วันเวลาปัจจุบัน 04 ต.ค. 2024, 19:20  

แสดงกระทู้ที่ยังไม่มีการตอบ | แสดงกระทู้ที่เปิดดูแล้ว




หน้าเว็บบอร์ด » กลุ่มสาระธรรม » นิทานธรรมะ-นิทานชาดก-การ์ตูนธรรมะ

เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


กฎการใช้บอร์ด


อ่านนิทาน จากบอร์ดเก่า
http://www.dhammajak.net/board/viewforum.php?f=5



กลับไปยังกระทู้  หน้า 1 จากทั้งหมด 6
  [ 80 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2, 3, 4, 5, 6  ต่อไป  Bookmark and Share
ตัวอย่างพิมพ์ <<หัวข้อก่อนหน้า | โพสที่ยังไม่ได้อ่าน | หัวข้อถัดไป>> 
เจ้าของ ข้อความ
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 15 ก.ค. 2009, 19:05 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว




41718.jpg
41718.jpg [ 34.74 KiB | เปิดดู 42059 ครั้ง ]
คำอธิบาย: ที่ชายป่าแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากเชิงเขา ตากับยายปลูกกระท่อมอาศัยอยู่กันตามลำพัง มีอาชีพเก็บผักและของป่าไปขายพอเลี้ยงชีพได้ ตากับยายเลี้ยงไก่ไว้ตัวหนึ่ง ต่อมาแม่ไก่ออกไข่และฟักออกมาเป็นลุกน้อยๆ น่ารักถึงเจ็ดตัว ทุกเช้าแม่ไก่จะร้องกุ๊กๆ เรียกลูกออกไปหากิน สอนให้คุ้ยเขี่ยอาหารและแมลงเล็กๆ ตามพื้นดิน บางวันยายก็จะโปรยข้าวสุกเหลือๆ จากก้นหม้อให้กินด้วย แม่ไก่กับลูกๆทั้งเจ็ดมีความสุขมาก และรู้สึกกตัญญูต่อตายายที่เลี้ยงดูพวกตนอย่างเมตตา ส่วนตากับยายนั้นก็เฝ้าดูแม่ไก่และลูกเจี๊ยบน้อยที่คลอเคลียตามแม่ไม่ยอมห่างด้วยความเอ็นดู
chic1.jpg
chic1.jpg [ 18.16 KiB | เปิดดู 42308 ครั้ง ]
คำอธิบาย: ยายตั้งชื่อลูกเจี๊ยบตัวเล็กที่สุดว่า เจ้า "จิ๋ว"
"ดูเจ้าจิ๋วสิตา ท่าทางมันขี้อ้อนแม่มันน่าดู" ยายพูด
วันหนึ่งขณะที่แม่ไก่พาลูกๆ คุ้ยเขี่ยหากินอยู่ที่ลานดินหน้ากระท่อม แม่ไก่รู้สึกมีเงาดำทะมึนแผ่กว้างอยู่บนฟ้า แม่ไก่ตกใจรีบส่งเสียงเรียกลูกมาใกล้ๆ แต่ลูกๆ ก็ไม่ได้ยิน แม่ไก่แหงนหน้าขึ้นมองก็เห็นเหยี่ยวตัวใหญ่กำลังถลาร่อนลงมาจะโฉบเอาเจ้าจิ๋วลูกรัก
"โอ..แย่แล้ว...กุ๊กๆๆ เจ้าจิ๋วลูกรักวิ่งหนีไปเร็ๆ ลูกๆ วิ่งเร็วๆ" แม่วิ่งผวาไปหาลูก แล้วกางปีกป้องกันลูกรัก เรียกลูกมาซุกใต้ปีกของตัวแล้วพาวิ่งไปหมอบที่กอไผ่อย่างรวดเร็ว ตากับยายได้ยินเสียงลูกไก่ร้องจึงรีบวิ่งออกมาช่วยไล่เหยี่ยวบินหนีไป แม่ไก่และลูกๆ จึงปลอดภัยและยิ่งรักตากับยายมากขึ้น
chic-5.jpg
chic-5.jpg [ 18.12 KiB | เปิดดู 42268 ครั้ง ]
คำอธิบาย: เย็นวันหนึ่งมีพระธุดงค์มาปักกลดอยู่ริมเชิงเขา ตากับยายจึงเข้าไปนมัสการ และตั้งใจว่าจะทำอาหารไปถวายพรุ่งนี้ แต่เมื่อค้นดูเสบียงอาหาร ในครัวก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย ตากับยายสงสารพระมากเกรงว่าจะอดอาหาร เพราะในละแวกนี้มีบ้านของตนเพียงหลังเดียว จึงปรึกษากันว่าอาจจะต้องฆ่าแม่ไก่แล้วทำอาหารถวายพระ ทั้งตาและยายรู้สึกเศร้าใจมากด้วยความรักและสงสารแม่ไก่และลูกเจี๊ยบต้องกลายเป็นลูกไก่กำพร้า บังเอิญแม่ไก่แอบได้ยินตากับยายปรึกษากัน จึงตัดสินใจยอมสละชีวิตเพื่อตอบแทนบุญคุณของตากับยาย แม่ไก่เรียกลูกๆ มาเล่าเรื่องให้ฟัง และสั่งสอนให้รักกันอย่าทะเลาะกัน เจ้าจิ๋วลูกสุดท้องอย่ากวนใจพี่มากนัก อย่าขี้อ้อนงอแง
"จำไว้นะลูกๆ ต้องรักกัน สามัคคีกัน อย่าทำให้ตากับยายร้อนใจ
chic-2.jpg
chic-2.jpg [ 15.28 KiB | เปิดดู 42661 ครั้ง ]
คำอธิบาย: "ฮือๆ หนูจะอยู่กับแม่ หนูคิดถึงแม่ แม่อย่าทิ้งลูกๆไปนะจ๊ะ" ลูกไก่ร้องไห้รำพันอย่างน่าสงสาร ทุกตัวต่างกอดซุกอยู่กับอกแม่เป็นครั้งสุดท้าย
เช้ามืดวันรุ่งขึ้น เมื่อตากับยายก่อไฟเตรียมประกอบอาหาร ทันใดนั้นตากับยายก็ต้องตกตะลึงจนร้องไม่ออก เมื่อเห็นลูกไก่ทั้งเจ็ดตัววิ่งตามกันกระโดดเข้ากองไฟด้วยความรักแม่ไก่
chic-4.jpg
chic-4.jpg [ 17.22 KiB | เปิดดู 42228 ครั้ง ]
คำอธิบาย: เทวดานางฟ้าผู้พิทักษ์ความดี ต่างก็ซาบซึ้งในความกตัญญูของแม่ไก่และลูกไก่ จึงรับเอาลูกไก่ทั้งเจ็ดไปอยู่บนฟากฟ้ามีแสงระยิบระยับเป็นประกาย ประกาศถึงความดีที่มีความรักความสามัคคีของพี่น้องทั้งเจ็ดนั่นเอง
เด็กๆ มักได้ฟังนิทานเรื่อง " ดาวลูกไก่" อยู่เสมอเมื่อมองฟากฟ้ายามปราศจากเมฆฝน ก็จะเห็นดาวลูกไก่ดวงเล็กๆ ที่อยู่กันเป็นกลุ่มส่องแสงระยิบระยับน่าเอ็นดู และมีความเชื่อว่าลูกไก่สละชีวิตตามแม่ไก่ไป
chic-3.jpg
chic-3.jpg [ 10.29 KiB | เปิดดู 42143 ครั้ง ]
คำอธิบาย: ....ภาพเหตุการณ์อุบัติเหตุรถชนกันบนถนนสายหนึ่ง..อาจไม่ทำให้ผู้ที่เห็นเหตุการณ์น้ำตาไหล..ถ้าผู้เคราะห์ร้ายนั้นไม่เป็นแม่-ลูกเล็ก ..เช้าวันหนึ่งมีรถตู้ชนกับรถบรรทุก มีผู้เสียชีวิตทันที 15 คน อีก18คนบาดเจ็บ ... หนึ่งในผู้รอดชีวิตเป็นเด็กทารกเพศหญิงอายุเพียง 9 เดือน และแม่ของเขา
หลังเกิดเหตุ2วัน นักข่าวไปเยี่ยมสองแม่ลูกที่ ร. พ. พบเด็กน้อยที่นอนอยู่เตียงข้างๆแม่ที่หมดสติอยู่ได้ร้องไห้ไม่หยุดมาชั่วโมงกว่าแล้ว....นางพยาบาลจับมือที่เย็นเฉียบของหนูน้อยแล้วพูดเบาๆว่า "เด็กคงจะหิวนมแม่ " ผ่านไป2ชั่วโมงดูเหมือนแม่ที่นอนสลบอยู่ได้ถูกเสียงร้องของลูกปลุกให้ตื่นเสียแล้ว...แต่ไม่สามารถพูดหรือขยับเขยื้อนใดๆได้...มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา...และจากแววตาที่พยายามบอกอะไรสักอย่างกับนักข่าว......เมื่อเห็นว่าเด็กยังร้องไม่หยุด นักข่าวจึงเข้าใจ "สาร" ที่แม่พยายามสื่อให้......นักข่าวจึงค่อยๆอุ้มเด็กไปไว้กับแม่พอเด็กน้อยได้ดูดนมจากอกแม่ที่แสนอบอุ่น ก็หยุดร้องทันที และตอนนี้อาการกระวนกระวายใจของแม่ก็ลดลงด้วย นางพยาบาลและนักข่าวที่มองดูอยู่ ต่างพาร้องไห้ตามๆกัน
.....เธอ ผู้เป็นแม่และลูกเป็นผู้รอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนั้น...แต่เธอ....เวลานั้นยังอยู่ในขีดอันตราย.....
เนื่องจากมีเลือดคลั่งในช่องท้องอย่างหนัก ประมาณ 600 ม.ล. และที่ลูกเธอบาดเจ็บไม่มากนักเพราะแม่คอยกั้นลูกไว้ แต่....แม้ความตายยังรอเธออยู่ข้างหน้า มันก็ไม่อาจขวางกั้นความรักของแม่ที่มีต่อลูกได้......
อีก2วันต่อมา....จึงรู้ว่า...หนูน้อยได้ดื่มนมแม่วันนั้น........เป็นมื้อสุดท้าย
imagesf.jpg
imagesf.jpg [ 3.75 KiB | เปิดดู 42249 ครั้ง ]
เรื่องเล่าจาก " ดาวลูกไก่ "


ในความเป็นนิทานนั้นผู้เล่ามุ่งหวังจะสะท้อนให้เห็นถึงความรักของแม่ที่มีต่อลูก ความเมตตาของมนุษย์ที่มีต่อสัตว์เลี้ยง และความกตัญญูรู้คุณ อีกทั้งความตั้งใจทำหน้าที่ตามบทบาทของตนให้ดีที่สุด ดังนั้นขอให้น้องๆ เรียนรู้แบบอย่างที่ดีจากนิทานเรื่องนี้ เมื่อใดที่แหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แลเห็นกลุ่มดาวลูกไก่ ก็ขอให้นึกถึงความสามัคคี ความรัก ความกตัญญู ที่จะส่องประกายระยิบระยับอยู่ในใจของพวกเราตลอดไป...

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

แก้ไขล่าสุดโดย walaiporn เมื่อ 10 ก.ย. 2009, 07:25, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:46 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว




untitled25.bmp
untitled25.bmp [ 435.81 KiB | เปิดดู 41497 ครั้ง ]

ขออภัย อยากเก็บเรื่องนี้ไว้ในดวงใจ เลยนำมาไว้ที่กระทู้นี้ค่ะ

กษัตริย์ยอดกตัญญู " ความรักของนายหลวง "


" ความรักของในหลวง "
คัดลอกมาจาก หนังสือ เรื่อง หยุดความชั่วที่ไล่ล่าตัวคุณ ของ พ.อ.(พิเศษ) ทองคำ
ขออนุญาต คัดลอกมาเผยแพร่ ณ ที่นี้คะ อยากให้คนไทยได้อ่านคะ

กษัตริย์ยอดกตัญญู

ลูก ๆ ทุกคน...ก็ได้รู้กันแล้วว่า
ความหวังของแม่ ..ที่มีต่อลูก 3 หวังคือ

ยามแก่เฒ่า หวังเจ้า เฝ้ารับใช้
ยามป่วยไข้ หวังเจ้า เฝ้ารักษา
เมื่อถึงยาม ต้องตาย วายชีวา
หวังลูกช่วย ปิดตา เมื่อสิ้นใจ

ทีนี้...มาดูตัวอย่างบ้าง..บุคคลที่เป็นยอดกตัญญู
ที่ประทับใจอาจารย์มากที่สุด คือใคร ทราบไหม?
คือคนในภาพนี้..ในหลวงของเรา...

ในหลวง...นอกจากจะเป็นยอดพระมหากษัตริย์ของโลก..
เป็น THE KING OF KINGS แล้ว
ในหลวงของเรา ยังเป็นกษัตริย์ยอดกตัญญูด้วย....

ความหวังของแม่...ทั้ง 3 หวัง ในหลวงปฏับติได้ครบถ้วน ... สมบูรณ์
เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด ให้แก่พวกเรา
ในหลวงทำกับแม่ยังไง ? ตามอาจารย์มา...อาจารย์จะฉายภาพให้เห็น....

หวังที่ 1. ยามแก่เฒ่า..หวังเจ้า..เฝ้ารับใช้...
ใครเคยเห็นภาพที่... สมเด็จย่า เสด็จไปในที่ต่าง ๆ
แล้วมีในหลวง..ประคองเดินไปตลอดทาง...เคยเห็นไหม...?
ใครเคยเห็น...กรุณายกมือให้ดูหน่อย...ขอบคุณ...เอามือลง

ตอนสมเด็จย่าเสด็จไปไหนเนี่ย...
มีคนเยอะแยะ....มีทหาร...มีองครักษ์ ...มีพยาบาล..ที่คอยประคองสมเด็จย่าอยู่แล้ว
แต่ในหลวงบอกว่า..."ไม่ต้อง...." คนนี้...เป็นแม่เรา...เราประคองเอง....

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

แก้ไขล่าสุดโดย walaiporn เมื่อ 05 ส.ค. 2009, 06:58, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:47 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว



ตอนเล็ก ๆ แม่ประคองเรา..สอนเราเดิน หัดให้เราเดิน...
เพราะฉะนั้น..ตอนนี้แม่แก่แล้ว...เราต้องประคองแม่เดิน
เพื่อเทิดพระคุณท่าน... ไม่ต้องอายใคร...

เป็นภาพที่...ประทับใจมาก...
เจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ท่านกตัญญูต่อแม่.. ประคองแม่เดิน
ประชาชนที่มาเฝ้ารับเสด็จ ... สองข้างทาง
ฝั่งนี้ 5,000 คน ฝั่งนู้น.....8,000 คน
ยกมือขึ้น...สาธุ แซ่ซ้อง..สรรเสริญ

"กษัตริย์ยอดกตัญญู..."

ในหลวง..เดินประคองแม่...คนเห็นแล้ว ...เขาประทับใจ
ถ่ายรูป...เอามาทำปฏิทิน...เอาไปติดไว้ที่บ้าน

เพื่อแสดงความเคารพ...กราบไหว้...

ลองหันมาดูพวกเรา...ส่วนใหญ่ เวลาออกไปไหน แต่งตัวโก้...
ลูกชาย..แต่งตัวโก้... ลูกสาว..แต่งตัวสวย...
แต่เวลาเดิน...ไม่มีใครประคองแม่
กลัวไม่โก้...กลัวไม่สวย

ข้าราชการ...แต่งเครื่องแบบเต็มยศ...
ติดเหรียญตรา...เหรียญกล้าหาญ...เต็มหน้าอก...
แต่เวลาเดิน...ไม่กล้าประคองแม่...

กลัวไม่สง่า...กลัวเสียศักดิ์ศรี...
ประคองแม่ .... เป็นเรื่องของ...คนใช้...

หลายคน...ให้ประคองแม่.. ไม่กล้าทำ อาย...
เวลาทำดี..ไม่กล้าทำ...อาย เวลาทำชั่ว...กล้า....ไม่อาย...

ใครเห็นภาพนี้ที่ไหน...กรุณาซื้อใส่กรอบ...
แล้วเอาไปแขวนไว้ที่บ้าน...เอาไว้สอนลูก

เห็นภาพชัดเจนไหมครับ?
เท่านั้น ...ยังน้อยไป...มาดูภาพที่ชัดเจนกว่านั้น...
หลังงานพระบรมศพสมเด็จย่า...เสร็จสิ้นลงแล้ว
ราชเลขา..ของสมเด็จย่า...
มาแถลงในที่ประชุม...ต่อหน้าสื่อมวลชน...ว่า...

ก่อนสมเด็จย่า จะสิ้นพระชนม์..ปีเศษ...ตอนนั้นอายุ 93
ในหลวง..เสด็จจากวังสวนจิตร.. ไปวังสระปทุมตอนเย็นทุกวัน
ไปทำไมครับ....?
ไปกินข้าวกับแม่...
ไปคุยกับแม่...ไปทำให้แม่..ชุ่มชื่นหัวใจ...
พอเขาแถลงถึงตรงนี้ อาจารย์ตกตะลึง..
โฮ้โห....ขนาดนี้เชียวหรือ....ในหลวงของเรา...

เสด็จไปกินข้าวมื้อเย็นกับแม่...
สัปดาห์ละกี่วัน...ทราบไหมครับ ?
พวกเราทราบไหมครับ...สัปดาห์ละกี่วัน ?

5 วัน......

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:48 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว



ในหลวงหน่ะ...เกิดมา เป็นพระองค์เจ้า เป็นลูกเจ้าฟ้า...
ปัจจุบันเป็นกษัตริย์...เป็นพระเจ้าแผ่นดินอยู่เหนือหัว...
แต่ในหลวง..ที่เป็นพระเจ้าแผ่นดิน....
ก้มลงกราบ..คนธรรมดา..ที่เป็นแม่

หัวใจลูก...ที่เคารพแม่...กตัญญูกับแม่อย่างนี้...
หาไม่ได้อีกแล้ว... คนบางคน...พอเป็นใหญ่เป็นโต
ไม่กล้าไหว้แม่....เพราะแม่มาจากเบื้องต่ำ...
เป็นชาวนา....เป็นลูกจ้าง...
ไม่เคารพแม่....ดูถูกแม่......

แต่นี่...ในหลวง เทิดแม่ไว้เหนือหัว...นี่แหละครับความหอม...

นี่คือเหตุที่สมเด็จย่า...หอมแก้มในหลวงทุกครั้ง...
ท่านหอมความดี...หอมคุณธรรม...หอมกตัญญู..ของในหลวง
หอมแก้มเสร็จแล้ว...ก็ร่วมโต๊ะเสวย...
ตอนกินข้าวนี่...ปกติ...แค่เห็นลูกมาเยี่ยม...ก็ชื่นใจแล้ว...
นี่ลูกมากินข้าวด้วย...โอย...ยิ่งปลื้มใจ

แม่ทั้งหลาย..ลองคิดดูซิ...
อะไรอร่อย ๆ ในหลวงจะตักใส่ช้อนแม่...
อันนี้อร่อย...แม่ลองทาน...
รู้ว่าแม่ชอบทานผัก...หยิบผักมาม้วน ๆ ใส่ช้อนแม่...
เอ้าแม่...แม่ทานซะ...ของที่แม่ชอบ
แทนที่จะกินแค่ 3 คำ 4 คำ
ก็เจริญอาหาร...กินได้เยอะ
เพราะมีความสุข ที่ได้กินข้าวกับลูก
มีความสุขที่ลูกดูแล....เอาใจใส่...

กินข้าวเสร็จแล้ว...ก็มานั่งคุยกับแม่...
ในหลวงดำรัสกับแม่ว่าไง...ทราบไหม...?
ตอนในหลวงเล็ก ๆ...แม่เคยสอนอะไรที่สำคัญ...
"อยากฟังแม่สอนอีก..."

เป็นยังไงบ้าง...?
เป็นกษัตริย์...ปกครองประเทศ... อยากฟังแม่สอนอีก...
พวกเรา เป็นยังไง...?
เราคิดว่า...เรารู้มาก...เราเรียนสูง...
เรามีปริญญา...แม่จบ ป.4
เวลาแม่สอน....ตะคอกแม่ ตวาดแม่ กระทืบเท้าใส่แม่...
เบื่อจากตายอยู่แล้ว...รำคาญ....พูดจาซ้ำซาก...เมื่อไหร่จะหยุดพูดซะที...
เราเหยียบย่ำ หัวใจแม่......

พอสมเด็จย่าสอน...ในหลวงจะเอากระดาษมาจด...
มีอยู่เรื่องหนึ่ง...ที่จำได้แม่น..
สมเด็จย่า...เล่าว่า ตอนเรียนหนังสือที่ Swiss
ในหลวงยังเล็กอยู่...เข้ามาบอกว่า..อยากได้รถจักรยาน
เพื่อน ๆ เขามีจักรยานกัน
แม่บอกว่า...ลูกอยากได้จักรยาน...
ลูกก็เก็บสตางค์...ที่แม่ให้ไปกินที่โรงเรียนไว้ซิ...
เก็บมาหยอดกระปุก..วันละเหรียญ...สองเหรียญ
พอได้มากพอ...ก็เอาไปซื้อจักรยาน...

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:48 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว



นี่คือสิ่งที่แม่สอน...แม่สอนอะไร..ทราบไหมครับ...?

ถ้าเป็นพ่อแม่บางคน...พอลูกขอ...รีบกดปุ่ม ATM ให้เลย
ประเคนให้เลย..ลูกก็ ฟุ้งเฟ้อ...ฟุ่มเฟือย...
เหลิง...และหลงตัวเอง
พอโตขี้น...ขับรถเบนซ์ชนตำรวจ...ก็ได้...
ยิงตำรวจ...ยังได้..เพราะหลงตัวเอง..พ่อกูใหญ่.....
เห็นไหม.....? ตามใจเทิดทูน จนเสียคน...

แต่สมเด็จย่านี่...เป็นยอดคุณแม่..
สร้างคุณธรรมให้แก่ลูก..
ลูกอยากได้..ลูกต้องเก็บสตางค์ที่แม่ให้...ไปหย่อนกระปุก...

แม่สอน 2 เรื่อง คือ...ให้ประหยัด....ให้ยืนอยู่บนขาของตัวเอง
"ความประหยัด...เป็นสมบัติของเศรษฐี"

ใครสอนลูกให้ประหยัดได้..คนนั้นกำลังมอบความเป็นเศรษฐีให้แก่ลูก

พอถึงวันปีใหม่..สมเด็จย่าก็บอกว่า...
"ปีใหม่แล้ว...เราไปซื้อจักรยานกัน.."
เอ้า...แคะกระปุก..ดูซิว่ามีเงินเท่าไร...?
เสร็จแล้ว...สมเด็จย่าก็แถมให้...
ส่วนที่แถมนะ...มากกว่าเงินที่มีในกระปุกอีก...

มีเมตตา...ให้เงินลูก...
ให้...ไม่ได้ให้เปล่า...สอนลูกด้วย...สอนให้ประหยัด
สอนว่า...อยากได้อะไร...ต้องเริ่มจากตัวเรา...
คำสอนนั้น...ติดตัวในหลวงมาจนทุกวันนี้....
เขาบอกว่า..ในสวนจิตรเนี่ย...
คนที่ประหยัดที่สุด...คือ...ในหลวง...

ประหยัดที่สุด..ทั้งน้ำ..ทั้งไฟ...
เรื่องฟุ้งเฟ้อ..ฟุ่มเฟือย...ไม่มี...
เป็นอันว่า...ภาพนี้..ชัดเจน..


หวังที่ 2. ยามป่วยไข้...หวังเจ้า..เฝ้ารักษา...
ดูว่าในหลวง ทำกับแม่ ยังไง...?

สมเด็จย่า..ประชวร อยู่ทีโรงพยาบาลศิริราช..
ในหลวงไปเยี่ยม..ตอนไหนครับ..?
ไปเยี่ยมตอน ตี 1 ตี 2 ตี 4 เศษ ๆ..จีงเสด็จกลับ..
ไปเฝ้าแม่วันละหลายชั่วโมง...

แม่...พอเห็นลูกมาเยี่ยม..ก็หายป่วยไปครึ่งหนึ่งแล้ว..
ทีมแพทย์ ที่รักษาสมเด็จย่า..
เห็นในหลวงมาเยี่ยม มาประทับ
ก็ต้องฟิต...ตามไปด้วย ต้องปรึกษาหารือกันตลอด
ว่า..จะให้ยายังไง...จะเปลี่ยนยาไหม..?
จะปรับปรุงการรักษายังไง...ให้ดีขึ้น...
ทำให้สมเด็จย่า..ได้รับการดูแลที่ดีขึ้น...
เห็นภาพไหม...?
กลางคืน .... ในหลวงไปอยู่กับสมเด็จย่า...
คืนละหลายชั่วโมง..ไปให้ความอบอุ่นทุกคืน...

ลองหันมาดูตัวเราเองซิ...
ตอนพ่อแม่ป่วย..โผล่หน้าเข้าไปดูหน่อยนึง...
ถามว่า...ตอนนี้..อาการเป็นยังไง....?
พ่อแม่...ยังไม่ทันตอบเลย...ฉันมีธุระ งานยุ่ง ต้องไปแล้ว....
โผล่หน้าไปให้เห็น...พอแค่เป็นมารยาท..แล้วก็กลับ..
เราไม่ได้ไปเพราะความกตัญญู...
เราไม่ได้ไปเพื่อทดแทนพระคุณท่าน........น่าอายไหม...?

ในหลวง...เสด็จไปประทับกับแม่...
ตอนแม่ป่วย....ไปทุกวัน...ไปให้ความอบอุ่น...
ประทับอยู่วันละหลายชั่วโมง...นี่คือ...สิ่งที่ในหลวงทำ

คราวหนึ่ง...ในหลวงป่วย...สมเด็จย่า...ก็ป่วย..
ไปอยู่ศิริราช..ด้วยกัน..อยู่คนละมุมตึก..
ตอนเช้า..ในหลวงเปิดประตู...แอ๊ด......ออกมา...
พยาบาลกำลังเข็นรถสมเด็จย่า...ออกมารับลม... ผ่านหน้าห้องพอดี

ในหลวง..พอเห็นแม่..รีบออกจากห้อง..มาแย่งพยาบาลเข็นรถ

มหาดเล็ก ...กราลบทูลว่า...ไม่เป็นไร..ไม่ต้องเข็น มีพยาบาลเข็นให้อยู่แล้ว
ในหลวงมีรับสั่งว่า.....แม่ของเรา....ทำไมต้องให้คนอื่นเข็น.... เราเข็นเองได้...
นี่ขนาดเป็นพระเจ้าแผ่นดิน...เป็นกษัตริย์....ยังมาเดินเข็นรถให้แม่
ยังมาป้อนข้าว...ป้อนน้ำให้แม่...ป้อนยาให้แม่..
ให้ความอบอุ่นแก่แม่....เลี้ยงหัวใจแม่...
ยอดเยี่ยมจริง ๆ... เห็นภาพนี้แล้ว.....ซาบซึ้ง.....

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:49 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว



มาตามดูต่อ.....
หวังที่ 3. เมื่อถึงยาม...ต้องตาย...วายชีวา...
หวังลูกช่วย..ปิดตา.......เมื่อสิ้นใจ...

วันนั้น...ในหลวง..เฝ้าสมเด็จย่า อยู๋จนถึงตี 4 ตี 5
เฝ้าแม่อยู่ทั้งคืน...จับมือแม่..กอดแม่...ปรนนิบัติแม่...
จนกระทั่ง.."แม่หลับ..." จึงเสด็จกลับ...

พอไปถึงวัง...
เขาโทรศัพท์มาแจ้งว่า...สมเด็จย่าสิ้นพระชนม์...
ในหลวง..รีบเสด็จกลับไป..ศิริราช...
เห็นสมเด็จย่า..นอนหลับตาอยู่บนเตียง..
ในหลวงทำยังไงครับ......?
ในหลวงตรงเข้าไป....คุกเข่า....
กราบลงที่หน้าอกแม่....
พระพักตร์ในหลวง...ตรงกับหัวใจแม่...
"ขอหอมหัวใจแม่...เป็นครั้งสุดท้าย......"
ซบหน้านิ่ง....อยู่นาน...
แล้วค่อย ๆ...เงยพระพักตร์ขึ้น....
น้ำพระเนตรไหลนอง......

ต่อไปนี้....จะไม่มีแม่ให้หอมอีกแล้ว....
เอามือ...กุมมือแม่ไว้...มือนิ่ม ๆ ...ทีไกวเปลนี้แหละ...
ที่ปั้นลูก...จนได้เป็น กษัตริย์...
เป็นที่รักของคนทั้งบ้านทั้งเมือง...
ชีวิตลูก...แม่ปั้น...

มองเห็นหวี....ปักอยู่ที่ผมแม่....
ในหลวงจับหวี...ค่อย ๆ หวีผมให้แม่...
หวี...หวี...หวี....
หวี...ให้แม่สวยที่สุด....
แต่งตัวให้แม่...ให้แม่สวยที่สุด...
ในวันสุดท้ายของแม่....

เป็นภาพที่ประทับใจอาจารย์ที่สุด....
เป็นสุดยอดของลูกกตัญญู...
หาที่เปรียบไม่ได้อีกกแล้ว....

กษัตริย์...ยอดกตัญญู

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญ....

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 05 ส.ค. 2009, 06:50 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว



เพลงอิ่มอุ่น

อุ่นใดใดโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม
อุ่นอกอ้อมแขนอ้อมกอดแม่ตะกอง
รักเจ้าจึงปลูกรักลูกแม่ย่อมห่วงใย
ไม่อยากจากไปไกลแม้เพียงครึ่งวัน

* ให้กายเราใกล้กันให้ดวงตาใกล้ตา
ให้ดวงใจเราสองเชื่อมโยงผูกพันธ์

อิ่มใดใดโลกนี้ไม่มีเทียบเทียม
อิ่มอกอิ่มใจอิ่มรักลูกหลับนอน
น้ำนมจากอกอาหารของความอาทร
แม่พร่ำเตือนพร่ำสอนสอนสั่ง

**ให้เจ้าเป็นเด็กดี ให้เจ้ามี่พลัง
ให้เจ้าเป็นความหวังของแม่ต่อไป

***ใช่เพียงอุ่นท้องที่ลูกร่ำร้องเพราะต้องการไออุ่น
อุ่นไอรัก อุ่นละมุน
ขอน้ำนมอุ่นจากอกให้ลูกดื่มกิน


http://www.you2play.com/player/media_ty ... 8%E0%B8%99

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 12 ส.ค. 2009, 13:05 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว




00.bmp
00.bmp [ 132.48 KiB | เปิดดู 40945 ครั้ง ]
จดหมายถึงลูกสาว

ถึง ลูกสาวของแม่

ตลอดบ่ายวันนี้แม่ใช้เวลาหมดไปกับการนำของใช้และเสื้อผ้าของลูกมาชื่นชม ด้วยความคิดถึง
เสื้อผ้าและของใช้ต่างๆของลูกแม่ยังเก็บไว้ในกล่องใบใหญ่ที่เดิม ใช่มันอยู่ที่ตรงนั้นมาหกเจ็ดปีแล้ว


และทุกครั้งที่แม่คิดถึงลูกแม่ก็จะนำเสื้อผ้าของลูกมาสัมผัสกอด
ด้วยความรักและโหยหา..คงเป็นสิ่งเดียวที่แม่ทำได้ ในเวลาที่คิดถึงลูกที่สุดยามนี้



แน่นอนแม้ว่า..แม่สัญญาว่า แม่จะไม่ร้องไห้
ให้กับความคิดถึงที่มีมีต่อลูก แต่ทุกครั้งแม่ก็อดไม่ได้
มันดูโง่เขลาสิ้นดี..แม่รู้....


ครั้งใดก็ตาม ที่ความรู้สึกบางอย่างที่เปราะบางข้างใน
มันโหยหา สิ่งที่รอคอยมาเนิ่นนานที่จะพบเจอ
บุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง หัวใจทั้งดวงกลับมีชีวิตชีวา
และพลังบางอย่างจะผลักดันให้ยิ้มได้แม้ในวันที่เหนื่อยล้า
ความรู้สึกว่า เราจะได้พบกัน
แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า แม่พบว่าความหวังที่จะพบเจอเจ้ามัน ลดน้อยลง
เช่นนั้นเองที่ทำให้ใจของแม่เจ็บเป็นริ้วๆ
เหมือนว่า มันถูกกรีดด้วยคมมีดอยู่ทุกขณะจิต


เจ็ดปีก่อน แม่จำได้ว่า แม่ดีใจที่สุด ที่จะได้พบลูกสาวที่แม่รอคอย
เจ็ดปีผ่านไปแม่ยังคงเฝ้ารอคอยแม้รู้แล้วในวันนี้ว่าเราไม่อาจพบเจอ...
ลูกอยู่ที่ไหนนะ รับรับรู้ไหมว่า แม่รักและคิดถึงลูกเพียงใด



แม่เฝ้าอธิษฐานแก่ดวงดาว ผู้เป็นเสมือนมิตรที่ดีของแม่
ให้ช่วยนำพาให้เราได้พบกัน
บ่อยครั้งที่แม่เฝ้าถามดวงดาวว่าเห็นลูกบ้างไหม
ลูกอยู่ที่ไหนสักแห่ง แน่นอน
แม้ว่าที่ๆแม่ปรารถนาให้เจ้าอยู่คืออ้อมกอดของแม่
อ้อมกอดที่รอคอยที่จะกอดเจ้ามาเนิ่นนาน
แต่เหมือนโชคชะตา ช่างเล่นตลก กับคนอย่างแม่
ที่ทำให้เราไม่ได้พบกัน
และไม่มีวันที่อ้อมกอดของแม่
จะได้โอบสัมผัสลูกสาวของแม่แม้สักครั้ง....


ครั้งหนึ่งในวันนั้นเมือเจ็ดปีก่อน
เทพแห่งโชคชะตาแนะนำให้แม่รู้จักมิตรอันเป็นที่รัก ทั้งสอง
มิตรอันเป็นที่รักตกลงสัญญาจะบรรณาการมิตรเช่นแม่ด้วยของขวัญล้ำค่า
แต่เทพแห่งโชคชะตาอนุญาตให้แม่รับของขวัญจากมิตรได้เพียงหนึ่งเท่านั้น
ที่สำคัญแม่มิใช่ผู้เลือกจึงมิอาจเลือกได้
ด้วยเงื่อนไขสำคัญของเทพแห่งโชคชะตาและเทพกาลเวลาเท่านั้นที่จะนำทาง



ด้วยเหตุผลกลใดแม่ไม่อาจรู้
เทพแห่งโชคชะตา เดินทางด้วยสะพานของกาลเวลามาพร้อมกับดาวอังคาร
และบรรณาการด้วยของขวัญอันล้ำค่า แด่แม่
แม่รับของขวัญนั้นด้วยความปลาบปลื้มใจ


แต่อดไม่ได้ที่จะนึกเสียใจว่า
ดาวศุกร์ไปอยู่เสียที่ไหนจึงมาล่าช้ากว่าดาวอังคาร
แน่นอนบรรณาการอันล้ำค่าของดาวอังคารคือเด็กผู้ชายที่แสนน่ารัก
ที่แม่เฝ้าดูแลด้วยความรัก ถนุถนอมดุจแก้วตาดวงใจ
ในช่วงเวลาแห่งความอิ่มใจ



แม่เฝ้าอิจฉาเกลียดชังเด็กชายจากดาวอังคาร แทนเจ้า...ลูกสาวของแม่


เด็กชาย ผู้ได้รับความรักและถือครองพื้นที่ในหัวใจของแม่ไปจนเกือบหมดสิ้น
จนมันเหลือไม่มากพอที่แม่จะร้องขอแก่ดาวศุกร์เพื่อนผู้ป็นที่รัก
ให้นำพาลูกมาสู่อ้อมกอดของแม่
ด้วยแม่กลัวว่าความรักที่หล่อเลี้ยงเด็กชายจากดาวอังคารจะลดน้อยลง
แม่แลกห้วงเวลาอันแสนสงบส่วนตัวของแม่
เพียงเพื่อได้ดูแลเด็กชายจากดาวอังคาร
ผู้เป็นเหมือนแสงตะวันที่อบอุ่นในยามเช้า
ที่ทาบทอส่องแสงในหัวใจแม่ทุกๆวัน...





แต่เพราะในวันนี้อาจเป็นเพราะเสียงกระซิบจากก้นบึ้งหัวใจที่ไหวหวั่น
ด้วยหัวใจรักที่แม่มีต่อลูกและเฝ้ารอคอยเจ้ามาตลอด
ทำให้แม่คิดถึงเจ้าอย่างมากมายเหลือเกิน
และเมื่อคิดถึงว่า
ในความเป็นจริงแม่ไม่อาจแม้ได้สัมผัส
ถึงความหอมของกลิ่นกายเจ้า ลูบไล้แผ่วเบาที่เรือนผมยามเจ้าหลับตา
กอดเจ้าอย่างถนุถนอมเพื่อให้เราได้อบอุ่นไปพร้อมกัน...
แน่นอนมันไม่มีทางเป็นจริง


เนื่องด้วยเทพแห่งรักได้ตรีตรวนหัวใจแม่
ไว้ในกรงของความห่วงใยที่มีต่อเด็กชายจากดาวอังคาร...
จนแม่ไม่อาจจะหักใจให้เดินทางไปเพื่อแสวงหาเจ้า...




แม่ขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมให้
พื้นที่ในหัวใจที่เด็กชายจากดาวอังคารถือครองนั้นถูกแบ่งทอนให้ใครได้อีก
แม่ขี้ขลาดเหลือเกินใช่ไหม?...


เจ้าคงจะนึกโกรธแม่อยู่ในใจ..แต่ไม่ว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นไร..
ในตอนนี้ ณ ขณะนี้ที่แม่เขียนจดหมายถึงเจ้า
ผู้ที่แม่ปรารถนาที่จะรัก ด้วยหัวใจทั้งดวง
ผู้ซึ่งแม่รอคอยมานานแสนนาน
ผู้ซึ่งแม่รักเจ้าด้วยหัวใจรักของแม่(ซึ่งแม้บัดนี้จะถูกยึดครองโดยเด็กชายจากดาวอังคาร)


ลูกสาวจากดาวศุกร์
เจ้าคงงดงามส่องแสงอยู่ที่ไหนสักแห่งที่บนฟ้ารับรู้ด้วยเถิดว่า
ทุกตัวอักษรที่ประดับบนกระดาษนี้
เกิดจากความรักและความคิดถึงที่มีต่อเจ้าอย่างมั่นคง...

คืนนี้แม่จะสวดมนต์ขอพรพระจันทร์
ให้ทอดสะพาน นำจดหมายนี้ส่งถึงเจ้า ด้วยหัวใจ

แม่
...............................................



ฉันพับจดหมายที่เพิ่งเขียนเสร็จอย่างแผ่วเบา
และวางลงบนกล่องใบใหญ่ที่ใส่ของใช้เด็กหญิงที่ฉันซื้อตระเตรียมไว้เมื่อหลายปีก่อน
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันพยายามเอาสิ่งของเหล่านี้ บริจาคให้กับเด็กสักคน
แต่ด้วยความหวังว่าสักวัน..สักวัน...จนไม่อาจตัดใจ...
กล่องถูกเก็บไว้อย่างเจียมตนในที่ๆไม่มีใครสนใจหรือทันได้สังเกต
แต่ถูกรักษาอย่างดีด้วยความหวังสักว่าสักวันเราจะได้พบเจอ...


เรื่องเล่าของคุณแม่คนหนึ่ง

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:15 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว


ความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่

ในปี 1997 กันยายน วันที่ 28 ที่เทียนสิน นักเรียนมัธยมปีที่ 6 "อันจินเผิง" ได้รับเหรียญทองชนะเลิศ
ในการแข่งขันคณิตศาสตร์ โอลิมปิคครั้งที่ 38 ณ ประเทศอาร์เจนติน่า
นับเป็นผู้เปิดประวัติศาสตร์หน้าใหม่ให้แก่เมืองเทียนสิน เบื้องหลังความสำเร็จของอัจฉริยะทางคณิตศาสตร์วัย 19 ปีคนนี้ แฝงไว้ด้วยเรื่องราวของความรักที่ยิ่งใหญ่ของแม่ ที่ทำให้ทุกผู้คน
ต้องซาบซึ้งจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

ปี 1997 กันยายน วันที่ 5 เป็นวันที่ผมจากบ้านไปรายงานตัว ที่คณะคณิตศาสตร์ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง
ควันจากเตาหุงข้าวในยามเช้าตรู่ที่ลอยจากบ้านไร่หลังเก่าอันชำรุดทรุดโทรมของผม
คุณแม่ที่ขากระเผลกกำลังทำหมี่ให้ผม เป็นแป้งหมี่ที่คุณแม่ใช้ไข่ไก่ 5 ฟองแลกมากจากเพื่อนบ้าน
ขาแม่ที่แพลงนั้น เป็นเพราะวันก่อนท่านคิดจะหาเงินค่าเล่าเรียนให้แก่ผม
ในยามที่กำลังเข็นผักเต็มคันรถเพื่อไปขายในเมือง แล้วพลิกจนขัดยอก
ยามที่ยกชามขึ้น ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ผมวางตะเกียบลงแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ลูบคลำเท้าของแม่ที่บวมเป่งใหญ่กว่าหมั่นโถวอยู่นาน
หยาดน้ำตาที่ละหยด ๆไหลกลิ้งลงสู่พื้น ???

บ้านของผมอยู่ที่ หมู่บ้านต้าอิ้วไต้ อำเภออู่ซิง เมืองเทียนสิน
ผมมีแม่ที่ดีที่สุดในโลกคนหนึ่ง ชื่อของท่านเรียกว่า "หลี่ เอี้ยน เสีย"
บ้านของผมจนมาก ๆ
ตอนที่ผมเกิดมา คุณย่าก็ล้มป่วยอยู่บนเตียง
ในปีที่อายุ 4 ขวบ คุณปู่ก็ป่วยเป็นโรคหือหอบ เป็นอัมพฤกษ์ครึ่งตัว
พอ 7 ขวบ ผมก็เข้าโรงเรียน ค่าเล่าเรียนก็เป็นคุณแม่ไปหยิบยืมจากผู้อื่น
ผมมักจะเก็บเอาดินสอที่เพื่อนนักเรียนโยนทิ้งแล้วกลับมา
คุณแม่ปวดใจมากบางครั้ง แม้แต่เงินที่จะซื้อดินสอกับสมุดยังต้องหยิบยืมจากผู้อื่น
แต่ทว่า คุณแม่ก็ยังมีช่วงเวลาที่ดีใจอยู่ ไม่ว่าการสอบไล่ หรือ สอบซ่อม
ผมมักจะสอบได้ที่ 1 เสมอ
ยิ่งวิชาคณิตศาสตร์ได้คะแนนเต็มมาตลอด
ภายใต้กำลังใจจากแม่
ผมยิ่งเรียนก็ยิ่งมีความสุข ผมไม่รู้ว่าในโลกนี้ยังจะมีเรื่องที่เป็นสุขมากไปกว่าการเรียนหนังสือ
ผมยังไม่ทันเข้าเรียนประถม ก็เรียนรู้พื้นฐานการคิดเลขบวก ลบ คูณ หาร เศษส่วน ทศนิยมแล้ว
พอขึ้นประถมก็เรียนรู้ด้วยตนเอง ทำความเข้าใจต่อวิชาคณิตฟิสิกส์ เคมี ของชั้นมัธยมต้น

...(ต่อ)...

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:16 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว


...(ต่อ)...

พฤษภาคม ปี 1994 เมืองเทียนสิน ได้จัดให้มีการแข่งขันวิชาฟิสิกส์ในระดับมัธยมต้น
ผมเป็นเด็กชายลูกชาวนาเพียงคนเดียวที่สอบติด 3 ลำดับต้น จากนักเรียนที่มาจาก 5 อำเภอชานเมือง
มิถุนายนของในปีนั้น ผมได้รับเลือกสรรเป็นกรณีพิเศษ จากโรงเรียนมัธยมต้นอี้จงของเทียนสิน
ผมวิ่งกลับบ้านด้วยความดีใจ เหมือนดั่งคนเสียสติ
แต่คิดไม่ถึง เมื่อบอกข่าวดีให้กับคนทางบ้านฟัง
บนใบหน้าของพวกเขา กลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
คุณย่าเสียชีวิตไปไม่ถึงครึ่งปี ชีวิตคุณปู่ก็อยู่ในช่วงอันตราย ที่บ้านติดหนี้เขาหมื่นกว่าหยวนแล้ว
ผมค่อยๆเดินกลับเข้าห้องอย่างสงบ พร้อมทั้งร้องไห้ตลอดทั้งวัน

คืนนั้นก็ได้ยินเสียงโต้เถียงกันที่นอกบ้าน
ที่แท้คุณแม่คิดจะเอาลาในบ้านไปขาย เพื่อให้ผมได้เรียนต่อ
แต่คุณพ่อคัดค้านไม่เห็นด้วยเด็ดขาด
คำพูดที่โต้เถียงกันของพวกท่าน ได้ยินไปถึงคุณปู่ที่ป่วยหนัก
พอคุณปู่กระวนกระวานใจหนัก ท่านก็จึงลาโลกนี้ไปตลอดกาล
ผมก็ไม่พูดถึงเรื่องเรียนต่ออีก นำเอา “ ใบแจ้งผลการคัดเลือก “ พับอย่างดี
แล้วยัดเข้าไปในปลอกหมอน แล้วช่วยคุณแม่ทำงานเลี้ยงชีพไปวัน ๆ

ผ่านไป 2 วัน ผมและคุณพ่อได้รับรู้พร้อมกันว่า “ ลาหนุ่มหายไปแล้ว “
คุณพ่อต่อว่าคุณแม่ด้วยใบหน้าที่ขมึงตึงว่า
“ เธอขายลาหนุ่มไป เธอบ้าแล้วหรือ วันข้างหน้า การเพาะปลูกของครอบครัว การขายผลผลิต
เธอจะใช้มือไปเข็น ใช้ไหล่ไปแบกหรือ ? “
เธอขายลาหนุ่มได้เงินแค่ไม่กี่ร้อยหยวน พอให้จินเผิงได้เรียน ก็แค่ 1-2 เทอมเท่านั้น ??.”
วันนั้นคุณแม่ร้องไห้ ท่านใช้น้ำเสียงที่ดุมากตะโกนใส่พ่อว่า
"ลูกจะเรียนหนังสือผิดตรงไหน? จินเผิงสอบเข้ามัธยมอี้จงในเมืองได้ นับเป็นคนเดียวในอู่ชิงที่
สอบได้
พวกเราอย่าให้คำว่ายากจน ทำให้อนาคตของลูกต้องสะดุดลง ถึงแม้จะต้องใช้ สองมือนี้ไปเข็น ใช้ไหล่ไปแบก ก็จะให้เขาได้เรียนต่อไป ?????? ”
อาศัยเงิน 600 หยวนที่แม่ขายลาหนุ่มนี้
ผมนับว่าอยากคุกเข่าโขกศรีษะคำนับแม่จริง ๆ ผมรักการเรียนมาก แต่ถ้าเรียนต่อไป
คุณแม่จะต้องลำบากอีกแค่ไหนต้องทุกข์ยากอีกเท่าไหร่?

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:16 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว


...(ต่อ)...

ฤดูใบไม้ร่วมปีนั้น ผมกลับมาบ้านเอาเสื้อหนาว
พบว่าใบหน้าของพ่อเหลืองซีด ตัวผอมจนหนังแห้งหุ้มกระดูก นอนอยู่บนเตียง
คุณแม่บอกกับผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ ไม่มีอะไร เป็นไข้หวัดใหญ่ใกล้จะหายแล้ว”

ใครรู้ได้ วันรุ่งขึ้นผมเอาขวดยาขึ้นมาดูเห็นฉลากภาษาอังกฤษ จึงรู้ว่ายาพวกนี้เป็นยาระงับเซลล์มะเร็ง
ผมลากคุณแม่ออกไปนอกห้อง ร้องไห้ไปถามแม่ไปว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่
คุณแม่ก็บอกว่าตั้งแต่ผมไปเรียนมัธยมอี้จง
คุณพ่อก็เริ่มถ่ายเป็นเลือด อาการหนักขึ้นทุกวันๆ
คุณแม่ขอยืมเงินมาได้หกพันหยวน พาไปตรวจทั้งที่เทียนสิน ปักกิ่ง
สุดท้ายตรวจพบเป็นเนื้องอกในลำไส้
หมอต้องการให้พ่อผ่าตัดโดยเร็ว คุณแม่ก็เตรียมจะไปขอยืนเงินมารักษา
แต่คุณพ่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมรับ
ปากท่านกล่าวว่า ยืมญาติมิตร เพื่อนฝูงจนทั่วแล้ว มีแต่ยืมแต่ยังมิได้จ่ายคืน ใครเขาจะให้ยืมอีก !

วันนั้น เพื่อนบ้านยังบอกกับผมว่า แม่ใช้วิธีการดั้งเดิมในการเก็บเกี่ยว ซึ่งน่าเศร้ามาก
แม่ไม่มีแรงพอที่หาบข้าวสาลีไปที่ตลาดเพื่อนวดข้าว และก็ไม่มีเงินที่จะจ้างคนมาช่วยท่าน
ได้แต่รอข้าวสุกแปลงหนึ่ง จากนั้นเอาใส่กระดานลากกลับบ้าน
ตกเย็นก็ปูผ้าพลาสติกที่ลาน ใช้สองมือกำข้าวสาลีกำใหญ่เหวี่ยงฟาดกับก้อนหิน เพื่อนวดข้าว??..
ข้าวสาลี 3 ไร่จีน ( 1 ไร่จีน เท่ากับ 600 ตารางฟุต)
ล้วนอาศัยแม่ทำคนเดียว
แม่เหนื่อยจนยืนเกี่ยวไม่ไหว จึงคุกเข่าเกี่ยว หัวเข่าถูกสีจนเลือดออก เวลาเดินก็สั่นเทาไปหมด ?.

ผมไม่รอให้เพื่อนบ้านพูดจบ ก็รีบวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็วปานเหินบิน ร้องไห้เสียงดังพูดว่า
“ แม่ แม่ ผมไม่สามารถเรียนต่อไปอีกแล้ว ???..”
แต่ในที่สุด แม่ก็ไล่ให้ผมกลับไปเรียน
ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนของผม อยู่ที่ 60 ถึง 80 หยวน
ถ้าจะเปรียบกับเพื่อนนักเรียนที่ใช้จ่าย 200-240 หยวนแล้ว นับว่าน้อยจนน่าสงสาร
มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้ว่า เพื่อเงินจำนวนน้อยนิดนี้ แต่ต้องเก็บสะสมอย่างประหยัดตั้งแต่ต้นเดือน
ทีละหยวน ๆ จากการขายไข่ไก่ขายผัก
จริง ๆแล้วยามที่รวบรวมไม่ครบ ยังต้องไปขอยืมอีก 20 หรือ 30
และเท่ากับพ่อ น้องชาย แทบจะไม่เคยได้กินผักเลย ถึงจะมีผักบ้าง ก็ไม่ใช้น้ำมันหมูคลุก
เพียงตักน้ำผักดองมาคลุกกิน หรือทำอาหารกิน

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:17 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว


...(ต่อ)...

แม่ไม่เคยปล่อยให้ผมต้องหิวโหย ทุกเดือนท่านจะเดินสิบกว่าลี้
เพื่อซื้อหมี่สำเร็จรูป ส่งไปให้ผมทุกสิ้นเดือน
แม่มักจะแบกถุงใบใหญ่ เหนื่อยยากลำบาก มาดูผมที่เทียนสิน
ภายในถุงนอกจากเศษหมี่สำเร็จรูปแล้ว ยังมีกระดาษที่พิมพ์เสียของโรงพิมพ์
ที่ห่างบ้าน 6 ลี้กว่า(นั่นเอาไว้ให้ผมใช้เป็นกระดาษทดเลข)
กับเต้าเจี้ยวเผ็ด 1 ขวดใหญ่ ผักกาดเขียว เค็มหั่นเป็นเส้น
และเครื่องมือตัดผม 1 อัน (ค่าตัดผมที่ถูกที่สุดในเทียนสินก็ต้อง 5 หยวน)
แม่ต้องการให้ผมประหยัด (จะได้ซื้อหมั่นโถวไว้กินอีกหลายใบ)

ผมเป็นนักเรียนคนเดียวของมัธยมอี้จง ของเทียนสิน
ที่แม้แต่ผักในโรงอาหารก็ยังไม่สามารถซื้อกิน
ได้แต่เพียงแค่ซื้อหมั่นโถว 2 ใบ กลับมาที่หอพักชงเศษหมี่สำเร็จรูป
แล้วใส่เต้าเจี้ยวเผ็ดกับผักกาดเค็มกิน
ผมก็เป็นนักเรียนคนเดียวที่ไม่สามารถใช้กระดาษต้นฉบับ(แบบฟอร์ม)มาเขียนได้
แต่ใช้กระดาษที่พิมพ์เสียจากโรงพิมพ์ มาเขียนต้นฉบับ

ผมยังเป็นนักเรียนคนเดียวที่ไม่เคยใช้สบู่
เวลาซักเสื้อก็ไปที่โรงอาหารเอากรดโซเดียมจากหมี่ที่เสียแล้ว มาใช้แทนสบู่
แต่ผมไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจมาก่อนผมรู้สึกว่า
คุณแม่นับเป็นวีรสตรีที่ต่อสู้กับความยากลำบาก และความโชคร้าย
ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างไม่อาจเปรียบอีกแล้ว

เมื่อเริ่มเข้ามัธยมอี้จงของเทียนสิน คอร์สแรกของภาษาอังกฤษ ทำให้ผมฟังจนงงไปหมด
ตอนที่แม่มาหาผม ผมได้บอกถึงความวิตกกังวลกลัวว่าภาษาอังกฤษจะเรียนไม่ทันเพื่อน
ใครจะรู้ได้ ใบหน้าของแม่กลับเปี่ยมด้วยรอยยิ้มแล้วตอบว่า :
“แม่เพียงรู้ว่าเจ้าเป็นเด็กที่ทนความลำบากที่สุด
แม่ไม่ชอบฟังเจ้าพูดว่า ยากลำบาก เพราะขอเพียงทนลำบากได้ ก็ไม่ยากอีกแล้ว“
ผมจำคำของแม่คำนี้ไว้แล้ว

ผมมีอาการติดอ่างเล็กน้อย มีคนบอกกับผมว่าจะเรียนภาษาอังกฤษให้ได้ดี
อันดับแรกต้องให้ลิ้นฟังคำสั่งตัวเอง
ดังนั้นผมมักจะเก็บก้อนหินก้อนหนึ่ง อมไว้ในปาก
จากนั้นก็ขยันท่องภาษาอังกฤษอย่างเอาเป็นเอาตาย ลิ้นเมื่อได้เสียดสีกับก้อนหิน
บางครั้งที่มีเลือดไหลออกมาทางมุมปาก
แต่ผมก็กัดฟันยืนหยัดอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ครึ่งปีผ่านไป ก้อนหินเล็กๆถูกสี จนกลม ลิ้นของผมก็ถูกสีจนเรียบ
ผลการเรียนภาษาอังกฤษ ขยับขึ้นเป็น 3 ลำดับต้นของห้อง
ผมต้องขอบคุณแม่เป็นอย่างยิ่ง
คำพูดของท่านทำให้เกิดปาฎิหาริย์ ในการก้าวข้ามอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ของการฝึกฝนของผม

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:17 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว


...(ต่อ)...

ปี1996 ผมได้เข้าร่วมแข่งขันโอลิมปิควิชาการ ที่จัดขึ้นทั่วประเทศ ในเขตเทียนสินเป็นครั้งแรก ได้รับรางวัลที่ 1 ในวิชาฟิสิกส์ และรางวัลที่ 2 ในวิชาคณิตศาสตร์
ได้เป็นตัวแทนของเทียนสินไปหังโจว เพื่อร่วมแข่งขันโอลิมปิคฟิสิกส์จากทั่วประเทศ
“ผมเอารางวัลที่ 1 ของประเทศมามอบให้แม่ จากนั้นก็ไปแข่งขันโอลิมปิกฟิสิกส์ระดับโลก “
ผมคุมความตื่นเต้นในใจไว้ไม่อยู่ เอาข่าวดีและความมุ่งหวังเขียนใส่จดหมายส่งไปบอกแม่
สุดท้ายผมได้แค่ที่ 2 ผมล้มแผ่ลงบนเตียง ไม่ดื่มไม่กินอะไร
แม้ว่าจะเป็นผลงานที่ดีที่สุดในบรรดาผู้แข่งขันของเทียนสิน
แต่หากจะทดแทนความเหนื่อยยากลำบากของแม่แล้ว นับว่ายังไม่เพียงพอจริงๆ

กลับถึงโรงเรียน กลุ่มคุณครูช่วยผมวิเคราะห์ถึงสาเหตุของความพ่ายแพ้
ฉันมักจะคิดให้คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมีล้วนได้ดี
วิชาเอกที่เลือกมากไป ทำให้ความมุ่งมั่น ไม่เป็นหนึ่งเดียว
หากว่าตอนนี้ผมมุ่งเรียนคณิตศาสตร์อย่างเดียว ต้องสำเร็จแน่

มกราคม ปี1997 ในที่สุด ในการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกทั่วประเทศ
ผมก็ชนะเลิศที่ 1 ด้วยคะแนนเต็ม ได้เข้าร่วมกลุ่มฝึกซ้อมระดับประเทศอย่างราบรื่น
และในการทดสอบทั้งสิบครั้งนั้น ก็ช่วงชิงจนได้เป็นตัวแทนไปแข่งขัน
แต่ตามกฏกำหนดไว้ว่า ค่าใช้จ่ายในการไปร่วมการแข่งขันที่อาร์เยนติน่า ต้องจัดการเอง
จ่ายค่าสมัครเรียบร้อยแล้ว
ผมเอาหนังสือที่ต้องเตรียมและเต้าเจี้ยวเผ็ด ที่แม่ทำให้ห่อไว้อย่างดี งานที่ตัองเตรียมก็เสร็จสิ้นลง

หัวหน้าภาควิชากับอาจารย์คณิตศาสตร์ เห็นผมยังคงใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นสงเคราะห์ให้
ทั้งสีสัน และขนาดของเสื้อผ้าไม่สมกับตัว
เมื่อเปิดตู้เก็บของชี้ไปที่แขนเสื้อที่ต่อมาสองครั้ง ชายเสื้อหนาวที่ต่อยาวอีก 3 นิ้ว กับชุดชั้นในที่มีรอยปะ แล้วพูดว่า
“จินเผิง นี่เป็นเสื้อผ้าทั้งหมดของเธอหรือ ฉันไม่รู้จะจัดการอย่างไร “
ผมจึงรีบตอบว่า “ ครูครับ ผมไม่กลัวขายหน้า คุณแม่บอกกับผมเสมอว่า
“ในตัวถ้ามีภูมิความรู้ ก็จะมีความสง่าเอง ถึงผมต้องใส่เสื้อพวกนี้ไปอเมริกาพบกับคลินตัน ผมก็ไม่กลัว “

27 กรกฎาคมโอลิมปิค วิชาการ เริ่มขึ้น
พวกเรานั่งทำข้อสอบตั้งแต่แปดโมงครึ่ง ถึงบ่ายสองโมง รวมเวลาในการทำข้อสอบห้าชั่วโมงครึ่ง
วันที่สอง เป็นวันประกาศผล
ก่อนอื่นเป็นการประกาศรางวัลเหรียญทองแดง
ผมไม่หวังจะได้ยินชื่อของตัวเอง
ถัดจากนั้นก็เป็นรางวัลเหรียญเงิน
สุดท้ายประกาศเหรียญทอง คนที่หนึ่ง คนสองคนคนที่สามก็คือผม

ผมดีใจจนร้องไห้ เรียกพึมพำอยู่ในใจว่า “ แม่ครับ ลูกแม่ทำได้สำเร็จแล้ว”
ข่าวการชนะเลิศได้เหรียญทองเหรียญของผมกับเพื่อนอีกคน ในการแข่งขันโอลิมปิคคณิตศาสตร์
ของการแข่งขันโอลิมปิควิชาการครั้งที่ 38 นี้
ได้ถูกแพร่กระจายเสียงและแพร่ภาพโดยสถานีวิทยุกระจายเสียงและสถานีโทรทัศน์แห่งชาติ
ในคืนนั้น 1 สิงหาคม ยามที่พวกเรานำเอาเกียรติยศกลับสู่ประเทศนั้น
สมาคมวิทยาศาสตร์และสมาคมคณิตศาสตร์ แห่งประเทศจีนได้จัดพิธีต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่

ในยามนี้ผมคิดจะกลับบ้าน
ผมคิดอยากพบหน้าแม่ให้เร็วที่สุด
ผมจะนำเอาเหรียญทองที่แวววับจับตานี้แขวนไว้ที่คอของท่าน??????

สี่ทุ่มกว่าของคืนวันนั้น ผมฝ่าความมืด จนกลับถึงบ้านที่ฉันคิดถึงทุกเช้าเย็น
พ่อเป็นคนมาเปิดประตู แต่ว่าผู้ที่โอบผมไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่นก็ คือแม่ที่ปราณีของผม
ใต้แสงดาวอันแจ่มจรัส แม่กอดผมอย่างแน่นหนา????
ผมล้วงเหรียญทองออกมาแล้ว แขวนไว้ที่บนคอของแม่ แล้วร้องไห้ด้วยจิตใจที่โปร่งโล่ง

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 03:20 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
walaiporn
สมาชิกระดับสูงสุด
สมาชิกระดับสูงสุด
ลงทะเบียนเมื่อ: 02 ก.ค. 2006, 22:20
โพสต์: 5976

โฮมเพจ: http://walaiblog.blogspot.com/
แนวปฏิบัติ: กายคตาสติ
อายุ: 0
ที่อยู่: สมุทรปราการ

 ข้อมูลส่วนตัว




...(ต่อ)...

12 สิงหาคม
ที่นั่งในห้องประชุมโรงเรียนไม่มีว่างเลย แม่กับเหล่าข้าราชการของกรมสามัญศึกษาและ
เหล่าศาสตราจารย์วิชาคณิตศาสตร์ ได้ร่วมกันนั่งเป็นประธานบนเวที
ในวันนั้น ฉันได้พูดไว้ในงานช่วงหนึ่งว่า
“ผมจะใช้ชั่วชีวิตของผมสำนึกขอบพระคุณคน คนหนึ่งนั่นคือ แม่ ที่อบรมเลี้ยงผมจนเติบใหญ่
ท่านเป็นหญิงชาวนาธรรมดาคนหนึ่ง แต่ท่านสอนผมให้รู้จักหลักธรรมในการเป็นคน
ทั้งยังคอยกระตุ้นให้กำลังใจผมมาตลอดชีวิต”

ปีทีอยู่มัธยมปีที่ 4 ผมคิดจะซื้อหนังสือ “พจนานุกรมจีน - อังกฤษ เพื่อฝึกภาษาอังกฤษ
ในกระเป๋าเสื้อของแม่ไม่มีเงินเลย แต่แม่ก็รับปากว่าจะหาให้
หลังอาหารเช้า แม่ยืมรถลากคันหนึ่งขนผักกาดขาวเต็มรถแล้วลากไปพร้อมกับผม
เพื่อนำไปขายในเมืองที่ไกลถึงสี่สิบลี้
เมื่อถึงตัวอำเภอ ก็เกือบเที่ยงแล้ว
ตอนเช้าผมกับแม่ ดื่มเพียงน้ำซุปข้าวต้มใส่มันเทศกับข้าวโพดแค่ 2 ชาม
ในยามที่ท้องหิวจนร้องจ๊อก ๆ แค้นจนอยากให้มีคนมาเหมาซื้อผักไปทันที แต่แม่ยังคงอดทนต่อรองราคากับผู้ซื้อ
สุดท้ายตกลงกันในราคาชั่งละ 10 เซ็นต์ ผักกาดขาว 210 ชั่ง ควรเป็นเงิน 21 หยวน
แต่ผู้ซื้อให้เพียง 20 หยวน เมื่อมีเงิน ผมคิดจะกินข้าวก่อน
แต่แม่บอกให้ซื้อหนังสือก่อน เพราะนี่เป็นเรื่องสำคัญของวันนี้
พวกเราไปที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ถามราคาหนังสือ ต้องใช้เงิน 18.25 หยวน
ซื้อหนังสือเสร็จแล้ว ยังคงเหลืออยู่ 1.75 หยวน
แต่แม่ให้ผม 75เซ็นต์ เพื่อไปซื้อขนมเปี๊ยะ 2 ชิ้น
แม้จะกินขนมเปี๊ยะไป 2 ชิ้น
แต่รอจนพวกเราแม่ลูกเดินจนเกือบจะถึงบ้านเป็นระยะทาง 40 กว่าลี้ ผมก็หิวจนหน้ามืดตาลาย
ในยามนี้นึกขึ้นได้ว่า ผมลืมแบ่งขนมเปี๊ยะ 1 ชิ้นให้กับแม่
แม่หิวทั้งวัน ยังลากรถเป็นระยะทาง 80 ลี้เพื่อผม
ผมรู้สึกละอายจนคิดที่จะตบหน้าตนเอง
แต่แม่กลับพูดว่า
“ แม่ไม่มีความรู้เท่าไร แต่แม่นึกถึงตอนเด็กที่คุณครูเคยให้ท่องคำพูดหนึ่งของกอร์จี ว่า
ความยากจนข้นแค้นเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง
หากว่าเธอสามารถที่จะผ่านด่านมหาวิทยาลัยนี้ไปได้
ไฉนต้องกลัวว่าเป็นมหาวิทยาลัยเทียนสิน
แม้แต่มหาวิทยาลัยปักกิ่งเธอก็สอบเข้าไปได้ดั่งใจหวังอยู่ “

ตอนที่แม่พูดคำ ๆ นั้น
แม่ไม่มองหน้าผม แม่มองหนทางที่ทอดยาวไกลออกไป
เหมือนดั่งว่าทางเส้นนั้นสามารถเชื่อมไปถึงเมืองเทียนสิน เชื่อมไปถึงเมืองปักกิ่งไม่มีผิด “

ผมฟังแล้วก็ไม่รู้สึกว่าท้องหิวอีกแล้ว ขาก็ไม่เมื่อยอีกแล้ว
???.. หากกล่าวว่า ความยากจนข้นแค้นเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง
ผมก็จะพูดว่า แม่ที่เป็นหญิงชาวนาของผม เป็นครูผู้นำพาที่ดีที่สุดของชีวิตผม

ที่ด้านล่างเวที ไม่รู้มีตากี่คู่ที่คลอด้วยน้ำตา
ผมหมุนตัวกลับมา หันไปหาคุณแม่ที่จอนผมเริ่มหงอกขาวแล้วคำนับท่านด้วยใจอันลึกล้ำครั้งหนึ่ง

???????

.....................................................
มิจฉาปณิหิตจิต จิตที่ตั้งไว้ผิด ย่อมตามพิชิตตัวเอง

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามการกระทำของแต่ละคน (ตามความเป็นจริง)

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 22 ส.ค. 2009, 04:06 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
damjao
สมาชิก ระดับ 9
สมาชิก ระดับ 9
ลงทะเบียนเมื่อ: 16 เม.ย. 2009, 06:18
โพสต์: 731

อายุ: 0

 ข้อมูลส่วนตัว


จุดหมายของมนุษย์
1.ต้องทำชีวิตให้ดี
2.ต้องทำสังคมให้ดี
3.ต้องทำทั้งโลกให้รื่นรมย์ น่าอยู่อาศัย

คนมิใช่เป็นคนประเสริฐ หรือเป็นคนตำทรามเพราะชาติกำเนิด
แต่เป็นคนทราม หรือเป็นคนประเสริฐ เพราะการกระทำ

กตัญูญู กตเวทิตา
ความกตัญญูเป็นเครื่องหมายของคนดี

ขอกราบอนุโมทนาบุญ สาธุ............. :b8:
แสดงโพสต์จาก:  เรียงตาม  
กลับไปยังกระทู้  หน้า 1 จากทั้งหมด 6
  [ 80 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2, 3, 4, 5, 6  ต่อไป

หน้าเว็บบอร์ด » กลุ่มสาระธรรม » นิทานธรรมะ-นิทานชาดก-การ์ตูนธรรมะ

เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


 ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 2 ท่าน

ท่าน ไม่สามารถ โพสต์กระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ตอบกระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แก้ไขโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ลบโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แนบไฟล์ในบอร์ดนี้ได้

ค้นหาสำหรับ:
ไปที่:  
Google
ทั่วไป เว็บธรรมจักร


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007, phpBB Group
Thai language by Mindphp.com & phpBBThailand.com