ขออนุญาต คือสงสัยครับ ความรัก จัดอยู่ในกิเลสประเภทไหนครับ ในสามตัว โลภ โกรธ หลง



* ตะกี๊โพสผิดที่ *

ความรัก...หรือ...ความใคร่...??

เพื่อให้เห็นแนวทางของการสนทนาได้กว้างขึ้นแล้วจะเห็นธรรมะโล่งไปหมดด้วย จึงขอขยายความหน่อย

ความรัก พูดให้ชัดให้ครบองค์ประกอบของมัน ก็คือว่า ต้องมีทั้ง "ผู้รัก" กับ "สิ่ง/ผู้ที่ถูกรัก" ตัวอย่าง เช่น ฉันรักเธอ มีฉัน กับ มีเธอ (เลียนหลักปฏิบัติธรรม ต้องประกอบด้วย ผู้รู้ กับ สิ่งที่ถูกรู้/ผู้ทำ กับ สิ่งที่ถูกทำ) ถ้าเป็นวัตถุสิ่งของ ก็มีผู้รัก กับ สิ่งที่ถูกรัก เช่น ฉันรักรถคันนี้มากๆ ฉันชอบบ้านหลังนี้ ฉันรักทีดินแปลงนี้ ฉันรักสุนัขตัวนี้ ฯลฯ

มนุษย์แสวงหาความสุข ถูกไหม และความสุขนั้นก็มีมากกมาย เช่น กามสุข ฌานสุข นิพพานสุข...เอาเฉพาะกามสุขที่มนุษย์ (อย่างเราๆท่านๆ) พอสัมผัสได้ ยังแยกออกได้อีกมาก เช่น เป็นบุคคล เป็นวัตถุสิ่งของต่างๆ...แต่ความรักความสุขที่เกิดจากกามนั้นไม่จิรังเพราะขึ้นอยู่กับสิ่งภายนอก ดังนั้น ความรัก (ความสุข)ที่อาศัยกามเกิด ที่เรียกว่ากามสุขนั้น แปรเปลี่ยนเป็นกามทุกข์ได้ ยังเป็นอะไรต่ออะไรได้อีกแยอะแยะบานตะเกียง ...ขณะนั้นๆวงจรภายในจิตใจ จะประกอบด้วยกิเลสสามตัวดังว่า ก็เกิด-ดับเกิด-ดับสลับไปมา หนัก-เบาแรงเข้มแล้วแต่เหตุการณ์ (แล้วแต่เหตุปัจจัย) ยังเป็นฉันทะอีกก็ได้ เป็นตัณหาก็ยังได้

พี่โฮว่า ก่อนที่จะคุยอะไรให้มันกว้าง แนะนำให้กรัชกาย เข้าวัดไปปล่อยปลาปล่อยเต่า
ช่วยพระหิ้วปื่นโตตอนเช้า ตายไปจะได้ไปสวรรค์
พี่โฮว่ามันเป็นหนทางของกรัชกายน่ะ อย่ามามัวเสียเวลาพูดฟุ้งธรรมเพ้อเจ้ออยู่เลย
เสียเวลาเต่า เสียเวลาปลา พระเณรจะได้ไม่ต้องล้างบาตร ซักจีวรเองด้วย


แบบนี้เรียกว่า.....ชัดแล้วเหรอ


เลอะเทอะ กามก็กาม สุขก็สุข รักก็รัก เอามาปนกันซะเละ
วงจรจิต ทำให้เกิดกิเลสสามตัว มั่วจริงๆ กิเลสมันมีสามตัวเองหรือ
แล้วที่บอกเป็น ฉันทะก็ได้ เป็นตัณหาก็ได้ กรัชกายตลกไม่รู้เดียงสาเอาซะเลย

อ่านความคิดความอ่านของนายโฮเด้งแล้ว นึกถึงคนกลุ่มหนึ่งวิบขึ้นมา ตะแบงแบบเดียวกันเลย เช่น เขาว่าทางซ้าย แกก็ว่าทางขวา เขาว่าทางขวา แกก็ว่าทางซ้าย เขาว่าถอยหลัง แกก็ว่าเดินหน้า อ้าวถ้างั้นเดินหน้า พวกนี้จะว่ายืนเฉยๆ ไม่เดินหน้าไม่ถอยหลัง...หลงชีวิตหลงความคิดหลงจิตใจ ไม่ได้รู้เรื่อง... คงเข้าใจนามธรรมคือจิตใจนี่เป็นวัตถุสิ่งของ เป็นดังตู้เสื้อผ้าเป็นต้น คนจับไปตั้งตรงไหนก็อยู่ตรงนั้นทั้งกะปีกะชาติไม่ไปไหน ...แต่จิตใจหาเป็นเช่นวัตถุไม่ มันเคลื่อนไหวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทุกลมหายใจเข้าออก ภาษาทางพระเรียกว่าเกิดดับๆๆๆ ความคิดอย่างนี้เกิด เกิดแล้วดับ ความคิดอย่างเกิดต่อเนื่องกันไปจนกว่าจะสิ้นชีวิต เกิดดับสลับไปมา....มิใช่ฉันทะเกิดก็ฉันทะโด่ทั้งกะปีกะชาติ ตัณหาเกิดก็โด่ทั้งกะปีกะชาติ โลภะ โทสะ เกิดก็โด่อยู่ยังงั้นทั้งกะปีกะชาติ ไม่ใช่ๆ โฮเด้ง

ถึงบอกไงว่าให้เอาไม้ลูกชิ้นปิ้งแทงก็โหลกตนเองแทงให้ทะลุถึงสมองแล้วค่อยมาสนทนาเรื่องจิตใจกัน

ความรัก ถ้าจะจัดเป็นกิเลสนั้นได้แก่ โลภะ
เพราะความรักจัดเป็นตัณหา เป็นสิ่งที่อยากได้มาครอบครอง

ความรักที่ไม่จัดว่าเป็นกิเลสก็มี ได้แก่ เมตตา
เป็นควารักที่เกิดจากความเมตตาสงสารให้ผู้อื่นได้มีสุข
เช่น พ่อแม่มีความรักให้แก่บุตร เป็นต้น

(นามธรรม) จิตใจเกิดดับนี่แหละจึงพัฒนาได้ ถ้าไม่เกิดไม่ดับ เกิดยังไงก็โด่อยู่ยังงั้นทั้งกะปีกะชาติ ก็พัฒนาจิตปัญญาไม่ได้ ถ้าแบบนั้นนะ องคุลีมาล คงเป็นโจรไล่ฆ่าคนไปจนตลอดชีวิต ความที่ท่านรู้จักพัฒนาจิตปัญญาที่มันเกิดดับ คิดดีได้คิดร้ายได้นี่แหละ ท่านจึงพัฒนาไปถึงระดับสูงสุดของมัน

...อุปติสสะ กับ โกลิตะ คงอยู่ครองเรือนไปจนตาย คงไม่มาอยู่กับสัญชัย แล้วเปลี่ยนไปอยู่กับพระพุทธเจ้า แล้วท่านก็พัฒนาจิตปัญญาจนถึงระดับสูงสุดของมัน

...เทวทัตคงไม่เปลี่ยนใจสำนึกผิดในวันใกล้ตาย ...นี่ยกตัวอย่างหยาบๆพอมองเห็นการเกิดดับของความคิดหรือจิตใจ


แต่จิตใจมันเกิดดับทุกขณะ แล้วแต่ละขณะๆที่มันเกิดมันดับ มีผลถึงร่างกายด้วย

ข้อเขียนนี้ เป็นความคิดของคนที่เห็นจิตใจโด่ๆ คือแยกแยะเป็นขณะๆไม่ออกแยกแยะไม่เป็น

เอานะถามโฮเด้งนะ กามได้แก่อะไร?

รู้จักกามคุณห้ามั้ย เวลาเห็นภาพแล้วพอใจ ไม่พอใจ
เวลาได้ยินเสียง แล้วพอใจ ไม่พอใจ
เวลากินอะไรแล้ว พอใจ ไม่พอใจ
เวลาได้กลิ่นอะไรแล้วพอใจ ไม่พอใจ
เวลาสัมผัสอะไรแล้วพอใจไม่พอใจ

รูป...รส...กลิ่น...เสียง...สัมผัส นั้นน่ะเขาเรียก.....กามหรือกามคุณห้ามันเป็นตัณหา

คนที่จะตอบได้แบบนี้ ต้องเป็นคนที่เข้าถึงปฏิจสมุปปบาท พี่กุ้งไม่ยึดบัญญัติศัพทางธรรมแต่ขยายความได้กว้างขวาง สมแล้วที่เป็นบัณฑิต

ความรักเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง จัดอยู่ในกิเลสหรือสังโยชน์เบื้องสูง

ไอ้โลภ โกรธ หลง มันไม่ใช่กิเลส แต่มันเป็นผลที่เกิดจากกิเลส
เรียกว่า....อาการของจิตหรือเจตสิก เรียกง่ายๆว่า อาการของจิตฝ่ายอกุศล

จำไว้เลยว่า กิเลสคือสิ่งที่มัดใจสัตว์ให้วนเวียนอยู่ในวัฎฎะสงสาร
นั้นก็คือสังโยชน์สิบ

แหม่! พอได้ยิน ฉันรักเธอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงกับเคลิ้มเลยเชียวน่ะ
ระวังเล็บไปจิกหนังหัวลูกค้าล่ะ

ดันบอกมาได้ว่า ให้หยิบเอาไม้แทงกระโหลกตัวเอง แล้วจะทำให้เกิดจิต
ปุดโด่! ถ้าไม่มีจิตแล้วจะยกมือหยิบไม้ลูกชิ้นปิ้งได้หรือ พูดไม่คิด

กรัชกาย รู้จักสมุฐานสี่มั้ย เคยได้ยินเรื่อง...จิตตชรูปมั้ย
ถ้าไม่เคยก็ไปฝากตัวเป็นศิษย์ อิตาลุงหมาน หรือยัยหนู ซัวมูซ่า(ลูกเจี๊ยบ)ก็ได้
แล้วก็ถามเขารู้ว่า....จิตตชรูปเป็นอย่างไร

ถ้าลูกค้าคนนั้นเป็นพี่โฮก็ไม่แน่ เสียงพระพุทงค์ก็เอาไม่อยู่ เราหยุดแล้ว แต่เจ้าเองที่ไม่หยุด (คุนน้องจะตอบเสียงนั้นกลับไปว่า เด่วจะหยุดแต่ก่อนอื่น ขอจิกหัวอิตาคนนี้ก่อนค่อยหยุด555 )

โฮเด้งเอ้ย พอใจไม่พอใจมันปรุงแต่งไปแล้ว มันเลยธรรมชาติไปแล้ว ก็คิดกันอย่างนี้แหละ ถึงบอกว่าถ้าไม่อยากเป็นตัณหา ก็เอาไม้เสียบลูกชิ้นแทงตาสะให้บอดจะได้ไมเห็นอะไร จะไม่เป็นตัณหา
-แล้วทะลวงแก้วหูสะให้แตกทั้งสองข้าง เพื่อว่าจะไม่ได้ยินเสียงอะไรๆ
-เอามีตัดจมูกให้ขาดวิ่นให้เหมือนหกเขย (ในเรื่องสังข์ทอง) แล้วเอาไม้ก๊อกอุดรูจมูกสะจะได้ไม่ได้กลิ่นอะไร
-เอามีดตัดลิ้นสะให้ขาดสะบั่นจะได้ไม่รับรู้รสเปรั้ยวหวานมันเค็ม เดี๋ยวจะเป็นตัณหา
-เอามีดตัดเส้นเอ็นในร่างกายหมดทุกเส้นนะเพื่อให้เป็นอัมพาตจะได้ไม่รู้สึกเย็นร้อนอ่อนแข็งหย่อนตึง เพื่อไม่ให้ตัณหามีช่องทางเกิดนะๆๆ

ทั้งหมดทั้งมวลนั้น ก็เพื่อชาวพุทธที่คิดแบบนายโฮเด้งจะได้ไปนิพพาน เพราะตันหาไม่มีที่เกิดแล้ว ทีนี้ละนิโลดกันเป็นแถว คิกๆ

นี่ธรรมชาติมันทำหน้าที่ของมัน ตา+รูป หู+เสียง จมูก+กลิ่น ลิ้น+รส กาย+สัมผัส ใจ+ธรรมารมณ์ แล้วไปยินดียินร้ายในเมื่อเห็นเป็นต้นทำไม แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ