ขอให้เจตนาดีของคุณที่ต้องการให้ชีวิตตัวเองเป็นอุทาหรณ์กับคนอื่น
ส่งผลให้คุณมีจิตใจที่เข้มแข็ง ยืนตั้งมั่นรับกรรมอย่างมีสตินะคะ
คนทำผิดแล้วกลับตัวกลับใจน่าสรรเสริญยิ่งนัก
เป็นกำลังใจให้ค่า

นี่เป็นเรื่องปกติของคนที่มีนิสัยหยาบร้าย ว่าเขาย่อมไม่ยินดีพอใจให้ใครๆในแวดวงที่เกี่ยวข้องเป็นผู้"ใฝ่ธรรม" หรือมีอาการแสดงออก"ด้วยธรรม"คือความไม่ประทุษร้ายหรือตอบโ้ต้ด้วยอาการทุรนทุราย แต่สงบเย็น..ภาพเช่นนี้นอกจากไม่คุ้นตาของเขาแล้ว ก็ยังสร้างความเปรียบเทียบให้เห็นเด่นชัดขึ้นไปอีกว่า เขานั้นชั่วร้ายกับ"คนดี" ความรู้สึกผิดในใจเขาย่อมมากมากกดดันเขาอยู่ หากเคยมีบุญเก่ามาบ้างก็อาจสะดุดใจฉุกคิดถึงเหตุผลที่ควรเป็นได้บ้าง แต่เมื่อไม่ได้ทำบุญทางปัญญามา ก็ย่อมตกไปสู่ความบอดเขลายิ่งขึ้นจึงหาทางลดความ รู้สึกผิดในใจด้วยอาการเกรี้ยวกราดและด่าทอยิ่งขึ้นไป...ดูเหมือนว่าคุณกำลังช่วยส่งสามีไปในทางที่เขาและใครๆไม่ชอบอยู่อย่างจริงจังเสียแล้ว..



คนชั่วมีความหยาบในใจเมื่อเห็นสิ่งตรงข้ามก็ย่อม"ตื่นตระหนก" คล้ายๆกับว่า กลัวไม่มีพื่อนร่วมเลวด้วย...กลัวเหงาที่ทำบาปข้างเดียว กลัวไปนรกคนเดียวเลยพยายามหว่านล้อม กีดขวางการเข้าหาธรรมะของคุณ... ...การทำเหตุเช่นนี้..เขาย่อมพาตนให้ได้ฉิบหายจากพระธรรมอันเป็นของหายากยิ่งในโลก แม้เจออยู่ก็ไม่รู้ค่า แม้เข้าหา ใครๆก็ไม่นิยมกลับ...จะถูกเขาด่าทอห้ามปราม หรือทุบตีนั่นแหละ เเม้คุณก็เคยทำเหตุคล้ายๆกับที่เขาำมานี้แล้วในกาลก่อน จึงปรากฏผลเป็นทุกข์สาหัสในปัจจุบันเช่นนี้เอง...




ข้อนี้คงไม่มีใครทำอะไรได้ เพราะคงมีแต่สามีนั่นแหละที่ทำได้ แม้กระนั้นการจะทำได้ ก็มีได้ด้วยเหตุปัจจัยเช่นกัน หาได้เกิดด้วยอาการปิ๊งปุ๊บปั๊บได้ไม่..ปัจจัยที่สำคัญอย่างหนึ่งคือความเป็นผู้มีศีล อันนำผลคือความไม่เดือดร้อนใจมาสู่ตน..แต่เพราะตนล่วงศีลนั่นเอง อำนาจความเดือดร้อนจึงห้ามตนเสียจากความสงบใจอันมาจากการที่จะสามารถไว้ใจใครๆได้...

เหตุใดเล่าสามีจึงไม่ไว้ใจคุณ ขอตอบว่า เพราะบาปกรรมในการโกหกได้ตามมาทันแล้วนั่นเองในขณะนี้...ก็สามีและคุณ ร่วมกันโกหกอยู่เป็นประจำ ข้อที่เขาจะเชื่อถือในคำพูดของคุณย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย..อำนาจของบาปกรรมย่อมชักนำใจเขาให้ระเเวงใครๆ (ดังที่ผมได้กล่าวไว้ในความเห็นก่อนข้างบนแล้ว) ไม่เว้นคนในครอบครัวว่าจะไม่โกหกเขา เช่นกัน ..



ที่ว่าเพิ่มกรรมคืออะไรครับ ?
คุณเข้าใจว่าขณะนี้กำลังลดกรรมอยู่หรือครับ
กรรมที่พูดถึง คุณหมายถึงอะไรครับ?




ยุติความรู้สึกผิดทั้งหมด ไม่นำมาปรักปรำย้ำคิดอีกเพราะเป็นการทำบาปทางใจอย่างต่อเนื่อง
เมื่อคิดจะ "เริ่มใหม่กับสามี"ก็ต้องทำใจและอดทนเท่านั้น ..และไม่ย่อท้อในการศึกษาและประพฤติธรรมไม่ว่าจะถูกขัดขวางประการใด บางที่ เมื่อบุญมีกำลังมากพอ ก็ย่อมนำพา ความสุขมาสู่ตนและคนรอบข้าง ในภายหน้า ...

ขอบคุณ คุณ siyapat มากๆ เลยนะคะ ที่เข้ามาให้กำลังใจ
และขอบคุณ คุณ -dd- มากๆ เช่นกันคะ ที่คอยแนะนำแนวทาง และให้ข้อคิดดิฉัน



ข้อนี้ ดิฉันเข้าใจกระจ่างแล้วคะ...ว่าเหตุใดสามีถึงไม่ไว้ใจดิฉันอีก กรรมตามทันจริงๆ เลยนะคะ



ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าดิฉันเข้าใจถูกมั้ยนะคะ คือ ถ้าดิฉันหนีสามีไป...
(กับเหตุการณ์นี้ ดิฉันหนีเขามา 2 ครั้ง รวมกับเมื่อหลายปีก่อน 1 ครั้ง ก็เป็น 3 ครั้งแล้วนะคะที่ดิฉันตัดสินใจเลือกที่จะหนี)
ดิฉันคิดแบบนี้อ่ะคะ ตามความรู้สึกนะคะ
1.สามีก็ต้องมาตามง้อดิฉันให้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม วนเวียนอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย
พอกลับมาอยู่ด้วยกัน ก็ทะเลาะกันอีก ก็ไม่พ้นฝ่ายหนึ่งหนี และอีกฝ่ายหนึ่งตาม

2.การที่ดิฉันหนีไป โดยที่สามีไม่ได้เต็มใจจะแยกทางจากดิฉันด้วยใจจริง คงทำให้สามียิ่งมีความโกรธ และแค้นดิฉันเข้าไปอีก อาจจะคิดว่าดิฉันหนีไปหาผู้ชายคนนั้นจริงๆ ก็เป็นได้ เพราะทุกวันนี้สามีก็ยังระแวงว่าดิฉันแอบคบหาผู้ชายคนนั้นอยู่ เหมือนยิ่งไปเพิ่มความผูกพยาบาทในตัวสามีเข้าไปอีก

3. เรื่องลูก ดิฉันหนีไปก็เหมือนทิ้งลูกๆ ไปด้วย คงบาปมากแน่เลยคะ

ไม่รู้ว่าดิฉันคิดแบบนี้ เรียกว่าเป็นการเพิ่มกรรมหรือเปล่า ยังไงรบกวนช่วยแนะนำดิฉันด้วยนะคะ
ตอนนี้เหนื่อยใจและทุกข์ใจจริงๆ คะ เมื่อซักครู่สามีก็แวะมาหาที่ทำงาน อยู่ๆ ก็อารมณ์เสียใส่ดิฉัน
หน้าตา คิ้วขมวด ดิฉันพูดดีๆ ด้วยก็ไม่ตอบ พอตอบทีก็เป็นคำตอบแบบพูดเหน็บใส่ เหนื่อยมากคะ

อ้อ เป็นเช่นนี้เอง ..ก่อนจะตอบแต่ละข้อ ขอทำความเข้าใจให้ถูกตรงเรื่องกรรมดังนี้..
ที่เราพูดกันว่ากรรมนั้น ที่จริงมี๒ส่วนที่ต้องแยกออกจากกันคือ กรรมใหม่(=เจตนาใหม่) และผลของกรรม(เก่า)....

ที่เราบอกว่าต้องการใช้กรรมให้หมดนั้น หมายถึงความคิดว่าจะยอมรับ"ผลของกรรมเก่า"ให้หมดไป..แต่ในความจริงเราไม่ทราบว่ามันจะหมดเมื่อไร ... ... ในขณะเดียวกัน เรากลับทำ"กรรมใหม่"เพิ่มตามไปด้วยแทบตลอดเวลา(ยกเว้นเวลาหลับสนิทเท่านั้น).. และกรรมใหม่ที่ทำก็ต้องมีผลตามมา เมื่อเรากำลัง"ใช้กรรม" ที่นำความทุกข์มาสู่ตนด้วยโทสะเนืิองๆอันเป็น"บาปกรรมใหม่" ก็ย่อมได้รับผลคือความทุกข์เดือดร้อนตามมาไม่หมดสิ้น..กลายเป็นว่า เราใช้ผลกรรมมาเป็นฐานเพื่อขยายจำนวนกรรมและผลอีกนับไม่ถ้วน เพราะกรรมทำ๑ครั้ง ให้ผลเป็นร้อยพันหรือนับไม่ถ้วนทีเดียว...วัฏฏะจึงมีแต่ขยายตัวไปด้วยอาการเยี่ยงนี้ จะหดตัวได้ก็เฉพาะผู้ที่ประพฤติกรรมเพื่อความเป็นพระโสดาบันเป็นต้นไปเท่านั้น...

ทีนี้มาดูตามรายการที่คุณปรารภไว้..



ที่มันวนเวียนก็เพราะคุณมิได้มีเจตนาหนีจริงจังหรอก หากคิดหนีจริงจังคงไม่กลับมาเเล้วๆเล่าให้กลายเป็นวงเวียนใหญ่อย่างนี้แน่ ความลังเลของคุณมีจากเหตุปัจจัยที่สำคัญคือ ๑.ตัณหาในสามี ๒. อำนาจของวิบากอกุศลที่สนับสนุนให้คุณเกิดความคิดโอนอ่อนกลับไปอยู่รับวิบากไม่ดีนั่นเป็นประมาณ

สำหรับในคนที่มีความเข้มแข็ง เมื่อทราบว่าตนต้องทนทุกข์กับคนพาล ย่อมตัดใจไม่ยอมเกี่ยวข้องด้วยก็ย่อมสามารถยุติอกุศลวิบากจากการถูกคุกคามเบียดเบียนได้ในบัดนั้น ไม่ได้รองอมือเ้ท้าใช้กรรมอะไรๆอย่างที่พากันเข้าใจผิดไปเป็นอันมากในเวลานี้..



แล้วต่างจากที่คุณอยู่กับเขาอย่างไรครับ จากที่เล่ามา เขาก็ไม่ได้ไว้ใจคุณแถมยังข่มขู่ถึงกับจะลงมือแลเท้ากล่าวหาแดกดัน ซ้ำร้ายยังห้ามปรามขัดขวางความเจริญในธรรมของคุณเสียอีก ..

และที่อยู่ด้วยนี่ เขาเลิกแค้นคุณหรือ? ถ้าเลิกแค้นแล้ว ทำไมจึงยัง .."ตะคอกดิฉันด้วยถ้อยคำหยาบคายและเสียงดังมาก บวกกับ หน้าตาและสายตาที่ดูน่ากลัว และท่าทาง ง้างมือเหมือนจะทำร้ายร่างกายดิฉัน"..หรือนี่คืออาการของความเมตตาหายโกรธแค้น และอภัยแล้ว..

เขาจะแค้นโกรธ ใครจะห้ามเขาได้หรือ ใครจะควบคุมเขาได้หรือ??
เพราะกิเลสตัณหานั่นแหละลากจูงเขาไปแล้ว ใครที่คิดจะยังเขาให้หันหาความดีคือเมตตาและอภัยย่อมเสียเวลาเปล่า...เมื่อเขาโกรธแค้นคุณอยู่กรรมนั้นจะจัดสรรค์ผลชั่วมาสู่เขา คุณไม่ได้ทำบาปนั่นเลย เขาต่างหากทำร้ายตนเองอย่างขมักเขม้นไม่เมตตาตนเอง..




นี่คือปัญหาใหญ่ที่คุณต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ เเน่นอนการทิ้งลูกย่อมไม่เป็นบุญ แต่อย่างใดหากสามารถพึ่งพาตนเองได้ก็ไม่ควรทอดทิ้งพวกเขาไป ..หากไม่มีทางเลือกก็คงต้อง"ทน"อยู่และอดทนให้มากเท่านั้น ซึ่งก็ต้องพิจารณาต่อไปว่าจะสามารถรับความกดดันจนไม่กลายเป็นโรคจิตไปในที่สุด..ถึงตอนนั้น ลูกจะขาดทั้งพ่อและแม่ไปจริงๆทั้งที่ยังอยู่ด้วยกันนั่นแหละ...นี่ก็มาจากอำนาจจัดแจงของกรรมเช่นกัน จะโทษใครเล่า ? สังสารวัฏจึงหาความปลอดภัยไม่ได้เลย...ดังนี้

ขอบคุณมากค่ะ คุณ-dd- ตอบได้ตรงและทำให้ดิฉันเห็นภาพมากยิ่งขึ้นเลยค่ะ

ดิฉันจะอดทน และอดทนต่อไปคะ โดยใช้ธรรมะเข้าช่วยขัดเกลาจิตใจ ให้ดิฉันมีจิตใจที่เข็มแข็งกว่านี้...ยอมรับนะคะว่า ตอนนี้สภาพจิตใจอ่อนแอมาก แต่พอได้คำแนะนำก็พอจะมีแรงได้คิด เพื่อพร้อมรับกับแรงกดดันจากสามีโดยใช้น้ำเย็นเข้าลูบให้ได้มากและนานที่สุด แต่หากเมื่อไหร่น้ำเย็นไม่สามารถที่จะดับไฟในจิตใจซึ่งร้อนลุ่มโชติช่วง ดังพายุเพลิงได้แล้ว ก็คงแล้วแต่บุญและกรรมที่ดิฉันกับสามีได้เคยร่วมสร้างกันมาในหลายภพชาติ หากต้องหมดกรรมกันจริงๆ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่...ดิฉันก็พร้อมเต็มใจให้อภัยและอโหสิกรรมให้เขาทุกเมื่อคะ

ขอบคุณ คุณศรีสมบัติ มากค่ะ ที่เข้ามาให้กำลังใจ และแนะนำข้อคิดให้ดิฉัน

...ก็คงต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดอ่ะคะ...
ดิฉันเคยพูดเรื่องอารมณ์ร้อนของเขามาตั้งแต่อยู่กินกันใหม่ๆ แล้ว ก็ดีได้แค่ซักพัก นิสัยตัวตนเขา
เป็นคนอารมณ์ร้อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว..คงแก้ได้ยาก ดิฉันเคยขอหย่ามาตั้งแต่ ปี 45 และขอมาเรื่อยๆ
สงสัยเขาคงชินกับคำว่า ขอหย่า จนคิดว่า..ดิฉันพูดไปก็เท่านั้น มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

นิสัยสามี เหมือน นิสัยพ่อของดิฉันเลยคะ ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่
(พ่อดิฉันเสียไปช่วงปี 48 สามีดิฉันบวชหน้าไฟงานศพให้พ่อดิฉันด้วย )
สมัยดิฉันวัยรุ่นเคยคิดนะว่า...ไม่อยากมีแฟนที่มีนิสัยแบบพ่อเลย ใจร้อน
เห็นแม่ก็สงสารแม่นะ ทำไมต้องมาเจอคนแบบพ่อ ไม่คิดว่าตัวเองก็ต้องมาเจอด้วย เฮ้อ...
แต่ถึงพ่อดิฉันจะใจร้อน พูดขวานผ่าซาก แต่ก็ไม่เคยทำร้ายแม่เหมือนที่สามีทำกับดิฉัน
และพ่อก็เอาใจใส่ในเรื่องครอบครัวดีที่เดียว ไม่สร้างหนี้ ขนาดวันที่พ่อเสีย
ครอบครัวเราไม่ต้องไปตามใช้หนี้อะไรเลยเพราะพ่อไม่มีหนี้สิน พ่อมีแต่ให้ด้วยซ้ำ
(พ่อดิฉันเป็นข้าราชการ เขาจะมีเงินส่วนของข้าราชที่ลูกเมียต้องได้รับ)
ยังคิดในใจเลยว่าขนาดพ่อหมดกรรมแล้ว พ่อยังมีแต่ให้ครอบครัว

ยังไงก็ขอบคุณทุกท่านมากๆ เลยนะคะ ที่ช่วยให้คำแนะนำดิฉัน

ความทุกข์ทำให้คนเราได้พบเจอความสุขที่แท้จริงของชีวิต
อย่าไปโทษหรือเกลียดความทุกข์เลยนะคะ
หากเราไม่รู้จักทุกข์ก็คงไม่พบเจอกับความสุขในจิตใจที่แท้จริงหรอกคะ

ยิ่งหนี ยิ่งเจอ จริงๆ นะคะ เพราะฉะนั้นหาทางแก้ปัญหาดีกว่าหาทางหนี
ก็เพราะความอยาก ไม่อยาก นี่แหละหนา นำพาคนที่เรา ไ ม่ อ ย า ก ไ ด้ มาให้เราได้พบเจอ
เพื่อที่จะได้เรียนรู้และเป็นบทเรียนของ ความอยาก และ ไม่อยาก นู้น..นี่ ที่จิตเราปรุงแต่งมานั่นเอง

สู้ๆ ต่อไป ให้กำลังใจตนเอง เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยค่ะ

ผ่านมา 5-6 วันหลังจากที่โพสต์ครั้งสุดท้ายไป ตอนนี้ดิฉันก็ยังคงอยู่บ้านสามี
เราแยกกันนอนคนละห้องได้ 2 วันแล้วคะ สามีเป็นคนเลือกที่จะเดินออกไปนอนอีกห้องหนึ่ง
ก่อนหน้านั้นก็เหมือนต่างอยู่ต่างอยู่ เตียงก็ออกจะกว้าง แต่นอนกันซะสุดเตียงของแต่ละฝั่ง
เหลือที่ว่างตรงกลางไว้ - - - - - - วันๆ ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะดูเหมือนสามีก็ไม่ค่อย
อยากจะคุยกับดิฉันเท่าไหร่ ดูจากสีหน้าที่นิ่งเฉย บวก คิ้วขมวดตลอดเวลาที่อยู่กับดิฉัน
ส่วนลูกๆ นอนกับปู่ย่า (พ่อแม่สามี)

ดิฉันก็สวดมนต์ก่อนนอนทุกวัน สมาทานศีล 5 แผ่เมตตา
แต่ตอนช่วงที่กำลังสวดมนต์ จิตมันไม่นิ่งเลยคะ ไม่มีสมาธิเลย
บางทีดิฉันกำลังสวดมนต์อยู่ สามีเปิดประตูเข้ามา ดิฉันก็ใจหายแว๊บบ~ (รู้สึกกลัว)
เหลือบไปมองหน้าสามี ก็เห็นสีหน้าเขาแบบ...เหมือนเซ็งโลก ดิฉันก็หลับตาสวดต่อ
เขาก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เหมือนเขาพยายามเดินไปเดินมา หยิบนู้นนี่ แล้วปิดประตู ปัง!!
ปกติตอนสวดมนต์ก็ไม่ค่อยจะมีสมาธิอยู่แล้ว (จิตไม่นิ่ง) พอสามีเดินเข้ามาอีก ไปกันใหญ่เลยคะ

ปัญหาหลักๆ เลย คือ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ค่อยลงลอยกับสามี เรื่องอารมณ์สามียังเหมือนเดิม
(ดิฉันก็กำลังเริ่มชินกับสภาพที่เป็นอยู่ทุกวันนี้แล้วค่ะ...หย่าหรือไม่หย่า ไม่ต่างกันเลย)
ปัญหาอีกอย่าง เวลาที่ดิฉันสวดมนต์ไม่มีสมาธิเลยค่ะ พอมีวิธีที่จะทำให้จิตเรานิ่งๆ
จดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเวลาสวดมนต์ได้มั้ยคะ ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ

ผมมันคนเลวเองอ่ะครับ ภรรยาผมไม่ผิดหรอก ถ้าผมดีจริงเค้าคงไม่ทำแบบนี้หรอก
งานการก้อไม่มีทำ งอมืองอเท้าขอตังไปวันๆ ภรรยาอดทนกะผมมามากแล้ว ผมก็สมควรได้รับแบบนี้อ่ะครับ ต้องขอโทษภรรยาผมด้วยที่ทำตัวทุเรศอย่างนี้

ผมคงโกหกเป็นนิสัยแล้วมั๊งครับ ถึงได้ทำผิดอยู่บ่อยๆ งานการก็ไม่มีทำยังนอนตื่นสายอีก เป็นคนขี้ยา
ต้องตกนรกหลายๆชาติถึงจะสาสมกับการกระทำ ภรรยาผมควรได้เจอคนที่ดีๆ กว่านี้ มีหน้าที่การงานดีๆ
ไม่ต้องมาทนดักดานอยู่กับผมให้ช้ำใจ

ภรรยาผมจะสวดมนต์ผมยังว่าเลย ผมคงขุนไม่ขึ้นแล้วจริงๆแหละครับ

ขอโทษนะครับ การที่ทุกให้ความคิดเห็นและชี้แนะก็เป็นสิ่งที่ดีนะครับ ผมถามสั้กข้อนึงว่าทุกท่านเอาสิ่งไหนมาเปนตัวตัดสินคน การที่ผมไม่โต้ตอบก็เปนการดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ

คนเรามีรัก โลภ โกรธ หลง ถ้าภรรยาผมไม่ยึดติดอย่างที่พูดจริง มาตอบกระทู้ร่วมกันไหมครับ
ผมก็เบื่อปัญหาตรงนี้เหมือนกัน จริงผมก็อยากได้สั้ก 1 ท่านมาเปนสื่อกลางหั้ยหน่อยนะครับ มา
ตอบปัญหาให้หน่อย ก่อนที่ภรรยาผมจะตัดสินใจผิดๆไป แล้วต้องมาเสียใจทีหลังครับ ขอความอนุเคราะห์ล่วงหน้าด้วยครับ