อานันทเศรษฐีเป็นคนตระหนี่ไม่ยินดีในการบริจาคทาน สอนลูกของตนให้สะสมทรัพย์ไว้และไม่เคยแบ่งปันหรือให้ทานแม้แต่น้อย ด้วยอำนาจความตระหนี่ ครั้นอานันทเศรษฐีตายไปเกิดในท้องหญิงขอทานในตระกูลขอทาน หญิงขอทานนั้นเมื่อก่อนเคยไปขอทานก็มีคนเมตตาสงสาร ให้อาหารพอยังชีพไปวันหนึ่งๆ แต่เมื่ออานันทเศรษฐีไปเกิดในท้องแล้ว ทำให้หญิงขอทานผู้นั้นยากจนยิ่งขึ้น ไปขอใครก็ไม่มีใครให้ ได้รับความทุกข์ยากลำบากต้องไปขอแบ่งอาหารจากเพื่อนขอทานด้วยกัน ครั้นต่อมาก็คลอดลูก ปรากฏว่าลูกหญิงขอทานนั้นมีรูปร่างอัปลักษณ์ น่าเกลียด ตาโปน ปากเบี้ยว เท้าเกผมหยิก
เมื่อหญิงขอทานคลอดลูกแล้ว ก็อุ้มลูกไปเที่ยวขอทาน ก็ไม่มีใครเมตตาสงสารให้ทานเพราะเด็กนั้นเป็นคนกาลกิณี เป็นคนจัญไรไม่มีวาสนาเมื่อเด็กคนนั้นโตแม่จึงมอบกระเบื้องใส่มือให้แล้วบอกว่า “เจ้าจงไปขอทานตามลำพังเถอะ เพราะเจ้าอยู่กับแม่ทำให้แม่ได้รับความลำบาก” เด็กขอทานนั้นเที่ยวขอทานไปตามยถากรรม บังเอิญเข้าไปในบ้านของมูลสิริเศรษฐี ผู้เป็นลูกชายในชาติก่อน มูลสิริเศรษฐีเป็นคนตระหนี่เหมือนกับพ่อ เห็นคนขอทานเข้ามาจึงให้คนใช้ไล่ออกไป เด็กขอทานไม่ยอมออกไป คนใช้จึงฉุดลากไปไว้ที่กองอยากเยื่อข้างถนน
สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จบิณฑบาตเวลาเช้าในเมืองสาวัตถีเสด็จพร้อมด้วยพระอานนท์ ทรงเห็นเด็กขอทานและทรงทราบด้วยญาณว่าเด็กขอทานผู้นี้คืออานันทเศรษฐีในชาติก่อน จึงตรัสกับพระอานนท์ว่า “อานนท์เด็กขอทานผู้นี้คืออานันทเศรษฐีในชาติก่อน เป็นเจ้าของบ้านนี้เองแต่เป็นคนตระหนี่จึงมาเกิดเป็นขอทาน” จึงบอกมูลสิริเศรษฐีว่า เด็กขอทานผู้นี้คืออานันทเศรษฐีบิดาของท่านในชาติก่อน มูลสิริเศรษฐีโกรธต่อพระพุทธเจ้าพระพุทธองค์ทรงต้องการให้มูลสิริเศรษฐีพิสูจน์ความจริง จึงให้เอาเด็กขอทานไปรับประทานอาหารให้อิ่มเรียบร้อยแล้ว ทรงใช้พุทธานุภาพบันดาลให้เด็กขอทานระลึกชาติได้ และขอให้บอกขุมทรัพย์ที่ฝังไว้แต่ชาติก่อน เด็กระลึกชาติได้และได้บอกขุมทรัพย์ที่ตนฝังไว้
มูลสิริเศรษฐีได้ขุดดูปรากฏว่าเป็นความจริงได้ทรัพย์สมบัติมากมายจึงเชื่อ ว่าพ่อมาเกิดเป็นคนขอทาน จึงรับเลี้ยงเด็กไว้แต่เด็กไม่มีบุญวาสนาจึงไม่ยอมอยู่ในบ้านและยินดีไป เที่ยวหาขอทานไปตามยถากรรมของตนทั้งนี้เพราะเหตุว่าเขาไม่มีบุญวาสนา ไม่เคยทำบุญให้ทานมาแต่ชาติปางก่อน

ที่มา http://thai.mindcyber.com/buddha/why1/1133.php