บทเกริ่น

“อาจารย์พี่เลี้ยงครับ หลวงตาชื่นนั่งสมาธิไม่ยอมลุกอีกแล้วครับ”

ข้าพเจ้ารู้สึกสะดุ้งตัวโดยพลัน ทันทีที่ได้ยินเสียงภิกษุรูปหนึ่งดังขึ้น ขณะที่ตนเองกำลังนั่งทำจิตสงบ พักใจด้วยอาการอิดโรย อ่อนล้าทางกาย ในช่วงเวลาของการเดินทางที่ยาวไกล

ครั้นค่อยๆ ลืมเปลือกตาขึ้นแล้ว พลันหันหน้าไปมองภิกษุหนุ่ม ซึ่งร่วมเดินธุดงค์มาด้วยกันกับคณะสงฆ์หมู่ใหญ่ ก่อนที่จะกล่าวกับท่านเบาๆ ว่า

“หือ...อีกแล้วหรือ?”

อีกแล้วหรือ แสดงว่านี่มิใช่ครั้งแรกที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่ทว่า เหตุการณ์ที่หลวงตาติดนั่งสมาธิ แล้วไม่ยอมลุกไปทำกิจอื่นอย่างนี้ก็เคยเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นทีมพระพี่เลี้ยงในคณะกลุ่มหลวงตาชื่นก็จะต้องหาทางดูแล และหาทางให้หลวงตาออกจากกิจกรรมฐาน ออกจากการนั่งสมาธิ ด้วยวิธีการละมุนละม่อม และมิให้เสียกระทบถึงธรรมและวินัย

เป้าหมายหลักของการเดินจาริกธุดงค์ ด้วยหมู่ภิกษุจำนวนมากในครั้งนี้ คณะสงฆ์ต้องมาก่อนบุคคล แม้ข้าพเจ้าจะศรัทธาในความตั้งใจปฏิบัติสมาธิของหลวงตาชื่อมากแค่ไหน แม้จะมีความรู้สึกผูกพันส่วนตัวกันมากแค่ไหน ด้วยเหตุที่หลวงตาชื่นแกบอกไม่มีญาติเหลือแล้ว ชีวิตแกตัวคนเดียว

ข้าพเจ้าก็ยิ่งดูแลแกอย่างใกล้ชิด หลวงตามีโรคประจำตัว เจ็บออดๆ แอดๆ เพราะวัย ๗๐ ปีก็เป็นวัยชรามากแล้ว โรคภัยต่างๆ ย่อมมาเบียดเบียนเป็นธรรมดา ข้าพเจ้าเลยเป็นทั้งหน้ากลุ่มดูแลปกครอง และเป็นทั้งองค์อุปัฏฐากหลวงตาชื่อไปด้วย พร้อมๆ กัน

แม้ถึงกระนั้น เวลานี้ คณะสงฆ์หมู่ใหญ่ เตรียมออกเดินจาริกธุดงค์ไปยังสถานที่อื่นต่อ ใครทำอะไรอยู่ก็ต้องทิ้งและร่วมเดินทางไปทั้งหมดพร้อมกัน มันก็เป็นงานหนึ่งที่สร้างความลำบากใจแก่ข้าพเจ้าพอสมควร

เมื่อได้ยินภิกษุหนุ่มมารายงานเช่นนั้น ก็ถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะยิ้มสู้กับปัญหา และอุปสรรคต้องแก้ไขต่อไป

เสียงลมครืนกระทบแรงสะบัดพลิ้ว กระทบผืนผ้าตราธรรมจักรสีเหลืองที่ผูกยึดติดกับเสาไม้ขนาดเล็ก ข้าพเจ้ามองผืนธงธรรมจักร มองถึงความยิ่งใหญ่ของการเผยแผ่ธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ข้าพเจ้าจะกระทำและเสียสละทุกอย่าง แม้ความลำบาก ความเหนื่อยของตน อุทิศตนเพื่อพระพุทธศาสนา สมตามคำพุทธพจน์ที่ว่า

“ดูภิกษุทั้งหลาย! พวกเธอจงเที่ยวจาริกไป

เพื่อประโยชน์แก่ชนเป็นอันมาก

เพื่อความสุขแก่ชนเป็นอันมาก

เพื่ออนุเคราะห์สัตว์โลก

เพื่อประโยชน์ เกื้อกูล และความสุขแก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย...”


(โปรดติดตามต่อไป)