ท่านอาจารย์พุทธทาสสอนว่า
"กินข้าวจานแมว
อาบนำในคู
เป็นอยู่เหมือนตาย"
อันหมายถึง กินง่ายอยู่ง่าย
ตรงเป็นอยู่เหมือนตายแล้ว บางทีท่านก็พูดอีกอย่างหนึ่งว่า "ตายเสียตั้งแต่ยังไม่ตาย"
เมื่อคนเรามีความรู้สึกกลัว ร่างกายจะหลั่งสารอะดรีนาลินออกมามาก ทำให้ใจสั่น เพราะหัวใจเต้นเร็ว ความดันเลือดสูงขึ้น หน้าซีด มือไม้สั่น ตาอาจจะโปน จิตใจกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข ความกลัวจึงเป็นการเสียสุขภาพหรือสุขภาวะ
ความกลัวตายจึงทำให้เสียสุขภาวะ
เมื่อคิดถึงความตายแล้วจะทำให้เราเป็นคนดี
ปุถุชนมีกิเลส คือ ตัณหา มานะ ทิฐิ เช่น โลภมากคิดเอาเปรียบผู้อื่น ใช้อำนาจกับผู้อื่น เอาความเห็นของตนเป็นใหญ่ กิเลสก่อปัญหาให้ตนเองและผู้อื่น เมื่อคิดถึงความตายกิเลสเบาลง ก็มีความสุขมากขึ้นและไม่ก่อทุกข์ให้ผู้อื่น
คนที่รู้จักความตายจึงเป็นคนมีความสุข
ชาวพุทธแท้จริงรู้จักความตาย แต่ไม่กลัวความตาย

อนุโมทนาสาธุ...ด้วยค่ะ
ทุกวันนี้เวลาว่างหรือก่อนนอนก็พยายามระลึกถึงความตายค่ะ นึกว่าถ้าเราตายแบบไหน
จะเกิดความกลัวมากที่สุด นึกไปสารพัดแบบที่ตัวเองจะกลัวตาย...แต่สรุปมาได้ว่ากลัว
อุบัติเหตุตายมากที่สุดค่ะโดยเฉพาะ อุบัติเหตุทางถนน เพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่ทันได้
ตั้วตัวอะไร คือกลัวตายแบบไม่รู้ตัวค่ะ ไม่ทันได้ระลึกถึงสิ่งดีๆก็ไปซะแล้ว...ไม่รู้ว่าสุขคติภูมิ
จะเป็นที่หมายได้หรือเปล่าค่ะ

ระลึกถึงความตายอยู่เสมอ ก็จะไม่ประมาทในการดำเนินชีวิต

ท่านใดพออธิบายได้ไม๊คะถึงสภาวะที่ต้องตายแบบไม่ตั้งตัว เช่นอุบัติเหตุประมาณนั้นน่ะค่ะ
ว่าจิตขนาดนั้นมันจะเป็นแบบไหน
เคยได้ยินบ่อยๆว่า เวลาคนตายจะไม่รู้ตัวจนครบ3วัน
หรือเคยได้ยินบางคนพูดว่าในช่วงขณะนั้น เช่นถ้าเกิดอุบัติเหตุ จะคิดถึงพระบ้าง พ่อแม่บ้าง
จะมีเวลาคิดหรือคะ เราว่าในขณะนั้น มันน่าจะเป็นอาการตกใจ กลัวจนไม่ได้นึกถึงอะไร
หรือเปล่า ที่สงสัยเพราะตอนเพื่อนป่วยใกล้หมดลมหายใจ เค้าก็ไม่รับรู้อะไรเลย ไม่ว่าจะเป็นคำสวด
ที่ผู้อยู่ในขณะนั้นท่องนำให้ เหมือนสมองเค้าไม่รับรู้แล้วน่ะค่ะ เลยรบกวนถามท่านผู้รู้ค่ะ