OK ค่ะคุณทักทาย
ดิฉันจะพยายามคิดว่านี่คือโบนัส ที่พิเศษสุด ๆ สำหรับเขา
ตอนนี้จิตใจดีขึ้นมาก ๆ เพราะทุก ๆ ท่านในลานนี้แหละค่ะ
ไม่ค่อยกระวนกระวายกับพฤติกรรมที่ เราดูก็รู้ว่าไปเจอกับเธอคนนั้นมา (มีแอบหลุดบ้าง)

น้องพิม ช่วงนี้ OK นะค่ะ ไม่ได้เข้าไปบ้านน้องนานเหมือนกัน
แต่ดีใจที่เห็นน้องมาแวะเยี่ยมที่บ้านของพี่

ส่วนเรื่องหาบ้านของเราทั้งหมด ก็น่าจะดีนะ ตอนนี้เริ่มงงงงแล้วเหมือนกัน

ดีใจด้วยค่ะ ที่คุณ นนนน ทำใจได้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เพราะต่อไปชีวิตที่เหลือจากนี้ของเราต้องเป็นชีวิตที่ครบครัน
มีทั้งสาระและความสุข เป็นเพราะชีวิตของเราที่ถูกสร้างมาจากประสบการณ์จริง
และต่อไปชีวิตของเราต้องมีความระมัดระวัง แต่ไม่ได้เข้มงวดจนเกินไป
เป็นไปตามธรรมชาติ มันจะทำให้เราสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข
เป็นชีวิตใหม่ที่เราออกแบบเอง และเลือกปฏิบัติเองนะค่ะ

เจริญในธรรมค่ะ

คุณอยากเป็นทักทาย แต่ตอนนี้ทักทายอยากเป็นคุณนนนนมากกว่า
ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าอ้อมกอดมันอบอุ่นแค่ไหน? [/quote]

พี่ทักทายขา

ถ้าพี่ทักทายอยู่ใกล้ๆ พิมคงขอเข้าไปกอดแล้วล่ะค่ะ... พิมว่าอ้อมกอดของพี่ ณ วันนี้มันคงอบอุ่นกว่าอ้อมกอดของสามีพิมอีก .... ชัวร์.... ฟันธง....

[quote="พิมพลอย"]คุณนนนน พี่ทักทายและทุกๆคนขา
พิมว่าเรามารวมตัวกันที่กระทู้ใดกระทู้หนึ่งน่าจะดีกว่านะคะ....
เปิดไปเปิดมาพิมว่างงเนอะ

พี่เป็นมาก่อนแล้วค่ะ วนเวียนๆและหลงประจำ

พิมไม่เห็นกระทู้ของพี่ทักทายเลย ... ไม่มีใช่เปล่าคะ...

พี่เป็นสัมภเวสีค่ะ

ตอนนี้พี่ทักทายเป็นอย่างไรบ้างคะ...

พี่ทักทายสบายดี ทุกข์น้อยลงแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ สำหรับความห่วงใย

พี่ทักทาย พี่เพชร พี่ทุกข์ใจ พี่มานิตา คุณนนนน ... และทุกคนคะ

แหะ แหะ ... จะบอกว่าถ้าพี่ทักทายกอดพิม ... พิมจะไม่ยอมปล่อยจริงๆด้วยนะคะ

และถ้าใครในลานธรรมนี้กอดพิม.. พิมจะแปลงร่างกลายเป็นงูเหลือมรัดไว้ไม่ยอมปล่อย (แต่ไม่กินนะ จะรัดเอาไว้อย่างนั้นแหละ ฮิ ฮิ) แบบว่า.. ขาดความอบอุ่นค่ะ ไม่มีคนกอดมานาน (เฮ้อ... อิจฉาคุณนนนนเป็นที่สุด ... ตาร้อนวาบๆแล้วค่ะ )

พี่ก็อิจฉาคุณนนนน. เหมือนกัน ขาดความอบอุ่นทั้งทางกาย ทางใจมานานแล้ว พออ่านที่คุณนนนน.เล่าแล้ว พี่ก็หลับตานึกถึงภาพเก่าๆของตัวเอง น้ำตามันก็เอ่อๆขึ้นมา ไม่เป็นไร ยืดอกขึ้น หายใจยาวๆ เอ้าหายแล้วจ๊ะ แหมทำเป็นหวั่นไหว

พิมขอเป็นมือที่สาม ..... แทรกกลางระหว่างพี่ทุกข์ใจ และพี่ทักทายนะคะ ฮิ ฮิ ...

คงจะอุ่นกว่าเพื่อนเนอะ

เบาๆหน่อยน้องจ๋า พี่หายใจไม่ออกแล้ว กอดแน่นๆระวังเจอกระดูกทิ่มนะ น้ำหนักพี่ลดมา6กิโลได้เกือบปีแล้ว ตอนนี้เหลือ45กิโล (เดิม51-52) สูง160ซม. นน.น้อยกว่ามาตรฐาน เจอใครๆล้วนแต่บอกว่าผอมไป ดูแล้วไม่ภูมิฐานเลย แต่เราว่าถ้าเราอ้วนกว่านี้มันจะไปออกที่พุงนะซิ พุงป่องเหมือนคนท้อง6เดือนเลย เป็นไงวาดภาพออกไม๊ แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะรับประทานได้มากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้ตอนที่ลดนะไม่ได้ตั้งใจหรอก มันเป็นผลพวงจากการที่รอกินข้าวจน3-4ทุ่ม แหละแล้วก็รอเก้อ มันก็เลยไม่ได้กิน หลายเดือนเข้ามันก็ลดไปโดยปริยาย นอกจากทุกข์กายแล้วก็ยังทุกข์ใจอีก แต่นั่นมันอดีต ปัจจุบันนี้ วันนี้เรากินอิ่มนอนหลับ มีเศร้าบ้างนิดๆ นิดจริงๆ ถ้าไม่คิด ไม่นึกถึงเขา มันก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ลืมไปเลยว่ามีคน คนนี้อยู่ในโลก(เฉพาะกรณีของเรา เพราะเขาไปอยู่บ้านหล่อนตลอดโดยไม่มีการติดต่อหรือโทรมาที่บ้านเรา และเราก็ไม่โทรหาเขา) พี่เกือบจะทำได้แล้วใช่ไหม อ.ทักทาย

ดีใจจังค่ะ ทีเรารักกันมาก มาก
ความรักจากคนอื่น ๆ ที่รักเราจริง รักด้วยความจริงใจมีค่ามาก
คุณทุกข์ใจ คุณพิมพลอย คุณทักทาย คุณมานิตา คุณเพชร
เราทุกคนรักและมีแต่ความหวังดีให้แก่กัน ดิฉันว่าความรักนี้ยิ่งใหญ่มากค่ะ
คิดว่าอ้อมกอดของทุกคนคงอบอุ่นน่าดู อาจจะอบอุ่นมากกว่าที่เราถูกสามีกอดก็ได้

คุณทักทาย คุณทุกข์ใจ ไม่ต้องอิจฉาหรอกค่ะ
เพราะตอนนี้เริ่มคิด และบอกตัวเองว่าอย่าหลงอยู่ในความสุข
อยู่กับปัจจุบัน ทำทุกอย่างที่เราสบายใจ
ความทุกข์มีเข้ามาบ้าง เรื่อย ๆ เป็นระยะ ๆ
ก็เริ่มรู้และจับมันทันว่า ส่วนใหญ่เกิดขึ้นเพราะใจของเราเอง

ยังไม่บรรลุนะค่ะ