สาธุๆในสิ่งที่ตั้งใจทำดีนะคะ...พยายามต่อไปค่ะ
ไอเดีย..เป็นกำลังใจให้นะคะ

กรรม

ทำสมาธิแล้วดิ่งตกภวังค์ หลังจากนั้นสภาวะที่เป็นผีอำเกิดทุกที.. คุนน้องผ่านจุดนี้ไปไม่ได้ ตกภวังค์แล้วเหมือนกายหลับแต่จิตตื่น แล้วเจออาการโดนกดทับร่าง บางทีเหมือนโดนเข่าเหน็กตรงช่วงเอว
รู้สึกเจ็บหน่วงๆที่ท้องด้วย พยายามดูไปเรื่อยๆว่ามันจะทำอะไรกับกายเรา คุนน้องว่าคงเป็นมารในจิต เพราะเหมือนมันจับทางเราได้ คุนน้องบำเพ็ญเนกขัมมะบารมีไม่ได้เลย ตกภวังค์บางทีเจอมารมาล่อลวงเราก็ตามน้ำไปผูกมิตรกัน555 เด่วนี้เลิกขัดขืนแต่ยอมโดยดีอ่ะ555 ก็จะให้ทำไง ก็มันช่วยไม่ได้ ทำสมาธิตกภวังค์บ่อยมากๆ แล้วพอตกภวังค์ทีไร ไม่พ้นอิหรอบเดิม เด่วนี้ไม่สนใจ ทำไรก็ทำ คุนน้องก็ภาวนาไป มันก็หลุดจากภวังค์เอง แต่บางทีเหมือนมันไม่ยอมให้เราภาวนานะ คือมันจะกดทับเราให้เรารู้สึกเจ็บปวดทางร่างกาย บางทีก็มาแบบ.. มีคนบอกวิธีปฏิบัติเมื่อตกภวังค์


ไม่ต้องไปทำอะไร..
เพียงแต่มีสติรู้ในสภาวะนั้นๆ
มันวูบก็รู้ว่าวูบ
มันมีอาการอย่างไรก็ให้รู้ในสภาวะนั้นๆ
ไม่ต้องไปมีอัตตาตัวตนในสภาพนั้นๆ
ไม่ต้องสงสัย..ถ้ามันตกภวังค์ผู้รู้จะไม่รู้ในอาการนั้นๆ
นี่เป็นสภาวะอย่างหนึ่งที่นักปฏิบัติส่วนมากมักจะไม่ผ่าน
เพราะไม่รู้เท่าทันอาการที่มารมาลวงหลอกล่อ
เพื่อขวางไม่ให้ผู้ปฏิบัติได้ก้าวขึ้นสูงๆไป
เมื่อลมหายใจหายไปก็ไม่ต้องไปตามหาหรือสงสัยว่ามันหายไปไหน
เพราะถ้าทำอย่างนั้นจะมีอัตตาตัวตนเกิดขึ้นมาทันที
เหมือนกับเราต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่ทุกครั้งไป
แล้วแต่มันจะแสดงสภาพหรือสภาวะอะไรแสดงออกมา
เราเป็นเพียงแต่ผู้รู้ เป็นผู้ดู มีสติ แต่ไม่ต้องแสดง
โดยธรรมชาติสภาวะจะเปลี่ยนไปเรื่อย
เพราะมันจะแสดงสภาวะอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ในขณะนั้นไม่ต้องอยากรู้ว่าขณะนั้นเราอยู่ในสมาธิขั้นไหน
มีความอยาก หรือไม่อยาก หรือเฉยๆ ก็เป็นอัตตาตัวตน
สภาพอย่างนั้นจะไม่สามารถพิจารณาได้
มีสติตามรู้เป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ดูเหมือนจะง่ายแต่พอภาคปฏิบัติโครตยาก
ที่ยากเพราะส่วนใหญ่กลัวตายกัน คุนน้องไม่ชอบเลย ไม่อยากถูกทดสอบแบบนี้มันทุกข์

เมื่อคืนเจอผีอำอีกแล้ว..เนื่องจากข้างบ้านมีงานศพแถมเป็นเด็ก คุนน้องก็ภาวนาจนเกือบเที่ยงคืนแล้วแผ่เมตตาแผ่บุญกุศลให้น้องเขาด้วย..
พอเผลอหลับไปเจอดีเลย..ก็ไม่มีอะไรเหมือนมาเล่นด้วย (แต่รำคาญอ่ะแบบว่าจะนอนมายุกยิกตามตัวเราบางทีก็มาลูบหน้าลูบหัวเรา ยังกะเราเป็นเพื่อนเล่นซะงั้น บางทีขึ้นเหยียบท้องเราแหนะ กรรม เด็กขวบเศษป่วยเป็นโรคเสียชีวิต)
เราก็บอกว่า หยุดได้แล้ว แต่ไม่ยอมฟัง ก็เลยปล่อย รอว่ามะไหร่จะตื่นเอง ขนาดสวดมนต์ยังไม่หลุดเลย เห็นแต่แขนตนเองเหยียดนอนแอ่งแม้งขยับไม่ได้ กว่าจะรู้สึกตัวเล่นเอาเราอยากตบกะโหลกไอ้ที่มายุกยิกๆตามตัวเราจริงๆ
แต่มองไม่เห็นตัวตนน่ะ..เด่วนี้เลิกกลัวไปล่ะ
ไม่รู้จะกลัวไปทำไม..แบบว่าชิน
ถ้ามาให้เห็นเป็นตัวจะเข้าท่ากว่าน่ะ จะได้คุยกันถามทุกข์สุขดิบกันได้..มาแบบไม่เห็นตัว..ก็ไม่รู้จะคุยรึถามใคร..กลัวอุปทานคิดไปเองอีก..หุหุ