ดังกล่าวข้อบนดีครับ สาธุๆๆ

มีตัวอย่างให้คุณสุชาวดีดู เพื่อเป็นกำลังใจอีก คือ บทความของผู้พอเข้าใจธรรม ณ ภายใน (ใจ)

กรัชกายชอบความคิดคนๆนี้ ใช้ได้เลย รู้จักคิด คิดเป็น คิดมีเหตุผล (โยนิโสมนสิการ) ยาวหน่อย


เริ่มจาก...ดิฉันสมัครสอบเข้าทำงานราชการในกระทรวงหนึ่ง ซึ่งมันเป็นตำแหน่งที่ดิฉันอยากสอบได้มากๆๆๆ เพราะเงินเดือนน่าพอใจ ที่สำคัญถ้าสอบได้ ดิฉันจะได้ทำงานใกล้บ้าน ดิฉันก็ทำทุกวิถีทางเลยค่ะ เพื่อให้สอบได้ ทั้งอ่านหนังสืออย่างเยอะ หาข้อสอบเก่าๆมาทำ นอกจากนั้นดิฉันยังคิดจะติดสินบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะบนเจ้าแม่ หรือเจ้าพ่อที่ไหนดี บนด้วยอะไรดี ก็หาข้อมูลใหญ่เลยค่ะ

แล้วก็มาได้ข้อสรุปว่า เอาวะ!!...บนด้วยการถือศีล 5 แล้วกัน เพราะการถือศีล 5 ได้บุญ สิ่งศักดิ์สิทธิ์อาจจะชอบบุญมากกว่าหมูเห็ดเป็ดไก่ ไข่ต้ม หรือว่าพวงมาลัย...


พอคิดได้ก็เริ่มเลยค่ะ สวดมนต์ สมาทานศีล 5 นั่งสมาธิ แผ่เมตตาทุกคืนก่อนนอน แรกๆอึดอัดมากค่ะ จะทำอะไรก็กลัวผิดศีลไปหมด แล้วก็ชอบเผลอชอบลืมอยู่บ่อยๆ กว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้โดยไม่พูดโกหก ไม่ตบยุง 2 อย่างนี้ยากมากๆกว่าจะหมดวันๆนึง..


ดิฉันก็เลยเริ่มรู้สึกว่า ถ้าเรายังรู้สึก อึดอัดแบบนี้ ต่อไปเราคงถือศีลได้ไม่กี่วันแน่ๆ เราต้องศึกษาจากคนอื่นบ้าง แล้วว่ามีหลักในการถือศีลอย่างไร คนที่นึกถึงตอนแรกเลยก็คือ พระค่ะ... ดิฉันจึงไปโหลดเสียงธรรมของหลวงพ่อหลายองค์มาฟังเกี่ยวกับหลักในการปฏิบัติ ศีล 5 ยอมรับค่ะว่าเรื่องการฟังเทศน์ มันแล้วแต่จริตคนจริงๆ ว่าจะถูกจริตกับคำสอนของพระองค์ไหน


ดิฉันฟังหลายหลวงพ่อแต่ก็ไม่รู้สึกถูกจริตเป็นพิเศษ จนได้มาฟังเสียงธรรมของหลวงพ่อองค์หนึ่งที่พอฟังปุ๊บ จิตมันหยุดนิ่งไม่อยากละจากเสียงไปไหนเลย เป็นเสียงที่ฟังง่าย คำพูดฟังง่ายๆ แต่ฟังแล้วคิดตามได้แล้วเห็นภาพ ดิฉันก็เปิดฟังเกือบทั้งวันเลยค่ะ ตั้งแต่ตื่น ระหว่างวัน จนถึงก่อนจะนอน เรียกว่าหลับไปกับเสียงธรรมของท่านเลย คำสอนของท่านก้องอยู่ในหัวตลอด ว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงบอกว่า ศีลนั้นน่ะ มันอยู่ที่เจตนา...พอเริ่มฟังมากๆ ปัญญาก็เริ่มเกิด เริ่มใช้ชีวิตง่ายขึ้น


ผ่านไประยะหนึ่ง... จากที่ตอนแรกดิฉันรักษาศีล ดิฉันก็ค้นพบว่าไปๆมาๆ ศีลต่างหากที่รักษาดิฉัน ชีวิตมันง่ายจัง ชีวิตมันดีจังที่มันใช้ชีวิต โดยมีศีลเป็นกรอบ


พอมีศีล ก็มีสติ เพราะต้องมีสติไว้พิจารณาว่าสิ่งที่เรากำลังคิดจะพูดจะทำนั้น มันผิดในหลักของศีลไหม ถ้าผิดเราจะไม่พูด ไม่ทำ....พอมีสติบ่อยๆ มันก็กลายเป็นมีสติรู้ตัวทั้งวัน


พอรู้ตัวทั้งวัน เวลาที่พูดหรือคุยกับใคร มันกลายเป็นมองข้าม ผิวพรรณ หน้าตา ทรงผม ความจน ความรวย หรือแม้แต่ยศฐาบรรดาศักดิ์ของคนคนนั้นไปเลยค่ะ น่าทึ่งมาก


มันเห็นเลยว่า คนที่เราพูดคุยด้วยอยู่นี้ คำที่พูดออกมามีแต่วาจาน่ารักน่าฟัง หรือวาจาเต็มไปด้วยคำโม้โอ้อวด หรือวาจาเต็มไปด้วยโทสะคำหยาบๆคายๆ หรือพูดแต่เรื่องของคนอื่น ขี้นินทา อิจฉาคนอื่นไหม น่าคบหรือไม่น่าคบ...


พอได้ยินคำพูด มันก็บ่งบอกจิตใจของคนพูด หรือแม้แต่บ่งบอกได้เหมือนกันว่าคนที่เราพูดคุยด้วยอยู่นั้น มีสติไตร่ตรองในคำพูดของตัวเองแค่ไหน..


สติยังทำให้ดิฉันเห็นถึงพัฒนาการของจิตตัวเอง เวลาที่มันมีอะไรมากระทบ เวลามีคนมาทำให้โกรธ จะด้วยคำพูดหรือการกระทำก็ตาม ดิฉันสังเกตเห็นว่าจิตมันเฉยๆ มันไม่รู้สึกโกรธตอบ ทำไมมันเฉยอย่างนั้น


ถ้าเป็นเมื่อก่อน มันคงร้อนรนอยากจะเอาคืน แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า ที่ดิฉันเล่ามาทั้งหมดนี้ เพียงเพราะอยากบอกเล่าถึงความมหัศจรรย์ของศีล ศีลนำมาซึ่งสติ สตินำมาซึ่งความสงบสุขในชีวิตจริงๆค่ะ โดยเฉพาะในโลกที่มันวิ่งวนวุ่นวายใบนี้..


ดิฉันยังเคยนั่งนึกเลยว่า เมื่อก่อนนี้ เราอยู่มาได้ยังไงนะ โดยไม่มีสติมาเป็นเครื่องนำทางในชีวิต เมื่อก่อน เวลาเราจะตัดสินใจพูดหรือทำอะไร เรายึดหลักอะไรล่ะ...


คำตอบที่ได้ คือ อารมณ์ล้วนๆค่ะ เกือบทุกเรื่องดิฉันยังไม่ทันได้คิดไตร่ตรองด้วยซ้ำ อารมณ์มันพาให้พูดให้ทำไปก่อน น่ากลัวจริงๆค่ะที่เคยมีชีวิตแบบนั้น...


ทั้งนี้ทั้งนั้น ตอนนี้ ดิฉันได้พบทาง สายเอกแล้ว ทางสายที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบ ชีวิตก็ไม่ต้องการอะไรแล้วค่ะ ทุกสิ่งล้วนต้องทิ้งไว้ในโลก แต่ก็โชคดีที่ดิฉันสอบได้งานตามที่ตั้งใจหวังไว้จริงๆ จะด้วยการบนบานนั้นสำเร็จหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ยังไงดิฉันคงขอเดินบนทางสายนี้ไปจนกว่าเวลาของดิฉันในโลกใบนี้จะหมดไป


หากหมดเวลา ดิฉันขอเอาไปแค่จิตที่บริสุทธิ์ดวงเดียวก็พอ ดิฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่า การบอกเล่านี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้อ่าน ที่กำลัง เริ่มคิดจะถือศีล กำลังเริ่มถือศีล หรือเพียงแต่กำลังคิดจะหยุดทำผิดศีลก็ตาม อยากบอกว่าคุณเดินมาถูกทางแล้วค่ะ^^


สุดท้ายนี้...หนูต้องกราบขอบคุณพ่อแม่ ที่ทำให้หนูมีโอกาสเกิดมาพบศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า กราบขอบคุณครูบาอาจารย์ที่สอนให้หนูอ่านออกเขียนได้ ทำให้หนูได้อ่านพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์....
สุดท้าย ดวงจิตดวงนี้ ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น ที่ทรงเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานด้วยพระองค์เอง

viewtopic.php?f=1&t=52581

(อารมณ์ตามภาษาไทย มิใช่อารมณ์ตามภาษาธรรม)

อ่านแล้ว เข้าใจง่าย เกิดปิติค่ะ มันใช่เลยสุชาวดี แต่ก่อนมองชีวิตเรา ชีวิตเขาไม่ออก เหมือนคนตาบอด คิด พูด ทำ สิ่งใดๆล้วนผิดมากกว่าถูก พอทุกวันนี้ ดูคนที่จิตใจ ตัวศีลธรรม ไม่ว่าจะฐานะ ตำแหน่ง ใดๆ ก็ไม่สำคัญ เท่าคนมีศีล มีภาวนา อยู่ใกล้แล้วไม่เดือดร้อน สบายใจ

ผู้เริ่มเห็นธรรมะจากประสบการณ์ของตนเองเนี่ย จะมีความหนักแน่นทางความคิดทางอารมณ์พอสมควร เช่น คุณสุชาวดี กับ บุคคลตัวอย่างนั้น

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ คุณกรัชกาย สุชาวดี มุมมองในตัวเอง ไม่กล้ามองว่าดีเลยค่ะแต่จะมองในมุม ดูความชั่วร้ายในจิตใจ ที่ตามเฝ้าดูมัน จะมาเรื่อยๆ จนน่าละอายใจ เวลาเห็น และจะพยายามเพิ่มความดีที่พระท่านสอนให้ใกล้เคียงที่สุด
การสนทนาธรรมจะเลือกพูดกับคนที่มีจิตน้อมมาทางธรรม ชีวิตเลยปลีกวิเวกมากขึ้นนอกจากทำธุระและงานสังคมส่วนรวม เวลาที่ผ่านมา เริ่มปฏิบัติใหม่ จะมีทั้งเสียงนินทา ว่าร้าย ขบขันที่ เราปฏิบัติธรรม เพราะในวัยนี้กำลังพากันดื่ม สังสรรค์ บางคนมองว่ายังไม่ถึงเวลา(น้อยคนที่จะปฏิบัติเลยถูกมองประหลาด) สุชาวดีผ่านหลายๆความรู้สึก ทุกข์จากคำคน จนรู้ว่าคำคนนี้ วิเศษเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ดีที่สุดและ อยู่คนเดียวเงียบๆสุขที่สุด (คนที่เคยดูถูกเราในธรรมหลายรายหันมาสนทนาธรรมด้วยเพราะเจอทุกข์หาที่พึ่ง)