ว่าด้วยความคิด :b44:

คนโง่ :

เห็นแต่ความชั่วร้ายของคนอื่น
และโยนความผิดให้ผู้อื่นอยู่เรื่อย
เป็นการทำมิตรให้กลายเป็นศัตรู
ชีวิตจึงอยู่ในท่ามกลางอันตราย

คนฉลาด. :

เห็นแม้ความชั่วร้ายในตนเอง
จึงกล้ายอมรับความจริงและแก้ไขตัว ทำให้ตนดีขึ้น
ทำให้แม้ศัตรูก็ยอมรับได้มากขึ้น
ชีวิตจึงเจริญและผาสุกโดยลำดับ

คนเจ้าปัญญา :

เห็นความชั่วร้ายสากล
จึงเข้าใจทุกคนในทุกสถานการณ์
เห็นสัดส่วนการบริหารคนที่เหมาะสม
โดยไม่ทำร้ายคน

แต่จะทำลายความชั่วสากลให้สิ้นไป
จึงสนุกสนานในการบริหารเรื่อยไป.

(มีต่อ)

ว่าด้วยการบริหารธรรม

คนโง่ :

ดูหมิ่นธรรมะ
ชีวิตจึงหายนะ

คนฉลาด :

ศึกษาธรรมะ
จึงรู้ลึก และดำเนินชีวิตด้วยดี

คนเจ้าปัญญา :

ใช้ธรรมะ
จึงดำเนินชีวิตอย่างเหนือชั้น!!

(มีต่อ)

ว่าด้วยความเพียร

คนโง่ :

มัวขยันในเรื่องไร้สาระ
จึงมักพบปะแต่เรื่องไร้ประโยชน์
แล้วมักตัดพ้อว่า ทำไมทำดีแล้วไม่ได้ดี

คนฉลาด :

มักขยันในเรื่องที่มีคุณมากมีโทษน้อย
จึงได้ประโยชน์มากและมีโทษแทรกบ้าง
แล้วมักบ่นว่าอุตส่าห์ระวังอย่างสุดแล้วยังพบเรืองร้ายๆ อีก

คนเจ้าปัญญา :

ขยันทำตนให้เหนือคุณและโทษ
จึงบริหารสถานการณ์อย่างอิสระ
ไม่ปรากฏเสียงตัดพ้อหรือบ่นว่าอีกต่อไป

(มีต่อ)

ว่าด้วยความจริงจัง

คนโง่ :

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิตเป็นเรื่องจริงจัง
จึงเครียดแทบบ้า

คนฉลาด :

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิตเป็นเรื่องเล่นๆ
จึงสนุกสนานจนไร้สาระ

คนเจ้าปัญญา :

เห็นปรากฏการณ์ต่างๆ ในชีวิตเป็นตัวเร่งวิวัฒนาการ

จึงรุ่งเรืองรวดเร็ว

(มีต่อ)

ว่าด้วยความประสบความสำเร็จ

คนโง่ :

รอให้ความสำเร็จมาหา
อาจต้องรอหลายชาติกว่าจะพบซักครั้ง

คนฉลาด :

เดินไปหาความสำเร็จ
จึงอาจมีโอกาสพบบ้างแม้เหนื่อยยาก

คนเจ้าปัญญา :

ปักหลักสร้างความสำเร็จ
หากสร้างความสำเร็จแน่ๆ และเหนื่อยน้อยกว่า

(มีต่อ)

ว่าด้วยความรักและคู่รัก

คนโง่

กระหายคู่

จึงอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะไม่เป็นสุข
ต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่นเสมอ

คนฉลาด

ปฎิเสธคู่

จึงเป็นสุขเมื่ออยู่คนเดียว
และเป็น ทุกข์เมื่ออยู่กับคนอื่น
และหากยังต้องพึ่งพิงก็ยิ่งระทม และขมขื่น

คนเจ้าปัญญา

ไม่แสวงหา

แต่ก็ไม่ปฎิเสธคู่ที่พึงมี
หาก มีคู่ก็ประคับประคองกันไปสู่ชีวิตที่สูงส่งยิ่งขึ้นทั้งคู่

จึงอยู่ คนเดียวก็ได้เป็นสุขดี
อยู่กับคู่ก็ดีเป็นสุขได้

(มีต่อ)

ว่าด้วยสัจจสัมพันธ์

คนโง่

ไม่รักษาสัจจะ
จึงไม่มีใครเชื่อถือ ตนก็ไม่อาจเคารพในตนได้

คนฉลาด

คลั่งไคล้สัจจะ
แยกไม่ออกระหว่าง ประโยชน์และโทษของสัจจะแต่ละระดับ.....
จึงมักพาตนและพาคนอื่นติดกับดักแห่งความจริงโดยไม่ตั้งใจ

คนเจ้าปัญญา.

ทำสัจจะกับปัญญาให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
จึงมีสัจจะรักษา และมีอำนาจพิเศษยิ่งกว่าคนทั่วไป

(มีต่อ)

ว่าด้วยความเป็นไปได้

คนโง่

...ชอบคิดว่าทุกสิ่งที่หวังเป็นไปไม่ได้
จึงขังตนเองในความเกียจคร้าน ชีวิตต่ำต้อย

คนฉลาด...

ชอบคิดว่า ทุกสิ่งที่หวังเป็นไปได้
จึงทะยานไปในตัณหาไม่รู้จบ ชีวิตกระเจิดกระเจิง

คนเจ้าปัญญา...

ย่อมเห็นว่าในบรรดาสิ่งที่หวัง
บางสิ่ง เป็นไปไม่ได้ บางสิ่งเป็นไปได้
ในบรรดาสิ่งที่เป็นไปไม่ ได้ทั้งหมดนั้น
บางสิ่งเป็นไปไม่ได้ถาวร บางสิ่งเป็นไป ไม่ได้ชั่วคราว
และในบรรดาสิ่งที่เป็นไปได้ถาวรนั้น
บาง สิ่งก็ไม่มีประโยชน์ บางสิ่งมีประโยชน์

เขาจึงปรับความ หวังให้สอดคล้องกับความเป็นไปได้ที่มีประโยชน์
และ ปรับสิ่งเป็นไปไม่ได้ชั่วคราวให้เป็นไปได้มากขึ้น

ชีวิตจึง อยู่กับความสมหวังและการพัฒนาโดยลำดับ

(มีต่อ)

ว่าด้วยพันธสัญญา

คนโง่

ไม่กล้ารับปากใครแม้กับตนเอง
จึงไม่ได้รับความเชื่อถือแม้ต่อตนเอง

คนฉลาด

รับปากเรื่อยไปในทุกเรื่อง
ต้องเพียรพยายามทำตามสัญญาด้วยความเหนื่อยยาก
และทำได้บ้างไม่ได้บ้าง
ได้รับความเชื่อถือบ้าง ไม่เชื่อถือบ้าง

คนเจ้าปัญญา

ชวนทุกคนที่เกี่ยวข้องร่วมพันธสัญญา
จึงได้พลังร่วมของส่วนรวมที่จะขับเคลื่อน
ภารกิจไปสู่ความสำเร็จ

(มีต่อ)

ว่าด้วยผู้พูด

คนโง่

ชอบให้อารมณ์พูด
จึงผิดพลาดมากล้มเหลวบ่อย

คนฉลาด

ชอบใช้เหตุผล
จึงถูกต้องมากแต่ มักไร้ความรู้สึก
และประสบแต่ความสำเร็จอันแห้งแล้ง

คนเจ้าปัญญา

ชอบใช้ธรรมะพูด
จึงบริสุทธิ์ เหนือถูกผิด
และเป็นหนึ่งเดียวกับความสำเร็จโดยธรรม

(มีต่อ)

ว่าด้วยความเป็นธรรม

คนโง่

ชอบเรียกหาความเป็นธรรม
จนบ่อยครั้งใช้ กระบวนการที่ไม่เป็นธรรมในการเรียกหา....
จึงพาให้ยิ่ง ห่างไกลความเป็นธรรม

คนฉลาด

ชอบสร้างความเป็นธรรม ปั้นแล้วปั้นอีก
ปั้นอย่างไรก็ไม่เป็นธรรมแท้ แม้พยายามถึงที่สุด

เพราะ ความเป็นธรรมไม่ได้ขึ้นอยู่กับปรารถนา ของใคร
จึงเป็น ความหวังดีที่ล้มเหลวเรื่อยไป

คนเจ้าปัญญา

ชอบประพฤติธรรม
ดำรงอยู่และดำเนินไปโดยธรรม

จึงได้สิทธิพิเศษโดยธรรม

(มีต่อ)

ว่าด้วยการบริหารอารมณ์

คนโง่

มักจมอยู่ในอารมณ์
ด้วยคิดว่าอารมณ์ คือเขาเขาคืออารมณ์
เขาจึงเป็นทาสของอารมณ์เสมอ

คนฉลาด

ชอบปฎิเสธอารมณ์
เพราะคิดว่าอารมณ์คือสิ่งรบกวน
ทำตัวเป็นคนสงบที่ไร้อารมณ์
เขาจึงเป็นเพื่อนกับผีดิบ

คนเจ้าปัญญา

ย่อมบริหารอารมณ์
สร้างอารมณ์ที่ควรสร้าง
เสพอารมณ์ที่ควรเสพ
ควบคุมอารมณ์ที่ควรควบคุม
รักษาอารมณ์ที่ควรรักษา
สลายอารมณ์ที่ควรสลาย

เขาจึงเป็นนายของอารมณ์โดยสมบูรณ์

(มีต่อ)

ว่าด้วยการอยู่กับความทุกข์

คนโง่

มัวอดทนกับทุกข์
เมื่อทุกข์ใจก็ไม่กล้าตัดสินใจ จากสิ่งที่ทำให้ทุกข์
จึงต้องทนเจ็บใจตลอดไป สะบักสะ บอม

คนฉลาด

มักหนีทุกข์
เมื่อทุกข์ใจก็กล้าตัดใจจาก สิ่งที่ทำให้ทุกข์
จึงโล่งใจไปเรื่อย ๆ ตราบที่ตัดได้และ ต้องเปลี่ยนแปลงร่ำไป

คนเจ้าปัญญา

ทำลายเงื่อนไขของทุกข์
ทำใจให้ ไม่เจ็บในทุกข์
จึงไม่ต้องตัดต่อใจอีกต่อไป
ใจจึงเป็น ปกติเย็นอยู่

อยู่กับทุกข์ได้โดยไม่ทุกข์

(มีต่อ)

ว่าด้วยความยิ่งใหญ่

คนโง่

เห็นว่าตนยิ่งใหญ่
จึงจมอยู่ในตัวตนอันกระจ้อยร่อย
ท่ามกลางเอกภพอันไร้ขอบเขต

คนฉลาด

เห็นว่าธรรมชาติยิ่งใหญ่ หวาดกลัว
และ เทิดทูนธรรมชาติ
ส่วนใดที่ตนเข้าไม่ถึงจึงโยนไว้ในอุ้ง หัตถ์ของภูติผีและพระเจ้า

คนเจ้าปัญญา

เห็นว่าความบริสุทธิ์ยิ่งใหญ่
เพราะทั้ง ตน ธรรมชาติ และวิญญาณทั้งหลาย
ล้วนมีเป้าหมาย สูงสุดที่ความบริสุทธิ์

(มีต่อ)

ว่าด้วยปฎิสัมพันธ์

คนโง่

ชอบเอาเปรียบคนอื่น
จึงได้ประโยชน์ตนสั้น ๆ
แต่เสียคนรัก และความศรัทธา

คนฉลาด

ชอบยอมเสียเปรียบคนอื่น
จึงได้คนรักและความศรัทธา แต่ขมขื่นในใจตน

คนเจ้าปัญญา

ชอบบริหารประโยชน์สุขทุกฝ่าย
จึง เป็นสุขใจ ได้คนรัก ความศรัทธา
และสถาปนาระบบ ประโยชน์อันยั่งยืน

(มีต่อ)