เราอายุห่างกับแฟน 5 ปี โดยเราอายุมากกว่าเขา
เรา 2 คนเริ่มจากความเป็นพี่-น้อง ค่อยๆ พัฒนาเป็นความรัก ตั้งแต่เมื่อไหร่โดยไม่รู้ตัว
เราคบกันเป็นแฟน ได้ 1 ปี ก็ตั้งใจจะแต่งงานกัน โดยจะเปิดเผยให้ที่บ้านของแต่ละฝ่ายรู้ โดยเริ่มจากบ้านเค้าก่อน (ถ้าบ้านเค้ายอมรับ-ค่อยเข้าบ้านเรา)
แต่เมื่อพ่อแม่ของเขารู้ พ่อแม่ของเขาไม่ชอบเราอย่างมาก เพราะเห็นว่าอายุห่างกัน ซึ่งตัวเขาพอพ่อแม่ไม่ชอบเรา ก็บอกเลิกเราทันที (ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้น คุยกันแล้วว่าจะพยายามทำให้พ่อแม่ยอมรับ)
แต่เรา 2 คนก็ยังไม่เลิกกัน คบกันต่อครึ่งปี และเหมือนกับพ่อแม่เค้าจะรู้และไม่ยอมรับอีก เค้าเลยบอกเลิกเราจริงๆ

และ....เราก็ห่างกันไป 1 ปี....(แต่เรายังติดต่อทางเมล์กันบ้าง เพียงแต่ไม่เจอกันเท่านั้นเอง)

พอครบ 1 ปี...เค้ากลับมาหาเรา ๆ ก็ถามเค้าว่า ยังรักกันอยู่มั้ย เค้าก็ตอบว่าไม่รักแล้วจะกลับมาหรอ เราก็เลยได้ครบกันต่อ โดยเริ่มตั้งแต่ปีใหม่ที่ผ่านมา
ในเดือนแรกที่ครบกัน ก็โอเค เหมือนจะกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่พอผ่านไป 3-4 เดือน เค้าก็บอกเลิกอีกรอบ เราก็งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น (แต่เราก็รู้ว่าเค้าคบคนอื่นด้วย) เรายืดไว้....เพราะเห็นว่า รอบนี้เค้าเป็นคนขอเราคบเอง ซึ่งรอบนี้ก็ควรจะให้เราเป็นฝ่ายบอกเลิกบ้าง และอยากจะให้การกลับมาคบกันครั้งนี้ ได้ทำอะไรที่เป็นการพัฒนาความสัมพันธ์บ้าง เช่น พยายามทำให้พ่อแม่เขายอมรับ ทำความดีต่อกันให้มากๆ ฯลฯ เป็นต้น ซึ่งก็ได้ผลได้แค่ช่วงเวลาหนึ่ง ...คือคบกันต่ออีก 4-5 เดือนจนถึงตอนนี้
ตอนนี้ ...เค้าก็บอกให้เราตัดใจกับเค้า พอเราถามถึงเหตุผล เค้าตอบว่า เพราะยังไงก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน...เราขอความเห็นใจกับเค้าจนไม่รู้จะขอยังไงแล้ว เค้าบอกไม่มีประโยชน์ ให้เราปลงเถอะ (แต่เราแอบรู้ว่าเค้ามีคนอื่นด้วย)

ตอนนี้เรางงๆ เพราะเอาอีกแล้วรอบนี้....ชาติที่แล้ว เราทำกรรมอะไรกับเค้าไว้หนอ...เค้าถึงทำเราเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า....

เรารักเค้ามาก นอนร้องไห้ทุกคืน ....เราเข้าใจหลักธรรมะ เรื่องการปล่อยวางนะ
แต่ที่เราไม่เข้าใจคือ...ใจเค้าทำด้วยอะไร ถึงไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเอาซะเลย ตัวเค้าเป็นคนกลับมาเอง เรื่องพ่อแม่ของเค้า เราเข้าใจ เพราะเค้าเป็นลูกชายคนเดียว พ่อแม่เลยต้องการคนที่ดีที่สุดเป็นลูกสะใภ้เค้า แต่ที่เราไม่เข้าใจคือตัวเค้ามากกว่า...ที่ทำแบบนี้กับเราได้อย่างไร

แต่ที่เราไม่เข้าใจนะ เราไม่เข้าใจเธอมากกว่า ว่าทำไมถึงปักใจอยู่แค่กับเค้าเมื่อเค้าก็ทำให้เจ็บมาแล้วหลายครั้งหลายครา ทั้งที่บางทีเราอาจเปิดใจรับสิ่งอื่นเข้ามาในชีวิตบ้าง หันเหความสนใจของตัวเองไปให้กับสิ่งรอบข้าง เช่น ครอบครัว เพื่อน ฯลฯ ให้รู้ว่าชีวิตของเราไม่ได้มีแค่เค้าเท่านั้นที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต

ใจเค้าก็มีความไม่รู้ มีกิเลสตัณหา
มีความไม่แน่นอน เหมือนๆกันกับเรา
หากเราไปยึดในสิ่งที่ไม่เที่ยง
มันก็มีแต่จะทุกข์
ยิ่งยึดมาก ก็ยิ่งทุกข์มาก
ดิฉันก็เคยหลับไปพร้อมกับน้ำตาทุกคืนเหมือนกัน
ขอบอกว่า ทุกข์ก็ไม่เที่ยง
ขอเพียงอย่าสร้างเหตุต่อ
ไม่เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้รับข่าวสาร
แล้วความอนิจจังจะช่วยให้เราดีขึ้นเอง
เอาใจช่วยนะคะ

อย่าพยายามหาคำตอบเลยค่ะ มีแต่จะทำให้คุณยิ่งเจ็๋บปวดมากเท่านั้น
มันไม่มีคำตอบตายตัว สำหรับคนที่ต้องการจะเดินจากไป
เป็นกำลังใจให้คุณผ่านไปได้โดยเร็วค่ะ ยิ่งเร็วเท่าไร
คุณจะยิ่งเข้มแข็ง และแข็งแกร่ง เป็นทวีคุณค่ะ

การเข้าใจให้ลึกซึ้ง คือจะต้องปรับใช้เป็นค่ะ หลักธรรมมีไว้เพื่อการปฏิบัติ

ฟังเหมือนเขาจะเป็นคนโลเลนะคะ (ขออภัยที่กล่าวล่วงเกินเขา) ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ

ดิฉันเคยได้ยิน คนกล่าวว่า ความรักที่แท้จริง หมายถึงเราเติมตัวเองเต็มได้ มากพอจนพร้อมจะแบ่งปันให้คนอื่น โดยไม่ได้หวังผลอะไรกลับมาเลย
เนื่องจากจิตใจเราเต็มอยู่แล้ว จะมีอีกคนหรือไม่ ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกแล้วค่ะ

คุณ annn เป็นอย่างไรบ้างค่ะ
แวะมาให้กำลังใจคุณค่ะ
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันนะค่ะ

ขอบคุณคุณดั่งกันมากค่ะ....ที่ถามถึง
ก็ดีขึ้นเยอะ เวลาจะรักษาทุกอย่างค่ะ....
ตอนนี้ก็พยายามปลงให้ได้ (ก็ปลงได้เยอะแล้ว...แต่มีแว่บบ้างค่ะ)
ไม่นานหรอกค่ะ ...คงจะไม่แว่บไปคิดทุกข์อีกแล้ว

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ...สำหรับความห่วงใย...ที่มีให้กับคนที่ไม่รู้จักกัน

กำลังใจเล็กๆของเรา จะแบ่งปันซึ่งกันและกันค่ะ
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันนะค่ะ