"ดับริษยา ด้วยมุทิตา"

" .. วิธีอบรมคือระวังใจมิให้ริษยา ในเมื่อได้เห็นได้ทราบสมบัติ คือความพรั่งพร้อมของคนอื่น เมื่อความริษยาเกิดขึ้นก็พยายามระวังเสีย "หัดคิดว่า ตนเองมีความยินดีเมื่อตนได้สมบัติที่ชอบใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ไฉน เมื่อคนอื่นเขาได้จึงจะริษยาเขา"

ควรจะพลอยยินดีกับเขา พิจารณาให้เห็นโทษของความริษยา เช่น "อรติ โลกนาสิกา" ความริษยาเป็นเหตุทำลายโลก "เมื่อทำมุทิตาจิตให้เกิดขึ้นได้ ก็หัดแผ่จิตเช่นนี้ออกไปแก่คนอื่นสัตว์อื่น" โดยเจาะจงหรือโดยไม่เจาะจงทั่วไป "ด้วยความคิดว่า จงอย่าวิบัติจากสิ่งที่ได้แล้ว" .. "

"พรหมวิหาร ๔"
สมเด็จพระญาณสังวรฯ

สมเด็จพระญาณสังวรฯ ท่านแสดงธรรมสั้นๆ ดูแล้วเข้าถึงใจง่ายมาก
ผมก็เพิ่งเข้าใจว่าทำไมผมแทบจะไม่ริษยาใครเลย ที่แท้เพราะมุทิตาจิตจริงๆ ตามสมเด็จพระญาณสังวรท่านแสดงไว้เลยครับ

เมื่อก่อนเวลาเห็นใครได้ดี มีสุข ผมแค่ดีใจไปกับเขาที่เขาได้รับประโยชน์สุขสำเร็จสวัสดี ไม่ว่าจะเป็นที่รัก ที่ชัง ด้วยเห็นว่าเขาควรได้รับ เขาคตวรมี ควรคงไว้ไม่เสื่อมไป.. เมื่อเป็นแบบนั้นเขาก็จะมีจิตใจดีมีสุข เมื่อสุขก็จะทำในสิ่งที่ดี จิตน้อมในธรรมเครื่องกุศลง่าย เขาย่อมงดเว้นจากความเบียดเบียนทั้งภายในและภายนอกตน
..ซึ่งผมก็มองดูอยู่ว่าผมคิดผมน้อมใจมาผิดทางไหม จนมาเจอกระทู้นี้ครับ

พอดีผมได้ไปเจอในเวบนี้ ผมงงๆ เพราะดูซับซ้อนมากไปครับ เลยคลำทางแก้ไม่ออกเท่าไหร่
https://www.dhammahome.com/webboard/topic20070.html

แต่โดยส่วนตัวผม คิดว่าท่านที่โพสท์ใน Link ดังกล่าว ก็น่าจะสื่อธรรมในทางที่เหมือนกันกับที่องค์สมเด็จพระญาณสังวรฯ ท่านแสดง แต่ของเขากล่าวไม่ลงในมุทิตาจิต กล่าวผ่านๆ ไม่ตรงจุด ดูจะน้อมไปในทางเมตตา และอภิธรรมสังขารมากกว่า จึงดูงงๆ แต่ก็คงมีผู้ศึกษาในแนวนี้เข้าใจเข้าถึงได้ แต่ผมคงปัญญามีน้อยจึงเข้าไม่ถึงธรรมท่านเอง

..ซึ่งส่วนตัวผมคำครู คือ สมเด็จพระญาณสังวรฯ ท่านสอนแค่นี้ผมแจ้งใจเลยครับ