“สังขตธรรมทั้งปวง ไม่เที่ยง สังขตธรรมทั้งปวง เป็นทุกข์และเป็นอนัตตา....”


ชีวิตตามสภาพของมันเอง


ชีวิตประกอบด้วยขันธ์ ๕ (จำแนกโดยความเป็นขันธ์ หรือกอง จำแนกแจกแจงได้หลายแนว โดยความเป็นธรรมชาติ ไม่ใช่ ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตนเราเขา) เท่านั้น ไ่ม่มีสิ่งใดอื่นอีกนอกเหนือจากขันธ์ ๕ หรืออยู่ต่า่งหากจากขันธ์ ๕ ที่ีจะมาเป็นเจ้าของหรือควบคุมให้ขันธ์ ๕ ให้ชีวิตดำเนินไป ในการพิจารณาเรื่องชีวิต เมื่อยกเอาขันธ์ ๕ ขึ้นเป็นตัวตั้งแล้ว ก็เป็นอันครบถ้วนเพียงพอ

ชีวิตเป็นกระบวนการที่ดำเนินไปตามกฎแห่งปฏิจจสมุปบาท คือมีอยู่ในรูปเป็นกระแสแห่งปัจจัยต่า่งๆ ที่สัมพันธ์เนื่องอาศัยสืบต่อกัน ไม่มีส่วนใดในกระแสคงที่อยู่ได้ มีแต่การเกิดขึ้นแล้วสลายตัวไป พร้อมกับที่เป็นปัจจัยให้มีการเกิดขึ้นแล้วสลายตัวต่อๆไปอีก ส่วนต่างๆสัมพันธ์กัน เนื่องอาศัยกัน เป็นปัจจัยแก่กัน จึงทำให้กระแสหรือกระบวนการนี้ดำเนินไปอย่างมีเหตุผลและคุมเป็นรูปร่างต่อเนื่องกัน

ในภาวะเช่นนี้้ ชีวิต จึงเป็นไปตามกฎแห่งไตรลักษณ์ คือ อยู่ในภาวะแห่ง อนิจจตา ไม่เที่ยง ไม่คงที่ เกิดดบเสื่อมสลายอยู่ตลอดเวลา อนัตตตา ไม่มีส่วนใดที่มีที่เป็นตัวตนแท้จริง และไม่อาจยึดถือเอาเป็นตัว จะเข้ายึดครองเป็นเจ้าของ บังคับบัญชาให้เป็นไปตามความปรารถนาของคนจริงจังไม่ได้ ทุกขตา ถูกบีบคั้นด้วยการเกิดขึ้นและสลายตัวอยู่ทุกขณะ และพร้อมที่จะก่อให้เกิดความทุกข์ได้เสมอ ในกรณีที่มีการเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยความไม่รู้่และยึดติดถือมั่น

พร้อมที่จะก่อให้เกิดความทุกข์ได้เสมอ ในกรณีที่มีการเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยความไม่รู้่และยึดติดถือมั่น


ไม่สงสัยหรอว่า แล้วทุกข์ในธรรมชาติ กลายเป็นทุกข์ของคน ของนาย ก. นาย ข. นายกรัชกาย นายอเมสซิ่ง เป็นต้น ไ้ด้ยังไง เออออ

กรัชกายขี้เกียจปฎิบัติก็ตามจพระสูตรก็ยกมาให้ดูมากมายเรื่องการเข้าถึงการดับของสังขาร. ออกจากปากพระองค์ก็มากมายในเรื่องการปฎิบัติเพือเข้าถึงความจริงอย่างอานาปานสติสูตรกลับไปอ่านดูไป. พระองค์ยังกล่าวอย่าให้นปรยัติวกกลับมากัดเราได้. กรัชกายโดนซะแล้วคิดว่าตนเองรุ้หมด

ก่อนอ่านตำรา กรัชกายกัดก่อนแล้วครับ กัดกรัชกายไม่ทันหรอก คิกๆๆ

ไม่ตอบหน่อยหรือครับ ว่าทำไมสังขารจึงมาทุกข์ให้คนได้

อย่าเอาแต่คำว่ายึดมั่นเป็นทุกข์เลย เพราะคำนี้นั้นมันปล่อยทางความคิดไม่ได้ มันะถูกทำลายลงโดยมรรคจิตแต่ละขั้น

นึกถึงแล้วขำ

เจ้าสำนักปฏิบัติพูดว่า จะเรียนทำไม ปฏิบัติเถอะ ปฏิบัิติแล้วรู้เอง บลาๆๆ

เจ้าสำนักเรียน ก็ว่า เรียนสะก่อน เพื่อใช้เ็ป็นแนวความคิด แล้วจึงค่อยปฏิบัติ บลาๆๆ


มีคำถามอีกแระ มรรคจิตเนี่ย ต้องปฏิบัติยังไง ถึงไหนมรรคจิตจึงเกิดละ่ขอรับ เอาชัดๆ

เจ้าสำนักคนนั้นคงไม่ใช่ผมนะ. มรรคจิตแต่ล่ะดวงนั้นจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อประจักษ์ความจริงคือการดับไปของรุปนามปรกฎความว่างทางมโทวารโลกดับสูญเมือทำกิจเส็จโลกกลับมาเหมือนเดิม

บอกให้บอกวิธีทำวิธีปฏิบัติ ชัดๆ กลับพูดเฉไฉไปเรื่อย

เด๋วก็ตามรูปนามได้แก่อะไร ก็ว่าเอาปริยัติมาถามอีก แต่ว่าก็ว่าเถอะที่พูดนั่นน่า ตัวเองก็ไม่รุ้ว่ามันอะไร ...อ่ะๆรึจะเถียง

อานาปานไง

อ้อ อานาปาน ครับอานาปาน ใครจะนำไปใช้ก็ไ้ด้นะขอรับ อานาปาน คงแนวๆ น้ำปานะ กระมัง

แน่นอนถ้าพยายามที่จะเข้าใจฝึกอย่างไม่ลดละก็ประสบควาสำเร็จแน่

ถ้างั้นนก็จบ ชีวิตใครชีวิตมัน

ในความเป็นจริงมนุษย์ทุกคนไม่เคยเดินเคียงข้างกันจิงๆหรอก. จิตของแต่ละคนล่องลอยตามลำพังมาตลอดชีวิตจนถึงตายกรักายไมต้องมาบอกว่าชีวิตใครชีวิตมันหรอกมันเป็นของมันอยุ่แล้ว

จิตอะไรล่องลอย

ผมหมายความว่าคนเรานะคิดกันไปคนล่ะอย่างคิดไปาโน้นคิคไปนี่ขนาดอยุ่ด้วยกันคิดกันไปคนละทาง ไม่มีใครเลยทีจะมีความคิดเหมือนกันจริงๆ เท่ากับชีวิตเดินไปคนเดียวตั้งแตเกิดจนตาย