ไม่ใช่แค่แต่ท่องได้ จร้าาาาา

ต้องปฏิบัติให้เห็น/รู้ ถึงวงจรมันให้ได้ สักรอบเป็นอย่างน้อย จร้าาาาา

แล้วจึงจะเห็นแง่ นัยยะซ่อนเร้น

ที่พระพุทธองค์กล่าวกับพระอานนท์ ว่า ไม่ใช่ของง่าย จร้าาาาา

เราก็ยังรู้น้อยจร้าาาาา
ถ้าจะต้องฟัง ก็จะฟังจากผู้รู้จริงจร้าาาาาา

สรรพสิ่งในโลกเป็น "สมมุติสัจจะ" เมื่อไปยึดมั่นถือมั่นก็เกิดต้นเหตุ โดยมีปัจจัยเป็นตัวส่งเสริมเหตุ ผลออกมาก็ทุกข์ เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่เที่ยง หรือเป็น ปรมัตถธรรม
"สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นเป็นอนัตตา"

เห็น กล่าว สังขาร
และ กล่าว การสร้างสังขารดับทุกข์

ก็เลย รู้สังขารเกิด-ดับ เกิด-ดับ
ทุกข์เกิด ทุกข์ดับ ทุกข์เกิด ทุกข์ดับ
บรรลุการเกิด-ดับ
และไปยึดดับ ดับ ดับ ที่เห็น ว่าใช่ที่หมาย

แต่การไม่เกิด ไม่ดับ ยังเข้าไม่ถึง
เพราะ ยังหยุดสังขารไม่ได้
หยุดสังขารไม่ได้
ก็เหมือนว่า ถ้ารถไฟไม่หยุด จะเดินเข้าประตูไปในโบกี้ได้อย่างไร

จะเปิด ประตูสู่การสภาวะที่จะสัมผัสธรรมอัน ไม่เกิด ไม่ดับ
สภาวะนั้น ไม่ใช่ถึงด้วยการคิด
แต่ ต้องเข้าถึงที่ ๆ สิ่งนั้นตั้งอยู่ และเปิดประตูเดินเข้าไป จร้าาาา

พร่ำ พร่ำ ส่งเดช จร้าาาาา

สังขาร คือความคิด
สังขารปรุงแต่งผิด เป็นอกุศล
สังขารปรุงแต่งถูก เป็นกุศล เห็นชอบ
แล้วจะแต่งสังขารให้ดีได้อย่างไรก็ต้องเอา ปัญญา มาตั้งให้เห็นความจริง

กระบวนการทำงานของจิตเป็นดังนี้
วิญญาณ > สัญญา (ความเชื่อ) > สังขาร > เวทนา (พอใจ ไม่พอใจ) > ตัณหา
วิญญาณ > สัญญา (ความจริง) > สังขาร > ปัญญา/สัมมาทิฐิ

ความคิดเป็นเลิศ



ปัญญา เกิดร่วมกับ วิญญาณ แยกกันไม่ออกรับได้

ปัญญา เกิดร่วมกับ สัญญาแยกกันไม่ออก รับไม่ได้

พระสารีบุตรก็ กล่าวไว้แยกกันจร้า

วิญญาณ ปัญญา จร้า

วิญญาณ สัญญา เวทนา จร้า

เพราะ ติดคิด ไม่เคยหยุดได้
จึงไม่มีประสบการณ์ใหม่ ปรากฎให้ได้รู้ จร้า
จึงไม่เคยเห็น นัยข้อต้น (วิญญาณ/ปัญญา)จร้าาาาา

แต่ถ้าหยุดคิดได้เมื่อไร และรู้อยู่
จะเห็นลักษณะดังกล่าว จร้าาาา
...

เพราะยังรู้ไม่ทัน รู้ไม่ถึง จึงยังใช้มั่ว ใช้ตั้ว อยู่จร้าาาา

ผู้ที่รู้แล้ว เลิกใช้ จร้า
เพราะรู้แล้วว่า ความเชื่อเดิม ความยึดมั่นเดิม มันเป็นการบิดเบือนพระสูตร จร้าาา



อิอิ เห็นเขามั่ว เราก็มั่วบ้าง อิอิ

วิญญาณ เกิดดับ
สัญญา เกิดดับ
สังขาร เกิดดับ
เวทนา เกิดดับ
ดังนั้น จิต เกิดดับ

จิต เกิดดับ
รูป เกิดดับ
ดังนั้น ขันธ์5 เกิดดับ

รูป เกิดดับ
เสียง เกิดดับ
กลิ่น เกิดดับ
รส เกิดดับ
สัมผัส เกิดดับ
ธรรมารมณ์ เกิดดับ
ดังนั้น อายตนะ 6 เกิดดับ

สรุปองค์ธรรมสั้นๆ แค่ "ไม่เที่ยง เกิดดับ"

จะศึกษาสั้น หรือจะศึกษายาว
ขอให้ศึกษาให้ถึงที่สุด
ขอให้ศึกษาให้เห็นแจ้ง น๊ะจ๊ะ

รู้ว่าถือให้จริง
และอย่างชะล่าใจว่า มันมีแค่นั้นให้รู้
เพราะ ธรรมที่ว่างจากการถือนั้นมีอยู่ จร้า
รู้ให้ถึงการวางการถือ-เกาะ-ยึด ให้ได้จริง ๆ น๊ะจ๊ะ

ปัญญาจากความว่าง
เป็น เขตแดนสงวน ไว้สำหรับผู้ที่เคยประสบจร้าาาา

ไม่ใช่ปัญญาที่จะมี บัญญัติ ทางโลกใด ๆ อธิบายได้จร้าาาา



ความคิดเห็น จากน้องมั่ว หน้ามึน จร้าาาาา

เพราะใจคิดลึกจึงเกิดการปรุงแต่ง ทำให้เกิดความพอใจ ไม่พอใจเกิดขึ้น นี่แหละตัวอย่างง่ายๆ แต่เรามองข้าม มองไม่เห็นมันเอง เพราะเรายังไม่รู้แจ้ง
ท่านเห็นไหมความพอใจ ไม่พอใจ เกิดกับเราตลอดเวลาโดยที่เราไม่รู้ตัว นี่แหละนำไปสู่ความทุกข์ใจ

อายตนะ 6 ไม่ได้ดับที่การคิดน๊ะจ๊ะ

ก่อนมันจะดับ มันต้องรำงับเข้ามาเป็นลำดับ จร้าาาาา

ถ้าเป็นในแง่ธรรมที่ จิตเป็นวิถี รำงับ แล้วซะ
มันมีแต่ทิศทางการเคลื่อนที่ คลายออก จางออก จากอายตนะ จร้าาาา
และวิถีนั้น ถ้าไม่มีเจตนาใดเข้าไปแทรก เข้าไปซ้ำเติม
มันจะ ค่อย ๆ ไม่เข้าไปหาอายตนะนั้น ๆ จร้าาาาา

เห็นความ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตลอดสาย
โดยไม่ต้องเอาความคิดเข้าไป กำกับจ้าาาาา

แต่ให้รู้เท่าทันสภาวะ จร้าาาาา



อิอิ ฉลองวันคล้ายวันเกิดจร้า
เลย แจกมั่ว จร้าาาาาา

และมันก็มีคำตอบที่พอใจจะตอบ
และมันก็มีคำตอบที่ไม่พอใจที่จะตอบ

เพราะ อะไร

เพราะ ความไม่เที่ยง

เพราะมันเจอสิ่งที่ไม่เที่ยง

แต่มันก็ยังมีใจที่พอใจในสิ่งที่ยึดอยู่
ก็เลยไม่พอใจที่จะเข้าไปชำแหละแนวทางที่ตนยึดนั้น
คือ เลือกปฏิบัติ ไม่เที่ยงเกิดดับ เป็นกรณี ๆ
มีการเลือกปฏิบัติ ไม่เที่ยงเกิดดับ เป็นกรณี ๆ



สังขารมันเยอะ
บ่วงมันเยอะ
ตาข่ายที่ดักไว้ มันเยอะ

ยอมรับความจริง จริง ๆ ไม่ได้

ปิดหู ปิดตา ที่จะเปิดไปสู่ความจริง

ไม่แปลกใจ
เพราะแนวทางที่คุณปฏิบัติ
มันเน้นให้ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ
ก่อนที่คนนั้นจะมีสำนึกในบาปเสียอีก

แค่ทุกข์ และอยากพ้นไปจากสภาวะนั้น
แบบง่าย ๆ

กิเลสมันถึงได้ยังปรากฎออกมา ทั้ง ๆ ที่ปากท่องไม่เที่ยงเกิดดับ



ถ้ามีหนอนนั่นจริง ๆ
คือ มีผู้ท่องไม่เที่ยงเกิดดับ แต่ก็แสดงความประพฤติผิดในศีลออกมา
อย่างรู้ตัว ตั้งใจ และเจตนา
นั่นคุณคิดว่า เป็นเพราะเหตุใด

เพราะสินค้าได้มาตรฐานเหร๋อ

ทำไม ท่านวิจารณ์แนวทางอื่น
ท่านวิจารณ์สมาธิ
แต่กลับไม่กล้ามองย้อนกลับเข้าไปแตะแนวทางตัวเองล่ะ
แม้จะมีประเด็นก็ตาม

ทีแนวทางอื่นล่ะ ยกประเด็นแล้วยกประเด็นอีก
จะเอาให้เห็นเป็น สิ่งที่ผิดให้ได้
จะเอาให้เห็นว่าเป็นแนวทางที่ไม่ถูกให้ได้
เพื่อให้คนเลิกทำสมาธิแล้วหันมาปฏิบัติตามแนวทางที่ตนยึดถือว่าใช่
ยกเหตุผลมามากมาย

แต่ประเด็นที่วกกลับมาหาแนวทางที่ตนยึดถือปฏิบัติ
กลับตอบได้แค่ว่า "ความไม่เที่ยง"



ถ้านั่นคือหมายความว่า
แนวทางที่ท่านปฏิบัติ "มันไม่เที่ยงที่จะใช้ในการดับทุกข์"

แค่คุณเห็นทุกอย่างไม่เที่ยง คุณก็ดับทุกข์ได้แล้ว จะดับได้มากหรือน้อยแล้วแต่ความพยายามในการปฏิบัติ