บทว่า นี้ชื่อว่า ปโยค ความว่า การประกอบเนือง ๆ ซึ่งพระกัมณัฏฐาน
อันเป็นเหตุแห่งการบรรลุฌานนี้ ชื่อว่า ปโยค. บทว่า ย่อมละสังโยชน์ได้
ความว่า ย่อมละสังโยชน์ทั้ง ๑๐ ด้วยอำนาจสมุจเฉทตามลำดับแห่งมรรค.

คำว่า อนุสัยย่อมสิ้นสุดลง ความว่า อนึ่ง อนุสัยทั้ง ๗ ก็ย่อมหมดสิ้นโดยไม่เหลือ
แม้แต่เพียงภังคขณะ ด้วยการให้ถึงภาวะที่ไม่มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา.
ก็ในอธิการนี้ ท่านพระธรรมเสนาบดีสารีบุตรกล่าวว่า
ย่อมละสังโยชน์ได้ อนุสัยย่อมสิ้นสุดลง ดังนี้.
เพื่อแสดงว่า ชื่อว่า การละสังโยชน์ได้ ย่อมมีด้วยการดับอนุสัยนั่นเอง
และว่าเมื่อละสังโยชน์ได้แล้ว แม้การติดอยู่ของอนุสัยทั้งหลายก็จักไม่มี.
บทว่า นี้เป็นคุณพิเศษ ความว่า นี้คือคุณ มีการละสังโยชน์ได้เป็นต้น
ซึ่งได้มาโดยลำดับโดยอาศัยสมาธินี้ เป็นคุณพิเศษของสมาธินี้.