24281.หลวงพ่อกับเณรน้อย

ชิโนะซึเกะ

นิทานเรื่องหลวงพ่อกับเณรน้อย เป็นเรื่องเล่าแบบเป็นตอน ๆ เกี่ยวกับความฉลาดแกมโกงของเณรน้อยที่ชอบแกล้งและเอาชนะหลวงพ่อ (ที่ไม่ค่อยฉลาด ไม่ทันคน)

แต่ว่า การแกล้งผู้อื่น การเอาชนะผู้อื่นด้วยกลโกงแบบนี้นั้น เป็นสิ่งที่ไม่ดี ดังนั้น ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ

อย่างไรก็ตาม นิทานเรื่องหลวงพ่อกับเณรน้อย ก็มีลักษณะเฉพาะตัวของมัน เป็นเรื่องเล่าที่มีมนต์ขลัง เป็นเรื่องเล่าที่สนุกสนานบันเทิงอีกแนวหนึ่งในนิทานอีสาน

:b54:

ที่มา : http://board.dserver.org/i/isanboard/00000046.html

ชิโนะซึเกะ

ตอนที่ 1 หลวงพ่อกินขี้ไก่

มื้อหนึ่ง ตอนเช้า ก่อนหลวงพ่อสิออกไปบิณฑบาต กะได้สั่งเณรน้อยว่า
“น้อย น้อย หลวงพ่อสิไปบิณฑ์บาตเด้อ อยู่กุฏิกะให้เบิ่งดีๆ อย่าให้ไก่มาขี้ใส่เด้อ คันไก่มาขี้ใส่ได้ เดี๋ยวสิลงโทษอย่างหนัก ” แล้วกะเข้าไปบิณฑ์บาต

เณรน้อยกะเลยวางแผนอุบายแกล้งหลวงพ่อ กะคือ เอาน้ำอ้อยย่วย ไปหยอดไว้หม่องฮั่นหม่องหนี่ เริ่มตั้งแต่บ่อนคันได พุ่นน่ะขึ้นมา หยอดให้คือกองขี้ไก่ หยอดแล้วแล้ว กะคอยเฝ้าไล่ไก่บ่ให้ขึ้นกุฏิบักอย่างดี

พอประมาณเวลาที่หลวงพ่อสิกลับมา เณรน้อยกะทำท่าบ่ได้อยู่เฝ้ากุฏิ ไปย่างเล่นอยู่ทางอื่นเสย ว่าส่ำสา

หลวงพ่อกลับมา เห็นกองน้ำอ้อยย่วย ว่าแม่นขี้ไก่ เลาสูนวะสั่น ฮ้องหาเณรน้อยว่า
“น้อยเอ้ย น้อย เจ้าไปเฮ็ดหยังอยู่ไสเดียวเนียะ เป็นหยังจั่งบ่มาเฝ้ากุฏิ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่เต็มเลยเนี่ย”

พอเณรน้อยมาแล้ว หลวงพ่อกะเลยทำโทษ ให้เณรน้อย กินขี้ไก่ เณรน้อยกะทำเป็นอิดออดบ่อยากกิน แต่ในที่สุดกะกิน เอามือต้วยกองนั่นแล้วกะกองนี่ มากินอย่างเป็นตาแซบ

“ฮู๊ แซบ ๆ ฮู้ หวานดี แซบ..”

หลวงพ่อเห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า
“มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ”
“แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ”

หลวงพ่อกะเลยเอามือต้วย มาลองชิมเบิ่ง
“โฮ้ หวาน หอม แซบดี.... อืม ขี้ไก่มันกะแซบปานนี้ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิแต่โดนแล้ว......... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลาย ๆ โลดเด้อ ”

เณรน้อยกะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว

มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิเข้าไปบิณฑบาต กะสั่งเณรน้อยอีกว่า
“น้อย ๆ มื้อนี้ ปล่อยให้ไก่มาขี้ใส่กุฏิหลาย ๆ เด้อ”

เณรน้อยกะเลยหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้ไก่ขึ้นมาขี้ใส่กุฏิ ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เห็นไก่แตกแซว ๆ อยู่เทิงกุฏิ กะดีใจบักอย่างใหญ่ เลาติดใจรสชาติขี้ไก่มื้อวาน กะเลยค่อย ๆ ย่อง ไปหาขี้ไก่ เทิงย่าน ไก่มันตื่นหนีลงกุฏิไปก่อนกะพ่องกัน เลากะเอามือต้วยขึ้นมาเลียกิน
“เอ๊ะ กองนี้มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็น ๆ นำ” เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิมกองอื่นต่อไป....

เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ฮ้องถามหลวงพ่อว่า
“เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่”

“เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็น ๆ ส้มๆ)” หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ

เณรน้อยเลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ

“ไผว่าขี้ไก่มันแซบ... ขี้ไก่มันบ่แซบเดิก....(บ่เคยซิมดอกว้า)...กั๊ก ๆ ๆ ๆ ...(เสียงหัวเด้หนิ) ”

หลวงพ่อกะเสียฮู้เณรน้อย

จบตอนครับ :b41:

ชิโนะซึเกะ

ตอนที่ 2 หลวงพ่อกินขี้หมา

มื้อหนึ่ง ยามเช้า ๆ ก่อนไปบิณฑบาตหลวงพ่อกับเณรน้อย พากันกวาดลานวัด กวาดใบไม้ต้อมไว้เป็นกอง ๆ พอได้เวลาไปบิณฑ์บาต หลวงพ่อกะสั่งเณรน้อยว่า

“น้อย ๆ ระวังหมาไว้เด้อ อย่าให้มันมาขี้ใส่กองขี้ฝอย เดี๋ยวตอนเผามันสิเหม็น” แล้วกะเข้าไปบิณฑบาต

เณรน้อยกะคึดแผนอุบายแกล้งหลวงพ่ออีก คือว่า เลาเอาข้าวหนมแดกงา มาปั้นเป็นก้อน ๆ เฮ็ดคือกองขี้หมา วางยายไว้ตามกองขี้ฝอย

หลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เห็นขี้หมาปลอม กะเลยเอิ่นเณรน้อยมา แล้วกะทำโทษให้กินขี้หมา เณรน้อยกะทำเป็นอิดออด บ่กล้ากิน แต่ในที่สุดกะกิน แล้วกะกินเอา กินเอา อย่างเป็นตาแซบ

“ป้าด แซบ ๆ ๆ….”

หลวงพ่อเห็นเณรน้อยกินเป็นตาแซบ กะเลยถามว่า
“มันแซบอีหลีติน้อย มันบ่เหม็นติ”
“แซบอีหลีครับหลวงพ่อ ลองชิมเบิ่งครับ”

หลวงพ่อกะเลยหยิบ มาลองชิมเบิ่ง
“โฮ้ หวาน หอม แซบดี.... อืม ขี้หมามันกะแซบปานนี้ตั้วหนิแมะ คันฮู้จั่งซี้ ปล่อยให้หมามาขี้ใส่แต่โดนแล้ว......... มื้อลุน บ่ต้องไล่มันเด้อน้อย ปล่อยให้มันมาขี้ใส่หลาย ๆ โลดเด้อ ”

เณรน้อยกะหัวย่ามอยู่ในใจ นั่นแหล่ว

มื้อลุน ก่อนหลวงพ่อสิเข้าไปบิณฑบาต กะสั่งเณรน้อยอีกว่า
“น้อย ๆ มื้อนี้ ปล่อยให้หมามาขี้ใส่กองขี้ฝอยหลาย ๆ เด้อ”

เณรน้อยกะหนีไปหาเล่นอยู่หม่องอื่น ปล่อยให้หมามาขี้ใส่กองขี้ฝอยอีหลี ตามคำสั่งของหลวงพ่อ พอหลวงพ่อกลับจากบิณฑบาต เลาติดใจรสชาติขี้หมามื้อวาน กะเลยฟ้าวไปหยิบขี้หมาขึ้นมากิน
“เอ๊ะ กองนี้มันคือบ่แซบหว่า เป็นเหม็น ๆ นำ” เลาสงสัย แล้วกะหยับไปหาชิมกองอื่นต่อไป....

เณรน้อย กะจอบเบิ่งอยู่เด้ ...ฮ้องถามหลวงพ่อว่า
“เป็นจั่งได๋ครับ หลวงพ่อ แซบบ่”

“เป็ง เหม็ง ๆ ฉ่ง ๆ (เป็นเหม็น ๆ ส้มๆ)” หลวงพ่อเบ๋ปากตอบ

เณรน้อยเลากะหัวย่าม ย่าม แหล่วเนาะ

“ไผว่าขี้หมามันแซบ... ขี้หมามันบ่แซบเดิก....กั๊ก ๆ ๆ ๆ ...(เสียงหัวเด้หนิ) ”

หลวงพ่อกะเสียฮู้เณรน้อยตามเคย

(มื้อลุนจั่งค่อยฟังตอนต่อไปเด้อ) :b39:

ชิโนะซึเกะ

ตอนที่ 3 หลวงพ่อแยคันทัน

มื้อหนึ่ง มีโยมคนหนึ่งเอาต้มน้องงัวมาถวายเพลหลวงพ่อ พร้อมกับแจ่วแซบ ๆ พุ่นล่ะแหม หลวงพ่อกะฉันเพลกับต้มน้องงัว ฮู้สึกแซบคัก ถืกใจผู้เฒ่าคัก

พอฉันเพลแล้ว เลากะเลยถามเณรน้อยว่า
“น้อย ๆ หว่างเพลฮั่น แมนต้มอีหยังเกาะฮึ แซบดีคัก”
“ต้มน้องงัว ครับหลวงพ่อ”
“โอ ...ติ ต้มน้องงัววะติ แซบน้อ ต้มน้องงัวหนิ” หลวงพ่อเลาว่า

มื้อลุนมา หลวงพ่อคึดอยากต้มน้องงัวซั่นเด้บาดตาหนิ คองท่าให้โยมเอามาถวายอีกกะบ่มีไผเอามาถวาย คองแล้วกะคองอีก จนเลาทนบ่ไหว กะเลยถามเณรน้อยว่า

“เอ..น้อย .. น้องงัวหนิ เขาไปเอามาแต่ไส เขาไปเอาบ่อนจั่งได๋มันฮึน้อย”
“เขากะไปจกเอาจากดากมันนั่นแหล่วหลวงพ่อ” เณรน้อยตอบ

พอสวย ๆ จักหน่อย หลวงพ่อกะเลยชวนเณรน้อย ไปท่งนา สิไปหาจกเอาน้องงัวว่าซั่นเถาะ พอเห็นงัวอยู่นำท่งนา หลวงพ่อกะบอกเณรน้อยว่า

“น้อย ๆ ไปเจ้า เข้าไปจกเอามาให้หลวงพ่อแหน่ไป”
“ผมจกบ่เถิงดอกครับหลวงพ่อ งัวโตสูงปานหนิ หลวงพ่อจัดการโลดครับ ผมสิถือกะต่าให้”

หลวงพ่อกะเลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปทางหลังงัว เอามือนุ่ยใต้หางมัน
“นุ่ย ๆ ๆ ๆ ๆ ” วะซั่นว่า

งัวมันกะยกหางขึ้น ยืนหลับตามีแฮงแหล่วเนาะ ไปนุ่ยดากมันแมะ หลวงพ่อได้ทีกะเลยเอามือจกดากงัว มันกะจกบ่เข้าเหล่ว ดากมันยุ่มอยู่แมะ งัวเทิงเจ็บเทิงตกใจ กะเลยดีดโด่งวะหนึ่ง ขาถีบถืกหลวงพ่อล้มป่างง่าง

“เออะ ๆ ๆ ๆ... อู๊ย... เจ็บ ๆ งัวฮ่าเอ้ย ปะสาน้องสำมาหวงคักหวงแหน่แท้ว่า”
“กะมันยังบ่ทันได้เบ่งออกมา มันกะหวงนั่นตั้วครับ หลวงพ่อกะเลือกเอาโตที่มันกำลังเบ่งออกมาแหน่แหม” เณรน้อยแนะนำ
“บ้อน้อย... เอ้อ...กะบอกกันจั่งซี้แหน่แหม” (อ่านเสียงคือผู้เฒ่าแหน่ล่ะ มันจั่งตาอยากหัว... ซั่นดอก)

หลวงพ่อกะย่างหางัวโตที่กำลังเบ่ง(ขี้) ไปพ้อพอดี เณรน้อยกะเอามือชี้ท่วงว่า

“นั่น ๆ หลวงพ่อ กำลังตูนพู่ยู่ พู่ยู่ ออกมาอยู่นั่น ฟ้าวจก ฟ้าวจก”

หลวงพ่อย่านบ่ทัน ฟ้าวแล่นเข้าไป เอามือจกดากงัว มือเลากะหลูลัวะเข้าไป อุ่นย่วยวะหนึ่ง เลากะฟ้าวจกต่อเข้าไปจนมิดแขนศอก เอามือกำขี้งัวไว้ ว่าแม่นน้องงัว

ฝ่ายงัว ตั้งใจสิขี้แซบ ๆ บัดมีแนวมากวน งัวมันตกใจ เทิงเจ็บนำล่ะตี้ กะเลยคาดลาดยุ่มดาก แล้วกะกระโดดโด่งแล่นหนีเตลิดเปิดเปิง แขนหลวงพ่อถืกดากงัวยุ่มฮัดไว้ หลวงพ่อเลากะเลยถืกงัวลากตะดาดตะดาดไปตามไฮ่นา แต่ว่าเลากะยังบ่ปล่อยกำขี้งัวในมือเด้ กะเลาอยากได้เนาะ

“น้อย ๆ ซ่อยแหน่... ซ่อยแหน่”

“แยคันทัน หลวงพ่อ แยคันทัน แยคันทัน” เณรน้อยเลาตกใจนำ ฮ้องบอกหลวงพ่อ

พอดีงัวมันลากหลวงพ่อไปเถิงคันแทนา หลวงพ่อกะเลยยันคันแทไว้ มือเลาเลยหลุดออกจากดากงัว
“น้อย ๆ ได้แล้ว ได้แล้ว เอากะต่ามาใส่ เร็ว ๆ ”

เณรน้อยถือกะต่ามา หลวงพ่อแบมือออกสิเอาน้องงัวใส่กะต่า

“ฮ่วย มันขี้งัวตั้วหนิ” เลาจั่งฮู้ว่าถืกต้ม

“สงสัย น้องงัวมันอยู่เลิก ๆ ก่อนี้มั้งครับหลวงพ่อ” เณรน้อยเลายังตั๋วต่ออีกเด้เดียวหนิ
“โฮ้ หลวงพ่อเก่งคักเนาะ สุดยอดเลย สู้งัวได้” เณรน้อยเลาย่องต่อ

“แล้วที่น้อยว่า แยคันทัน แยคันทัน น่ะ มันแม่นหยังล่ะ น้อย”
“แยคันทัน กะ ยันคันแท นั่นเด้หลวงพ่อ”

สรุปแล้ว หลวงพ่อกะบ่ได้กินต้มน้องงัว แถมยังถืกเณรน้อยต้ม หลอกให้ไปกำขี้งัวจนเกือบเอาซีวิตบ่รอดอีกซ้ำแม๋....

:b53: