คุณพลศักดิ์ พูดเรื่องศีลมาเป็น 10 กระทู้แล้วนะครับ ธรรมดา เค้าบอกว่า อะไรที่เราบอก 3ครั้งแล้ว เขายังไม่เปลี่ยน ก็ควรจะเลิกพูดได้แล้ว ผมเข้าใจเจตนาที่ดีของคุณ แต่ว่าแต่ละคนมีสิทธิตีความตามความคิดของตน ถ้าเหตุผลน่าเชื่อถือ เขาก็เชื่อคุณแน่ๆ

คุณ "kokorado" ครับ



ผมบอกแล้วว่า ผมใช้วิธีของเหมาเจ๋อตุง

" มันมาเรามุด มันหยุดเราแหย่ มันแย่เราตี มันหนีเราไล่ "


มารเขาบิดเบือนพุทธศาสนามา 2000 ปี นับจำนวนที่เขาหลอกผู้คนมากมายจนนับไม่ได้ ผมพูดแค่ 10 ครั้ง ยังน้อยไป เทียบเป็นเปอร์เซ็นต์ก็น้อยกว่า 0.0000000000000000000000000001%
ของที่มารเขาเผยแพร่หลอกชาวบ้าน

ผมยังต้องอัดต่อครับ และยังคงท้าให้บรรดามารเอาพุทธพจน์ของพระพุทธองค์มาค้านผม ถ้ายังไม่สามารถค้านได้ ผมยังมีเรื่องเด็ดอีกเยอะ เมื่อไรที่ผมทำให้ชาวเว็บเห็นถูกเห็นผิดไม่ได้ เมื่อนั้นผมไม่เลิกหรอกครับ

หรอว่า หลักเหมาเจ๋อตุง...จะได้ผลกว่า หลักปรัชญาเด็กหาแย้
แบบนี้ไม่รู้จะร้องเพลงอะไรแล้ว
หรือว่าจะใช้รบประจันบาน ติดดาบปลายปืนวิ่งเข้าหากันดีไหมคร้าบ กรัชกายว่านะ ใครดีใครอยู่
ใครหนังเหนียวชนะ เอากันจะจะไปเร้ย

"บุเรงนองลั่นกลองรบ"

http://charyen.com/jukebox/play.php?id=5190

เพลงแบบนี้ไม่เอานะคะ แบบว่า.เ..ช...ย...น่ะ ขอใหม่ได้ไม๊คะ

เป็นเพลง เว็ท อะ มินิท ของน้องบี้ เดอะสตาร์ ละกัน

ดีมะคุณ 0.wan
55555

ศีล ถ้าหมายถึง ศีล 5 ศีล 8 ศีล 227 ข้อ ศีลก็หมายถึง "ข้อห้าม" ไงครับ

ถึงเข้าใจหลักศาสนาพุทธจนหมด แต่ไม่ได้ประพฤติตามธรรม อันงาม ก็ยังไม่ใช่ชาวพุทธตัวจริง

ตามคำขอ
แต่ไม่ทราบ คุณพลศักดิ์ฟังทันปาวเนี่ย โย่ว โย่ว โย่ว

http://www.imeem.com/alovelove/music/cr ... _a_minute/

โยว่ ๆ ๆ

กรัชกายหลงกลมารเสียแล้ว จึงกล่าวว่า "การรักษากายวาจาให้เรียบร้อย ชื่อว่า ศีล"

ต่อไปจะอารัมภบทเกี่ยวกับศีลบ้าง
พิจารณาดีดี แม้แต่เรื่องศีลเอง ก็ไม่ง่ายนักที่จะทำความเข้าใจ

โดยปูพื้นฐานความเข้าใจจากตรงนี้ไป


บรรดาหมวดธรรม ชุดธรรม หรือ ระบบการปฏิบัติที่จัดรูปออกมาจากองค์มรรคทั้งหมดนั้น หมวดธรรม
หรือ ระบบปฏิบัติที่ถือได้ว่าเป็นระบบกลาง หรือ เป็นพื้นฐาน กว้างขวางครอบคลุม และใช้เป็น
มาตรฐานของการปฏิบัติมากที่สุด ก็คือระบบที่เรียกว่า สิกขา ๓ หรือ ไตรสิกขา แม้ว่าไตรสิกขา
จะจัดรูปออกมาจากมรรค แต่เพื่อมองเห็นเป็นภาพที่ชัดเจนในแง่หนึ่ง อาจยกเอาไตรสิกขา นี้เข้าเทียบ
กับมรรคแล้ว จะเห็นว่ามรรคเป็นทางดำเนินชีวิตที่ดีงาม หรือ ระบบการดำเนินชีวิตที่ดีงาม
หรือ จะให้ตรงกว่านั้นว่า เป็นเนื้อหาของการดำเนินชีวิตที่ดีงาม


ส่วนไตรสิกขา เป็นระบบการศึกษา หรือ ระบบการฝึกฝนอบรม หลักทั้งสองนี้เนื่องอยู่ด้วยกัน เพราะเมื่อ
มีการศึกษาหรือการฝึกฝนอบรม ก็เกิดเป็นการดำเนินชีวิตที่ดี หรือ การดำเนินชีวิตที่ดีก็เกิดมีขึ้น
ดังนั้นเมื่อฝึกตามไตรสิกขา มรรคก็เกิดมีขึ้นด้วย เท่ากับพูดว่า การฝึกไตรสิกขาก็เพื่อให้มรรคเกิดขึ้น
แต่แท้จริงแล้ว เนื้อหาสาระของมรรค และ ไตรสิกขา ก็อันเดียวกันนั่นเอง ฝึกอันใดก็ได้อันนั้น
หรือ ฝึกสิ่งใดสิ่งนั้นก็เจริญงอกงามขึ้น และการฝึก หรือ การศึกษานั้นก็ไม่แยกจากการดำเนินชีวิต
แต่เนื่องอยู่ด้วยกันกับการดำเนินชีวิต

สิกขา ๓ ได้แก่ อธิศีลสิกขา อธิจิตตสิกขา และอธิปัญญาสิกขา ซึ่งมักเรียกกันให้ง่าย ๆ สะดวกๆ
ว่า ศีล สมาธิ ปัญญา

๑.อธิศีลสิกขา คือ การฝึกความประพฤติสุจริตทางกาย วาจา และอาชีวะ ได้แก่ รวมเอาองค์มรรค
ข้อ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ และสัมมาอาชีวะ เข้ามา ว่าโดยสาระก็คือ การดำรงตนด้วยดีในสังคม
รักษาระเบียบวินัย ปฏิบัติหน้าที่และความรับผิดชอบทางสังคมให้ถูกต้อง มีความสัมพันธ์ทางสังคมที่ดีงาม
เกื้อกูลเป็นประโยชน์ ช่วยรักษา และ ส่งเสริมสภาพแวดล้อม โดยเฉพาะในทางสังคม ให้อยู่ในภาวะเอื้อ
อำนวยแก่การที่ทุกๆ คนจะสามารถดำเนินชีวิตที่ดีงาม หรือ ปฏิบัติตามมรรคกันได้ด้วยดี *


ศีลเป็นสิกขาขั้นต้นที่สุด จึงมีขอบเขตกว้างขวางมาก แบ่งได้เป็นหลายระดับ ครอบคลุมถึงการ
แสดงออกและการบังคับควบคุมตนด้านภายนอกทั้งหมด ความสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมทั้งทางสังคมและธรรมชาติ
เกณฑ์อย่างต่ำสุดของศีล คือ ไม่เบียดเบียนผู้อื่น (เช่นเดียวกับไม่เบียนเบียนตนเองด้วย) ไม่ทำลายสภาพแวดล้อมทางสังคมที่เกื้อกูลแก่ชีวิตที่ดีงามหรือเกื้อกูลแก่มรรคนั้น
ต่อจากนั้น ได้แก่การฝึกฝนทางวินัยเพื่อความดีงามยิ่งขึ้นไป
ถ้าสามารถกว่านั้น ก็ก้าวไปถึงการทำการต่างๆ ที่เกื้อกูลแก่ผู้อื่น ช่วยสร้างเสริมจัดสรรสภาพแวดล้อม ซึ่งปิดกั้นโอกาสแห่งความชั่วร้าย เพิ่มพูนโอกาสแห่งการดำเนินชีวิตและการปฏิบัติกิจเพื่อความดีงาม หรือ คุณค่า
ยิ่งๆขึ้นไป

........

* นับเป็นความบกพร่องอย่างยิ่ง ที่มักมองศีลกันแต่เพียงในแง่ลบอย่างเดียว
อย่างแคบที่สุด คือ มองเป็นข้อห้าม
กว้างออกไปหน่อยก็เพียงเป็นการงดเว้น เช่น งดเว้นตามหลักศีล ๕ เป็นต้น
ไม่มองให้ครบทุกด้าน ตามความหมายเดิมของท่าน เช่น ในฝ่ายพระสงฆ์ ศีลรวมถึงการประพฤติ
ปฏิบัติถูกต้องต่อกันระหว่างอุปัชฌาย์อาจารย์กับศิษย์และอื่นๆ ดังระบุในมหาขันธกะและขันธกะอื่นๆ
แห่งพระวินัยปิฎก

ในฝ่ายคฤหัสถ์ ศีลรวมถึงการประพฤติปฏิบัติถูกต้องต่อกันระหว่างบิดามารดากับบุตรธิดา สามีกับภรรยา
เพื่อนกับเพื่อน ฯลฯ ตลอดจนสังคหวัตถุ ตามหลักคิหิวินัยในสิงคาลกสูตร ด้วย ดังนี้เป็นต้น

๒. อธิจิตตสิกขา คือ การฝึกปรือในด้านคุณภาพและสมรรถภาพของจิต ได้แก่ รวมเอาองค์มรรคข้อ
สัมมาวายามะ สัมมาสติ และสัมมาสมาธิ เข้ามา ว่าโดยสาระก็คือ การฝึกให้มีจิตใจเข้มแข็ง มั่นคง
แน่วแน่ ควบคุมตนได้ดี มีสมาธิ มีกำลังใจสูง ให้เป็นจิตที่สงบ ผ่องใส เป็นสุข บริสุทธิ์
ปราศจากสิ่งรบกวนหรือทำให้เศร้าหมอง อยู่ในสภาพเหมาะแก่การใช้งานมากที่สุด โดยเฉพาะการใช้
ปัญญาอย่างลึกซึ้งและตรงตามความเป็นจริง


๓.อธิปัญญาสิกขา คือ การฝึกปรือให้เกิดความรู้ความเข้าใจสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง จนถึงความ
หลุดพ้น มีจิตใจเป็นอิสระ ผ่องใส เบิกบานโดยสมบูรณ์ ได้แก่ รวมเอาองค์มรรคข้อสัมมาทิฏฐิ
สัมมาสังกัปปะ สองอย่างแรก เข้ามา ว่าโดยสาระก็คือ การฝึกอบรมให้เกิดปัญญาบริสุทธิ์ที่รู้แจ้งชัด
ตรงตามสภาพความเป็นจริง ไม่เป็นความรู้ความคิดความเข้าใจที่ถูกบิดเบือนเคลือบคลุม ย้อมสี อำพราง
หรือพร่ามัวเป็นต้น เพราะอิทธิพลของกิเลสมีอวิชชาและตัณหาเป็นผู้นำที่ครอบงำจิตอยู่
การฝึกปัญญาเช่นนี้ ต้องอาศัยการฝึกจิตให้บริสุทธิ์ผ่องใสเป็นพื้นฐาน แม้ในเวลาเดียวกัน เมื่อปัญญา
ที่บริสุทธิ์รู้เห็นตามเป็นจริงนี้เกิดขึ้นแล้ว ก็กลับช่วยให้จิตนั้นสงบ มั่นคง บริสุทธิ์ ผ่องใสอย่างแน่นอน
ยิ่งขึ้น และส่งผลออกไปในการดำเนินชีวิต คือ ทำให้วางใจ วางท่าทีสัมพันธ์กับสิ่งทั้งหลายอย่างถูกต้อง
และใช้ปัญญาที่ บริสุทธิ์ ไม่เอนเอียง ไม่มีกิเลสแอบแฝงนั้น คิดพิจารณาแก้ไขปัญหาต่างๆทำกิจทั้งหลาย
ในทางที่เป็นไปเพื่อประโยชน์สุขอย่างแท้จริง

อ้างอิง
ตอนนี้ตอบได้หรือยังครับว่า ผิดศีลคืออะไร? ถ้าคุณตอบว่า ต้องผิดทางใจ เพราะกายและวาจาเป็นแค่เครื่องมือประกอบเท่านั้น .....นี่คือ ชาวพุทธตัวจริง

ตามความรู้อันน้อยนิด ผมรู้มาว่า "ศีลคือความปกติ "ครับ
ปกติ คนเราเกิดมา ไม่ฆ่า ไม่กล่าวเท็จ ไม่สำส่อน ไม่ลักทรัพย์ และไม่ดื่มน้ำเมาครับ
ถ้าท่านทำ ก็แสดงว่าท่านผิดปกติ
ผิดปกติ ก็คือผิดศีลนั้นเอง

ที่ท่านว่า "ต้องผิดทางใจ" เพราะกายกับวาจาเป็นเครื่องมือประกอบเท่านั้น
ท่านลองมาคิดตามผมดูสิว่า ท่านคิดถูกหรือคิดผิดครับ
"ท่านใช้ปืนไปยิงคนตาย" ผมถามท่านว่า "ตำรวจจับท่าน หรือจับปืน" ครับ
ผมว่าท่านน่าจะตอบได้เน้อ

ถ้าพูดตามภาษาของนักวิชาการสมัยใหม่ หรือ ตามหลักวิชาการศึกษาสายตะวันตก
อธิศีลสิกขา อธิจิตตสิกขา และอธิปัญญาสิกขา ก็ครอบคลุมถึงการทำให้เกิด พัฒนาการทางสังคม พัฒนาการทางอารมณ์ และ พัฒนาการทางปัญญา ตามลำดับ

เป็นแต่จะแตกต่างกันโดยขอบเขตของความหมาย และสิกขา ๓ มีจุดหมายที่ชัดเจนจำเพาะตามแนว
ของพุทธธรรม
อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยในขั้นเบื้องต้น จะเห็นได้ชัดว่า ความหมายไปกันได้ดี คือ พูดให้ตรงกันในขั้น
พื้นฐานว่า จะต้องฝึกฝนอบรมบุคคลให้มีวินัย (รวมถึงความรับผิดชอบและความสัมพันธ์ที่ดีทางสังคม)
ให้งอกงามทางอารมณ์ (ทางพระว่าให้จิตใจเข้มแข็งประณีต มีคุณภาพและสมรรถภาพดี)
และให้งอกงามทางพุทธิปัญญา (เริ่มต้นด้วยความคิดเหตุผล)

สิกขา ๓ นี้เนื่องกันและช่วยเสริมกัน ซึ่งตามหลักพัฒนาการอย่างสมัยใหม่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เช่น
ความรู้เหตุผล ย่อมช่วยความเจริญทางอารมณ์ และช่วยเสริมการปฏิบัติตามวินัย ตลอดถึงความรับผิด
ชอบและความสัมพันธ์ในทางสังคม ดังนั้น การฝึกฝนอบรมในสิกขา ๓ หรือ การให้เกิดพัฒนาการทั้งสาม
อย่าง จึงต้องดำเนินคู่เคียงกันไป *

ไตรสิกขา เป็นระบบการฝึกอบรมจากภายนอกเข้าไปหาภายใน
จากส่วนที่หยาบเข้าไปหาส่วนที่ละเอียด
และจากส่วนที่ง่ายกว่า เข้าไปหาส่วนที่ยากและลึกซึ้งกว่า

เมื่อแรกเริ่ม การฝึกอาศัยความเห็นชอบหรือความรู้ความเข้าใจถูกต้องที่เรียกว่า สัมมาทิฏฐิเป็นเชื้อ หรือ เป็นเค้าให้เพียงเล็กน้อย พอให้รู้ว่าตนจะไปไหน ทางอยู่ที่ไหน จะตั้งต้นที่ไหนเท่านั้น
การเข้าใจปัญหาและการมองโลกและชีวิตตามความเป็นจริงนั่นแหละ คือ จุดเริ่มต้นที่ถูกต้องและคือความหมาย
พื้นฐานของสัมมาทิฏฐิ

ส่วนในระหว่างการฝึก การฝึกส่วนหยาบภายนอกในขั้นศีล ช่วยเป็นฐานให้แก่การฝึกส่วนละเอียด
ภายใน ทำให้พร้อมและสะดวกที่จะฝึกในขั้นจิตและปัญญาให้ได้ผลดียิ่งขึ้น
เมื่อฝึกขั้นละเอียดภายใน คือ ขั้นจิตและปัญญา ผลก็ส่งกลับออกมาช่วยการดำเนินชีวิตด้านนอก
เช่น มีความประพฤติสุจริตมั่นคง มีศีลที่เป็นไปโดยปกติธรรมดาของตนเอง ไม่ต้องฝืนใจ หรือ ตั้งใจคอย
ควบคุมรักษา คิดแก้ปัญหาและทำกิจต่างๆด้วยปัญญาบริสุทธิ์ เป็นต้น โดยนัยที่กล่าวแล้ว เมื่อฝึก
ตลอดระบบของสิกขาแล้ว ระบบการดำเนินชีวิตทั้งหมด ก็กลายเป็นระบบของมรรค สอดคล้องกัน
หมดทั้งภายนอกและภายใน

* การพัฒนาทางกาย ในที่นี้ไม่ได้แยกออกมาแสดงต่างหาก ในทางพระพุทธศาสนา พัฒนาการด้านนี้ เห็นได้ว่าจัดอยู่ในขั้นศีล ทั้งนี้ มีแง่ที่จะพูดอยู่ ๒ อย่าง คือ
อย่างแรก ความเป็นอยู่ตามแนวทางพุทธ การดำเนินชีวิตที่ไม่ขัดแย้ง ไม่ตัดขาดแต่เกื้อกูลกันกับธรรมชาติ
อย่างที่สอง ท่านเน้นความสัมพันธ์ระหว่างความเป็นอยู่ด้านกายกับการบริโภควัตถุ ดังที่จัดเป็นศีลหมวดหนึ่งเรียกว่า ปัจจัยสันนิสิตศีล (ศีลเนื่องด้วยปัจจัยสี่)และเน้นโภชเนมัตตัญญุตา (ความรู้จักประมาณในการบริโภคใช้สอย) ตลอดจนหลัก สัปปายะต่างๆ
มองแง่หนึ่งว่า พุทธศาสนาไม่พิจารณาพัฒนาการทางกายแยกต่างหากจากจริยธรรม เพราะลำพังความเจริญ
กายอย่างเดียวย่อมไม่มีความหมายเป็นสิกขา และตามปกติจะเอียงไปทางเป็นการสนับสนุนให้ตัณหาได้
เครื่องมือที่จะเสพแสวงยื้อแย่งโลกามิส ซึ่งเป็นทางสายตรงข้ามกับการศึกษา

(พัฒนาการทางกาย ไม่ระบุในสิกขา ๓ แต่มาในภาวนา ๔ - นัย องฺ.ปญฺจก.22/79/121)