ไปเรียนเสียให้ถูกต้องแล้วมาพูดเตอะโฮเอ้ย เห็นแล้วบอกตรงๆอนาถใจนะ

มันไม่ใช่หรอกครับ มันน่าจะเป็นว่า ปัญจวิญญาณเป็นได้แค่วิญญาณขันธ์ครับ
แต่มโนวิญญาณ นั้นเป็นในส่วนของวิญญาณขันธ์และไม่ได้เป็นวิญญาณขันธ์
นั้นก็คือ สังขารขันธ์ครับ

ไม่เชื่อลองไล่หาเหตุปัจจัยของกระบวนการขันธ์ห้าดูซิครับ
ทำโดยการใช้ปัญจวิญญาณตัวใดตัวหนึ่งเป็นเหตุนำ จนเกิดสังขารขันธ์
ไอ้ตัวสังขารขันธ์นั้น จะเป็นเหตุสืบเนื่องให้เกิดวิญญาณขันธ์ตัวใหม่เรียกว่า..
มโนวิญญาณครับ

เอาเรื่องศีล ๕ เรือ่งทอดกฐิน ทอดผ้าป่าเป็นต้นสะก่อน เอาให้ชัด แล้วค่อยไปคุยเรื่องจิตหรือวิญญาณเป็นต้น

ขอบคุณท่านโฮฮับและท่านเอกอนอีกครั้ง สำหรับคำแนะนำ

...ไม่ว่าจะเป็นผู้รู้..หรือสิ่งที่ถูกรู้ก็ย่อมต้องปรวนแปรและเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัย
ตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์เช่นกัน...

มันจะจริงอย่างที่คุณปลีกวิเวกว่า...ผู้รู้..ยังแปรปรวน....ก็เฉพาะแต่ผู้รู้ยังมีอวิชชา....

คือ...อวิชชา...มันยังมีโอกาส....สูญไปได้....เมื่อมีเหตุมีปัจจัย

...ไม่ว่าจะเป็นผู้รู้..หรือสิ่งที่ถูกรู้ก็ย่อมต้องปรวนแปรและเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัย
ตกอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์เช่นกัน...

คุณปลีกวิเวก ท่านหมายความว่าอย่างนี้ครับ
ผู้รู้หมายถึง จิต
ผู้ถูกรู้หมายถึง อารมณ์
ทั้งสองอยู่ใต้กฏไตรลักษณ์ที่ต้องแปรปรวนตามเหตุปัจจัย

ตอนรู้แจ้งในอริยะสัจ...กับ...ตอนไม่รู้แจ้ง...นี้...ผู้รู้มีคุณสมบัติเหมือนกันหมดเลย..มั้ย?

ผมว่านะ คงไม่ต่างอะไรกับสอนลิง
ปรับVolume มรรค ค่อย เพิ่มขึ้น Volume สมุทัย ค่อยๆลดลง Volume ทุกข์ ก็ค่อยๆลดลงตาม Volume นิโรธ ก็ค่อยชัดขึ้น เอง


พอได้มั้ยครับ

ตอนรู้แจ้งในอริยะสัจจ์ ๔ ตอนไม่รู้แจ้ง นี้

ผู้รู้แจ้งอริยะสัจจ์คือพระอรหันต์ กับ ไม่รู้แจ้งได้แก่พระอริยะเบื้องต่ำ ๓

รู้แต่ยังไม่ชัดแจ้ง จึงต่างกัน

ตอนรู้แจ้งในอริยะสัจจ์ ๔ คือ

ต้องรู้ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค เป็นกิจในอริยสัจ

และกิจที่ควรทำในอริยสัจ ๔

๑. ทุกขอริยสัจ จัดเป็นปริญญาตัพพกิจ กิจที่ควรกำหนดรู้

๒. สมุทัยอริยสัจ จัดเป็นปหาตัพพกิจ กิจที่ควรประหาณ

๓. นิโรธอริยสัจ จัดเป็นสัจฉิกาตัพพกิจ กิจที่ควรทำให้แจ้ง

๔. มรรคอริยสัจ จัดเป็นภาเวตัพพกิจ กิจที่ควรเจริญ