ยังไม่เคยเจอพระดำรัสที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ตรงไหนเลยว่า อะไรเป็นหัวใจ
ของคำสอนท่าน แต่ที่มีผู้รู้ นักปราชญ์ หรือพระอริยะต่างๆกล่าวกันไว้
ก็คงมุ่งเน้นที่จะกล่าวถึงเรื่องอะไร ก็จะเอาเรื่องนั้นๆเป็นข้อสำคัญ เรียกว่า
กล่าวโดยปธานนัย คือทำเรื่องนั้นให้เป็นประธาน
ยกตัวอย่างเช่น ผมกล่าวว่า อัปปมาทธรรม ธรรมคือความไม่ประมาท เป็นหัวใจ
หลักของพระศาสนา ผมกล่าวคำนี้เป็นจุดเริ่มต้นโดยเป็นประธานเรื่องเลย แล้วผม
ก็อ้างอิงว่า เพราะพระพุทธองค์ทรงเตือนไว้เป็นครั้งสุดท้าย เรียกว่า ปัจฉิมโอวาท
ผมอนุมานว่า ทรงสั่งสอนตักเตือนมาทั้งหมดก็เพื่อไม่ให้เราประมาทนั่นเอง และข้อ
ธรรมทุกข้อที่ทรงตรัส ก็เพื่อไม่ให้ประมาท หรือข้อธรรมที่ตรัสทั้งหมด
เป็นวิธีที่ทำให้ผู้ปฏิบัติไม่ประมาท คือพ้นจากความประมาทนั่นเอง


แต่ จริงๆแล้ว ผมก็เชื่ออย่างนี้ครับ

ด้วยความเคารพ

ผมแนะนำให้ท่านเปลี่ยนชื่อเป็น
ลูกศิษย์พุทธทาส
ฟังไพเราะกว่า "เศษพุทธทาส" เยอะเลยครับ

กราบขออภัยถ้าขัดใจท่านครับ

ขอตอบแบบรวบสรุปลงเป็นประโยคสั้นๆ ว่า หัวใจของศาสนาพุทธ คือ...

"ความเป็นไปแห่งการเกิดทุกข์ และหนทางแห่งการดับทุกข์" ค่ะ

หัวใจของศาสนาพุทธ คือ พวกเราไปเอากิเลสตัณหาเข้ามาในจิตเอง ทำให้ต้องวนเวียนอยู่ในสังสารวัฏฏ์ไม่สิ้นสุด เมื่อพวกเราหยุดและไม่ไปเอากิเลสตัณหาเข้ามาในจิตของเราอีก เราก็จะหลุดออกไม่ต้องวนเวียนอยู่ในสังสารวัฏฏ์นี้ต่อไป กลับไปเป็นจิตประภัสสร อยู่ในนิพพานตามเดิม

หัวใจของศาสนาพุทธ คือ อะไร......

ศาสนาพุทธ สอน อะไร.....

เราเข้าใจและทำตามได้ง่ายที่สุด....นั่นคือ...หัวใจของศาสนาพุทธ.....

.......ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว.....นั่นไง....หัวใจของศาสนาพุทธ.......

.......ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว..... เป็นหัวใจของศาสนาอื่น แต่ไม่ใช่หัวใจของศาสนาพุทธ พระพุทธเจ้ามาเพื่อพาคนเข้านิพพานครับ แต่ถ้ายังนิพพานไม่ได้ ยังต้องอยู่ในสังสารวัฏฏ์ต่อไป ก็ให้อยู่ในสุขคติภูมิไปก่อน นี่คือเหตุผลที่พระพุทธเจ้าสอนให้ทำดีละชั่ว

โอวาทปาฏิโมกข์
1.ทำความดีให้ถึงพร้อม
2.ละเว้นจากการกระทำความชั่วทั้งปวง
3.ทำจิตใจให้ผ่องแผ้ว
นี่คือหลักการที่พระพุทธเจ้าทรงใช้ในการเผยแผ่พระศาสนา

อย่าตีความโอวาทปาฏิโมกข์ผิดนะครับ

โอวาทปาฏิโมกข์ข้อเกี่ยวกับเรื่องทำความดี ละเว้นการทำชั่ว การกระทำเหล่านั้นเพื่อไปสู่ประการที่ ๓

คือ สจิตตฺปรโยทปนํ (ทำใจของตนให้สะอาดบริสุทธิ์) หมายถึงทรงแนะนำให้ทำคุรุ กุศลกรรมหรือเหตุอันดียิ่ง เพื่อให้จิตมีความสุขความสงบจากกิเลสตัณหา เป็นการชั่วคราว และให้จิตมีความสุข ความสงบตลอดกาล ด้วยการทำจิตให้บริสุทธิ์ คือ

๓.๑ จิตมีความบริสุทธิ์ชั่วขณะ หมายถึง การสร้าง " รูปาวจรกุศล ๕" หรือ " อรูปาวจรกุศล ๔" ให้เกิดขึ้น เพราะจิตที่ดำรงอยู่ในรูปฌานหรืออรูปฌานแล้วย่อมจะมีความบริสุทธิ์ และเมื่อออกจากฌานจิต นั้นแล้วจิตของผู้นั้นก็คงมัวหมองไม่บริสุทธิ์ต่อไป

๓.๒ จิตมีความบริสุทธิ์ตลอดกาล หมายถึง การสร้าง "โลกุตตรกุศลให้เกิดขึ้นจนเป็นอริยบุคคล" ด้วยอำนาจของ "โพธิปักขิยธรรม ๓๗" อันได้แก่ (๑) สติปัฏฐาน ๔ (๒) สัมมัปปธาน ๔ (๓) อิทธิบาท ๔ (๔) อินทรีย์ ๕ (๕) พละ ๕ (๖) โพชฌงค์ ๗ (๗) อริยมรรค ๘

...........

ถ้าไม่ทำ 2 ข้อ ก่อน คือ
1.ทำความดีให้ถึงพร้อม
2.ละเว้นจากการกระทำความชั่วทั้งปวง

จะทำข้อ 3.ทำจิตใจให้ผ่องแผ้ว ได้ลำบากมากๆและมากที่สุด

หัวใจของศาสนาพุทธคือ......สิ่งที่พระพุทธเจ้าค้นพบในวันตรัสรู้
ถ้าปราศจากสิ่งนี้ ก็ไม่มีพระพุทธเจ้า และไม่มีพุทธศาสนา

หากกาลนานไปข้างหน้า สิ่งนี้หายสาปสูญสิ้นไป
ก็นับได้ว่า พุทธศาสนานี้ถึงกาลสิ้นแล้ว เพราะหลักธรรมอันตรธาน

และต้องรอพระศาสดาองค์ใหม่ มาค้นพบอีกครั้ง ศาสนาจึงตั้งขึ้นใหม่


หลักธรรมที่ค้นพบในวันตรัสรู้ คืออริยสัจจ์4 ซึ่งก็คือหัวใจ
ไม่ว่าตลอด45ปี พระพุทธองค์ จะสั่งสอนสิ่งใด สิ่งนั้นล้วน
อยู่ในข่ายของอริยสัจจ์ และไม่หลุดจากอริยสัจจ์
ธรรมทั้งปวงของพระพุทธอค์ ตลอดการพร่ำสอนจึงไม่มีถ้อยคำ
ที่ขัดกันเอง เพราะทรงแสดงในสิ่งที่มาจากหัวใจอันเดียวกัน


อริยสัจจ4.....น่าจะพอเหมาะไม่ขาดไม่เกินในการที่จะเป็นหัวใจ
เพราะถ้าหากตัดออก ก็ขาด เติมเข้าก็เกิน

อริยสัจจ4 จึงคือความพอดีที่สุดแล้ว เพราะไม่สามารถตัดออก
และไม่สามารถเพิ่มเติมได้


แต่หากจะมีใครต้องการย่อให้สั้นลงอีก ก็สามารถย่อได้
แต่ไม่ควรถือเป็นหัวใจของพุทธศาสนา แต่ควรเรียกว่าเป้าหมาย
ของพุทธศาสนามากกว่า เพราะหลักธรรมอันเป็นหัวใจของศาสนา
กับเป้าหมายของการสอนสั่ง และศึกษาในพุธศาสนา นั้นเป็นคนละส่วนกัน

หัวใจของหลักธรรมคืออริยสัจจ4 และก็คือหัวใจของพุทธสาสนาด้วย
ส่วนเป้าหมายของการศึกษา.........ก็คือเพื่อดับทุกข์

มีความดับทุกข์ เป็นเป้าหมายปลายทาง ของการศึกษา
และมีอริยสัจจ4 เป็นหัวใจของพุทธศาสนา



ส่วนนิพพาน คือผลสำเร็จที่ได้จากความดับทุกข์


ปล....ต้องตอบเหมือนท่านฌาณ เพราะไม่สามารถตอบเป็นอื่นได้





.