ถ้าเราคิดถึงใครสักคนมากๆ แต่ไม่กล้าโทรไปหาเขา
เราจะทำอย่างไรดีคะที่จะให้เขาคิดถึงเราบ้าง ติดต่อเรามาบ้าง

ให้พิจารณาว่า....

๑. จุดประสงค์ที่จะโทรนั้นเพื่ออะไรโทรแล้วได้ กุศลหรือไม่? ได้กุศลอะไร? เรื่องที่จะคุยกันเป็นไปกับธรรมะหรือเป็นเรื่องโกหก ส่อเสียด หรือเพ้อเจ้อเหลวไหลไร้สาระ?

๒. โทรแล้วผู้รับจะมีความสุขหรือความทุกข์?

๓. หากไม่โทรแล้วเรามีชีวิตดีหรือเลวลง? เพราะเหตุไร?

๔. ถ้าเลือกที่จะโทรถึงพ่อแม่เพื่อแสดงมุทิตาจิตจะดีกว่าหรือไม่? ถ้าไม่อยากโทรถึงพ่อแม่ เพราะอะไร?

๕. ในการโทรแต่ละครั้ง ใช้โทรศัพท์ของใคร ? ถ้าเป็นของคนอื่นเช่นของ office เขาอนุญาตหรือไม่?หากเขาไม่ทราบ นับเข้าในองค์แห่งการผิดศีลข้อ๒

แต่ถ้าใช้โทรศัพท์ส่วนตัว เราต้องจ่ายทรัพย์เพื่อการพูดคุย ถ้าประหยัดตรงนี้ เก็บเงินไปซื้อของฝากพ่อแม่หรือ ทำบุญ ช่วยคนจน จะดีกว่าหรือเปล่า?

เมื่อพิจารณารอบคอบแล้วเห็นแต่คุณไม่มีโทษ พึงยังความกล้าหาญให้เกิดขึ้นแล้วโทรหาเขาเสียอย่ารีรออยู่

อย่าฟุ้งซ่านครับ บางครั้งการอยู่คนเดียวก็มีความสุขกว่าอยู่กับคนที่เขาไม่รักเรา
อันนี้พูดในถานะความรู้สึกของผมครับ (ถ้านั่นหมายถึงแฟน)
แต่ถ้าหมายถึงครอบครัว ยังไงก็ต้องติดต่อไปเองจะรอให้เค้าติดต่อมาไม่ได้ครับ ถ้าเกิดเขาคิดเหมือนคุณหล่ะ คือรอให้คุณติดต่อไป อ้าวทีนี้ก็รอกันไปรอกันมา เมื่อไหร่จะได้คุยหล่ะ

ท่าถามในเวบอื่นก็พอตอบให้ได้ แต่เป็นเวบธรรมะ
จะให้แนะนำก็ลำบาก เพราะขัดแย้งกับธรรมะ
เพราะการโทรหาคนอื่นหรือมีความรัก เป็นการกระทำเพื่อผูกมัดตัวเอง ไม่ใช่เป้าหมายของพระพุทธศาสนา คือการภาวนา ที่ไม่ให้ยึดตึด ให้ละความเป็นตัวกูของกูทิ้งไป

ผมขอแนะนำว่า "โทรไปหาเขาเถอะครับ"
ถ้าเขายังไม่มีเจ้าของ
มันไม่มีความผิดทั้งทางกฎหมายและศีลธรรมอะไรเลย
อาจจะผิดตรงความที่เราเป็นลูกผู้หญิงอยู่บาง
อย่าไปแคมันเลยครับ
ถ้าเราไม่เริ่ม ไขว่ขว้า เราจะไม่ได้อะไร...ติดมือมาเลย
ไม่ว่าจะเป็น ความสมหวังหรือผิดหวัง ใช่ไหมละ...ทุกท่าน



"จงคิดก่อนทำ"

เห็นด้วยครับ

เห็นด้วยครับ ความสุขจากการไม่มี แต่คิดถึงมันก็ห้ามไม่ได้

### โกอาน-วันฝนพรำ ###

โหยหาสิ่งสิ่งหนึ่งเรียกว่า " รัก "
ไม่อยากเดินทางค้นหา
หมดแรงอ่อนเพลียเหนื่อยล้า
ไม่อยากไคว่คว้าครอบครอง

ไม่มีสิ่งใดครอบครองได้
ผ่านมาผ่านไปให้เห็น
รักผ่านมาให้รู้สึกให้ได้เป็น
ให้รู้จักรักบริสุทธิ์และหวังดี

อยากสวมกอด แตะต้องป้องปก
ห่วงหาอาทรหนักหนา
เริ่มรู้สึกรักจรเข้ามา
ให้ศึกษาคุณค่ากันและกัน

เหมือนดอกไม้งดงามบริสุทธิ์
พิสุทธิ์สดชื่นตื่นรู้
มีเพียงแต่เราเฝ้าดู
อาการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

รักเปรียบแสงสว่างนำทาง
ให้เห็นปลายทางเป้าหมาย
ไม่ยึดมั่นถือมั่นผ่อนคลาย
ใจสบาย อิสระ รักโบยบิน

หากให้ความรักนำทาง
ขอรักนำทางถึงเป้าหมาย
ไม่ผูกร้อยรัด อึดอัดกาย
หากรักแล้วผูกมัด รักทำไม

สู้อยู่เดียวดายกับความเหงา
เผชิญหน้าความอ้างว้างอย่างอาจหาญ
ไม่ผูกมัดใครบางคนให้รำคาญ
อยู่คนดียวไปนานไ คงเคยชิน...หลี่เหม่ยจิน

สวัสดีครับ... เห็นคุณอยู่เรื่อย ๆ
แค่ทักทายครับ เพราะไม่เคยมีโอกาสทักทาย
แต่มักจะเห็นคุณคอยเข้าไป post คำแนะนำดี ๆ ไว้ตามกระทู้ต่าง ๆ ตลอด
โดยเฉพาะกระดานนี้ เปิดไปทางไหน ก็เจอคุณ
ดีจังครับ ถ้าเวลาที่ชีวิตผมตกต่ำ ถูกคนรักทอดทิ้ง
ผมรู้แล้ว...ว่าผมจะมาระบายให้ใครฟัง...

สวัสดีครับ... เห็นคุณอยู่เรื่อย ๆ
แค่ทักทายครับ เพราะไม่เคยมีโอกาสทักทาย
แต่มักจะเห็นคุณคอยเข้าไป post คำแนะนำดี ๆ ไว้ตามกระทู้ต่าง ๆ ตลอด
โดยเฉพาะกระดานนี้ เปิดไปทางไหน ก็เจอคุณ
ดีจังครับ ถ้าเวลาที่ชีวิตผมตกต่ำ ถูกคนรักทอดทิ้ง
ผมรู้แล้ว...ว่าผมจะมาระบายให้ใครฟัง...
[/quote]

ขออย่าให้วันนั้นมาถึงเลยครับ

คิดถึงก็โทรฯไปเถอะค่ะ ดีกว่าเก็บเอาไว้ในใจ อึดอัดใจตาย

อย่าไปนึกไกลเรื่องอื่นๆเลย เอาแค่ตรงนี้แหละ แค่ได้พูดก็จบแล้ว

รับปรึกษาฟรีไม่คิดตังค์ค่ะ

ใครจะรู้ล่ะครับ...รักคุดนี่...เป็นความทุกข์ที่
อืมห์...ดูจากหมวดกระทู้แล้ว hot hit ครับ
ผมอาจจะไม่เคยแพ้ทางในเรื่องนี้
นั่นอาจจะเป็นเพราะ...ที่ผมผ่านมา...
มันอาจจะยังไม่ใช่ ทวดจอมมาร...(หึ หึ หึ)
...
ไม่รู้ครับ...ความเป็นจริง ถ้ามันจะเป็นเช่นไร จะคิดอะไร...ได้ประโยชน์อะไร
ผมไม่เคยคาดหวังว่า ผมจะเป็นผู้แคล้วคลาดจากภัยทุกชนิดบนโลกนี้ครับ
ผมก็แค่คน ๆ หนึ่ง แค่นั้น... มีสิทธิ์ตกหลุมอากาศได้เสมอเหมือนทุกคนครับ
แม้แต่แมวยังเคยเดินตกหลังตาเลย...อิ อิ
??? ไม่มีเหตุผลที่ ผมจะหลบหลุมได้ทุกหลุมเช่นกัน ???
เห็นมิตรธรรมอย่างคุณ ก็อุ่นใจครับ

แฮ่...!...อย่าซิคุณ
มาแอบแซวผม...
วิญญาณลิงออกจากร่างผม ยังไม่ทันไปไกลเลย
คุณจะมาจุดธูปเรียกมันอีกแล้วหรือครับ
เดี๋ยว...มันก็ลอยกลับมาเข้าร่างผมคืนอีกหรอก

ตกลงจะปรึกษาไม๊คะ

กับคนน่ารักๆแบบคุณนี่หายากค่ะ