เคยได้ยินคำว่า กงกรรมกงเกวียนกันมาแล้วสินะ...

นั้นแหละ

ตัวอย่างให่ดูชัดเจนขึ้น ก็อย่างเช่น

ถ้ามีชายคนหนึ่งตีหัวเรา นั้นหมายความว่า เรากำลังใช้กรรมเก่าอยู๋ และเขาก็กำลังสร้างกรรมใหม่

แล้วถ้าสมมุติ เราไปตีเขาคืน เราก็สร้างกรรมใหม่ และเขาก็สร้างกรรมใหม่
ต่างคนต่างไม่ยอมกัน พอเริ่มๆลามไปเบียดเบียนผู้อื่น กรรมมันก็เลยไม่จบไม่สิ้น

นี่แหละ ความน่ากลัวของกรรม

กงกรรม กงเกวียน

มันสองนัย สองเรื่องแบบนี้ ที่มีเยอะคือหนึ่งปุถุชน ภาวะของผู้บำเพ็ญเมื่อละ ปลง วางมาได้ระดับหนึ่งแล้ว เมื่อรู้นิพพานว่า ดับ แล้ว ก็กลัวนิพพาน ไม่อยากไปนิพพาน แล้วหาข้ออ้าง หลอกตัวเองว่าจะต้องอยู่เพื่อโปรดสรรพสัตว์ แท้จริงคือปลง ไม่ได้ ยัง อ้อยอิ่ง อาลัยอาวรณ์ โลกสังสารวัฏ(ยังอยากสนุกอยู่ ) ยังมีอะไรกับอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ หลอกตัวเอง จนคลายความเพียร การบำเพ็ญเสียก็มี หลงว่าเป็นพระโพธิสัตว์
สอง คือในภาวะของ พระโพธิ์สตว์ มหาโพธิสัตว์ ท่านทั้งหลาย ที่มีจิตเมตตา มหาเมตตา กรุณา มหากรุณา ที่ท่านมีจิตที่เป็นเนื้อหานิพพานอยู่แล้ว การโปรดของท่านจึงขึ้นอยู่กับปณิธาณของท่านเหล่านั้นและการทำหน้าที่ ที่สอดคล้องกับหมู่เหล่าสรรพสัตว์หมู่ใด ในยุคใด ในสมัยใด ชึ่งจริงๆแล้วท่านจะไม่มาเกิดอีกก็ได้ ไม่มาก็ได้ แบบนี้จึงเรียกได้ว่า โพธิสัตว์ของจริง