อยากจะถามคุณ ๆ เพื่อน ๆ พี่สักหนึ่งข้อนะค่ะ.

ดิฉันมีปัญหานี้สั่งสมมานานมาก เรื่องครอบครัว ดิฉันไม่ได้แต่งงาน ตั้งใจทำงานส่งเสีย
รับผิดชอบตัวเองมาตลอด จนมีเงินพอสมควร แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก
หลังจาก พอมีสตางค์บ้าง ก็เลยรับผิดชอบดูแล ส่งเสียพ่อแม่บ้าง แต่พ่อแม่กับนำไปใช้
ฟุ้มเฟือน ดิฉันเลยท้อแท้ใจ ตัดสินใจให้เงินท่าน ไปจำนวนหนึ่ง โดยมีข้อแม้ว่า ท่านจะไม่มารบกวน
ดิฉันอีก
ดิฉันมีความท้อใจ ที่ท่านไม่คิดถึงวันข้างหน้า ของดิฉันเลย ฉันมีความคิดว่า วันข้างหน้าดิฉันจะได้ไม่
ลำบาก หากดิฉันจะพอมีเงิน มีทองเก็บเอาไว้บ้าง แต่ท่านกับมองว่า อย่าไปคิดเดี๋ยวก็ตาย ๆ กันแล้ว จะไปมั่วนั่งคิด
ทำไม ?
ดิฉันบาปไหมค่ะ ที่เลือกอนาคตตัวเอง แต่ก็ยังมีความคิดว่าถ้าวันใดท่านเจ็บดิฉันจะมีเงิน ไว้ดูแลค่าเจ็บป่วยท่านได้บ้าง
แต่ตอนนี้ ปัญหากับเกิดหนักขึ้น ท่านคอยแต่จะพูดแต่เรื่องเงิน ๆๆ กับดิฉันตลอดเวลา มันเจ็บปวดมาก
ดิฉันไม่อยากโทร ไม่อยากคุยกับพวกท่านเลย ทั้งที่เป็นวันหยุด อยากกลับไปหาครอบครัว แต่ก็กลัว พ่อกับแม่จะพูดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ กับดิฉันอีก ทุกวันนี้เครียด นอนร้องไห้ทุกวัน ว่าทำไม ชีวิตดิฉันมันถึงได้ทุกข์กับพ่อแม่ขนาดนี้
จะสอนท่านก็ไม่ได้ ได้แต่เงียบ
ขอร้องเพื่อน ๆ พี่ ๆ เผื่อจะมีคำแนะนำดี ๆ ให้กับดิฉันบ้างนะคะ

สวัสดีค่ะคุณมะนาวหวาน
ดิฉันรู้สึกเห็นใจคุณมากค่ะ มองในแง่บวกคุณโชคดีมากที่ยังมีพ่อแม่ให้คอยดูแล การดูแลพ่อแม่มีอานิสงค์มากมายเท่ากับเราทำบุญให้พระอรหันต์ แต่การทำบุญต้องทำด้วยใจบริสุทธิ์ ขอให้คุณสบายใจเถอะค่ะ ถ้าคุณกตัญญูและขยัน มีศีลห้า รับรองว่าคุณไม่ลำบากและไม่อับจนแน่นอน ตอนนี้ขอแค่ทำจิตใจให้สบาย คิดแง่บวก แล้วคุณก็จะมีความสุขได้ค่ะ

อนาคตเราก็สำคัญ แม่พ่อก็สำคัญ

(มีข้อคิดกว้างๆ เพราะไม่รู้ความเป็นอยู่คนในครอบครัว จขกท.)

พ่อแม่แก่เฒ่าเท่าไหร่แล้ว ยังทำงานอยู่ไหม (หรือทำอาชีพอะไร) มีรายได้เลี้ยงตัวได้ไหม มีลูกกี่คน ลูกๆโตทำงานกันหมดแล้วไหม หรือยังมีลูกที่ต้องส่งเสียให้เรียนอยู่อีก

ข้อคิดดังกล่าวนำเป็นส่วนประกอบในการพิจารณา

ส่วนที่ว่า



ตัดสินใจให้เงินท่าน ไปจำนวนหนึ่ง โดยมีข้อแม้ว่า ท่านจะไม่มารบกวนดิฉันอีก

ความเห็นส่วนตัวนะครับ หากเป็นตัวผู้ตอบเอง จะคำนวณดูว่า สองคนพ่อแม่กินใช้เลี้ยงชีวิตประมาณเดือนละเท่าไหร่ ก็จะให้ประมาณนั้น จะตัดส่วนที่ท่านนำไปใช้ฟุ่มเฟือยไม่เป็นประโยชน์ในการดำรงชีวิตออก...แต่ถึงช่วงเทศกาลวันนักขัตฤกษ์ ก็พาท่านไปที่ๆท่านต้องการไปบ้างตามสมควรแก่ฐานะ เช่น พาไปวัด เป็นต้น

แต่การให้เงินก้อนหนึ่ง (จำนวนหนึ่ง) แล้วมีเงื่อนไขแบบเด็ดขาดดังนั้น ยังไม่เหมาะ เพราะถึงยังไงๆเราก็ต้องกลับบ้านเรา

จขกท.มองกว้างๆ แล้วนำไปตัดสินใจดูเองนะครับ



คุณคิดถูกแล้ว เป็นความไม่ประมาทในชีวิต

แต่ความคิดของท่านตั้งอยู่ในความประมาท ตายแล้วไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหามีเกิดตอนที่ยังหายใจอยู่นี่แหละ เจ็บป่วยขึ้นมาจะเอาเงินที่ไหนเป็นค่ารักษาพยาบาลล่ะ หากไม่มีเงิน ห้องอนาถาคนไข้ล้นออกมาข้างนอก

ช่วยแค่รายเดือน เป็นค่าอาหาร
หรือไม่ก็รายอาทิตย์ เป็นค่าอาหาร
ค่าอื่นๆ ที่เหลือ คุณก็ต้องยื่นคำขาดไป เพื่อชีวิตของคุณเอง

การจุนเจือบิดามารดา..ดีแล้ครับ..เป็นบุญเป็นกุศลของลูกหลาน..

แต่ก็ให้ตามกำลังของเรา...นะครับ..อย่าเกินตัว..

การที่เราต้องกันเงินสำหรับตัวเราบ้างนั้น..ไม่บาป

แต่ที่ท่านพูด ๆ ๆ เรื่องเงิน..อาจเพราะไม่รู้ว่าเท่าไรจึงจะเกินตัวของเราก็เป็นได้

ห้ามท่านพูดไม่ได้หรอก..ก็ปล่อยเป็นเรื่องของท่านไป..

แต่เรื่องของเรา...ก็คือคอยดูแลใจของเราไม่ให้เศร้าหมอง..ครับ

ท่านต้องเข้มแข็ง..เมื่อต้องพูดว่า..
..ลูกไม่มีเงินคะ..
(ไม่มีเงินสำหรับสิ่งที่ฟุ่มเฟือยนะ)

ทำได้มั้ย??...พูดแล้วใจไม่เศร้านะครับ..ทำได้มั้ย??

หากทำไม่ได้..ผมว่าตัวเรามีปัญหาแล้วละ..ต้องกลับมาดูที่ตัวของเรา..ละครับ..
ไม่ต้องไปนึกว่า..ทำไมพ่อแม่ถึงพูดอย่างนั้น..ทำไมพ่อแม่ไม่ทำอย่างนี้..อันนี้ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา..เพราะเราไปบังคับบัญชาให้ใครเป็นอะไรนอกจากตัวเราแล้ว..ไม่ได้หรอกครับ..ท่านจะทำอะไรเราก็ยกท่านเอาใว้..

ปัญหาอยู่ที่ตัวของเรา..ครับ..จริงอยู่ว่า..พ่อแม่เป็นคนพูดแต่เรื่องเงิน..
แต่คนที่คิดว่า..อันนี้ไม่ถูก..อันนี้ไม่ควร..อันนี้น่าจะทำ..อันนี้ไม่น่าทำ..มันคือตัวเราเองครับ..แล้วตัวเราเองก็เศร้าหมอง..(มันน่าเค๊าะหัวเจ้าของเน๊าะ )

ศึกษาธรรมะดูอาจมีธรรมใดทำให้ใจเรา..ปิ๊งไอเดียให้ทำใจสบาย ๆ ได้

ลองมามองความดีตัวเราได้ทำไปแล้วบ้างซิครับ..

+ เราใด้ตอบแทนบุพการีบ้างแล้วเน๊าะ...(ควรภูมิใจ)
+ เราได้ให้เงินท่านใช้ในสิ่งที่จำเป็นแล้วเน๊าะ...(ควรภูมิใจ)
+ เราไม่ได้ให้เงินท่านจนทำให้ตัวเองเดือนร้อนเน๊าะ....(ควรภูมิใจ)
..ฯลฯ..

ท่านควรภูมิใจในสิ่งที่ท่านได้ทำไปแล้ว...
ท่านทำดีแล้ว...แล้วจะเอาเรื่องเครียดมาใว้ที่ใจทำไมละเน๊าะ..ปัดมันทิ้งไป..ปัดไป..ไม่เอามัน

อีกอย่าง..สำคัญมาก..

ท่านให้สิ่งใดกับพ่อแม่หรือใครก็ตาม...ให้ก็ให้ให้ขาด..เขาจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของเขา..เรื่องของเราจบแล้ว..สำเร็จแล้ว..

การทำให้ใจสบายนั้น..ไม่ได้ให้ไปแก้ให้โลกเป็นอย่างใจเรา..
แต่เราต้องมองโลกให้เป็นต่างหาก..

ที่บอกนี้..ก็กลัวจะไม่ได้บุญจากการทำบุญ..ก็เท่านั้นแหละครับ..

ยังงัยก็แล้วแต่..ขออนุโมทนาสาธุกับคุณมะนาวหวาน..ด้วยครับ..ที่ได้ทำบุญกับพ่อแม่

สาธุ..

ก็เลือกทั้ง2อย่างอยู่แล้วครับ

ยกตัวอย่างของพระพุทธเจ้าที่ตัดสินใจออกบวชโดยไม่บอกกล่าวไม่ใช่ว่าท่านไม่กตัญญูแต่ท่านทำเพื่ออนาคตของท่านโดยมีความคิดไปถึงอนาคตของสัตว์โลกทั้งหลายว่าหากออกบวชแล้วเห็นธรรมก็จะนำมาบอกกล่าว
แล้วท่านก็กลับมาพร้อมธรรมทำให้พระบิดาบรรลุธรรมตั้ง3ครั้ง โดยครั้งสุดท้ายพระบิดาของพระพุทธเจ้าล้มป่วยมากจนไม่สามารถพังธรรมที่จะบรรลุเป็นพระอรหันต์จากพระพุทธเจ้าได้

เราเลี้ยงดูท่านต่อไปอยู่แล้วตามสถานะของเราโดยเรามีความสุขที่ให้แต่เราไม่ควรมาทุกข์ใจภายหลัง ดีที่สุดครับ

ตัดสินใจให้เงินท่าน ไปจำนวนหนึ่ง โดยมีข้อแม้ว่า ท่านจะไม่มารบกวนดิฉันอีก

คำพูดคำนี้เป็นคำพูดที่แรงไปค่ะ
ไม่น่าที่จะพูดกับพ่อ-แม่ของตัวเองค่ะ
ถ้าขอโทษท่านได้ คุณน่าจะไปขอโทษท่าน


ในฐานะที่เราตอนนี้ก็เป็นแม่ ถ้าลูกของเราโตขึ้น แล้วใช้คำพูดคำนี้กับเรา
เราคงจะเสียใจน่าดู

คุณก็ให้ท่านใช้เป็นรายเดือนสิค่ะ ถ้าท่านยังขออีก
คุณก็อธิบายถึงความจำเป็นให้ท่านฟัง


เราจะเล่าเรื่องที่พระท่านเทศน์ให้ฟังน่ะค่ะ
เราดูจากทีวีค่ะ นานแล้วค่ะ

ท่านพูดว่า แม่คนเดียวสามารถเลี้ยงลูกได้หลายคน
แต่พอแม่แก่แล้ว ลูกหลายคนไม่สามารถเลี้ยงแม่ได้ (หมายถึงลูกบางคนน่ะค่ะ)
ตอนลูกยังตัวเล็กๆ แม่กินข้าวอยู่ ลูกถ่ายออกมาแม่ก็ไปเช็ดไปล้างให้ลูกได้
แต่พอแม่แก่แล้ว บางครั้งเดินยังไม่ถึงห้องน้ำก็ถ่ายออกมา
ลูกก็ตวาดว่าแม่เสียงดังๆ
แม่แก่แล้วตามองไม่ค่อยเห็น บางครั้งทำอะไรหกเลอะเทอะ
ลูกก็ว่าแม่สกปรก ค่อยๆคิดน่ะค่ะ


สำหรับเรา คุณโชคดีกว่าเราค่ะ
ที่คุณยังมีคุณพ่อคุณแม่ให้คุณได้เลี้ยงดูค่ะ

ลองคิดตามดูนะ

ในสมัยพุทธกาล มีภิกษุรูปหนึ่งได้นำของที่ตนบิณฑบาตให้กับมารดาที่ชราภาพอยู่ ภิกษุได้พากันติเตียนภิกษุนั้น
เมื่อความไปถึงพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าได้กล่าวว่า สาธุ ยกย่องความดีของท่าน แล้วตรัสเล่าชาดก
มาตุโปสกชาดก

ลองคิดดูสิ ขนาดเป็นภิกษุยังยอมถูกคนอื่นหมิ่นประหม่าแล้วเลี้ยงอาหารให้มารดาของตน
link:
http://video.th.msn.com/watch/video/%E0 ... /1gs047t8d

"ตอบแทนบุญคุณ " คำนี้น่าคิด

เวลาเราเราได้รับ"บุญ" ได้รับ"คุณ" มา

เวลาจะตอบแทน ก็ต้องตอบแทนด้วย บุญ ด้วยคุณ เสมอกัน
ไม่ใช่เอาบาป เอาโทษ ไปตอบแทน

สิ่งเป็นโทษ ก็คือสิ่งไม่มีคุณ

นิรคุณ
นิระ- แปลว่า ไร้- ไม่มี-
นิรคุณ แปลว่า ไม่มีคุณ ไม่มีประโยชน์

การตอบแทนด้วยสิ่งไม่มีประโยชน์ คือนิรคุณ
คือเอาสิ่งไม่มีประโยชน์ ไปตอบแทนพ่อแม่ ที่ให้ประโยชน์

ภาษาไทยเขาเรีบกว่า ทำคุณบูชาโทษ
คือคนให้อุตส่าห์ให้ของมีคุณ แต่คนรับกลับบูชาคืนมาด้วยสิ่งมีโทษ
นี่เรียกว่า นิรคุณ หรือเนรคุณ

เมื่อเล็ก เราอยากทำเรื่องไร้สาระมากมาย พ่อแม่ห้ามไว้ ไม่ให้เรา
อยากกินอะไรตามใจก็ไม่ได้ดังใจ
เพราะท่านเล็งเห้นว่า สิ่งเหล่านั้น ถ้าเราทำไป ย่อมเป็นโทษ

ฉันใดฉันนั้น กลับกัน
สิ่งใดพ่อแม่ร้องขอแล้วเป้นโทษแก่ตัวท่าน
แล้วเราไม่สนอง จะหาว่าเราเนรคุณได้อย่างไร

ท่านจะเข้าใจอย่างไรไม่สำคัญ
สำคัญที่ว่าเราต้องใช้ปัญญาตริตรองให้รอบคอบ
ว่า สิ่งที่เราให้นั้นเป็นคุณจริงๆ สิ่งที่เราห้ามนั้นเป็นโทษจริงๆ

แต่ปัญญาคนไม่เท่ากัน
ปัญญาเรา อาจจะหลงผิด เห็นผิดเป็นชอบได้
พ่อแม่เราก็เป็นปุถุชน เห็นผิดเป็นชอบได้
ดังนั้นเรามาพึ่งสติปัญญาพระพุทธเจ้าดีกว่า

ท่านวางหลักปฏิบัติให้แล้ว ว่าทำอย่างนี้ เป้นคุณแน่นอน ไม่มีโทษ
ท่านบอกไว้เลยว่า หน้าที่พ่อแม่คืออะไร หน้าที่ลูกคืออะไร


มารดาบิดาอนุเคราะห์บุตรธิดา ดังนี้
๑. ห้ามปรามจากความชั่ว
๒. ให้ตั้งอยู่ในความด
๓. ให้ศึกษาศิลปวิทยา
๔. หาคู่ครองที่สมควรให้
๕. มอบทรัพย์สมบัติให้ในโอกาสอันสมควร

บุตรธิดาพึงบำรุงมารดาบิดา ดังนี้
๑. ท่านเลี้ยงเรามาแล้วเลี้ยงท่านตอบ
๒. ช่วยทำกิจของท่าน
๓. ดำรงวงศ์สกุล
๔. ประพฤติตนให้เหมาะสมกับความเป็นทายาท
๕. เมื่อท่านล่วงลับไปแล้วทำบุญอุทิศให้ท่าน

"พ่อแม่ผู้แก่เฒ่า"

@ พ่อแม่ ก็แก่เฒ่า ......จำจากเจ้า ไม่อยู่นาน
จะพบ จะพ้องพาน ......เพียงเสี้ยววาน ของวันคืน

@ ขอเถิด ถ้าสงสาร ......อย่ากล่าวขาน ให้ช้ำใจ
คนแก่ ชะแรวัย ......คิดเผลอไผล เป็นแน่นอน

@ ไม่รัก ก็ไม่ว่า ......เพียงเมตตา ช่วยอาทร
ให้กิน และให้นอน ......คลายทุกข์ผ่อน พอสุขใจ

@ เมื่อยาม เจ้าโกรธขึ้ง......ให้นึกถึง เมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ ยามป่วยไข้ ......ได้ใครเล่า เฝ้าปลอบโยน

@ เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่....แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ผล ......เติบโตจน สง่างาม

@ ขอโทษ ถ้าทำผิด ......ขอให้คิด ทุกทุกยาม
ใจแท้ มีแต่ความ ......หวังติดตาม ช่วยอวยชัย

@ ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง ......มีหรือหวัง อยู่นานได้
วันหนึ่ง คงล้มไป ......ทิ้งฝั่งไว้ กลายเป็นดิน

บุญคุณมันต้องตอบแทน ห้ามเบื่อ
คุณก็ให้เงินท่านแต่พอสมควร ให้แบบไม่เดือดร้อนทั้งสองฝ่าย เรื่องสอนผู้ใหญ่ไม่ได้นั้นเป็นเรื่องปกติ ทำใจเฉยไว้ สวดมนต์แล้วแผ่เมตตาให้ท่านด้วย ถ้าคุณเปลี่ยนท่านไม่ได้ คุณก็เปลี่ยนที่ตัวคุณเอง บางครั้งท่านอาจจะเป็นโรควัยทอง โรคคิดมาก เพราะท่านแก่แล้ว ถ้าจะช่วยท่าน ผมได้แนะนำทางอ้อมไว้ก็คือ สวดมนต์ แผ่เมตตา ผลบุญที่ท่านได้ทำอาจช่วยท่านได้