เห็นสิ่งต่างเป็นสิ่งสวยงาม เป็นสิ่งไม่สวยงาม พอใจ ไม่พอใจกับสิ่งสมมุติ ไม่ได้เห็นตามความเป็นจริง สุดท้ายทุกข์ก็ตามมา

เห็้นอย่างไรเรียกว่าเห็นจริง วานชี้แนะให้ทราบ เพื่อลับคมปัญญา

เห็นสรรพสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับสลายหายไปเป็นธรรดาของมันเมื่อกระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ความพอใจ ไม่พอใจ ไม่เกิด ทุกข์ก็ไม่เกิด

จิตเห็นสิ่งที่ปรากฎในปัจจุบันขณะ ขณะต่อขณะ พอครบรอบของมัน
จิตก็ประจักษ์ขณะนั้นเองว่า มันไม่เที่ยงเกิดดับ (มีเพื่อนธรรม จขกท.ตั้งชื่อนี้ด้วย) ประจักษ์ว่า
มันเช่นนั้นเอง (อันนี้ขอกดLike ให้ คุณกรัชกราย) เมื่อจิตพิจารณาโดยองค์รวมไม่แยกส่วน
ธรรมมันก็ถึงกันหมด ไม่เที่ยงเกิดดับ ก็หมายถึงทั้งหมด มันเป็นเช่นนั้นเอง ก็ทั้งหมด
อนิจจังทุกขังอนัตตาก็ทั้งหมด เมื่อเห็นดังนี้จิตจะไปยึดไว้ให้ทุกข์ทำไมหละ จิตมันก็วางของมันเอง
เมื่อวางหมดแล้ว ก็เข้าใจคำพูดที่ว่า "นิพพานไม่มี ไม่มีนิพพาน"(จากกระทู้ของคุณปล่อยรู้)
เมื่อวางหมดแล้วมันก็จบ คำถามก็คือ จบแล้วจะทำไรต่อดี ก็ใช้ชีวิตอย่างปกติธรรมดานะซิ

ตัวเราไม่เที่ยง ใจคิดลึกไม่เที่ยง สัญญาไม่เที่ยง ความจำไม่เที่ยง เวทนาไม่เที่ยง สัญญาไม่เที่ยง ร้อนไม่เที่ยง เย็นไม่เที่ยง รูปไม่เที่ยง กลิ่นไม่เที่ยง รสไม่เที่ยง เสียงไม่เที่ยง รสไม่เที่ยง
พัดลมใหม่เก่าชำรุด รถยนต์ใหม่เก่าชำรุด สุนัขหนุ่มแก่ตาย ตัวเราหนุ่มแก่ตาย แก้วใหม่เก่าชำรุด
นี่คือ การวิปัสสนาภาวนา เจริญปัญญา

ถ้าไม่วิปัสสนาภาวนา ความพอใจ ไม่พอใจ หรือ โลภ โกรธ หลง เกิดขึ้นทันที
ตาเห็นรถยนต์รุ่นใหม่ เกิดความพอใจ /โลภ ความอยากได้รถยนต์ (ตัณหา) การสนองตัณหาก็ตามมา (อุปทาน) การตัดสินใจก็เกิดขึ้น (ภพ) ทุกข์ก็เกิดขึ้น (ชาติ) นี่แหละต้นเหตุแห่งทุกข์ในใจมนุษย์ คือ ความโลภ โกรธ หลง เพราะความไม่รู้ความจริงของธรรมชาติตามกฏไตรลักษณ์หลงพอใจ ไม่พอใจกับสิ่งเหล่านั้น ทั้งๆที่สิ่งเหล่านั้นไม่มีตัวตน

เรายังไม่เคยซื้อรถยนต์เลย มอไซค์ก็ยังไม่เคยซื้อ
เคยซื้อแต่จักรยานน่ะ ว๊า...แย่จัง ช่างหลงซื้อไปได้
เวลาไปทำงาน ถ้าไม่มีรถขับไป ก็นั่งรถสองแถวน่ะ
และเดินต่ออีกประมาณ 2 กิโล จึงจะถึงที่ทำงาน

และคุณไม่เที่ยงล่ะ เคยซื้อรถอะไรบ้างรึเปล่า

คนไม่เคยซื้อ..ไม่เคยใช้...นี้นะ...รู้เรื่องรถดีนักแล

ยี่ห่อนั้นดีงั้น..ไม่ดียังงี้...เบรกไม่อยู่..ทรงตัวไม่ดี

ยี่ห่อนี้ดียังงี้...ไม่ดียังงั้น...เบรกดี...แต่วิ่งไม่นิ่ม...กินน้ำมัน

ฯลฯ

รู้โหม้ด....เรื่องที่รู้...ก็เรื่องจริงซะด้วยนะ

แต่ไม่เคยขับเคยใช้รถพวกนั้นเลย....

อ่านหนังสือเอา...เขาว่ากันต่อ ๆ กันมา....ก็จำใว้

นี้ตัวข้าพเจ้าเองเลยแหละ...

ก่อนจะมีรถมันก็เป็นอย่างนี้นี่แหละ...

ยิ่งตอนก่อนจะซื้อนะ.....เป็นยิ่งกว่าผู้เชี่ยวชาญ

รู้แล้วก็รีบซื้อมาใช้...ซะ

ไม่ซื้อนะ..เดียวรถเปลี่ยนรุ่น...ก็ต้องมาสาละวนกับมันใหม่

ไม่แจ้งก่อนตาย....เกิดใหม่จะจำได้มั้ยเนี้ย...

สัญญา....ไม่เที่ยง..เด้อ

ทุกวันนี้มนุษย์ส่วนใหญ่มีแต่ความเชื่อ ความจริงมีน้อย

ไม่ให้เราโลภกับสิ่งเหล่านี้ มีใช้แค่ไหนก็ใช้แค่นั้น ให้ดูแลรักษา หมั่นตรวจเช็คเพราะว่าอีกหน่อยมันก็ต้องชำรุด (เพราะความไม่เที่ยง) หากซ่อมไม่ได้ ก็เปลี่ยนคันใหม่ตามความจำเป็น ไม่ใช่เพราะความโลภ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา คันนี้สวย คันนี้ไม่สวย ต้องดูว่าคันนี้แข็งแรง คันนี้ทน เพราะถ้าไม่ดูอย่างนี้อีกหน่อยมันก็ไม่เที่ยงไว ชำรุดไว ขับไปไหนก็อันตรายคนขับก็จะดับไว

ก็ยังแอบแฝงความพอใจ ไม่พอใจ นั่นล่ะ

มีแต่รถยนต์เก่า เพราะไม่มีเงินซื้อรถใหม่ ไม่อยากซื้อรถใหม่เพราะกลัวทุกข์ใจตามมา หากเดือนไหนไม่มีเงินผ่อนส่ง

ก็พอใจกับการใช้มันมากกว่า ไม่มีจะใช้ใช่ป่าว

พอใจกับการมีรถขับไปทำงาน มากกว่าการจะต้องเดิน ต้องถีบจักรยาน หรือ โหนรถประจำทาง

ถ้าคุณอยากพิจารณาเวทนาและอารมณ์ คุณควรจะลองชิมประสบการณ์จริง
ผัสสะ เวทนา อารมณ์

ใช่ครับยังมีความพอใจ ไม่พอใจ เพียงแต่ให้สิ่งเหล่านี้เบาบางเท่านั้นเอง