ผมมีประสบการ์ณขอถามผู้รู้ทุกท่านว่ามีความคิดเห็นว่าอย่างไรกับบทความจากการพิจารณาธรรมของผม มีคืนหนึ่งผ่านไป5 6 วันที่แล้วผมนั่งพิจารณาร่างกายประมาณ40 นาทีต่อมาผมได้ยินเสียงดังของเครื่องยนต์ผ่านเป็นโสตวิญญาณเกิดขึ้นแล้วดับลง ผมพิจารณาแล้วเกิดเป็นความรู้ที่ทำให้ผมมั่นใจว่าธรรมะที่พระพุทธเจ้านำมาบอกกล่าวเป็นของจริงแท้แน่นอน เป็นศรัทธาที่เพิ่มมากยิ่งขื้นจากการพิจารณาครั้งนี้ ธรรมที่ผมพิจารณาดังต่อไปนี้
เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ สัญญาเกิดเป็นว่าเป็นเสียงมอเตอร์ไซร์แต่จักษุวิญญาณไม่เกิดเพราะผมหลับตาอยู่ดังนั้นการพิจารณาของผมออกมาว่าหากผมเห็นเป็นมอเตอร์ไซร์แสดงว่า มโนวิญญาณเกิดขึ้นไม่ใช่ของจริง แต่โสตวิญญาณเป็นของจริง ขอต่อวันพรุ่งนี้ครับเพราะเล่นในห้างอินเตอร์เนต

อื้ออออ จะรอ

ด้วยคน...

ได้บัตรคิวเบอร์สาม แค่เห็นกระทู้ก็อยากพูดใจจะขาด

ต้องขอโทษทุกท่านที่บทความขาดตอนจากเมื่อวานนี้ ขอต่อเลยครับ พอพิจารณาว่าหูได้ยินเสียงเครื่องยนต์เป็นโสตวิญญาณที่เกิดขึ้นจริงแล้วดับลงไปภายใน2 3 วินาที หากความอยากรู้อยากเห็นว่าเป็นเสียงของมอเตอร์ไซร์แล้ววิ่งไปทางไหนใช้ถนนอะไรล้วนแล้วแต่เป็นมโนวิญญาณที่ไม่ใช่ความจริงเฉพาะหน้าเราเพราะความจริงคือโสตวิญญาณดับลงไปนานแล้วแต่เกิดเป็นเวทนาคืออารมณ์เกิดขึ้นเพราะจิตไปพิจารณาตามมโนวิญญาณ
พอลืมตาก็มีจักษุวิญญาณเกิดขึ้นแต่หากหลับตาลงหรือหันหน้าไปทางอื่นจักษุวิญญาณย่อมดับลงเช่นกันผมพิจารณาการดับลงโดยไม่เกิดมโนวิญญาณตามก็ทำให้เกิดความรู้ตามความเป็นจริง
ผมไม่แน่ใจว่าบทความผมอธิบายได้ตามความประสงค์ของผมมากแค่ไหนหากผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยมา ณ ที่แห่งนี้
แต่เป็นประสบการณ์ที่ถือว่าเป็นความรู้ใหม่ที่ขอถามทุกท่านเพื่อขอความคิดเห็นเพื่อเป็นความรู้ต่อไปครับผม

ยังมีต่อไหมครับ??

คิดว่าน่าจะเป็นการเกิดการดับของจิตนะครับ เพราะจิตจะเกิดดับอยู่ตลอดเวลาเราไม่สามารถรู้ทันได้ต้องอาศัยการนั่งสมาธิและวิปัสสนาเข้ามาช่วยพิจารณาครับ แต่ถ้าตามความเข้าใจของผมแล้วตามที่คุณได้เล่ามานั้นจิตแค่เห็นการเกิดดับเท่านั้นแต่ยังไม่ได้ปรุงแต่งจิตขึ้นมาครับ

การอธิบายความของคุณ เป็นการใช้ความคิดมาอธิบายความครับ
การจะอธิบายธรรมยิ่งด้วยเรื่องจิตแล้ว ยิ่งต้องอาศัยหลักธรรมอื่นมาพิจารณา แบบที่ทางโลกเรียกทฤษฎี
เป็นเพราะขบวนการทำงานของจิตเร็วมาก ชั่วขณะจิตเดียว ขบวนการของปฏิจจฯก็ทำงานไปครบสายแล้ว

บางครั้งเราอาจคิดว่า วิญญาณขันธ์ที่ได้รับดับไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นเพราะจิตเราไม่ได้อยู่ที่
วิญญาณขันธ์หรือผัสสะตัวนั้น อย่าลืมนะครับว่า วิญญาณขันธ์มันมีทั้งหมดหกตัว ถ้าเราไม่ไปบังคับ
มันไว้ วิญญาณขันธ์ทั้งหกก็ทำงานของมันตลอดเวลา การที่คิดว่าตัวอื่นไม่ได้ทำงานเพราะ เราเอา
จิตไปยึดวิญญาณตัวอื่นครับ

ที่คุณว่า มโนวิญญาณเกิดขึ้นไม่ใช่ของจริง โสตวิญญาณเท่านั้นที่จริง มันไม่ตรงครับ
ทุกอย่างมันเกิดมาก็ด้วยเหตุปัจจัยใจครับ มโนวิญญาณมันเกิดจาก โสตวิญญาณที่ได้รับ
ที่คุณรู้ว่าเป็นเสียงเครื่องยนต์ เพราะสัญญาแล้วสัญญามันเกิดจากอะไรครับ ถ้าไม่ใช่มโนวิญญาณ

สรุปก็คือเรื่องของคุณ จะเอาบอกว่าอันไหนจริงอันไหนไม่จริงไม่ได้ เพราะขันธ์มันเกิดขึ้นจริง
มันเกิดตามเหตุปัจจัย
ส่วนเรื่องจริงหรือไม่จริง เขาใช้กับความคิดใช้กับสมองที่เป็นเรื่องกาย
มันเป็นการทำงานของกายที่ไม่เกี่ยวกับสภาวะหรืออารมณ์

ไอ้เสียงที่คุณบอกว่าดับไป มันอยู่ที่ว่า จิตคุณอยู่ที่เสียงนั้นหรือเปล่า
ดูที่คุณอธิบายมาแล้วว่าเสียงดับไปใน2-3วินาที เราต้องดูว่า เสียงมันดับไปเองหรือว่า เสียงยังมีอยู่
ลักษณะของ วิญญาณขันธ์ ถ้าเสียงดับไปเอง โสตวิญาณดับ อันนี้ใช่ครับ
แต่ถ้าเสียงยังอยู่ โสตวิญญาณดับ อันนี้เป็นเพราะเราไปสนใจผัสสะตัวอื่นครับ
ที่ถูกมันต้อง ถ้าเสียงยังอยู่ โสตวิญญาณต้องเกิดดับครับ

ไอ้ความอยากรู้อยากเห็นที่คุณว่า หาใช่มโนวิญญาณครับ แต่มันคือจิตสังขาร ที่เกิดจาก เวทนากับสัญญา
มิหน่ำซ้ำ ยังเกิดเป็นสังขารขันธ์ตามมาด้วยครับ การพิจารณาเราต้องพิจารณา เราต้องรู้อวิชาในปฏิจจ์ครับ
เพราะมันเป็นต้นเหตุ เป็นเหตุปัจจัยของสิ่งทีคุณว่ามานี้

ส่วนเวทนานั้นมันเกิดขึ้นเอง ด้วยเหตุปัจจัยแห่งผัสสะ ความหมายก็คือ
เมื่อจิตไปยึดผัสสะหรือวิญญาณขันธ์ตัวใดตัวหนึ่งเข้า ย่อมเกิดเวทนาตามมาครับ

การเกิดการดับมันไม่ใช่อยู่ที่การหลับตาหรือการหันหน้าไปทางอื่น
การเกิดดับ มันก็มีเกิดขึ้นอยู่ตลอดนั้นแหล่ะครับ เพียงแต่ว่า
จิตจะเข้าไปรู้ถึงการเกิดดับนั้นหรือไม่

ตามหลักคำสอน ทุกอย่างเกิดที่เหตุ การดับต้องดับที่เหตุ
เมื่อเกิดจักขุวิญญาณ ถึงแม้เราจะหันหน้าหรือหลับตาลง ถ้ามันยังเกิด มโนวิญญาณตามมา
นั้นยังไม่เรียกว่า การดับของจักขุวิญญาณครับ
เพราะมโนวิญญาณ มันเป็นสัญญาที่เกิดจาก จักขุวิญญาณ มีผลแสดงว่า เหตุยังอยู่
การจะดับในสิ่งที่ว่า ต้องดับที่ต้นเหตุ โดยใช้ตัววิชชาหรือสติเป็นตัวดับ

ขอบคุณท่าน โฮฮับ ท่าน ศรีสมบัติ ท่านหัสพล พวงแก้ว ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ ทั้งเรื่องจิต และ อายตนะ6 นามรูป ทั้งการเกิดดับ

ธรรมข้อนี้สำคัญและเป็นประโยชน์มากครับ

ต้องพิจารณาต่อไปครับ ปกติจะสร้างสติอยู่ที่กาย คือ หายใจเข้า ออก มือทับมือ ปลายนิ้วมีเล็บ ใล่ตามร่างกายสักพักก็เปลี่ยนมาพิจารณาเสียง ความร้อน ความหนาว ลมโชย ท้ายสุดก่อนถอนจากสมาธิจะต่อสู้กับเวทนาที่เกิดขึ้นคืออารมณ์อยากถอนจากสมาธิ สักพักใหญ่จะสู้กับอาการปวด ชา ที่ขา จนถอนจากสมาธิในที่สุด

สนใจธรรมข้อนี้ครับ จะศึกษามากยิ่งขึ้นครับ

จะพิจารณาต่อไปครับ แม้พิจารณากายผมก็ว่าไม่ง่ายเลย เพราะความเผลอเข้าครอบคลุมเร็วมาก ตอนดึกต้องต่อสู้กับความง่วงนอนอีก

จะพิจารณาต่อครับ จะสังเกตุตัวเองว่าช่วง15 20 นาทีแรกจิตจะว้าวุ่น ไม่เกิดสมาธิ แต่ก็พิจารณาต่อจนสักพักความสงบก็เกิดขึ้น ช่วงนี้จะพิจารณาได้ดียิ่งขึ้น

มีแค่นี้ครับ ท่านกบนอกกะลามีคำแนะนำอะไรครับในเรื่องนี้

ขออนุญาติก็แล้วกันนะครับ..

ขันธ์ 5 เรา..มี..ร่างกายเป็นรูป...มีกรมเวทนาคือรู้สึก..กรมสัญญาคือความจำ..กรมสังขารคือความคิด..และกรมวิญญาณคือสื่อรับจากการผัสสะของอายาตนะทั้งหก

ทั้งหมดทำงานแยกกันตามหน้าที่ของแต่ละกรมแต่..ทุกกรมทำงานสอดประสานกันตลอดเพื่อรักษาสิ่งที่คิดว่าเป็นตัวมันนี้อยู่รอดปลอดภัย


ยินเสียงเครื่องยนต์เป็นโสตวิญญาณ.....ได้ยิน..เป็นโสตวิญญาณ..แต่รู้ว่า..เสียงที่ได้ยิน...เป็นเสียงเครื่องยนต์...นี้เป็นงานของสัญญา..ครับ

หากความอยากรู้อยากเห็นว่าเป็นเสียงของมอเตอร์ไซร์แล้ววิ่งไปทางไหนใช้ถนนอะไรล้วนแล้วแต่เป็นมโนวิญญาณที่ไม่ใช่ความจริง....เป็นงานของสังขารคือคิด...ไม่ใช่มโนวิญญาณนะ...มันคิดเพราะมีกิเลสคือความอยากเป็นตัวผลักดัน..คนไม่หมดกิเลสนี้มันก็เริ่มอันตรายตรงนี้แหละ...


ครับ


ไม่เกิดมโนวิญญาณตาม...ตรงนี้ขอแก้เป็น..ไม่เกิดความคิดปรุงแต่งตาม..นะครับ

พอเราไม่คิดปรุง..มันก็พบกับความประหลาดที่เราไม่เคยพบมาก่อน...มันเลยรู้สึกปิติ..นะครับ..หากใช้คำว่า..ทำให้เกิดความรู้ตามความเป็นจริง..ดูจะหนักไป...ตราบใดยังอยาก..ยังยึด..ยังหลง..กิเลสมันก็คอยหลอกเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน


แต่ก็พอจะเห็นภาพได้..ไม่เป็นไร


คุณสังเกตเห็นการคิดปรุง..หลังจาก..ผัสสะแล้ว...ทีนี้ลองตังคำถามกับตัวเองซิว่า...แล้วอะไรทำให้มันคิดปรุงไปอย่างนั้นอย่างนี้ได้...แล้วมันปรุงไปเพื่อสิ่งใด...หากเราจะหยุดการคิดปรุงนี้เพราะเหตุใด???

ลองถามตัวเองเล่น ๆ ดู....มีอะไรใหม่ ๆ ก็ค่อยมาคุยกัน

ก็ขอขอบคุณท่านกบนอกกะลาที่เข้ามาเสนอความรู้ดีดี

ก็มีการพิจารณาเรื่องอารมณ์กลัวสถานที่มืดๆและสภาวะอันตรายต่างๆ ในสภาวะปกติที่ไม่ได้นั่งสมาธิ ก็สังเกตุดูอารมณ์ตังเองว่ายังกลัวอยู่จริง
แล้วนั่งสมาธิสังเกตุอารมณ์ตัวเองไปเรื่อยๆ ปรากฏถึงความหวาดกลัวต่อสิ่งต่างๆเริ่มหายไป ก็พิจารณาอารมณ์ต่างๆว่าทำอย่างไรจิตที่เป็นสมาธิ ไม่กลัว นำผลไปในสภาวะปกติที่ไม่ได้นั่งสมาธิ ตอนนี้ก็มุ่งเน้นเรื่องพิจารณาความตายอีกทางหนึ่งครับ

การพิจารณาความกลัว เราต้องแยกแยะกันครับว่า สิ่งที่เราพิจารณา มันเป็นผลมาจากอะไร
อย่างเช่น เรากลัวความมืดเพราะมันทำให้เราคิดถึงเรื่องผี อันนี้เราควรพิจารณา ให้ดับไปครับ

แต่ถ้าเป็นเรื่องของ ภัยอันตรายที่เกิดจากความมืด อย่างเช่น คนร้ายหรืออุบัติเหตุ
เราจะดับความกลัวไม่ได้ เพราะความกลัว เป็นเหตุปัจจัยให้เกิดการระแวดระวังภัย ไม่ประมาท
เมื่อเกิดการระวังตัวแล้ว จึงค่อมีสติมีสมาธิกับความไม่ประมาทนั้น

สังเกตุดูแล้ว อารมณ์กลัวที่เกิดขึ้น มันมาจากสัญญาที่แตกต่างกัน
อีกเรื่องเป็นเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้น อีกเรื่องมันไม่เป็นความจริง

สัญญาที่เป็นจริงในอดีต สามารถทำให้เกิดสติ ระลึกรู้ในความไม่ประมาท
สัญญาที่ไม่จริงมาจากความคิดความจำที่ฟังมา ทำให้เกิดการปรุงแต่งไปต่างๆนาๆ

ฉะนั้นควรพิจารณาให้ดีครับว่า สิ่งที่มากระทบอารมณ์มันเกิดจากอะไรเป็นเหตุ
จากจิตเราเองหรือสิ่งเร้าภายนอกครับ

ถ้าเป็นเรื่องความกลัว ผมไม่ทราบว่าคุณจะไปพิจารณาความตายด้วยเหตุอันใด
มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ จะพิจารณาอย่างไรมันก็ต้องตาย

ไอ้คำว่าพิจารณา มันคือการพิจารณา อารมณ์ตัวเองครับ
อารมณ์ของมนุษย์มันมีเหมือนกัน มันต่างกันตรงที่จะใช้หรือไม่ และใช้ผิดไปจากความเป็นจริงหรือเปล่า
ความเป็นจริงคือ ทุกสิ่งย่อมเกิดแต่เหตุ เมื่อยังไม่มีเหตุ สิ่งที่กล่าวหรือพิจารณาอยู่
ย่อมไม่จริงใช้มาพิจารณาไม่ได้ มันเป็นเรื่องของความคิดจินตนาการไปเอง

อย่างเช่นเรื่องพิจารณาความตาย ความตายเป็นธรรมชาติชาติเดียวก็มีหนเดียว
แล้วมันยังมาไม่ถึง ไม่รู้ว่าเอาเหตุอะไรมาพิจารณา เอาสัญญาตัวไหนมาระลึกรู้
มันก็เหมือนกับความกลัว ที่เรากลัวความมืด แล้วปรุงแต่งไปเรื่องผีเรื่องสางแหล่ะครับ

ผมอาจเข้าใจคำพูดคุณผิดก็ได้ครับ ต้องฟังคุณอธิบายมาอีกทีครับ

เวลาที่ดูหนังสือพิมพ์แล้วเห็นภาพคนตาย เกิดความรู้สึกว่า เสียดายชีวิตแทนเขาเหล่านั้น ต้องการพิจารณาว่าแม้เราก็จะเป็นเช่นนั้น แต่เป็นแค่นึก มองไม่เห็นตัวเองว่านอนตายบ้างเหมือนอย่างนั้นเพื่อการน้อมลงเป็นความสลด

ที่เห็นก็จะเป็นผลของสติที่ไม่มั่นคง ไม่อยู่ในสติของผมเอง พอเห็นความมืดจิตก็ปรุงแต่งเป็นภาพ แล้วอารมณ์ก็ตามมา ผมว่าเกิดตัญหาอุปาทาน คือพอคนในบ้านโผล่ออกมาให้เห็นความกลัวกลับเลือนหายไป เรามีเพื่อนแล้วอะไรแบบนั้น ส่วนมากจะดึงตัวเองกลับมาสู่สติก่อนค่อยๆรู้ตามนิ้วตามแขนแล้วพิจารณาว่าหากเราตายแล้ว จิตที่ปรุงแต่งจะปรุงแต่งอารมณ์ออกมาแบบไหน ส่วนอารมณ์ที่เกิดจากสภาวะความเสื่อมจากสมาธิหรือความเสื่อมจากสมาธิในลักษณะหินไม่ได้ทับหญ้าอีกต่อไปยังผลให้อารมณ์ของความกลัวเกิดขึ้นกับตัวผมเอง

ครับ เป็นอย่างนั้น

เป็นเหตุจากจิตเราเอง วิญญาณเกิดขึ้น เป็นเหตุให้เกิดเวทนา ต้องรู้ตามจึงจะเห็น ครับผม
วันนี้มีพลังอีกหนจะพิจารณาเร่งด่วนครับ หากมีคำถามขอกลับมารบกวนท่านอีกหน ขอบคุณครับ