********************************

"กู เป็นโค !"

ภิกษุ ท. ! ลาที่เดินตามฝูงโคไปข้างหลัง ๆ แม้จะร้องอยู่ว่า "กู ก็เป็นโค. กู ก็เป็นโค" ดังนี้ก็ตามที, แต่สีของมันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, เสียงของมันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, เท้าของมันก็หาเป็นโคไปได้ไม่, มันก็ได้แต่เดินตามฝูงโคไปข้างหลัง ๆ ร้องเอาเองว่า "กู ก็เป็นโค, กู ก็เป็นโค" ดังนี้เท่านั้น. ข้อนี้ฉันใด

ภิกษุ ท. ! ภิกษุบางรูปในกรณีเช่นนี้ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน คือแม้จะเดินตามหมู่ภิกษุไปข้างหลัง ๆ ร้องประกาศอยู่ว่า "ข้า ก็เป็นภิกษุ, ข้า ก็เป็นภิกษุ" ดังนี้ก็ตามที, แต่ วามใคร่ในการประพฤติสีลสิกขาของเธอไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ความใคร่ในการประพฤติจิตตสิกขาของเธอไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ความใคร่ในการประพฤติปัญญาสิกขาของเธอไม่เหมือนของภิกษุทั้งหลาย, ภิกษุรูปนั้น ได้แต่เดินตามหมู่ภิกษุไปข้างหลัง ๆ ร้องประกาศเอาเองว่า "ข้า ก็เป็นภิกษุ, ข้า ก็เป็นภิกษุ" ดังนี้เท่านั้น.

ภิกษุ ท. ! เพราะฉะนั้น ในเรื่องนี้ พวกเธอทั้งหลายพึงสำเหนียกใจไว้ว่า "ความใคร่ในการประพฤติสีลสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ, ความใคร่ในการประพฤติจิตตสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ, ความใคร่ในการประพฤติปัญญาสิกขาของเรา ต้องเข้มงวดเสมอ, ดังนี้. ภิกษุ ท. ! พวกเธอทั้งหลาย พึงสำเหนียกใจไว้อย่างนี้แล.


ขุมทรัพย์จากพระโอษฐ์ หมวดที่ ๗ ว่าด้วย การลืมคำปฏิญาณ หน้า ๑๒๕-๑๒๖
บาลี พระพุทธภาษิต ติก. อํ. ๒o/๒๙๔/๕๒๒.
(ภาพวาดจากฝีมือน้องน้ำวุ้น วัย ๙ ขวบ ที่ท่องพระสูตรได้อย่างคล่องแคล้ว)

Credit : www.buddhadham.net
https://www.facebook.com/buddhadham.net

ขออนุโมทนาสาธุคะ ดีมากเลยคะ

ขออนุโมทนาบุญค่ะ