ขออนุโมทนาบุญกับคุณพงพันด้วยค่ะ

หนทางแห่งการหลุดพ้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบจริง ๆ นะค่ะ
แล้วอ้อก็ต้องเจอกับแบบทดสอบสำหรับตัวเองอีกครั้ง
เมื่อคืนวันศุกร์ สามีอ้อกลับจากกรุงเทพ มารถเที่ยว 2 ทุ่ม
เขาควรมาถึงบ้านประมาณตี 2 แต่กว่าจะกลับเข้าบ้านก็
ปาไป ตี 3 ครึ่ง เราก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดเลย แต่ก็พยายาม
พิจารณา รับรู้อารมณ์ของตัวเอง โกรธ โกรธ โกรธ ยังไม่ทันไร
ก็เหลือบไปเห็นเขาใส่แหวนของผู้หญิงคนนั้นอีก ความโกรธดูเหมือน
ทวีมากขึ้น ๆ ๆ มองหน้าเขาและก็พิจารณา ฉันโกรธเธอนะ แต่เขา
ก็ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อน พิจารณาไปสักพัก อารมณ์ความรู้สึกก็ลดลง
และหายไป รู้สึกยินดีกับตัวเองที่สามารถทำได้

แต่เมื่อวานอยู่กับความทรมานทั้งวัน เขาพาออกไปเดินซื้อของ
ไปกับเรา แตนิ้วมือเขาใส่แหวนเธออยู่ ในมันร้อนมาก เดิน ๆ
อยู่ก็รับโทรศัพท์ แล้วก็บอกให้เราพาลูกไปกินไอติม เขาไปธุระเดี๋ยว
ใจมันคิดโดยอัตโนมัติว่าเขานัดเจอกันที่นี่เลยเหรอ เขาเห็นเรา
เป็นอะไร ทำไมถึงทำกับเราได้เพียงนี้ แทบไม่อยากมองหน้า
ใจมันวุ่นวาย โกรธ ควบคุมมันไม่ได้เลย ความโกรธ น้อยใจ เสียใจ
มัยมากมายเสียจนเหมือนจะล้นออกมา เป็นยังงี้ทั้งวัน แต่พอตอน
จะนอน อ้อก็พยายามพิจารณาถึงอารมณ์ที่เกิดขึ้น ไม่รู้ถูกหรือเปล่า
ณ ขณะนั้นจิตมันแยกอารมณ์ออกเป็นประตูต่าง ๆ แล้วก็พยายาม
ปิดมัน แล้วเราก็ปิดได้ อารมณ์เย็นลง และหลับได้ แต่พอตื่นนอน
ความรู้สึกพวกนี้มันก็โถมมาใส่เหมือนคลื่นลูกใหญ่ ๆ ร้องไห้ ทั้ง ๆ
ที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ แต่ก็ร้อง เขาก็เห็นแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เช้าวันนี้
ก็ยังใส่แหวนของเธอออกจากบ้านไปทำงานอยู่ดี (ที่โกรธมากเพราะ
เคยบอกเขาว่าเรารู้สึกแย่เวลาที่เห็นเขาใส่แหวนของผู้หญิงคนนั้น)
เช้านี้เลยไม่ค่อยแจ่มใส คงต้องรวบรวมกำลังภายในใจอีกมากโขเลย

พวกเค้าก็จะมารุมเรา เหมือนมีเงินในกระเป๋าใช้หนี้ได้ เจ้าหนี้ก็จะมาหาเรา มาขอให้เราชดใช้ จะได้ไม่ติดค้างกัน :