มามะ...ขอฝากนิทาน 1 เรื่อง

กบฟุ้งซ่าน...ข้างกำแพงวัด
เรื่องมีอยู่ว่า

กบฟุ้งซ่านตัวหนึ่งนั่งอยู่ข้างกำแพงวัด ทุกเช้ามันเฝ้าดูพระออกเดินบิณฑบาตตั้งแต่เช้ามืด
พอพระกลับมาถึงวัดเพื่อฉันเช้า...
กบมันนึกในใจ อยากเกิดเป็นพระ เป็นพระสบายดี มีคนถวายอาหารให้กินทุกวัน



เมื่อพระฉันเสร็จ ก็นำอาหารที่เหลือมากมายนั้นไปให้เด็กวัดกินต่อ
แล้วเด็กวัดก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
... ตอนนี้ กบเปลี่ยนใจ อยากเกิดเป็น เด็กวัด แล้ว
เพราะสบายกว่าพระ มันเห็นเด็กวัดบางคนตื่นเช้า ตามพระบิณฑบาต
และอีกหลายคนตื่นสายได้และไม่ต้องออกตามพระไปบิณฑบาตก็ได้ สบายกว่าเยอะเลย...

เมื่อเด็กวัดกินเสร็จ ก็โกยเศษอาหารที่เหลือทั้งหมดให้หมาวัดไปกิน
แล้วเด็กวัดทุกคนก็ไปช่วยกันล้างจาน...
ถึงตอนนี้ กบเปลี่ยนใจ อยากเกิดเป็นหมาวัด แล้ว
เพราะไม่ต้องล้างจานเหมือนเด็กวัด สบายกว่า...



พอหมาวัดกินอาหารเสร็จก็แยกย้ายไปทำหน้าที่เฝ้าบริเวณวัด คอยเห่าคนแปลกหน้า...
ฝูงแมลงวันก็บินมาตอมและกินเศษอาหารต่อจากหมาวัด
ถึงตอนนี้ กบเปลี่ยนใจ(อีกแล้ว) อยากเกิดเป็น แมลงวัน
เพราะสบายที่สุดไม่ต้องทำอะไรเลย หนำซ้ำยังมีกองอาหารให้กินไม่มีหมดด้วย...



ขณะที่เจ้ากบฟุ้งซ่านกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น พอดีหันมาเห็นแมลงวันบินมาใกล้ๆ
จึงใช้ลิ้นตวัดเอาแมลงวันเข้าปากตัวเองกินโดยสัญชาตญาณ ...
ถึงตอนนี้ กบฟุ้งซ่านจึงบรรลุธรรมฉับพลัน (Sudden knowledge)
คิดได้ว่า เอ้อ เป็นตัวของเราเองนี่แหละ ดีที่สุดเลย (The best to be yourself).


ขอบคุณที่มา http://gotoknow.org/blog/tomkku/187972

ข้าพเจ้าเพิ่งเห็น....

เลยขออนุญาตมาเยี่ยมบ้าน

และถ้าจะกล่าวว่า
"ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการสู่...วัดออนไลน์"
(ขอยืมสำนวนท่านงมงายมาใช้ คงไม่กระไรนะเจ้าคะ)
ก็คงไม่ช้าเกินไป...ใช่มั้ยคะ!?!?

เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ นู๋ไบกอน

อะโห..ท่านหลวงจีนฯ เอามาปล่อยตั้งฝูง
ตั้งกองทุนปลาทูแมวกันดีมั้ย

หลงทางมา..

ชอบจัง..

มีเราเป็น..พะเอก..ด้วย

อ๊บ..อ๊บ..อ๊บ..

อนุโมทนาค่ะ ไพเราะจัง

ภูเขาทั้งแท่งล้วน ศิลา
ลมพยุพัดมา บ่ฟื้น
สรรเสริญแลนินทา คนกล่าว ร้ายนา
ใจปราชญ์ฤาเด่าดิ้น เฟื่องฟุ้งจิตน์จล

(สำนวนเก่า)

ภูเขาทั้งแท่งล้วน ศิลา
ลมพยุพัดพา บ่ขึ้น
สรรเสริญแลนินทา คนกล่าว
ใจปราชญ์ฤาเฟื่องพื้น ห่อนได้จินต์จล

(สำนวนพระยาเดชานุสรณ์)

ห้ามเพลิงไว้อย่าให้ มีควัน
ห้ามสุริยแสงจันทร์ ส่องไซร้
ห้ามอายุให้หัน คืนเล่า
ห้ามดังนี้ไว้ได้ จึ่งห้ามนินทา

(สำนวนพระยาเดชานุสรณ์)

.. ดีใจที่ได้เห็นท่านเอรากอนครับ เหมือนเห็นญาติเก่าที่หายไปแล้ว...กลับมา..