ไปถามท่านองคุลีมาลดูก่อนดีมั้ย ว่าการฆ่าคนมันบาปหรือเปล่า
น้องปลงซะ ไปหาแก่นให้เจอก่อนนะจ๊ะ
อย่ามามัวเจตนาไม่เจตนา บาปหรือไม่บาป

ไม่รู้ว่าเหล็กร้อนจับแรงบีบแรง รู้ว่าร้อนค่อยๆจับ
ความหมายก็คือ ยิ่งบีบก็ยิ่งยึด แก่นธรรมมันอยู่ที่การยึดมั่นถือมั่น
เข้าใจบ่ ปลงซะ

องคุลีมาลท่านตอบไว้ให้เรียบร้อยแล้วท่านพี่ การฆ่าคนไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็บาป
แต่องคุลีมาลฆ่าคนเพราะความหูเบา อวิชชา เข้าใจผิด แต่เมื่อมาเจอพระพุทธเจ้า
ชี้ทางสว่าง ท่านจึงรู้ว่าที่ท่านทำน่ะ บาป จึงเลิกทำและออกบวช

และผลของบาปนั้นก็คือ ชาวบ้านไม่ใส่บาตรให้ เดินไปไหนก็โดนชาวบ้านปาก้อนหินใส่
นั่นคือวิบาก โทษ ผลกรรมที่ท่านได้รับ เรื่องต่อจากนี้ไปหาอ่านเอา




เจตนาจับ ไม่รู้ว่าร้อน แต่ตั้งใจจะจับ ผลคือ มือพองมาก



เจตนาจับ รู้ว่าร้อนแต่ก็ยังจะจับ ทั้งเจตนาทั้งตั้งใจ ผลคือ มือพองน้อย

แต่ถ้าไม่เจตนา แต่มือปัดไปโดน นั่นคือไม่รู้ ไม่ตั้งตัว จึงไม่เจตนา
อันนี้พองมากพองน้อยต้องดูว่าโดนจังๆหรือว่าโดนแค่สะกิดผิว



อันนี้เห็นด้วยกะท่านพี่

ผมไม่ได้อ่านตั่งแต่แรกอยู่แล้วครับว่าคุยเรื่องไรกัน และที่ผมตั่งคำถามก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่ คุย

อ้าว....ฮ่นแน่ งั้นคุณก็ยอมรับดิ่ว่ามาผิดกระทู้ อย่างนี้ก็เมากระทู้ดิ่คุณ ฮากลิ้งเลยพวก กิ๊วๆ ฮาได้อีกนะข่ะ น่าอายนะข่ะ เมากะทู้นะข่ะ ฮามากนะข่ะ กิ๊วๆ

กามโภคี เขียน:

อุปมาพระนาคเสน ใช้ในกรณีที่จำเป็นต้องทำบาป ในกรณีจำเป็นต้องทำ คนที่รู้ จะเลือกวิธีการที่รับผลน้อย
ที่สุด ส่วนคนไม่รู้ ก็จะทำแบบไม่รุ้ คือ ทำดดยไม่ระวังผล

หากอุปมานั้นใช้กับทุกกรณีแล้วไซร้ ก็จะขัดกับหลักของเจตนา เพราะทางศาสนาถือว่า เจตนาคือกรรม
เมื่อไม่รู้ ก็ไม่มีเจตนา เมื่อไม่มีเจตนา ก็ไม่ถือว่ามีการกระทำ
เช่น เดินเหยียบมดตาย หากไม่มีเจตนา ทางศาสนาก็ถือว่าไม่ผิด

(การฆ่าสัตว์ คนที่ไม่รุ้ในองค์ประกอบ(ขาดเจตนาอันใดอันหนึ่งถืว่าไม่ผิด กรณีเดินเหยียบมดตายโดยไม่รุ้

แสดงว่าไม่มี วธกจิต (จิตคิดจะฆ่า)

หรือผมจะเข้าใจหัวข้อกระสู้ผิด

ผมเห็นด้วยนะ แต่ถ้าผมเห็นเช่นเดียวกับคุณ ก็เท่ากับว่า อุปมานี้ขัดกับหลักเจตนาสิครับ คือเมื่อไม่มีเจตนาก็เท่ากับไม่มีการกระทำ(กรรมเป็นเครื่องชี้เจตนา) เท่ากับไม่บาป?

คือ งงก็เพราะว่าอุปมานี้มันขัดกับหลักเจตนานี่แหละครับ

ไม่ขัดกับหลักเจตนาหรอกครับ
พระพุทธเจ้าตรัสเจตนาว่าเป็นกรรม
ถ้าประกอบด้วยเจตนากรรมก็สำเร็จแล้ว

ต่างแค่บุคคลหนึ่งรู้ว่าผิดแล้วทำ
อีกบุคลไม่รู้ว่าผิดแล้วทำ

เช่น บุคคลหนึ่งรู้ว่าการด่าพระสงฆ์เป็นบาป มีผลถึงอบาย
กับบุคคลหนึ่งไม่รู้ว่าการด่าพระสงฆ์เป็นบาป มีผลถึงอบาย
สองคนนี้ก็ด่าพระสงฆ์ด้วยกันทั้งคู่ คนไหนจะด่ามากกว่ากัน ใครจะได้รับโทษมากกว่ากัน
เมื่อถูกยมบาลตัดสินจะอ้างได้มั้ยว่าไม่รู้ว่าการด่าพระเป็นบาป

บุคคลหนึ่งรู้ว่าการพูดโกหกเป็นบาป มีผลถึงอบาย
บุคคลหนึ่งไม่รู้ว่าการพูดโกหกเป็นบาป มีผลถึงอบาย
สองคนนี้กล่าวคำเท็จด้วยกันทั้งคู่ คนไหนจะโกหกมากกว่ากัน ใครจะได้รับโทษมากกว่ากัน
เมือถูกยมบาลตัดสินจะอ้างได้มั้ยว่าไม่รู้ว่าการโกหกเป็นบาป

บุคคลหนึ่งรู้ว่าการทำร้ายสัตว์เป็นบาป มีผลถึงอบาย
บุคคลหนึ่งไม่รู้ว่าการทำร้ายสัตว์เป็นบาป มีผลถึงอบาย
สองคนนี้ทำร้ายสัตว์ด้วยกันทั้งคู่ คนไหนจะทำร้ายสัตว์มากกว่ากัน ใครจะได้รับโทษมากกว่ากัน
เมื่อถูกยมบาลตัดสินจะอ้างได้มั้ยว่าไม่รู้ว่าการทำร้ายสัตว์เป็นบาป


ตอนเด็กๆไร้เดียงสาเพราะความไม่รู้ เด็กส่วนใหญ่ในปัจจุบัน ทำบาปไปเยอะมาก แม้โตมาเป็นผู้ใหญ่ก็ทำบาปไปเยอะมากเพราะความไม่รู้อีกเช่นกัน คนที่รู้ว่าเป็นบาปมีผลไปถึงอบาย จะมีความเกรงกลัวและละอาย เค้าจะพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่ทำ ถ้าเผลอทำก็มีความละอายสำนึกในสิ่งที่ตนทำ ถ้าจำเป็นที่จะต้องทำก็จะทำแต่น้อยๆ และไม่พอใจในสิ่งที่ตนทำ

พระนาคเสนท่านอุปมาเหมือนบุรุษที่จับเหล็กร้อนแดง
คุณปัตติปิตารู้ว่านั่นเป็นเหล็กร้อนแดงจะกล้าจับมั้ยหล่ะครับ ถ้าจำเป็นต้องจับจะจับแบบไหน
กับอีกคนโง่เหลือเกิน ไม่รู้ว่านั่นเป็นเหล็กร้อน จับแล้วก็จับอีกอยู่นั้นจนมือพองไปยังไม่รู้สึกเลย เพราะความโง่โดยแท้

ถ้าเป็นพระยามิลินท์ท่านจะพูดต่อว่า "กัลโลสิ สธุสะ" ท่านตอบปัญหาได้สมควรยิ่งในเวลานี้ (เข้าใจแล้วล่ะครับ)