...ไม่เล่าได้ไหม เบื่อที่จะเล่า ทุกคนต้องถามแบบนี้หมดเลย

ถ้าเล่า ห้าหน้าก็ไม่จบ ย่อไม่เป็นมีแต่ยาวๆ...รออารมณ์ก่อนนะคะ

ถ้ามีอารมณ์จะเล่าให้ฟัง

ไม่เป็นไรครับ รอให้มีอารมณ์ก่อนก็ได้

แต่กรัชกายจะเล่า คือ เมื่อ 4-5 วันที่ผ่านมา เกิดปวดท้องอย่างรุนแรง จึงไปพบแพทย์...เห็นหน้าถามเลย คุณเป็นอะไร? "ปวดท้องครับ" ปวดมากี่วันแล้ว ? นอนบนเตียงสิ หมอสั่ง แล้วเอาหูฟังมาแตะๆฟังๆตรงนั้นตรงนี้ อ้าปากสิ สั่งให้อ้าปาก ฯลฯ เราก็นึกเบือ อะไรกัน ปวดท้องๆ แต่ให้อ้าปาก จับขางอบ้างยกบ้าง อะไรนักหนาก็ไม่รู้... ถาม-ทำมากเรื่อง (คิดในใจแต่ไม่กล้าพูด) ถามมาก็ตอบไป...แต่ก็ยังคิดเป็นกลางๆว่า แพทย์เขาจะวินิจฉัยโรค คงต้องซักถามบ้างเพื่อหาต้นตอต้นเหตุของโรคของปัญหา เพื่อจะรักษาวางยาให้ยาให้ถูกกับโรค...ซักมา...ตอบไป...สุดท้ายจับผ่าตัดฉุกเฉิน คือ ไส้ติ่ง่อักเสบ

นึกขอบคุณหมอ ถ้าไม่ซักรายละเอียดจนแน่ชัด จับฉีดยาแก้ปวดแล้วบอกให้กลับบ้านได้ ป่านนี้ไส้ติ่งแตกตายไปแล้ว

เรื่องของเรื่องที่ไม่เล่าเพราะพูดไม่ออกนะคะ มันไม่มีคำพูดใดๆที่จะพูดออกมาได้

ทุกสิ่งว่างเปล่า มายา สมมุติ ในสมมุติไม่มีทางที่จะบรรยายธรรมออกมาได้

ในส่วนตัวนั้น ธรรมแท้ๆไม่มีคำพูด และด้วยอาการที่มี มันเป็นภาวะที่เจอ เหมือนที่

เคยๆเจอแต่มันคนละแบบ คนละเหตุการณ์ เลยทำตัวไม่ถูก แค่อยากที่จะวางตัวให้ถูก

เพื่อที่จะได้เดินต่อไปได้ และมีความก้าวหน้าในทางด้านทางธรรม คิดแค่นี้นะคะ

จขกท. ปฏิบัติโดยใช้กรรมฐานอะไร เช่น ใช้ลมเข้า-ออก โดยภาวนาคำว่า พุท-โธ กำกับลมเข้า-ออก หรือ ใช้พอง-ยุบ แล้วภาวนา พองหนอ ยุบหนอ ให้เล่าประมาณนี้

ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร กรัชกายไม่เซ้าซี้แล้ว ขอลาล่ะนะ

อานาปานคะ ใช้อานาปานเดิน ช่วงค่ำที่เดินจงกรม จะใช้พทุโธคะ เน้นสมถะ แต่ระหว่างวัน จะใช้มหาสติ ตลอดเวลา ก่อนนอนก็อาปานคะ เช้าๆก็พิจารณา ตามขอบเขตที่กำลังทำอยู่..ย่อๆนะคะ

ขอโทษด้วยนะคะ

เยี่ยมครับ ชัดเจนมากๆ

ชัดเจนจริงๆอย่างที่คุณ cantona_z ว่า
และถ้าสามบรรทัดแรกมีสภาวะรองรับ เห็นสภาวะนั้นๆที่มีที่เป็นในตน จริงๆ
จะทำให้มีกำลังในการปฏิบัติมรรคทั้ง ๗องค์ เพื่อให้เกิดมรรคองค์ที่ ๘ ตามมหาจัตตารีสกสูตร

จึงจะมีผลตามที่หวังได้

ขอตอบสั้นๆ เข้าใจง่ายๆนะครับ

รู้ทุกข์แต่ไม่ทุกข์ มีครับ

มันเป็นยังไงเอ่ย

ลองเปรียบเทียบ สมมติว่า คุณเห็นข้าว แต่ ไม่อยากกิน

สมมติว่าข้าวคือตัวที่เรียกว่าทุกข์

คุณมองเห็นข้าว นั่นคือการเห็นทุกข์
คุณเห็นข้าวแล้วไม่ยอมกิน นั่นคือไม่ทุกข์

คุณรู้ว่าสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคืออะไร รู้ เข้าใจ เพียงแต่รู้ไว้ แต่ไม่ยอมเข้าไปแตะต้องหรือยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเบื้องหน้านั้น เรียกว่าเห็นทุกข์ รู้ทุกข์ แต่ไม่ทุกข์ เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันยังไม่ทุกข์ก็เลยไม่มีอะไรต้องทุกข์ แต่ความเป็นจริงแล้วมนุษย์ทุกข์อยู่ตลอดเวลา เพียงแต่รู้ตัวบ้างไม่รู้ตัวบ้างเท่านั้นเอง

ขอบคุณทุกคำตอบที่ตอบมานะคะ ทุกคำตอบช่วยให้ดิฉันเข้าใจได้กระจ่างขึ้น

เนื่องจาก ดิฉันฝึกสายจิตด้วย สายจิตที่เป็นธาตุรู้ แค่รู้ตัวเดียว มันเลยมีอาการแปลกๆไป

คือมันจะรู้ แค่รู้ และมันไม่ไปปรุงต่อที่ขันธ์ห้า มันทำให้เกิดอาการที่กล่าวมา อาการแน่นๆ

หนักๆคือคำบรรยาย สภาพที่เป็น มันเล่าได้แค่นั้น และเมื่อทำสายจิต ทำให้มันพูดไม่ออก

ไม่ใช่ไม่อยากจะเล่า แต่ มันเล่าไม่ได้เท่านั้นเอง และทำให้เข้าใจว่า เหตุใดหลวงปู่ต่างๆ

ท่านถึงได้พูดน้อยมาก จนแทบไม่พูดเพราะมันไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะบรรยายแบบใหน

ไม่มีสมมุติใดที่สามารถเปรียบเทียบและสามารถเล่าได้อย่างชัดเจน นอกจากเล่าได้เทียบเคียง

แต่ก็ยังไม่ตรงกับสิ่งที่เกิดอยู่ดี.....ถึงตอนนี้ก็ไม่มีคำพูดอีก คือ มันว่างเปล่า เงียบ ว่าง....


เฮ้อ...การมีขันธ์นี้มันทุกข์นัก...ไม่เคยให้สุขได้เลย มีแต่ทุกข์กับไม่ทุกข์เท่านั้นเอง


ในการที่ดิฉันมาถาม ก็เพื่อต้องการทราบว่า เมื่อมีอาการดังกล่าวเกิดขึ้น อาการแบบนี้มันมีจริงๆหรือ

หรือดิฉันหลงไป ดิฉันต้องการทราบว่าที่ดิฉันเดินมานั้นมันถูกทางหรือยัง ต้องแก้ไขตรงไหนและดิฉันควร

พิจารณาอย่างไรต่อไป เพื่อให้เกิดความก้าวหน้าในด้านทางธรรม ดูมัน อยู่กับมัน รู้มัน

อยู่กับสภาวะที่เป็นเฉยๆเหรอ แค่นั้นหรือ...มันแค่นั้นก็เพียงพอหรือ...หรือเราควรพิจารณาต่อ....

ต่อแบบไหน...อย่างไร


...ในเมื่อทางข้างหน้าไม่เคยเดิน ไม่เคยไป เลยไม่รุ้ว่าควรทำตัวอย่างไร ในการเดินไปข้างหน้า...เฮ้อ..

หวังว่าคงเข้าใจนะคะ...ไม่ได้ต้องการให้ท่านใดๆเคืองเลย...

ตอนนี้นอนไม่หลับ มีอารมณ์เล่าบ้างแล้ว

สิ่งที่ดิฉันฝึกและพอทำได้มี

-- กรรมฐานสี่สิบ ยกเว้น กสินสิบ ที่ทำไม่ได้และไม่ได้ฝึก

--มหาสติก็พอทำได้ทั้งกาย เวทนา จิต ธรรม แต่จะให้บรรยายเป็นฉากๆทำไม่ได้

--สายจิตที รุ้ ที่บอกว่า จิตคือพุทธะ ก็ทำพอทำได้บ้าง แต่ทำได้ยังไม่สมบูรณ์ ได้นิดหน่อย

พอสังเขปนะคะ


( ดิฉันไม่เคยศึกษา อภิธรรม พระไตรปิฏก หรือ บัญญัติใดๆ เพียงแต่อ่านจากหนังสือฝึก

ปฎิบัติของหลวงปู่ หลวงพ่อ ที่ท่านได้พิมพ์สอนเป็นแนวทางในการปฎิบัติ

ดิฉันอ่านพอเข้าใจในวิธีการทำ และนำมาปฎิบัติ เรื่องบางเรื่องที่เกิด จึงไม่สามารถ

อธิบายให้ฟังได้อยางชัดเจนนะคะ )

ท่านเรียก .. "รู้เท่าทัน"

เหมือนกับไฟ ..
หากเรา "รู้เท่าทัน" เราก็ได้ทั้งประโยชน์และแสงสว่าง

เมื่อ "รู้เท่าทันทุกข์ ก็อยู่กับทุกข์อย่างสงบ"

ถ้าท่านทิ้ง สมมุติ กับ บัญญัติ เสียเมื่อไหร่
ท่านจะไม่ผิดอะไรกับคนใบ้ที่นอนฝันเห็นแต่อยากเล่าให้ฟัง