สมัครสมาชิกได้ระยะหนึ่งแล้วครับ เข้ามาในลานธรรมจักร เพราะมีความทุกข์ เข้ามาเพื่อหาแนวทางดับทุกข์ ทุกข์จากภรรยาเสียชีวิตอย่างกระทันหัน เมื่อ15/2/57 แม้วันเวลาจะผ่านไปหลายเดือนแล้วก็ตาม ยังคิดถึงเขาเสมอ รู้และเข้าใจดี ว่าการเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่ทุกคนหนีไม่พ้น เวลานี้ความคิดคืออยู่เพื่อลูก และเราต้องอยู่ให้ได้ ผมต้องอยู่บ้านคนเดียว ในบ้านที่เคยอยู่กับภรรยาตลอด บางครั้งก็มีความคิดฟุ้งซ่านบ้าง ส่วนลูกสาวอยู่กับแม่ยาย ขอคำแนะนำ และชี้แนวทางสว่างให้ด้วยครับ

เห็นหน้ากันเมื่อเช้า สายตาย
สายสุขอยู่สบาย บ่ายม้วย
บ่ายยังรื่่นเริงกาย เย็นดับ ชีพนา
เย็นอยู่หยอกลูกด้วย ค่ำม้วยดับสูญ

http://www.stou.ac.th/study/sumrit/12-56(500)/page3-12-56(500).html


จะมัวจมอยู่กับอดีต ที่เรียกคืนทำคืนมิได้แล้วทำไมกัน มองไปข้างหน้าเถอะ เรายังหนุ่ม มองหาภรรยาใหม่เถอะครับ สมมตินะ สมมติว่า คุณมีอันเป็นไปก่อนเค้า ภรรยาก็หาสามีใหม่เหมือนกัน ซึ่งก็ไม่ใช่การนอกอกนอกใจแต่อย่างใด คุณชรัญว่าจริงมั้ยครับ

อย่าไปอาลัยอาวรณ์สิ่งส่วงเลยไป
แม้ทำความผูกพันฉันใด
ก็ไม่กลับมาให้เป็นเช่นปัจจุบัน
แม้อนาคตควรปล่อยตามกาล
หันมาทำปัจจุบันนั้นให้สำเร็จประโยชน์

พ่อแม่ครูอาจารย์มั่นเคยกล่าวสั่งสอนเนื้อความประมาณว่า
สิ่งที่ล่วงไปแล้ว ไม่ควรไปทำความผูกพัน เพราะได้ล่วงไปแล้วอย่างแท้จริง
แม้จะทำความผูกพันและมั่นใจ ให้สิ่งนั้นกลับมาเป็นปัจจุบัน ก็เป็นไปไม่ได้
ผู้ทำความสำคัญมั่นหมายนั้น เป็นทุกข์แต่ผู้เดียว โดยความไม่สมหวังตลอดไป
อนาคตที่ยังมาไม่ถึง ก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรไปยึดเหนี่ยวเกี่ยวข้องเช่นกัน
อดีต ควรปล่อยไว้ตามอดีต อนาคตก็ควรปล่อยไว้ตามกาลของมัน
ปัจจุบันเท่านั้นจะสำเร็จประโยชน์ได้ เพราะอยู่ในฐานะที่ควรทำได้ไม่สุดวิสัย

ทำความดี รักษาศีลให้เป็นปกติครับ ไม่นานก็จะพบทางสว่างครับผม

เป็นกำลังใจให้ครับ ต้องพิจารณาให้มาก ทุกข์เพราะการจากไปของภรรยา ก็นำมรณานุสสติกรรมฐาน มาพิจารณาครับให้เห็น

มรณานุสสติ แปลว่า นึกถึงความตายเป็นอารมณ์ เรื่องของความตายเป็นของธรรมดา
ของสัตว์และมนุษย์ที่เกิดมา เมื่อมีความเกิดมาได้แล้ว ก็ต้องตายในที่สุดเหมือนกันหมด ความ
ตายนี้รู้สึกว่าเป็นปกติธรรมดาของคนและสัตว์ทั่วไป ท่านผู้อ่านจะสงสัยว่า เมื่อความตายเป็นของ
ธรรมดาที่ใคร ๆ ก็ทราบว่าตัวจะต้องตาย แล้วพระพุทธเจ้ามาสอนให้นึกถึงความตายเพื่อประโยชน์
อะไร ? ปัญหาข้อนี้ตอบไม่ยาก เพราะธรรมดาของคนที่มีกิเลสทั่วไป รู้ความตายว่าเป็นของธรรมดา
จริง แต่ทว่า เห็นว่าเป็นธรรมดาสำหรับผู้อื่นตายเท่านั้น ถ้าความตายจะเข้ามาถึงตนเองหรือญาติ
คนที่รักของตนเข้า ก็ดิ้นรนเอะอะโวยวายไม่ต้องการให้ความตายมาถึงตนหรือคนที่ตนรัก พยายาม
ทุกทางที่จะไม่ยอมตายปกติของคนเป็นอย่างนี้ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่า เกิดมาแล้วต้องตาย ไม่ว่าใคร
จะหนีความตายไม่ได้ การดิ้นรน เอะอะโวยวายต้องการให้ความตายไปให้พ้นนี้เป็นการดิ้นรนเหนือ
ธรรมดาไม่มีทางทำได้สำเร็จ จะทำอย่างไร ความตายก็ต้องจัดการกับชีวิตแน่นอน เมื่อกฎธรรมดา
เป็นอย่างนี้ พระพุทธเจ้าจึงทรงสอน คือย้ำตามความเป็นจริงว่า ภิกขเว ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ความตายนั้นเป็นสิ่งปกติธรรมดาไม่มีใครจะหลีกหนีพ้น

เจริญมรณานุสสติกรรมฐาน
เพราะกรรมฐานกองนี้ เป็นกรรมฐานหลักสำหรับเจริญวิปัสสนาญาณ ท่านจะได้ดี เป็นเทวดา เป็น
พรหม เป็นพระอรหันต์ ก็ต้องอาศัยการปรารภความตายเป็นปกติ แม้สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เอง พระองค์แม้แต่จะเป็นพระพุทธเจ้า พระองค์ก็ไม่ทิ้งมรณานุสสติกรรมฐาน คือนึกถึงความตาย
เป็นอารมณ์ วันหนึ่งพระองค์ตรัสถามพระอานนท์ว่า อานันทะ ดูก่อนอานนท์ เธอนึกถึงความตายวัน
ละกี่ครั้ง พระอานนท์กราบทูลตอบว่า นึกถึงความตายวันละเจ็ดครั้งพระเจ้าข้า พระองค์ตรัสว่า ยัง
ห่างมากอานนท์ ตถาคตนึกถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก การนึกถึงความตายเป็นปกติเป็น
ของดี แม้แต่พระพุทธเจ้ายังเฝ้าคิดถึงความตาย เพราะผู้ที่คิดถึงความตายรู้ตัวว่าจะตายแล้ว
ย่อมไม่สั่งสมความชั่ว คอยปลีกตัวออกจากความชั่วและมีอารมณ์ไม่หวั่นไหวในเมื่อความตาย
มาถึงแล้ว เพราะคิดอยู่รู้อยู่เสมอแล้วว่าเราต้องตายแน่ ความตายนี้หานิมิตเครื่องหมายไม่ได้
กำหนดการเกิดหมอบอกได้แต่กำหนด เวลาตายไม่มีใครกำหนดได้แน่นอนสำหรับปุถุชน
คนธรรมดา

ขอบคุณมากครับ คุณยังไม่พ้น สำหรับความกรุณาและข้อความที่ดีๆ ก่อนอื่นขอแจ้งว่ามีข้อความที่หลายท่านโพสต์มาได้หายไป คงสืบเนื่องจากทางเวปมีการย้ายเซิร์ปเวอร์ใหม่ แต่ไม่เป็นไรครับ
เวลานี้ผมยังคงเป็นกบที่อยู่แต่ในกระลา ยังหาหนทางและแสงสว่างไม่เจอ จึงยังคงมีทุกข์อยู่มาก
ได้ท่านทั้งหลายทุกข์จึงคลายลงมาบ้าง ผมเสียบิดา มารดา และภรรยาไปในเวลาที่ไม่ห่างกันมาก
จึงยากที่จะทำใจ สงสารแต่ภรรยาที่เคยอยู่ด้วยกัน ลำบากมาด้วยกันไปไหนด้วยกัน แต่วันนี้เธอต้องเดินทางผู้เดียว โดดเดี่ยวไปในที่ที่ไม่เคยไป ไม่อยากไป ต้องจากครอบครัว สามี ลูก พ่อ แม่ พี่น้องเพื่อนๆที่รักไป โดยไม่มีการล่ำลา คงเป็นการเดินทางที่เศร้ามากๆ ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ฟุ้งซ่านตามเคย คิดถึงทีไรน้ำตาไหลทุกที ผมอุทิศบุญกุศล ที่ได้กระทำมาตั้งแต่อดีตชาติ และปัจจุบันชาติให้เธอหมดเลย หวังเพื่อให้เธอไปสู่ภพภูมิที่ดีๆ
" ชีวิตคนสั้นนักเพียงชั่วขณะ แต่ธรรมมะยาวนานผ่านสูงต่ำ
กาลเวลาฆ่าคนผลแห่งกรรม แต่เวลาต้องจดจำถ้อยคำคน"
ถ้อยคำคน ในที่นี้หมายถึง พระธรรมคำสั่งสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ถูกต้องและจะดำรงณ์คงอยู่ตลอดกาล
ขอบคุณครับ

ก่อนอื่นต้อง ขออภัย คำพูดเนื่องจากคัดลอกคำสอนครูบาอาจารย์มาไม่ได้ตัดแต่ง ขอแสดงความเสียใจ และเป็นกำลังใจให้ครับ เป็นผมถ้าเจอสถานะการณ์อย่างนั้นก็คงแย่ ซึงสักวันต้องเป็นทีของผมเหมือนกัน ทุกข์เกิดที่ไหนให้แก้ที่นั่น(การจากไปของคนอันเป็นที่รัก) สาเหตุของทุกข์คืออะไร(ใจไม่ยอมรับความพลัดพรากการจากไป ถืออารมย์ความเศร้า) หนทางแห่งการดับทุกข์เป็นยังไง(มรณานุสติกรรมฐาน) สุดท้ายตนเป็นที่พึ่งแห่งตนเป็นปัจจัตตัง เฉพาะบุคคล รู้เอง เห็นเอง เข้าใจเอง พ้นเอง สู้ๆๆครับ ไม่มีผู้ใดช่วยเราได้ แม้ได้ก็เพียงรูปกาย ด้านจิตใจเราต้องแก้เอง

ขอขอบคุณอีกครั้งนะครับ คุณยังไม่พ้นสำหรับความกรุณา วันอาทิตย์ที่15กุมภาพันธ์58 จะทำบุญครบรอบหนึ่งปี ที่ภรรยาเสียชีวิตครับ วันเวลามันผ่านไปรวดเร็วมาก แต่สำหรับผมเหตุการณ์ต่างๆเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวันวานนี่เอง ประมาณเดือนเมษายน58ลูกสาวก็จะมาอยู่กับผมแล้วครับ บ้านที่ผมอยู่คงมีชีวิตชีวามากขึ้นครับ

ก็ขอให้คุณ charun สู้เพื่อลูกสาวครับ ร่างกายนี้มีอายุไขยกำหนด เรามีเวลาเหลือไม่มากแล้ว จงทำในสิ่งที่ควรทำ ละในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ คุณพระพุทธเจ้าประมาณไม่ได้ คุณพระธรรมประมาณไม่ได้ คุณพระสงฆ์ประมาณไม่ได้ คุณพระรัตนตรัยเท่านั้นเป็นที่พึ่ง ขอให้เข้าถึงพระรัตนตรัย สิ่งร้ายๆทั้งหลายก็คงจะคลี่คลาย

หาก..อยากออกนอกกะลา....ต้องหาครูบาอาจารย์..ครับ....
ถ้าเจอ..ท่านพูดไม่กี่คำ....รับรอง...กระโดดแพลบออกมานอกกะลา..เลยเชียวแหละ


ลูกระเบิด..ของคุณ..เพิ่มระเบิดออกไป...
ของผม...เพิ่งรับมาใหม่ๆ..ในเวลาไล่เลี่ยกัน....
และต้องระเบิดเข้าสักวัน...เมื่อนั้น...ก็คงไม่พ้นต้องเป็นอย่างคุณ

คุณได้เปรียบผม....ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะระเบิดเมื่อไร...อีก...
แต่ผม...ต้องตุ๊มๆต่อมๆ...ไม่รู้จะระเบิดเมื่อไร...ตอนไหน...แล้วไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น...มันเครียดนะ....ที่ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นนี้

ด้วยนิสัยของปุถุชน...ก็แค่เอาทรายมากลบบังระเบิดใว้...ไม่ให้มองเห็น...อยู่ไปด้วยการหลอกตัวเองไปวันวัน...ทำเป็นลืม...ไม่หันหน้ามาแก้ไขระเบิด...ซ้ำร้ายยังจะสะสมระเบิดเพิ่ม..อีก

หากไม่รู้ธรรมเห็นธรรม...ระเบิดเก่าย่อมไม่คิดแก้ไข..ระเบิดใหม่ก็ไม่หยุดสะสม...
แล้วอะไร..จะเกิดขึ้น..ละทีนี้

ขอเป็นกำลังใจให้....นะครับ

คุณกบนอกกะลา....
ลูกระเบิด..ของคุณ..เพิ่มระเบิดออกไป...
ของผม...เพิ่งรับมาใหม่ๆ..ในเวลาไล่เลี่ยกัน....
และต้องระเบิดเข้าสักวัน...เมื่อนั้น...ก็คงไม่พ้นต้องเป็นอย่างคุณ

คุณได้เปรียบผม....ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะระเบิดเมื่อไร...อีก...
แต่ผม...ต้องตุ๊มๆต่อมๆ...ไม่รู้จะระเบิดเมื่อไร...ตอนไหน...แล้วไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น...มันเครียดนะ....ที่ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นนี้

ด้วยนิสัยของปุถุชน...ก็แค่เอาทรายมากลบบังระเบิดใว้...ไม่ให้มองเห็น...อยู่ไปด้วยการหลอกตัวเองไปวันวัน...ทำเป็นลืม...ไม่หันหน้ามาแก้ไขระเบิด...ซ้ำร้ายยังจะสะสมระเบิดเพิ่ม..อีก



ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร..ขอเป็นกำลังใจให้คุณกบนะคะ
ป.ลเมื่อคืนไอเดียฝันเห็นคุณกบนอกกะลาด้วยค่ะ แปลกจัง ได้คุยกันตัวเป็นๆ

หล่อเท่าตัวจริง...รึเปล่าก็ไม่รู้???

ทุกๆท่านครับ ชีวิตคนเรามันก็เป็นแบบนี้แหละครับ มีการเกิดแก่เจ็บตายในทุกๆวันในโลกใบนี้ และก็เป็นเช่นนี้มาช้านานแล้วเพียงแต่เหตุการณ์ต่างๆเหล่านั้น มันยังไม่เกิดกับเรากับครอบครัวของเรา เราจึงไม่อาจจะรับรู้หรือเข้าใจความรู้สึกนั้นๆได้ เหมือนกับคำพูดที่ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นสอนกันไดัครับ แต่มีสิ่งหนื่งที่สอนกันไม่ได้ก็คือประสพการณ์ มันต้องเกิดกับตัวของท่านเองท่านจึงจะเข้าใจและรับรู้ถึงความความรู้สึกนั้นๆได้ กับผมเองก็เช่นเดียวกันเคยเห็นเหตุการณ์ที่เกิดกับกับครอบครัวของผู้อื่น แล้วก็พยายามทำความเข้าใจกับมัน สมมุติว่ามันเกิดขึ้นกับเรา เช่นว่าการตาย มโนภาพไปเรื่อยๆ นาทีแรกก่อนการตายเป็นอย่างไร วินาทีแรกของการตายเป็นอย่างไร นาทีแรก ชั่วโมงแรก วันแรกเป็นอย่างไร คนที่เรารัก และคนที่รักเรา พ่อแม่ลูกเมียญาติพี่น้องเพื่อนสนิทมิตรสหายโศกาอาดูรอย่างไร เจ็ดวันเป็นอย่างไร สิบห้าวัน หนึ่งเดือน สามเดือน หกเดือน หนึ่งปี ห้าปี สิบปี เป็นอย่างไร ไร่ไปเรื่อยๆจนสาปสูญจากความทรงจำของผู้คน เคยสงสัยกันใหมว่า คนฆ่าตัวตายทำไมเขาเรียกว่า" คนคิดสั้น" ก็เพราะเขาคิดแค่ว่าถ้าเขาตายอะไรจะเกิดขึ้น เขาคิดแค่หลังการตายแค่สามวันเจ็ดวันสืบห้าวัน ซึ่งมันยังไม่ยาวนานพอ ผมเชื่อว่าหลายๆท่านที่่อ่านเคยคิดเคยมโนภาพแบบเดียวกับผม ความรู้สึกที่ได้ในช่วงเวลาและวัยต่างๆ ก็จะแตกต่างออกไป นี่แหละครับสัจธรรมคือความจริง จะเหลือก็แต่ความดีความชั่วของเราที่จะคงอยู่ให้ผู้คนเล่าขานจดจำสืบไป เช่น สืบ นาคะเสถียร ในด้านความดี และซีอุย ในด้านความไม่ดี แล้วตัวของท่านเล่าน่าจะอยู่ที่จุดใด หรือสูญหายเป็นเช่นบรรพบุรุษมนุษย์ถ้ำ "นรชาติที่วางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา" ชีวิตคนเรามันก็เท่านี้เองครับ บางคนดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอด แต่บางคนกลับนำสิ่งเลวร้ายเข้าไปทำลายตัวเอง พระพุทธเจ้าจึงเปรียบมนุษย์เป็นเช่นบัวสื่เหล่า อย่างที่เราๆเข้าใจ บางพวกชูดอกเบ่งบานได้ บางพวกต้องรอเวลา บางพวกก็ต้องปล่อยให้เต่าปลากัดกินไป ผมเองก็พยายามโผล่ออกจากโคลนตมอยู่เหมือนกันครับ ในบางครั้งบางคราวการได้อยู่สงบๆเงียบๆคนเดียว ก็สามารถทำให้เราตกผลึกทางความคิดบางสิ่งบางอย่างได้ดีกว่า ถึงบางท่านอาจว่าเป็นการฟุ้งซ่านก็ตามที ในการใช้ชีวิตก็เช่นกัน ไม่ว่าที่ทำงาน ที่บ้าน การใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่วุ่นวายเร่งรีบ วันๆมีแต่การ แก่งแย่งแข่งขันเอารัดเอาเปรียบ
ไม่ว่าจะเป็นการทำงานร่วมกับผู้อื่น คำพูดหรือกริยาท่าทางของผู้อื่น บางครั้งก็ทำให้เราไม่พอใจ เครียดจากการกระทำของผู้อื่น เนื่องจากเราเอาตัวของเราเข้าไปอยู่ในเกมส์ของคนอื่นเขา ด้วยเหตุนี้เพราะฉะนั้น
ในบางครั้งเราจึงควรออกมาอยู่นอกเกมส์ที่ผู้อื่นวางไว้บ้าง ออกมายื่นดูอยู่ห่างๆ แล้วใช้ดุลพินิจพิจารณาว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร
ก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณกบและทุกๆท่านนะครับ ขอบคุณครับ

ตอนนี้ลูกสาวมาอยู่ด้วยกันกับผมแล้วครับ ในระยะเวลาที่ผ่านมา มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดกับผมหลายเหตุการณ์ครับ ซึ่งผมเองยังหาคำตอบที่มาของเหตุการณ์ไม่ได้เลย ท่านผู้รู้ทุกท่านช่วยหาคำตอบให้ผมด้วยครับ เพื่อเป็นการแชร์ประสพการณ์ และเป็นวิทยาทานให้กับผู้อ่านท่านอื่นๆ มันเป็นเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมจริงๆครับ
1.ก่อนภรรยาเสียประมาณ์หนึ่งอาทิตย์ เวลาที่ผมและภรรยากลับถึงบ้าน(กลางคืน) จะมีสุนัขของเพื่อนบ้านตัวหนึ่ง ที่เราเคยให้อาหารเป็นประจำ พอภรรยาลงจากรถ มันจะวิ่งเข้ามาเห่าเหมือนไม่รู้จักและหอนตลอดเลย จนผมต้องลงจากรถมาไล่มันไป เป็นแบบนี้ทุกวัน มันเป็นรางบอกเหตุบางอย่างใช่หรือไม่ ปีชงทั้งคู่ ชง 100เปอร์เซ็นต์ และก็ไม่ได้แก้ชง เพราะผมไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้มันไม่เคยทำ
2.วันหนึ่งขณะที่ผมทำงานอยู่ที่หลังบ้าน(เวลากลางวัน) จู่ๆผมก็ได้กลิ่นเหมือนกลิ่นแป้งที่ภรรยาใช้เป็นประจำ และหาที่มาของกลิ่นไม่ได้ด้วย ครู่หนึ่งกลิ่นนั้นก็จางหายไป
3.เกิดขึ้นขณะที่พระสวดคืนสุดท้าย ตอนงานศพ ผมได้ยินเสียงภรรยาเรียกชื่อผมประมาณ 3-4ครั้ง ทีแรกก็คิดว่าหูคงแว่วได้ยินไปเอง ยังมีอีกหลายเหตุการณ์เดี๋ยววันหลังจะมาเล่าต่อครับ
4.ตอนจัดงานศพ ผมได้หยิบยืมเงินจากญาติผู้ใหญ่มาก้อนหนึ่งเพื่อสำรองไว้ในการจัดงาน ตอนนั้นมีเงินอยู่ในบัญชีธนาคารแต่ไม่สามารถกดออกมาได้ เพราะผมจำรหัสเอทีเอ็มไม่ได้ ไปลองกดก็รหัสผิดไปสองรอบ ปกติภรรยาผมจะเป็นคนจัดการเรื่องการเงินทั้งหมด ไม่ว่า ฝาก ถอน หรือโอนเงิน รายรับรายจ่ายของบ้านเธอดูแลทั้งหมด ผมมีหน้าที่ทำงานอย่างเดียว (มีบ้านใครเป็นแบบนี้บ้างครับ) สมุดบัญชีก็หาไม่เจอไม่รู้ว่าเก็บไว้ที่ใด งานศพก็จัดที่บ้านแม่ยายซึ่งห่างกันเกือบร้อยกิโลเมตร ตอนนั้นผมเครียดมากๆ แต่แล้วเธอก็มาปลดล็อคบอกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับผม
5.ตั้งแต่ภรรยาจากไปอย่างกระท้นหันถึงตอนนี้ก็หนึ่งปีเศษๆ ภรรยามาเข้าฝันประมาณสี่ห้าครั้ง ทุกครั้งเวลาประมาณตีสามตีสี่ตลอด ทุกครั้งอาการผมเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น รู้สึกตัว ครั้งล่าสุดก็เมื่อ 11 มีนาคม 58 ซึ่งเป็นวันคล้ายว้นเกิดของภรรยา ทุกๆปีก็จะพากันไปทานข้าวหรือไปเที่ยวในที่ต่างๆที่เธอต้องการ วันนั้นผมก็ได้ไปพูดบอกที่หน้ารูป ว่าเป็นอย่างไรบ้าง วันเกิดปีนี้อยากได้อไะรใหม ถ้าต้องการอะไรคืนนี้ก็มาเข้าฝันบอกก็แล้วกันนะ และ แล้วคืนนั้นเธอก็มาจริงๆ มาบอกบางสิ่งบางอย่างกับผม ครั้งหนึ่งรู้สึกว่าเธอมานอนอยู่ข้างๆเหมือนตอนที่เธอยังอยู่ ผมได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจที่อยูู่ด้านหลังผม(ผมนอนตะแคงข้างอยู่) แต่พอผมหันกลับไปก็ไม่พบอะไรเลย ซึ่งแปลกมากๆเกิดมาผมก็ไม่เคยพบกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ตั้งแต่ลูกสาวมาอยู่ด้วยผมก็ไม่เคยฝันแบบนั้นอีกเลย

วันอาทิตย์ที่ 14 กุมภาพันธ์ 59 จะทำบุญครบรอบ2ปีการจากไปของภรรยา วันเวลามันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน แต่สำหรับผมทุกๆเหตุการณ์ เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวันวานนี่เอง หลังจากนั้นผมจะนำกระดูกมารดาที่เสียก่อนหน้าไปลอยอังคาร ส่วนกระดูกของของภรรยาตั้งใจไว้ว่าทำบุญครบ 3ปีก่อนแล้วจะเอาไปลอยอังคาร ตั้งใจว่าจะไปลอยที่สัตหีบ ชลบุรีบริเวณแถวหมู่เกาะแสมสาร (เกาะจวง) ซึ่งเป็นที่ๆมารดาเคยใช้ชีวิตอยู่ โดยจะพายเรือไปส่งมารดาสู่สถานที่่ๆสุขสงบร่มเย็นด้วยตนเอง ตอนนี้ได้กำหนด วันเวลา สถานที่ๆจะไปและ เตรียมลางานล่วงหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว ภารกิจครั้งนี้ตั้งใจมากๆครับ

ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปตามที่คาดหมายและสำเร็จลุล่วงตามที่ประสงค์ทุกประการนะครับ