เอ่อ ถ้าเราเอาคำว่าฮานาโกะมาแยะ

สิ่งที่เป็นฮานาโกะไม่มีเลย เพราะแยกออกมาแล้วไม่มีอะไรที่เียกว่าฮานาโกะเลยสักอย่าง ถ้าเป็นกาย ก็แยกเป็นแขนมั่ง ขามั่ง หัวมั่ง ไม่มีตรงไหนคือฮานาโกะ

คำว่าฮานาโกะ เป็นคำที่สมมติเรียกแทนขึ้นมาเท่านี้เองใช่ไหม แต่ในตัวมันเอง ไม่ได้มีเลยฮานาโกะฮานาเกะนี่

เราตอบตรงคำถามไหมคะ

ขออีกสักหนึ่ง คห.นะครับ

ครับ Hanako เป็นคำที่สมมุติเรียก แล้วเรียก ?

คำว่า กาย แขน ขา หัว ฯลฯ เป็นสมมุติไหม ?

แล้ว กาย แขน ขา หัว สมมุติหรือบัญญัติชื่ออื่นๆเรียกอีกได้ไหมครับ

แล้วตรงไหมล่ะเป็นปรมัตถ์หรือเป็นตัวสภาวะ

ถ้าแยกให้ถึงที่สุดก็คือ เป็นแค่ธาตุใช่ไหมคะ แต่เราไม่กล้าพูดเพราะเราความรู้ไม่ถึง ไม่เคยพิจารณากายจนถึงขั้นนั้นเลยไม่กล้าพูดไป กลัวผิดอ่ะค่ะ

ส่วนสภาวะ คือ ความรู้สึกที่เกิดขึ้น เช่น ความยึดมั่นถือมั่นในตัวเราว่าเราคือฮานาโกะ
และส่วนปรมัตถ์ คือ ความจริงที่เกิดขึ้น เช่น ความเกิดดับไปของอารมณ์ต่างๆ
เอ่อ ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ คือ เราก็ไม่ได้มีความรู้มาก อีกอย่างหนึ่งเราอ่อนการปฏิบัติ ไม่ค่อยกล้าแสดงความคิดเห็นเรือ่งธรรมขั้นสูงๆด้วย มันเกินความรู้ของเราอ่าค่ะ

ยังไม่ละเอียดนะครับหยาบๆพื้นๆเห็นๆอยู่นี่เอง นึกภาพดีดี...ชื่อที่ตั้งขึ้น เช่น นาย ก.นาง ข.ว่าคน

นางสาว Hanako นายกรัชกาย เป็นต้น (สำหรับคนชาติอื่นภาษาอื่นก็พึงเข้าใจทำนองนี้)

สำหรับเรียก สภาพธรรม หรือ สภาวธรรม หรือ ธรรมชาติอย่างหนึ่ง (ทางธรรมเรียกปุ่ม 5 ปุ่ม ได้แก่ ขา

2 แขน 2 หัว 1= 5 ปุ่ม) เพื่อสื่อสารกันหมายรู้กันใช้เรียกขานกัน

ชื่อ นาย ก. เป็นต้น เป็นบัญญัติ (สมมุติ)

สภาพธรรม ที่ถูกเรียกว่า นาย ก.นี่เป็นปรมัตถ์ (สภาวธรรม,ธรรมชาติ)

พอหลับตานึกภาพออกไหมครับ

เพื่อทำความเข้าใจเปิดโอกาสให้คุณถามได้เต็มที่ครับ

แสดงว่า เวลาที่เราพิจารณากาย ก็คือ การพิจารณาสภาวธรรม เช่น เราพิจารณาเกศา ก็คือ ดูธรรมชาติของเส้นผมว่า อ่อ เกิดมาผมเราแบบนี้ แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นแบบนี้ จากดำเป็นขาว จากเส้นผมดีๆก็เปราะก็หลุด มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับมัน มันไม่เที่ยงและหาความแน่นอนคงทนไม่ได้ เป็นต้น แบบนี้ คือ การพิจารณาสภาวธรรมของกายใช่หรือเปล่า อันนี้จัดอยู่ในส่วนของปรมัตถ์


ส่วนบัญญัตินั้นก็เท่านั้นเอง เป็นของสมมติขึ้นมา เราชื่อนี้ชื่อนั้นก็แล้วแต่จะเรียกให้เข้าใจกัน

จากที่เราพูดไปนี่แสดงว่า เราเข้าใจแล้วยังคะแบบนี้

คุณพอเข้าใจแล้วครับ ทั้งหมดทั้งชีวิตนี่แหละคือธรรมชาติหรือสภาพธรรมหรือสภาวธรรม ไม่ใช่สัตว์

บุคคล ตัวตน เราเขา

เพื่อให้แน่ใจยิ่งขึ้นดูตัวอย่างใกล้ๆตัว ที่เรียกว่า บันได กับสิ่งที่ถูกเรียกว่า...ก็ฉันนั้น

ที่เรียกว่า บ้าน กับสิ่งที่ถูกเรียกว่า ก็เช่นกัน

ชื่อ บันได เป็นสมมุติ สิ่งที่ถูกเรียกเป็นปรมัตถ์

เอาอีกก็ได้ ที่เรียกกันว่า ถัง กับสิ่งที่ถูกเรียก "ถัง" ก็เช่นกัน

ชื่อที่ตั้งขึ้นเรียก ไม่เสื่อมสิ้นลายไป แต่สิ่งที่ถูกเรียกว่า "คน" ว่า "บันได" ว่า "บ้าน" ว่า "ถัง" เสื่อมสิ้น

สลายไปตามกาล

แต่สิ่งที่ถูกเรียกว่า นาย ก. ว่าคน ว่ามนุษย์ เปลี่ยนแปลงทุกลมหายใจเข้าออก และเป็นไตรลักษณะ

มันเป็นไปของมันเอง จึงเรียกโดยความหมายสูงสุดว่าปรมัตถ์ หรือ สภาวธรรม นี่คือจุดเริ่มในการปฏิบัติ

ธรรมหรือปฏิบัติกรรมฐาน

ตรงกับที่เราเพิ่งอ่านในหนังสือมณีรัตน์(หลวงปู่ทองรัตน์ กันตสีโล) ท่านเล่าอุบายที่ท่านใช้แก้นิมิตตอนปฏิบัติว่า "สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นย่อมดับ สิ่งใดไม่ดับสิ่งนั้นเป็นสิ่งลวง" อย่างนี้ก็ใจความเดียวกันใช่ไหม ร่างกาย สภาวธรรมนั้นเกิดแล้วเปลี่ยนแปลงและดับไป ส่วนสมมติน่ะไม่จริง มันก็อยู่ไปตราบเท่าที่ยังมีคนเรียกมันอยู่อย่างนั้น แต่ทั้งสองอย่างก็หาตัวตน หาความยั่งยืนอะไรไมไ่ด้เลยเหมือนกัน

ปล. ถ้าเราเข้าใจผิดพลาดก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ

มิใช่เฉพาะร่างกายเท่านั้น รวมทั้งหมดคือทั้งกายกับจิตใจ (หรือรูปกับนาม) ทั้งชีวิตนี้เลยครับ นี่แหละคือธรรมะหรือธรรมชาติ หรือสภาวธรรมหรือปรมัตถธรรม

ชื่อที่...ตั้งขึ้นสำหรับเรียกสิ่งนั้นสิ่งนี้ เช่นคำว่าบันได ว่าบ้าน ว่าถัง ว่ารถ ว่าถ้วย ว่าชาม ว่าช้อน ฯลฯ ชื่อที่ตั้งเรียกก็อยู่อย่างนั้น ที่ไหนๆเขาก็เรียกอย่างนั้น (หากบัญญัติเรียกกันอย่างนั้น) ไม่สลาย แต่สิ่งที่ถูกเรียกว่า....ผุพังไปตามกาล ทำความเข้าใจข้อต่อช่วงนี้เสียก่อน แล้วมองไปทางไหนก็เห็นแต่ธรรมะ

สมมุติ (บัญญัติ) กับปรมัตถ์ซ้อนๆกันอยู่

เรื่องนิมิตหรือสภาวะอื่นๆซึ่งปรากฏแก่ผู้มนสิการ (ธรรมชาติคือกายใจ) มันก็เป็นของมันเช่นนั้นตามธรรมดาของมัน เกิดสลายๆๆ หน้าที่ของผู้ปฏิบัติพึงทำความรู้จักมัน (กำหนดรู้) ตามเป็นจริงหรือตามที่มันเป็น

ดูตัวอย่างหนึ่งครับ

อาการจากการนั่งสมาธิ เดี่ยวนี้ผม นั่งสมาธิ แล้วมีลมออกหัวตลอด พอออกจากสมาธิ ก็จะมีอะไร หมุน ๆ ตรงกลาง ระหว่าง คิ้ว หมุน ๆ เห็นวงกลม เป็นมาประมาณ 1 เดือนแล้ว ตอนทำงานก็เป็น แต่ไม่ได้ ทำให้ ผมลำบากอะไร
แต่ผมสงสัย บางทีกำลังคุยเรื่องงาน อยู่ ก็มีวงกลม หมุน ๆ ตรงกลางคิ้วตลอด และเหมือนจะเป็นแบบ เท่ารูเข็มตรงกลางนะครับ แต่รัศมี รอบ ๆ จะเท่าเหรียญบาทอะครับ เป็นอาการของอะไรครับ มันจะเกิดขึ้นเอง ถ้าผมสนใจ ทำอะไรสิ่งไหน อยู่

ผู้ไม่รู้จักธรรมก็เป็นทุกข์วุ่นวายใจเพราะธรรมเช่นกัน

คุณเข้าไปศึกษาได้อีกที่นี่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

ตัวอย่างอีกสักรายครับ

เพิ่งหัดนั่งสมาธิ หลังสวดมนต์ค่ะ รู้สึกหายใจไม่ค่อยออก เหมือนต้องพยายามหายใจ เป็นสักพักหนึ่งค่ะบางครั้งก็นิ่ง รู้สึกว่ามือซ้ายกลายเป็นแก้วใสจากปลายนิ้วมาถึงข้อมือ ก็ดูอยู่ แต่ก็กลัว จึงหยุดและลืมตา

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=139.0

เพราะไม่ทำความรู้จักธรรมตามที่มันเป็น จึงยึดติดถือมั่นในธรรมชาติ

ทุกสิ่งทุกอย่างไปยึดมั่นไว้ไม่ได้ใช่ไหมคะ

แม้แต่บุญก็ยังยึดไม่ได้ ร่างกายก็เป็นเสื้อผ้าของใช้ สุดท้ายก็ต้องทิ้ง แม้แต่บุญ บุญเปรียบเหมือนเรือ ข้ามฝั่งได้แล้วก็ไม่ต้องใช้อีก อย่างนั้นอ่ะป่าว (รู้สึกว่าเราจะพาออกนอกเรื่องไปแล้วตอนนี้ 555+)

แต่ ปล. อ่านคนอื่นๆนั่งสมาธิแล้วได้รู้เห็นอะไรพิศดารแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ เรานั่งสมาธิ มีแต่ฟุ้งซ่านกับความง่วง แหง่วๆ

ทุกสิ่งทุกอย่างไปยึดมั่นไว้ไม่ได้ใช่ไหมคะ

ไม่ควรนึกคิดเอาเองหลังจากอ่านหนังสือ หรือ ฟังพระเทศน์ซึ่งเขียนพูดชักชวนปลุกเร้าจนเรามีความ

คล้อยตามนะครับ แต่ควรลงมือปฏิบัติธรรมจนเกิดความรู้เข้าใจตามขั้นตอน

ไม่ยังงั้นจะเข้าตำรา "ยึดมั่นในความไม่ยึดมั่น" อย่างที่นี่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=513.0

ขอบคุณค่ะ เราก้พยายามปฏิบัติทุกๆวัน พยายามระมัดระวังกาย วาจา ใจ เราเชื่อตามที่พระพุทธเจ้าสอน ธรรมะของพระองค์เป็นไปเพื่อความสงบ สังวร ละกิเลส เรากลัวหลงเดินทางผิดมากเลยเพราะความโง่ของเราเอง

และน่าจะอ่านบทความนี้ประกอบอีกด้วย

ทางดำเนินชีวิตที่เป็นสายกลางนั้น นอกจากไม่เอียงสุดทางวัตถุ จนเป็นทาสของวัตถุหรือขึ้นต่อวัตถุ

สิ้นเชิงแล้ว ก็ไม่เอียงสุดทางจิตด้วย คือ มิได้เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ขึ้นต่อการบำเพ็ญเพียรและผล

สำเร็จทางจิตฝ่ายเดียว จนปล่อยปละละเลยไม่เอาใจใส่สภาพทางวัตถุและร่างกาย กลายเป็นการ

ประกอบความลำบากเดือนร้อนแก่ตนเอง

ทางดำเนินชีวิตนี้มีลักษณะไม่เบียนเบียนตนเองและผู้อื่น เป็นไปด้วยการรู้เข้าใจสภาพที่เป็นอยู่ตาม

ที่เป็นจริง ทั้งทางวัตถุและทางจิตใจ แล้วปฏิบัติด้วยความรู้เท่าทัน พอสมแก่เหตุปัจจัย และสอด

คล้อง พอเหมาะพอดี ที่จะได้ผลตามจุดหมาย

มิใช่ทำพอสักว่าจะให้ได้เสพเสวยเวทนาอันอร่อยของอามิส หรือสักว่าถือตามๆ กันมา โดยสำคัญมั่น

หมายว่า จะต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้โดยงมงาย

ถามประเด็นใหม่นะครับ คุณว่า "กายใจ" กับ "รูปนาม" เหมือนกันหรือต่างกันครับ

กายและใจ,รูปกับนาม หรอคะ

ขยายความคำถามหน่อยได้ไหมคะ แหะๆ