20345.**สุขใจ**

ปลายฟ้า...ค่ะ

คนประหลาด (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

เรื่องวาจา
“คำว่าพูดเป็นธรรม มิได้หมายความว่า พูดเรื่องธรรม
แต่หมายความว่า พูดถูกต้อง มีเหตุผล
ไม่เป็นไปเพื่อเบียดเบียน แต่เป็นไปเพื่อเกื้อกูล”

การสังวรวาจา
เมืองหนึ่งมีคนแปลกประหลาด คือมีปากเป็นขวาน
เมื่อไม่ชอบผู้ใด ก็ใช้ขวานที่ปากฟันผู้นั้น
แต่ก็มีข้อแปลกประหลาดคือฟันไม่ถูกที่ร่างกาย
แต่ไปถูกที่จิตใจที่ทำให้เจ็บยิ่งกว่าร่างกาย
คนที่ถูกฟันก็มีขวานที่ปากอีกเหมือนกัน
ก็ฟันตอบเข้าบ้างและก็ถูกที่ใจอีกเหมือนกัน

เมื่อใช้ปากขวานฟันกันไปฟันกันมา
ก็มีคนมารุมดูกันมากมาย สนับสนุนข้างโน้นบ้างข้างนี้บ้าง
บางที่ก็เข้าช่วยตะลุมบอนกันเป็นสองฝ่าย

เพราะต่างฝ่ายก็มีปากเป็นขวานอยู่ด้วยกันและมีแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่ง
คือนอกจากเป็นขวานที่ฟันไม่ถูกร่างกายของใครถูกแต่ใจแล้ว
ยังเป็นขวานที่เมื่อเหวี่ยงออกไปที่ใครอื่นแล้ว
ยังหมุนมาถูกตัวเจ้าของขวานเองอีกด้วย

บางคราวมีผู้วิเศษมาเป่ามนต์ลงไปว่าน้ำลม ลมน้ำ
อำนาจมนต์ทำให้ขวานหลุดจากปาก หมดอำนาจที่จะฟาดฟันกันต่อไป

เมืองที่มีคนปากขวานแปลกประหลาดนี้ สมมุติขึ้นตามพระพุทธภาษิตในพระสูตรหนึ่งที่ว่า
“ขวานเกิดที่ปากของคน ผู้เกิดมาแล้ว เป็นเครื่องตัดตนเองของคนโฉดผู้ชั่วร้าย ผู้ใดสรรเสริญผู้ที่ควรติเตียน
หรือติเตียนผู้ที่ควรสรรเสริญ ผู้นั้นย่อมก่อโทษขึ้นด้วยปาก ย่อมไม่ได้ความสุขเพราะโทษนั้น
หากเล่นการพนันเสียทรัพย์หมดสิ้น พร้อมทั้งตัวเองล้มละลาย โทษนี้แหละใหญ่ยิ่งกว่านัก”

พระพุทธภาษิตนี้ ตรัสสอนให้คนสังวรปาก สังวรวาจา เพื่อที่จะไม่ใช้วาจาฟาดฟันใครด้วยความคะนอง
เพราะวาจานั่นเองจะกลับมาเป็นขวานฟันตัวเองเข้าให้ ข้อที่ว่า “ขวานเกิดที่ปาก” เป็นข้อเตือนด้วยว่า
เมื่อว่าเขาได้ก็เป็นเหตุให้เขาว่าตอบเข้าบ้าง เพราะเท่ากับปากของตนเองเป็นขวาน ที่หวนกลับมาฟันตนเอง

เรื่องของความคะนองวาจา
ถึงจะไม่ไปทำอันตรายทางร่างกายแก่ใครๆ
แต่ก็ไปทำให้คนที่มุ่งจะว่า เกิดความเจ็บใจหรือทุกข์ใจขึ้นได้แม้อย่างสาหัส
ทั้งอาจจะเป็นชะนวนแห่งความวิวาทแตกร้าว ตลอดถึงเหตุรุนแรงอื่นๆ
ดังที่มีตัวอย่างเป็นอันมาก

พูด ไม่ดีหน่อยเดียวก่อให้เกิดผลร้ายมากมาย หรือพูดดีไม่กี่คำ ก่อให้เกิดผลดีเป็นอันมาก ผู้วิเศษที่มาช่วยเป่ามนต์นั้น คือใครก็ตามที่จะช่วยเตือนสติ หรือแม้สติของตนเองที่เกิดเตือนใจว่า วาจาที่พูดนั้นเป็นเพียงลมปากหรือน้ำลาย
เพื่อผู้ที่จะพูดจะได้สงบลมปากของตน หรือระงับน้ำลายไว้ ไม่เป่าไม่พ่นออกไปแก่ใครและผู้ที่ฟังจะได้คิดว่า..
เพียงแต่ลมปากหรือเพียงแต่น้ำลาย

ถ้าตัวเองไม่รับเอาลมหรือน้ำลายมาปรุงปนขึ้นให้เป็นตัว ก็ไม่เป็นเรื่องเป็นราวเป็นพิษสงอะไรทั้งนั้น
แต่ถ้ารับมาปรุงมาแต่ง มาปรุงมาปั้นเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นแล้ว ลมปาก็กลายเป็นลมกรดแรงยิ่งกว่าพายุ
น้ำลายก็กลายเป็นน้ำที่มีระลอกคลื่นยิ่งกว่าน้ำในมหาสมุทร

จึงอยู่ที่ใจนี้เอง “ความสงบระงับสังขาร (ความปรุงแต่งใจนี่แหละ) เสียได้เป็นสุข”

: ธรรมจักขุ มกราคม ๒๕๕๑ (๑๕-๑๖)
: พระนิพนธ์ สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

ปลายฟ้า...ค่ะ

ปลายฟ้า...ค่ะ

ปลายฟ้า...ค่ะ

บางครั้งแพ้ชะตาพาอับเฉา
หลงมัวเมากิเลสเหตุปัญหา
รู้ทั้งรู้ยังพลาดเกมโลกา
เศร้านักหนาใจหนอไม่พอเพียง

อยากเด่นดังรวยหรูดูมีค่า
ใช้วิชาแต่งเติมเพิ่มชื่อเสียง
ใช้เล่ห์กลมายามาคู่เคียง
ล้วนลำเอียงหวังผลเข้าตนเอง

มีคู่แข่งมากมายตะกายดาว
เอื้อมมือสาวยาวกว่าคว้าได้เก่ง
วิชามารแก่งแย่งอย่างนักเลง
บ้างข่มเหงตัดทางอย่างคนพาล

กลยุทธ์แผนการรุกรานทั่ว
แม้จะชั่วมั่วว่าดีมีหลักฐาน
ปกปิดมิดโพนทนาวิชามาร
ผู้เชี่ยวชาญกลลวงการช่วงชิง

จอมโจรองคุลีเคยจี้ปล้น
หวังได้มนต์หลงทางมารเข้าสิง
พระเมตตาบารมีบอกความจริง
ขุนโจรทิ้งดาบไหว้ใคร่ฝึกตน

ฝึกหยุดนะละลดหมดจดสิ้น
ยอมด่าวดิ้นพลีชีพเพื่อฝึกฝน
ไม่หยุดฝึกหนทางชนะตน
จนหลุดพ้นอวิชชาปัญญามี

เหล่ามนุษย์หยุดฝึกไม่ฝึกหยุด
จึงสิ้นสุดทางปัญญาพาบัดสี
ปล้นชาติชนทำลายและย่ำยี
สำนึกดีฝึกหยุดมนุษย์เอย..

ปลายฟ้า...ค่ะ

ถึงแม้ฟ้าจะสดใสเพียงใด
ก็ยังมีวันที่มืดมัว
ใจคนก็เหมือนกัน แม้วันใด ที่ท่านสุข
ก็ย่อมมีวันที่ท่านทุกข์เช่นกัน
เพียงใจอย่าหลงระเริงกับความสุข
แต่แท้ใช่ต้องจมกองในความทุกข์
สุขทุกข์คู่โลก..คู่มนุษย์ชั่วนิรันดร์

ปลายฟ้า...ค่ะ

บุญคือการ ชำระจิต ให้บริสุทธิ์
เพื่อจะหลุด อวิชชา พาให้หมอง
เป็นเส้นทาง สู่นิพพิทา ตามครรลอง
พ้นจำจอง จากกิเลส ตัณหาตน

บุญกิริ ยาวัตถุ สิบประการ
เคยบอกขาน เมื่อนมนาน ต้องฝึกฝน
ต้องทำไป เพื่อเป็นเครื่อง ช่วยกมล
ให้หลุดพ้น สู่นิพพาน สราญรมย์

แต่บุญนี้ มีไว้ใช้ ใช่ไว้แบก
จะเหมือนแอก ไว้เทียมควาย จะขื่มขม
ต้องลดละ อย่าอวดไป ให้ตรอมตรม
เพราะจะบ่ม เพาะกิเลส สังเวชใจ

เมื่อทำบุญ ให้ได้บุญ ต้องตั้งจิต
ด้วยเพียงคิด ให้ปล่อยวาง จะสดใส
ลดละเลิก ให้เบาบาง กิเลสใจ
จะนำไป สู่เส้นทาง พระนิพพาน

ariyachon

อนุโมทนาครับ
เจริญในธรรมยิ่งขึ้นไปครับ

:b16:

ปลายฟ้า...ค่ะ

คลื่นชีวิต คือ เงา..?
เงาของตนที่เคลื่อนไหว
ไปบนกระแสคลื่นแห่งกาลเวลา

เช่นเพลงธรรม
ที่มีเครื่องดนตรีเพียงชิ้นเดียว
สามารถบรรเลงให้ไพเราะ หวานซึ้ง
หรือ เศร้าสลด น่าเบื่อเพียงใด
อยู่ที่ใจผู้บรรเลง

ผู้สอนธรรมะ...
ธรรมะ ทั้งหมด มีอยู่แล้วในต้นไม้
เพียงหนึ่งต้น
หากคิดให้แยบยล ก็จะค้นพบธรรม....

สิ่งที่ไม่อาจแยกจากกัน
ไม่มีอะไรแนบเนียนเท่าธรรมชาติอีกแล้ว
ใครสามารถตอบได้ว่า
อะไรคือรอยต่อระหว่าง กลางวันกับกลางคืน

ความสุขกับความทุกข์
ความเจ็บปวดกับการเยียวยา
การเกิด กับ ความตาย
มันแนบเนียนประดุจว่า
สิ่งเหล่านั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน

เมื่อมีสิ่งแรก ย่อมมี
สิ่งที่สองติดตามมาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว
แต่มนุษย์ผู้รับมรดกแห่งความแบ่งแยก
พยายมแตกมันออกจากกันแย่งสิ้นเชิง

ผลพวงที่ตามมาก็คือ
การไข่วคว้าหาความสุขเพียงอย่างเดียว
ทั้งๆ ที่โดยธรรมชาติแล้วมันเป็นไปไม่ได้
มันไม่มีสิ่งนั้น อย่างโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เริ่มแล้ว
หากแต่กิเลส ในใจคน ไปกำหนดเส้นแบ่งเขตแดน
ของสิ่งต่างๆ ขึ้นมาเอง

น้ำตาเทียนเกิดอย่างไร ...น้ำตาในก็เช่นกัน
เมื่อกิเลสจุดติดใจ......... น้ำตาในจึงเอ่อท้น

ปลายฟ้า...ค่ะ

สวรรค์อยู่ตรงนี้ที่ ในหล้า
ที่ซึ่งฟ้าเมตตามอบให้ขวัญ
สอนพึ่งพิงอิงโอบเป็นนิรันดร์
พลีแบ่งปันทะนุถนอมในอ้อมรัก

ดั่งสายธารธาราบุญอันชื่นใส
ให้ดวงใจชุ่มฉ่ำรับวันหนัก
เย็นหยาดสายพรายพรมบ่มเพาะภักดิ์
สอนรู้จักเมตตาปรารถนาดี

คล้องดวงจิตด้วยมาลัยแห่งงามหอม
ร้อยพะยอมมงคลเป็นสร้อยศรี
ฝากประดับให้งามเงียบในฤดี
ขวัญชีวีฝากโลกลบโศกราน

ให้ใบไม้สายลมกระซิบวอน
จากดวงใจอรชรดวงอ่อนหวาน
ระหว่างเราแม้นจำพรากจากชั่วกาล
สถิตสราญในเวิ้งฝันสวรรค์รมณีย์...!

ปลายฟ้า...ค่ะ

กรรมลิขิตขีดเส้นไม่เว้นว่าง
กรรมแตกต่างดีชั่วอยู่ตัวท่าน
เจตนาโดยตั้งใจได้ทำการ
เจตนานั้นคือกรรมตามทำนอง

เพียงใจคิดกายกระทำใช้คำพูด
ข้อพิสูจน์ว่าดีชั่วมัวสนอง
ทำความดีย่อมได้ดีมีครรลอง
กรรมสนองเมื่อทำชั่วคนมัวเมา

ทำความดีใจก็ดีมีความสุข
มีความทุกข์ใจก็กลุ้มสุมรุมเร้า
รู้ว่ากรรมควรหลีกหนีดีกว่าเรา
อย่าโง่เขลาทำความชั่วเมามัวตน

ทำดีแล้วอย่านั่งนึกหรือเพิกเฉย
อย่าละเลยจงขยันไม่ขัดสน
หากทำดีแล้วรอผลตอบแทนตน
ไม่ดิ้นรนคงจนแน่พ่ายแพ้กัน

ทำดีแล้วขอเพียงได้ใจเป็นสุข
จะเป็นทุกข์เพราะทำผิดนอนคิดฝัน
ทำชั่วแล้วกลัวเขาโกรธลงโทษทัณฑ์
ใจมันนั้นไม่เป็นสุขกลัวทุกข์ภัย

ชาตินี้สร้างศีลทานเป็นฐานหนุน
ไว้เป็นทุนในชาติหน้าวันฟ้าใหม่
เพื่อเกื้อกูลเป็นต้นทุนหนุนกันไป
เกิดชาติไหนจะได้ไม่ชดใช้กรรม.....

ขอบคุณไทยโพสต์....

ปลายฟ้า...ค่ะ

แส้แห่งสายลม

ลมพัดโยกโลกบอกเหมือนตอกย้ำ
ที่เปื้อนช้ำผิวคล้ำเปื้อนดำด่าง
แรงหาญฮึกเหิมเติมแนวทาง
เกิดขึ้นกลางวิถีแห่งชีวิต

หวดฟาดฟันแส้ผ่านรัตติกาล
เป็นเหมือนมารชีวิตที่ถูกปิด
จึงมืดมนหม่นคว้างไร้ทางทิศ
ช่วงชีวิตลิขิตติดแค้นเคือง

ถูกเฆี่ยนโบยโดยแส้แห่งสายลม
ทุกข์ระทมขมขื่นยื่นต่อเนื่อง
ต้องฟาดฟันสู้ถนนแห่งคนเมือง
กลับเปล่าเปลืองเวลาบ้าสิ้นดี

เสียงลมร้ายหัวเราะยิ้มเยาะยื่น
พร้อมเสียงปืนลั่นปังดังรัวถี่
ปลิดร่างร่วงล้มจมธรณี
แล้วไม่มีแม้เสียงที่สั่งลา

ทีละนิดลมโบกโลกวิบัติ
เป็นลมพัดบ่มโยกโลกปวดปร่า
ระอุร้อนทะลุผ่านกาลเวลา
ลมน้ำตามีมากกว่าลมทะเล

หยุดเสียเถิดลมร้ายอย่าพรายพัด
อย่าซวนซัดลมร้ายกลายหักเห
เปลี่ยนเป็นแส้ลมหวังดีที่ถ่ายเท
มากล่อมเห่ให้ความสุขทุกทุกคน

ขอบคุณกระต่ายใต้เงาจันทร์.....

ผู้ดูแลสัตว์วิเศษ

นี่ก็สงบ และเงียบ แต่เร็ว และ แรง

ปลายฟ้า...ค่ะ

สาธุ.....ค่ะ

ในยามใคร่ครวญ ถึงความจริงแท้
ที่สัมผัสและเรียนรู้ ....
จาก...
ธรรมชาติของสรรพสิ่ง
สรรพสิ่งที่ เป็น ดั่ง ครูผู้สอนชีวิต

มิใช่เพียง สิ่งที่ได้พบได้เห็น ด้วยดวงตา
แต่ด้วยใจ ที่ไป สัมผัส จิตที่กระทบ
สติที่ไหวเอน หรือคงมั่น ....
เรียนรู้ จวบจน
ถึงวันที่ ไม่มี ภพชาติ เป็นแดนเกิด

หยาดหยดแห่งรสพระธรรม
ก่อเกิดความคิดอันตกผลึกของจิตดำริธรรม

แม้ถ้อยคำนี้ ช่างลึกซึ้งนัก
เมื่อหัวใจแห่งห้วงเรียนรู้ ตกผลึก
เพื่อ แบ่งปัน หยาดพระธรรมหยดเล็กๆ
ที่เป็นความจริงแท้ค่ะ

หยาดพระธรรม
จาก
พระเมตตาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
หาใช่น้ำค้าง ยามอรุณ ที่หยดหยาดมาแล้วเหือดแห้ง
แต่หยาดธรรมนั้น หยาดหยดลง กลาง ใจ
แห่งความเข้าใจ กลางจิต ที่เข้าใจคุณค่าแห่งการเกิด
และ การเรียนรู้โลก แจ้ง

ขอบคุณไทยโพสต์....

ปลายฟ้า...ค่ะ

สำคัญที่ใจ

สำคัญที่ใจใช่ไหมเล่า
จะพบเศร้าโศกสุขทุกข์สับสน
มากเรื่องราวรานร้าวโลกเวียนวน
พบผู้คนบนหนทางอ้างว้างชีวี

แท้ที่จริงเราทุกผู้ธุลีหล้า
อนันต์ค่าสร้างบุญกุศลศรี
ลบลาหมองต้องเพียรสร้างความดี
ผลิเพาะพลีเมล็ดฝันสิ้นพันธนา

สายธารามหานทีทองรอล่องสู่
แดนผู้รู้ปล่อยวางห่างเสน่หา
สิ้นไร้ร่างเคยเกาะเกี่ยวบ่วงมายา
เพียรภาวนาพบทางสว่างวัน

แดนดารารายพรายพร่างทางช้างเผือก
พร้อมจะเลือกกี่ภพจบจิตขวัญ
เมื่อถึงวันพรากลามิจาบัลย์
เป็นนิรันดร์มั่นหมายในสายใจ....!

ขอบคุณไทยโพสต์....

ปลายฟ้า...ค่ะ

อยากออดอ้อนฝากใจฝากจันทร์
พาตัวเองออกไปฝันพลี
ภายใต้เรียวแสงแห่งจันทร์แรมนี้

ที่ก็ยังหว่านหวาน
ให้ม่านเมฆและสายลมพร่างพัดผ่าน
คำซึ้งๆตรึงใจไปกระซิบฝากหมอน
หวังยามเธอคนดีคนไกลหลับตานอนหนุนให้คะนึงหา

จันทร์เอ๋ยจันทร์งาม
ช่างทรงพลัง....ให้มนุษย์ฝันไกลได้ฝากใจได้แบ่งปัน
และได้โอบเอื้อฝันให้กับผู้คนบนพสุธา
ได้รับความงามอันแสนหวานเย็นยามราตรี
แทนฤดีที่เร่าร้อนแรงราวแสงตะวันในยามทิวาวัน

เดินทอดน่องช้าช้า...ช้าช้า..
แหงนเงยแลฟ้าและหมู่ดาว
และเฝ้าหวังว่าคนไกลที่ดวงแสนรักเอยแสนรักในกมลนั้น
จะไม่ลืมคำมั่าสัญญาระหว่างเรา..ระหว่างไกล

วันนี้..รู้สึกสุขสงบมาก
ในยามบ่ายใกล้ตะวันโพล้เพล้
เฝ้านอนดูกระรอกน้อยค่อยๆป่ายปีนต้นมะม่วง
และเฝ้าเอาใจช่วยยามกระโดดวับ
จับเกาะกิ่งแก้วอย่างคล่องแคล่วว่องไว

ดูใบไม้ยักษ์พลูด่างแล้วหลับตา
ว่าเรากำลังอยู่ในป่าอัฟริกา..หรือพงไพรที่ไหนสักแห่ง
ที่แสนเงียบสงบงาม..

เพราะ
หันไปทางไหนก็มีแต่...ใบไม้พร่างพรายระยิบตา
รับนวลแสงสีทองส่องให้เกิดประกายพราวพร่าง

ดูนั่นซี..
สไบไพลใบตองอ่อน
กำลังร่ายฟ้อนอ้อนสายแสงงาม
ราวสไบนางฟ้าที่มาลีลาซัดส่ายไหว
ราวสไบแพรไหมใบไม้รอห่มร่าง
ให้เนื้อไม้ได้หอมกรุ่นกลิ่งพงไพร

โลกนี้ไม่เคยมีอะไรแน่นอน
ให้เราเตรียมพร้อมทางจิตวิญญาณ ไว้เพียงนั้น
ที่จะฝ่าฟันพาดวงใจอันผ่องแผ้ว
ไปสู่ฝั่งฝัน อันว่าง สว่าง สงบ และจบด้วยความสุขนิรันดร์..
ไม่มีภพมีชาติอีกต่อไป..
แม้..หนทางจะยังแสนไกลเป็นยิ่งนัก..ก็จักอย่าได้ละความเพียร..

ใจ.....ดวงนี้..จากเนื้อใจดวงนี้..ที่ยากยิ่งที่ใครจะหยั่งถึง
ความรู้สึกมากมายมากมีที่ตราตรึงเงียบงาม สงบ สว่าง
พร่างพรมใจให้ใสสวยในทุกยามด้วยความภาคภูมิเป็นยิ่งนัก..
กับ..การให้..ให้..และให้..
ให้ความรักโลก รักผู้คน... บนผืนดินเดียวนี้
ที่ดั่งเพื่อนพ้องน้องพี่.ร่วมชะตากรรม

ขอบคุณไทยโพสต์....

กฎการใช้บอร์ด

20345.สุขใจ

ผู้ใช้งานขณะนี้