ฮริ ฮริ ปู่กรัชกายมาแจมด้วย 555
เป็นหลานก็ดีเหมือนกัน ฮาาาาา

(แบบสุดๆ ก็มี พิจารณาดู ปฏิบัติให้ถึงแล้วอุปาทานคลายเองตามเหตุปัจจัยของขององค์ธรรม
มิใช่คิดละเอาก่อนถึง)


มรรคในฐานะอุปกรณ์สำหรับใช้ มิใช่สำหรับยึดถือหรือแบกโก้ไว้

“ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษเดินทางไกล พบแม่น้ำใหญ่ ฝั่งข้างนี้ น่าหวาดระแวง น่ากลัวภัย
แต่ฝั่งข้างโน้น ปลอดโปร่ง ไม่มีภัย
ก็แลเรือหรือสะพานสำหรับข้ามไปฝั่งโน้นก็ไม่มี บุรุษนั้นจึงดำริว่า ห้วงน้ำนี้ใหญ่ ฝั่งข้างนี้น่าระแวภัย ...ถ้ากระไร เราพึงเก็บรวบรวมเอาหญ้า ท่อนไม้ กิ่งไม้ และใบไม้ มาผูกเป็นแพแล้วอาศัยแพนั้นพยายามเอาด้วยมือและเท้า พึงข้ามถึงฝั่งโน้นได้โดยสวัสดี”

“คราวนั้น เขาจึง...ผูกแพ....ข้ามถึงฝั่งโน้นโดยสวัสดี ครั้นเขาได้ข้ามไปขึ้นฝั่งข้างโน้นแล้ว
ก็มีความดำริว่า แพนี้มีอุปการะแก่เรามากแท้ เราอาศัยแพนี้ ...จึงข้ามมาถึงฝั่งนี้โดยสวัสดี
ถ้ากระไร เราควรยกแพนี้ขึ้นเทินบนศีรษะหรือแบกขึ้นบ่าไว้ ไปตามความปรารถนา
ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะเห็นเป็นอย่างไร ? บุรุษนั้น ผู้กระทำอย่างนี้ จะชื่อว่าเป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้นหรือไม่ ?

(ภิกษุทั้งหลาย ทูลตอบว่า ไม่ถูก จึงตรัสต่อไปว่า)

“ บุรุษนั้น ทำอย่างไร จึงจะชื่อว่าทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น ?
ในเรื่องนี้ บุรุษนั้น เมื่อได้ข้ามไปถึงฝั่งโน้นแล้ว มีความดำริว่า แพนี้ มีอุปการะแก่เรามากแท้...ถ้ากระไร เราพึงยกแพนี้ขึ้นไว้บนบก หรือผูกให้ลอยอยู่ในน้ำ แล้วจึงไปตามปรารถนา บุรุษผู้นั้น กระทำอย่างนี้ จึงจะชื่อว่า เป็นผู้กระทำถูกหน้าที่ต่อแพนั้น นี้ฉันใด”

“ธรรม ก็อุปมาเหมือนแพ เราแสดงไว้เพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป มิใช่เพื่อให้ยึดถือไว้ ฉันนั้น เมื่อเธอทั้งหลาย รู้ทั่วถึงธรรม อันมีอุปมาเหมือนแพที่เราแสดงแล้ว พึงละเสียแม้ซึ่งธรรมทั้งหลาย จะป่วยกล่าวไปใยถึงอธรรมเล่า”
(ม.มฺ.12/280/270)

“ภิกษุทั้งหลาย ทิฐิที่บริสุทธิ์ถึงอย่างนี้ ผุดผ่องถึงอย่างนี้ ถ้าเธอทั้งหลาย ยังยึดติดอยู่ เริงใจ
กระหยิ่มอยู่ เฝ้าถนอมอยู่ ยึดถือว่าเป็นของเราอยู่ เธอทั้งหลายจะพึงรู้ทั่วถึงธรรมอันมีอุปมาเหมือนแพ
ที่เราแสดงแล้วเพื่อมุ่งหมายให้ใช้ข้ามไป มิใช่เพื่อให้ยึดถือเอาไว้ ได้ละหรือ ? “
(ม.มฺ.12/445/479)


พุทธพจน์ทั้งสองแห่งนี้ นอกจากเป็นเครื่องเตือนไม่ให้ยึดมั่นถือมั่นในธรรมทั้งหลาย (แม้ที่เป็นความจริง
ความถูกต้อง) โดยมิได้ถือเอาประโยชน์จากธรรมเหล่านั้นตามความหมาย คุณค่า และประโยชน์
ตามความเป็นจริงของมันแล้ว ข้อที่สำคัญยิ่งก็คือเป็นการย้ำให้มองเห็นธรรมทั้งหลายในฐานะเป็นอุปกรณ์หรือ
วิธีการที่จะนำไปสู่จุดหมาย มิใช่สิ่งลอยๆหรือจบในตัว ด้วยเหตุนี้ เมื่อปฏิบัติธรรมข้อใดข้อหนึ่ง จะต้องรู้
ตระหนักชัดเจนถึงวัตถุประสงค์ของธรรมนั้น พร้อมทั้งความสัมพันธ์ของมันกับธรรมอย่างอื่นๆในการดำเนินไปสู่
วัตถุประสงค์นั้น

วัตถุประสงค์ในที่นี้ มิได้หมายเพียงวัตถุประสงค์ทั่วไปในขั้นสุดท้ายเท่านั้น แต่หมายถึงวัตถุประสงค์
เฉพาะตัวของธรรมข้อนั้นๆ เป็นสำคัญ ว่าธรรมข้อนั้นปฏิบัติเพื่อช่วยสนับสนุนหรือให้เกิดธรรมข้อใด
จะไปสิ้นสุดลงที่ใด มีธรรมใดรับช่วงต่อไป ดังนี้เป็นต้น เหมือนการเดินทางไกลที่ต่อยานพาหนะหลายทอด
และอาจใช้ยานพาหนะต่างกันทั้งทางบก ทางน้ำ ทางอากาศ จะรู้คลุมๆ เพียงว่าจะไปสู่จุดหมายปลายทาง
ที่นั่นๆ เท่านั้นไม่ได้ จะต้องรู้ด้วยว่า ยานแต่ละทอดแต่ละอย่างนั้น ตนกำลังอาศัยเพื่อไปถึงที่ใด ถึงที่นั้น
แล้วจะอาศัยยานใดต่อไป ดังนี้เป็นต้น *

การปฏิบัติธรรมที่ขาดความตระหนักในวัตถุประสงค์ ความเป็นอุปกรณ์ และความสัมพันธ์กับธรรมอื่นๆ
ย่อมกลายเป็นการปฏิบัติที่เลื่อนลอย คับแคบ ตัน และที่ร้ายยิ่งคือ ทำให้เขวออกนอกทาง ไม่ตรงจุด
หมาย และกลายเป็นธรรมที่เฉื่อยชา เป็นหมัน ไม่แล่นทำการ ไม่ออกผลที่หมาย เพราะการปฏิบัติ
ธรรมอย่างไร้จุดหมายเช่นนี้ ความไขว้เขว และผลเสียหายต่างๆ จึงเกิดขึ้นแก่หลักธรรมสำคัญๆ เช่น
สันโดษ อุเบกขา เป็นต้น
...

* พระสูตรที่ช่วยเน้นข้อความที่กล่าวนั้น ได้แก่ รถวินีตสูตร ม.มู. 12/293-300/287-297
ซึ่งแสดงให้เห็นวัตถุประสงค์ทั่วไป และวัตถุประสงค์เฉพาะของธรรมแต่ละอย่าง ตามลำดับวิสุทธิ ๗

ตาเช่นนั้น

เราสองตาคุยกันมานานมากแล้วเน้อ

เห็นตากรัชกายอยู่ใกล้ๆยิ่งคุ้นเคยอบอุ่น

พูดจริงๆไม่ได้แสแสร้ง


ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรา

เพราะเราคือตถาคตคือตัวแทนของธรรม

ที่เป็นเช่นนั้นเอง

เป็นธรรมชาติ เป็นธรรมดา

เรามิใช่ตัวบุคคล

แต่เป็นธรรมที่มีความหมายคือทุกสรรพสิ่ง

ที่เราโต้เถียงกันมานาน

และอาจจะโต้เถียงข้ามภพต่อไป


แล้วธรรมอะไรที่ตาเช่นนั้นรับไม่ได้ที่อยู่ในเวปนี้ละ

เอาเป็นกระทู้แต่ละกระทู้

อย่าเหมาเข่ง

โต้มาเลย

ในเวปนี้แหละดี

แหม่ถ้าตาเช่นนั้นชวนยายน้ำเค็มมาได้ด้วย
ก็เต้ยเลยครับ

เอ. จะใช่นำเค็มที่ผมเคยประมือด้วยไม๊น้อคุณพี่
คนนั้นเขาบอกว่าเขาสมาบัติ 8 แล้วนะ

ผมยังเข็ดถึงวันนี้เลยนะ ที่เคยไปปะทะคารมกะเขาน่ะคับ

ู^U^**
ลานธรรมจักร ก็มีสหายธรรมอีกกลุ่มหนึ่ง
เว็ปโน้นก็อีกกลุ่มหนึ่ง

อะนะ เช่นนั้นท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ :)

ตาเมสให้ยกกระทู้ที่รับไม่ได้มา ฮริ ฮริ แสดงว่า ตาเมส ท่องเที่ยวจนหมดเรื่องเล่าแระสิ 555
ตาเมส ก็รู้นิ กระทู้อัดตาอัดยาย อ่ะ รับบ่ได้
ดูจิตพอรับได้ พัฒนาไปจากตอนแรกๆ นิดหน่อย ก็ยังโอเค
มาเที่ยวเว็ปนี้นานๆ ที เจอเพื่อนเก่าๆ ก็ดีใจแล้ว เน๊าะ ^U^**

สันนิฐานว่าคนเดียวกันครับ

ที่เข้าออกฌาณ๘ได้ตามใจตนเอง

สำหรับผมที่ไปปะทะคารมถึงเลือดเดือดกันเลย

ฉายาท่านคือ ยาลบกระทู้ครับ

เห็นภาพเลยครับ

ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
"สพฺเพ ธมฺมา นาลํ อภินิเวสาย"
คือคำกล่าวที่อ่านเจอจากการเทศนาของท่านพุทธทาสภิกขุ

ธรรม คือความรู้ทั้งมวลในโลกและจักรวาล มีแปดหมื่นหัวข้อใหญ่ และข้อย่อยนานาประการ แบ่งเป็นสามส่วน
1. ตัวหลักการหรือทฤษฎี
2. การปฏิบัติ
3. เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
การยึดติดในหลักการ รูปแบบปฏิบัติ หรือเหตุการณ์ เป็นการเชื่อหรือคิดตามอย่างโง่งม สิ่งที่ดีที่สุด คือหาทางเพื่อหนทางที่ถูกต้องกับตนเอง ลางเนื้อชอบลางยา
มัวแต่ยึดหลักการมาเถียง มาต่อข้อกันอยู่ ยึดแนวปฏิบัติมาข่มกัน คงไม่ใช่ผู้แสวงหาธรรมและเข้าสู่ธรรม

ติดธรรมะ ดีกว่าติดอย่างอื่นนะท่าน
เพราะยังเห็นความสว่าง อยู่ (แสงธรรม)

เจริญในธรรมทุกท่าน สาธุ..

หลุดพ้นดีกว่าครับ

ยึดธรรม ยึดดี มองแล้วไม่มีผลเสียหาย
ติดธรรม ติดดี เป็นสิ่งที่ดี ดีกว่าติดสิ่งชั่วร้าย
แต่หาความก้าวหน้าได้ยาก
เฉกเช่นรถติดหล่ม ขับเคลื่อนไปไหนไม่ได้
วางธรรมสู่ธรรม

ยึดก็ติด ไม่ยึดก็ไม่ติด