคาดเดา
จะเอาอะไร กับใจคน แม้ใจเราเอง

อย่ารอเลยครับ
มีสติรู้ตัวเข้าไว้ครับ
เมื่อเรามีสติเกิดปัญญา
วันที่เราไม่รอแล้วเค้าอาจกลับมา
วันที่เค้ากลับมา เราอาจไม่ต้องการ

เป็กำลังใจให้นะคะ สู้ๆเพื่อลูก รักตัวเองให้มากๆๆ นะคะ

สวัสดีอักครั้งค่ะ ...วันนี้สามีนกมาหานกที่ทำงานค่ะ.....เค้ามาบอกว่าคิดถึง.และอยากเจอหน้า แล้วเราก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันธรรมดา.นกก็คุยกันกับเค้าเหมือนเราไม่เคยมีเรื่องราวนี้เกิดขึ้นเลยคุยกันเรื่องลูกนกก็เล่าให้เค้าฟัง..เค้ามาเล่าเรื่องที่เค้าดีใจให้ฟัง..เค้าจะได้ไปดูงานต่างประเทศนกก็แสดงความยินดีกับเค้าเพราะเคยพูดถึงเรื่องนี้กัน นกก็ให้กำลังเค้าตั้งใจทำงาน ไม่ต้องห่วงนกกับลูกหรอกเอาไว้สบายใจแล้วค่อยกลับมาให้เคลียร์เรื่องปัญหาของเค้าให้จบก่อนแล้วกัน...เค้าก็บอกกับนกว่าเค้าขอเวลาตั้งตัวนะ..แลั้วไม่นานจะกลับมาหา....นกก็ทำใจนิ่งๆเป็นผู้ฟังที่ดี.เค้าก็มาเล่าเรื่องของเขากับผู้หญิงคนนั้นว่ายังไม่มีอะไรกันน่ะ...บอกนกไม่ต้องห่วงและบอกว่ากำลังจะถอยออกมาแล้ว ติดที่พ่อแม่ของผญ.อยากให้เค้าอยู่ด้วยเพราะสามีนกช่วยให้ลูกสาวเขาเป็นคนดีขึ้นเพราะก่อนหน้านี้ ผญ.เค้าเที่ยวเก่ง..ฯลฯ..(เป็นคำบอกเล่าจากปากสามีนก ซึ่งนกไม่ได้ถาม)..นกก็นั่งฟังไปคิดไปว่าเค้าพูดจริงหรือโกหก..แต่นกก็คิดได้ว่ามันไม่สำคัญหรอกนกไม่รู้ดีกว่า แต่นกก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดเท่าไหร่นะคะ อาจจะเป็นเพราะเข็มแข็งขึ้น และก็บอกกับตัวเองว่าจะต้องไม่ไปคาดหวังอะไรจากคำพูดเค้ามากมาย..และนกก็เลยถามเค้าว่ามีเงินพอใช้ไหม...นกก็พอมีอยู่นิดหน่อย..จึงแบ่งให้เค้าไปแต่ก็ไม่เยอะมาก..มีคนบอกนกว่าเค้ามาหลอกนกแน่...แต่นกไม่อยากคิดแบบนั้นเพราะนกก็ยังห่วงเขาอยู่และอยากช่วยเหลือเท่าที่ช่วยได้ ที่ไม่ได้ทำให้นกเดือดร้อนเท่าไหร่...แล้วเราก็ลากันนกก็ยิ้มส่งเขาตามปกติ....นกทำอย่างนี้ถูกต้องแล้วหรือยังค่ะ.......

ในความเห็นของดิฉัน คุณนกทำดีแล้วค่ะ

ดีในแง่ที่หนึ่ง เป็นภรรยา เมื่อสามีมาหาก็ยิ้มรับด้วยความยินดี การที่เค้ามาเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟัง ต่อให้เราสงสัยว่าจริงหรือเท็จในใจ แต่การที่คุณไม่พูดมันออกมา ก็จะทำให้เค้าเริ่มกล้าเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังอีกค่ะ รับฟังด้วยความนิ่ง ดีกว่าฟังแล้วต้องทะเลาะกันนะคะ

สอง เค้าจะหลอกเอาเงินคุณหรือไม่ อย่างที่เพื่อนคุณสงสัย ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวสามีคุณหรอกค่ะ คนเราถ้ามีนัยยะแอบแฝง โกหกกัน ก็คงหลอกกันได้ไม่นานค่ะ แต่ถ้าคุณนกช่วยเหลือเค้าด้วยความเมตตาในฐานะภรรยา ก็เป็นสิทธิที่พึงกระทำแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ก็ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คำพูดลูกผู้ชายคนนึงที่พึงจะมี ความรับผิดชอบต่อครอบครัว สุดท้ายคุณนกจะเป็นผู้ตัดสินเองค่ะว่าสมควรจะทำอย่างไรต่อไป

ขอขอบคุณ คุณมะกอกมะนาว จากใจจริงค่ะ....

มาส่งกำลังใจให้นะคะ คุณนกเก่งมากค่ะ ขอชมจากใจจริงค่ะ เห็นด้วยกับความเห็นของคุณมะกอกมะนาวนะคะ ทำให้ได้อย่างนี้อะไรๆก็จะดีขึ้นค่ะ อย่างน้อยก็ความรู้สึกของคุณนกเอง เอาใจช่วยค่ะ