ขออนุญาตให้ความเห็นค่ะ

การเป็นสามีภรรยา คนเป็นภรรยามักจะคาดหวังมากกว่าสามีเสมอคะ เพราะธรรมเนียมปฏิบัติที่ยึดกันมายาวนานว่า ผู้ชายมีได้ไม่ว่ากัน ผู้หญิงมีแล้วเท่ากับฝังตัวเองเลย ทำให้ผู้ชายชุ่ยกว่าผู้หญิง

สามีมีเมียน้อย มันเป็นปัญหาธรรมดาของสังคมปัจจุบันแล้วก็จริง หลายคู่เป็นแบบนี้ แต่แต่ละคู่ไม่เหมือนกัน

คุณรักเขามาก แต่รักของคุณมาพร้อมกับความระแวง สามีคุณโทรศัพท์ คุณก็คิดไปว่าเขาโทรหาเมียน้อย คุณคิดเองเออเองมากไปหน่อย ชีวิตคู่ของคุณไม่แย่ขนาดนั้นค่ะ

แนะนำนะคะ สามีคุณหันไปหาคนที่เขาคุยด้วยแล้วมีความสุข จุดประสงค์แรกของสามีคุณไม่ได้เพราะอยากมีอะไรกับเขา แต่ไปคุยกับเขาเพราะผู้หญิงคนนั้นเอาใจเก่ง แล้วก็เป็นธรรมชาติของชายหญิง จบกันที่เตียง

เชื่อเถอะค่ะสามีคุณยังรักคุณอยู่ สิ่งสำคัญที่ต้องทำคือ พิจารณาตัวเอง เราบกพร่องหน้าที่ภรรยาหรือเปล่า อย่าเอาข้ออ้างใดๆมาตอบตัวเอง ถามแค่แบบที่ทำนี้ใช่หน้าที่ของภรรรยามั้ย

หน้าที่ของภรรยาที่ดีคือเอาใจใส่ดูแลสามีทั้งทางกายและใจ เป็นที่พักใจให้เขายามเขาเหนื่อย เป็นที่ปรึกษาให้เขายามเขากลุ้ม ฯลฯ มันเหมือนเป็นการเสียเปรียบของผู้หญิง แต่นั่นเป็นสัจธรรม ธรรมชาติของผู้ชายคือการเรียกร้อง เขาเป็นฝ่ายเรียกร้อง เราก็ทำให้ แล้วเมื่อนั้น เขาจะให้เรากลับ นี่ก็เป็นสัจธรรมของดารให้และรับ ยกเว้นกรณีเขามีกิเลสครอบใจ ไม่สนใจความเอาใจใส่ของภรรยา แต่ผู้ชายที่เป็นสามี โดยปกติจะใส่ใจ เพราะเขารักคุณ เขาแต่งงานกับคุณเพราะรัก

ก่อนอื่นก็เหมือนที่หลายๆท่านแนะนำค่ะ ทำใจให้สบายก่อน ถ้าคุณร้อนรุ่มอยู่แบบนี้ จะไม่ก่อให้เกิดอะไรดีเลย คุณทำใจให้สบายโดยการมองเขาในแง่ดี มองว่าไอ้ที่เขามีพิรูธตอนโทรศัพท์ นั่นเพราะเขาไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ

สรึปว่ามองจากลบเป็นบวก เพราะความจริงเป็นแบบนั้น เชื่ออรหันต์แบบจุฬาภินันท์นะคะ จุฬาภินันท์ไม่โกหกเพราะถือศีลค่ะ

คู่ของคุณไม่ถึงกับเลิกค่ะ เปิดใจคุยกับสามี บอกเขาว่าให้อภัยเขา คนเราพลาดกันได้ค่ะ เขากับผู้หญิงคนนั้นมีวิบากกัน ก็ใช้กันซะ แล้วก็หมดกัน สามีคุณเลือกคุณมากกว่าเขาค่ะ เขารอการอภัยจากคุณ

คุณเป็นภรรยาที่แรงพอตัวเลย แรงแบบที่สามีไม่อยากพูดด้วย เพราะคุณไม่มีเหตุผล (ขอโทษนะคะที่ตรงเขียนแบบนี้ ปัญญาบอกจุฬาภินันท์แบบนั้นค่ะ) คุณทราบดีว่าการพูดคุยกัน ควรให้ทั้งสองฝ่ายใจเย็นก่อน ใจกว้างพอจะยอมรับสิ่งที่กำลังจะพูดกัน พูดกันด้วยความจริงใจ พร้อมจะอภัยให้กัน พร้อมจะช่วยเหลือกัน พร้อมจะเริ่มต้นใหม่เพื่อตัวคุณเอง เพื่อสามี และเพื่อลูก

ทุกอย่างอยู่ที่คุณค่ะ ดับความระแวงได้ ให้อภัยเขาได้ บอกกับเขา คุยดีๆกับเขา ปัญหาของคุณจะคลี่คลายค่ะ

ขอคุณพระคุ้มครองคุณค่ะ

ลองถือศีล ทำสมาธิ สิคะ ทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้น อย่างน้อย ใจที่อยู่ในสมาธิจะไม่เร้าร้อนนักค่ะ ใจคุณเย็นลงได้ด้วยพลังแห่งธรรมค่ะ

สวัสดีค่ะคุณPENYA ที่ทายมาถูกทุกอย่างเลยค่ะ
จะส่งวัน เดือน ปีเกิดมาให้
รอคิวอยู่นะ

สวัสดีค่ะคุณจุฬาภินันท์ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ทำไมมาให้กำลังใจกันช้าจัง
ที่คุณแนะนำก็เป็นจริงทุกอย่าง จะให้เรียกว่าพี่ หรือเป็นเพื่อนกันดีคะ
ในลานนี้ยังต้องการผู้ที่เข้าใจและต้องการคำแนะนำอยู่เสมอนะคะ
บางครั้ง ( แหมไม่รู้จะแทนตัวเองว่าอย่างไรดี ) เอาเป็นว่าใช้คำว่า เราก็แล้วกันนะ
ดูแล้วสนิทกันดี ในบางครั้งเราอาจจะขาดเหตุผลอย่างที่ว่า
อยู่ด้วยความหวาดระแวงมากๆ
ทุก ๆ คน ในลานนี้ก็แนะนำอย่างที่คุณบอกเหมือนกัน
แต่เรากลับทำไม่ได้ ( เมื่อก่อน ) แต่ตอนนี้ตั้งแต่อาจารย์ ทักทาย และเพื่อน ๆ
แนะนำมาเราเริ่มทำใจได้มากขึ้น
เราเองเป็นคนใจร้อน วู่วาม คิดแล้วต้องพูดต้องรู้เรื่อง
จะเป็นแบบที่คุณ PENYA ทายเลย
ตอนนี้มีความอดทนมากขึ้น เช่น ไม่สนใจโทรศัพท์
บางทีไม่โทรหาเลย หรือมีความจำเป็นก็โทรน้อยลงเท่าที่จำเป็น
พูดน้อยลงด้วย คุณจุฬาภินันท์แนะนำดีมาก
ทำให้มีกำลังใจต่อสู้เพิ่มขึ้น
มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีก 1 คนแล้ว ดีใจจัง
จะทำตามที่คุณ จุฬาภินันท์ แนะนำนะคะ
คุณจุฬาภินันท์ ช่วยดูชีวิตคู่ ครอบครัว ลูก และอื่น ๆ อีกนะคะ
เห็นอะไรก็บอกมาได้เลย หรือมีทางแก้ไขอย่างไร อยากรู้มากค่ะ
เพราะคุณจุฬาภินันท์ปฏิบัติจนเป็นอรหันต์แล้ว ได้อภิญญาหก อ่านใจคนได้นี่คะ
นับถือด้วยใจจริงค่ะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคะ จะรอคำตอบค่ะ

เอ วันนี้คุณทักทายไปไหนไม่เห็นมาให้กำลังใจกันเลย
คิดถึงนะ คิดถึงทุกคนเลยจริง ๆ รู้สึกเหงาน่ะ

แวะมาเยี่ยมค่ะ ...

พิมเอง ... เอากำลังใจมาฝากพี่มานิตา หนึ่งดวงใจเต็มๆ เลยค่ะ
พิมรู้สึกว่า พี่มานิตาดีขึ้นมากๆ เลยนะคะ ... ดีใจด้วยค้า

ขอบคุณน่ะค่ะ ที่แวะเข้ามาให้กำลังใจกัน
ก็อย่างนี้แหละค่ะ ผิดหวังในตัวสามี แต่เราไม่ได้โกรธคุณแม่เขาเพราะไม่เกี่ยวกัน
แต่ท่าทางท่านจะเอาแต่ลูกท่านเลยฮ่ะ
ด้วยความที่ให้เกียรติท่านในฐานะผู้ใหญ่
พอท่านพูดแบบนี้ รู้สึกแย่ รับไม่ได้จริง ๆ
แน่นอนคงต้องปรับตัวกันยกใหญ่
เพราะเราหวังพึ่งท่านในเรื่องคำแนะนำไม่ได้
ท่านคงมองดิฉันเป็นคนอื่น ไปแล้วจริง ๆ
แย่น่ะ ถ้าเราทำตัวแบบคนอื่น กับแม่สามี
แม่ดิฉันสอนไว้เสมอ รักลูกเขา ก็ต้องดูแลเขาเสมือนแม่ตัวเอง
เพราะแม่ใคร ใครก็รัก
ลูกใคร ใครก็รัก
แต่เมื่อลูก ๆ มีปัญหา
แม่ก็เข้าข้างลูกเขย ลูกสะใภ้ เพราะแม่บอกว่าถ้าเขามาอยู่บ้านเรา
อย่าทำให้เขาอึดอัดใจ
ค่ะต้องเข้มแข็ง ดิฉันต้องทำใจให้เข้มแข็งมากกว่าทุกวันนี้
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

คิดว่าพี่มานิตา คงดีขึ้นแล้วในเรื่องสามี-ภรรยา
เพราะอ่านจากการตอบกระทู้ต่างๆ ดูผ่อนคลาย
อารมณ์ดีขึ้นมาก สู้ต่อไปนะค่ะ ทุก ๆ อย่างจะดีขึ้นเรื่อย ๆ (จากใจ)

เรื่องลูกชาย อ้อ (นนนน) ช่วงนึงเขามีปฏิกิริยากับพ่อเขาเหมือนกัน
ลูกไม่ได้รู้เรื่องเธอคนนั้นหรอกนะ แต่เพราะเขาห่างลูกมาก ไม่ค่อยมีเวลาดูแลลูก
เอาเวลาไปดูแลคนอื่น ลูกก็เลยมีปฏิกิริยารุนแรงเวลาพ่อเข้าไปหยอก
แต่สามีของอ้อเขา รู้สึกไม่ดีที่ลูกมีปฏิกิริยาแบบนั้น ดิฉันเลยต้องช่วย
แต่ก็บอกสาเหตุให้สามีของอ้อรับทราบนะว่าที่ลูกเป็นยังงี้เพราะอะไร
แล้วเราก็ใช้วิธีเล่าเรื่องสิ่งดี ดี ที่พ่อเขาเคยทำให้
ตั้งแต่ ตอนที่ลูกอยู่ในท้อง ตอนเขาเด็ก ๆ พ่อเขาทำอะไรให้บ้าง
ที่พ่อเขาเป็นยังงี้เขามีเหตุผลของเขานะ
แล้วดิฉันบอกลูกว่า หากมีสิ่งไหนที่พ่อเขาทำให้แล้วลูกรู้สึกดีให้บอกพ่อเขาไปตรง ๆ
"ชอบจังที่วันนี้ได้กินข้าวพร้อมพ่อ" ประมาณว่าคนเราบ้ายอ
แล้วเขาก็จะพยายามทำเพิ่มมากขึ้นเพื่อให้ลูกชมเขาอีก (กลยุทธนี้ปกติใช้กับเด็กนะ)

แต่ลูกพี่มานิตาเป็นวัยรุ่น อาจจะยากสักนิด แต่อ้อคิดว่าไม่เกินความสามารถหรอกค่ะ
ลองดูนะเผื่อได้ประโยชน์บ้าง

ถ้าเป็นผม ผมขอเลือกข้อนี้เป็นคำตอบสุดท้ายครับ..... เลิกกันเลยหรือแยกกันอยู่เสียใจ
เกิดมาคนเดียว ตายคนเดียวไม่มีใครไปกะเรา

คุณมานิตาดีขึ้นมากแล้วค่ะสิ่งร้ายๆก็ผ่านไปได้ เรื่องสามีพักยกก่อน ตอนนี้แก้ปัญหาเรื่องลูกกับพ่อก่อนค่ะค่อยๆแก้นะค่ะเดียวก็ดีเองค่ะลูกคุณเป็นช่วงวัยรุ่นอารมณ์ก็ยังนี้แหละค่ะ( น้องขอบังอาจกล่าวถึงเพราะน้องลูกยังเล็กอยู่ยังไม่ถึงเวลาช่วงนั้นเลยบังอาจเสียเหลือเกิน) ยังงัยก็ใจเย็นๆนะค่ะ...คุณมานิตาเป็นคนเย็นอยู่แล้วจริงปล่าวๆๆๆ ฮิๆๆ

สวัสดีค่ะคุณมานิตา

ขอโทษนะคะ มาตอบช้าค่ะ จุฬาภินันท์จำไม่ได้ทั้งหมดค่ะว่าตอบกระทู้ไหนไปบ้าง เพราะตอบเยอะน่ะค่ะ พยายามตอบให้มากที่สุด เพราะเอาหลักธรรมแท้ๆมาประยุกต์ในแต่ละกรณีน่ะค่ะ

ดีใจที่คำแนะนำของจุฬารัตน์ทำให้คุณได้ใจสบายขึ้นบ้างน่ะค่ะ

ยินดีที่ได้เพื่อนใหม่เช่นกันค่ะ

พูดถึงวันพ่อ เราก็อยากให้พ่อลูกเขาแสดงความรักต่อกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เมื่อปีก่อนๆ เราจะตัดดอกพุทธรักษาเตรียมไว้ให้ลูกไปมอบให้พ่อเขา แต่ปีนี้เขาคงไปทำหน้าที่พ่อของลูกของนังแพ-ยา เขายกย่องเชิดชูกันเหลือเกินว่าลูกบ้านนั้นเก่ง ขนาดเขาเป็นผู้หญิงเขายังเข้มแข็งกว่ากว่าลูกชายของเรา ดูซิว่าเขายกย่องชมเชยกัน แถมยังมาว่าลูกของตัวเองอีก เขาหลงกันจนไม่ลืมหูลืมตา อะไรๆเราแม่ลูกดูผิดไปหมด สักวันเวรกรรมมันต้องตอบสนองหญิงร้าย-ชายเลวคู่นั้นอย่างแน่นอน