แม่เราเพิ่งเสียไปแต่ทำไมเราถึงไม่ค่อยเศร้า ตั้งแต่เด็กเราถูกแม่ด่าว่าสาปแช้งสารพัด
เราไม่เข้าใจ ว่าทำไม เมื่อเราได้อ่านหนังสือธรรมมะที่ว่า "แม่เป็นพระอรหันต์ของลูก"
เรามักแย้งในใจเสมอ แต่เราก็ไม่เคยเถึยงหรือว่าแม่เลย เราทำงานได้ก็ให้เงินท่านใช้
ท่านขอเท่าไหร่เราก็ไม่เคยขัด เมื่อท่านเสียเราก็ทำบุญให้ท่านเสมอๆ ก่อนท่านเสีย
เราก็ระลึกถึงท่านทุกครั้งที่ทำบุญ หลังจากที่ท่านเสียท่านจัดสรรค์เงินให้พี่น้องทุกคน
ยกเว้นเรา แต่เราไม่โกรธท่านหรอก แค่ได้แต่น้อยใจ ลูกเราท่านก็เป็นคนเลี่ยงแต่ชอบด่าว่า
หยาบๆ คายๆ เมื่อไม่ได้ดังใจ แต่ก็ยังคาใจอยู่ว่าเพราะอะไร เราบาปไหมที่ไม่ค่อยรู้สึก
รักท่าน

ขอเพียงทำหน้าที่ลูกได้สมบูรณ์ ก็ถือว่าได้ทดแทนคุณท่านแล้ว ไม่รักไม่ว่า ขอเพียงอย่าทอดทิ้ง ให้ที่อยู่ ที่กิน อย่าพูดอะไรให้ท่านเสียใจ เรื่องอื่นอย่าไปคิดอะไร จบแล้วก็จบไป อย่าไปรื้อฟื้นอดีตให้หมองใจเลย

อย่าได้น้อยใจเลยครับ พ่อแม่ ก็คือปุถุชนคนธรรมดาเช่นกัน

มีรักมีชัง มีผิดมีพลาด มึอคติบ้าง แต่หากถ้าเราคิดว่า บิดามารดาไม่ใช่ผู้มีพระคุณ
เวลาท่านพลาดพลั้งไปบ้าง หนักนิดเบาหน่อย เราก็จะมีปฏิกริยาต่อท่านอย่างรุนแรง

จนเป็นเรื่องราว ตามหน้า สื่อสารมวลชนต่าง ๆ อกัตตัญญูบ้าง
ปิตุฆาต มาตุฆาตบ้าง เพราะมองว่า ท่านไม่มีพระคุณต่อเรานั่นเอง ..

ขอให้เชื่อพระพุทธเจ้านะครับ "บิดามารดาเป็นพระอรหันต์" ของบุตรธิดาจริง ๆ ....
กุศลผลบุญที่คุณทำในครั้งนี้ ภายภาคหน้าเมื่อถึงเวลาย่อมตอบสนองคุณเอง ...

อีกอย่างคุณน่าจะมีงานทำมีเงินเดือนใช้แล้ว ท่านจึงเห็นว่าสามารถช่วยตัวเองได้
จึงไม่จัดสรรค์ทรัพย์สมบัติมรดกให้

ขอโมทนา ขอชื่นชมกับ คุณMIN ที่มีความอดทน มีขันติ มองเห็นพระคุณท่านที่เลี้ยงเรามา
พร้อมตอบแทนพระคุณท่าน ทุกเมื่อทุกโอกาส ขอให้ คุณ MIN รักษาความดีนี้ไว้
ดุจเกลือรักษาความเค็ม ฉันนั้น เถิด ...

คุณแม่หนา หนักเพี้ยง พสุธา
คุณบิดร ดุจอากาศ กว้าง
คุณพี่ พร้างสิขรา เมรุมาศ
คุณพระอาจารย์อ้าง อาจสู้ สาคร


สาธุครับ ...