...ที่ของเงา...

"อดีตก็เป็นเหมือนเงา..มันมีที่ซึ่งมันควรอยู่

ที่สำหรับเงา..คือข้างหลัง

และการจะทำได้เช่นนั้น...เราจำเป็นต้องหันหน้าเข้าหาแสงสว่าง

อย่ากลัวว่าเงาจะหายไป..ไม่มีทางจะเป็นไปได้อย่างนั้น

บางเวลามันอาจจะลางเลือน..จนเราเกือบมองไม่เห็น

แต่มันก็ยังคงอยู่ในแบบของมัน

และเราก็ไม่ควรพยายามลบลืมมัน..ด้วยเหตุผลอย่างเดียวกันนั้น

เราจะก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างถูกทางได้อย่างไร

ถ้าสายตาและหัวใจเรา..ยังมองอยู่ข้างหลัง?

อันที่จริง..เราก็ควรมองดูข้างหลังบ้างนะ..แต่ไม่ใช่เพราะพะวักพะวงกับเงา

เราควรเหลียวมองเพื่อทบทวนว่า เส้นทางที่ผ่านมานั้น..

เราได้หลงลืมอะไรไปบ้าง?

ซึ่งมีประโยชน์และควรเก็บเกี่ยวเอาไว้

แต่ก็ไม่ใช่เพื่อให้เราหาทางกลับไปไขว่คว้าอีกนั่นแหละ..

เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เช่นกัน

บางทีสิ่งที่เราควรทำและทำได้..

คงเป็นการมองหาสิ่งที่เคยผิดพลาดคราวก่อน..ในเวลาปัจจุบัน

เพราะเมื่อเราไม่พลั้งพลาดในเวลาปัจจุบันแล้ว..

ในเวลาที่วันพรุ่งนี้เดินทางมาถึง..วันนี้ของเราก็คงกลายเป็นอดีตที่สวยงาม

ที่มองกลับไปครั้งใด..ก็สมบูรณ์และน่าชื่นชม"


หมายเหตุ ..สี่บรรทัดแรกจาก ลุงวินทร์ เลียววาริณ
...............................................................................................................

ขอบคุณบทความดีๆ
จากอสัญแดหวา

อนุโมทนาสาธุกับคุณ "ปลายฟ้า...ค่ะ" ด้วยครับ