(วิสุทธิ.๒/๓๖๙)

ในอกุศลกรรมบถ ๑๐ อย่างนั้น อกุศลกรรมบถ ๕ คือ
ปาณาติบาต(ฆ่าสัตว์)
อทินนาทาน(ลักทรัพย์)
กาเมสุ มิจฉาจาร(ประพฤติผิดประเวณี)
มุสาวาท(พูดหลอกลวงให้ผู้อื่นเสียผลประโยชน์)
และมิจฉาทิฏฐิ
เป็นธรรมที่ละได้ด้วย โสดาปัตติมรรค

อกุศลกรรมบถ ๓ อย่างคือ
ปิสุณวาจา (พูดส่อเสียด)
ผรุสวาจา(พูดหยาบคาย)
พยาบาท(การจองเวร)
เป็นธรรมที่ละได้ด้วยอนาคามิมรรค

สัมผัปปลาปะ(พูดจาไร้สาระ)
อภิชฌา(คิดครอบครองสมบัติของผู้อื่น)
ธรรม ๒ อย่างนี้พึงละได้ด้วยอรหัตตมรรค

ประโยคบาลีข้างต้นนี้ พึงทราบว่า เพราะกรรมบถที่อนาคามิมรรคละได้ และอรหัตตมรรคละได้
นั้นท่านไม่ได้กล่าวโดยเอวศัพท์มาจำกัดความทั้งนี้เพื่อการให้รู้ว่า ปิสุณวาจา ผรุสวาจา พยาบาท
สัมผัปปลาปะ และ อภิชฌา เฉพาะที่เป็นเหตุให้ไปเกิดในอบายนั้นถูกละได้ตั้งแต่ปฐมมรรคแล้ว

ส่วนสกทาคามี(ทุติยมรรค)ซึ่งไม่ระบุไว้นั้นสามารถละกามราคะและพยาบาทชนิดหยาบที่ไม่เป็นเหตุ
ให้ตกอบายได้ สำหรับกามราคะและพยาบาทอย่างละเอียดที่หลงเหลืออยู่นั้นละด้วยอนาคามิมรรค
ส่วนอรหัตตมรรคที่กล่าวว่าละ สัมผัปปลาปะและอภิชฌาได้นั้นหมายถึงสัมผัปปลาปะ และอภิชฌาทีเกี่ยว
ข้องในภวราคะเท่านั้น