ขอตอบตามความเห็นว่า

การบังคับใจไม่ไห้หลงกับสิ่งกระทบ คือ การหยุดคิด หยุดปรุงแต่ง หยุดอารมณ์ หยุดจิต เป็นการฝึกฝืนกระแสความเคยชินของจิต ถือว่าเป็นการเริ่มฝึกจิตเหมือนการฝึกกรรมฐาน เป็นการผูกจิตไว้กับอารมณ์ไดอารมณ์หนึ่ง เช่นคำภาวนาหรืออาปาณสติ วิธีนี้เป็นบันไดขั้นแรกๆของการดับทุกข์ที่เรารู้จัก

แต่มีข้อควรระวังว่า ถ้าผู้ที่ไม่รู้หลักในการฝึก เข้าไปบังคับจิตอย่างรุนแรงโดยการกดบังคับเอา จิตย่อมเกิดการต่อต้านดิ้นรนเหมือนจับวัวป่า ย่อมดิ้นรนรุนแรง ยิ่งบังคับมากยิ่งดิ้นรนมาก อาจก่อให้เกิดความเสียหายขึ้นได้ การจับที่ดีจึงควรใช้อุบกรณ์คือการเจริญภาวนาบวกวิปัสนาปัญญาเพื่อความปลอดภัยและก้าวหน้าสมประสงค์

วิธีนี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นการดับทุกข์ถาวร การทำให้เกิดปัญญาเอามาดับต้นเหตุแห่งทุกข์ต้องใช้วิปัสนาปัญญาศึกษา มองเข้าไปในธรรมชาติจริงๆ จริงมองเห็นเหตุแห่งทุกข์ที่เรายึดติดแล้วละวางเสียเป็นขั้นๆไป แต่ถ้าปฏิบัติแล้วหยุดลงแค่ความสงบขั้นไดขั้นหนึ่งแล้ว วิธีเหล่านี้เป็นแค่การทำให้สงบชั่วคราวเท่านั้น หากเลิกทำแล้ว ท่านเจอสิ่งกระทบทั้ง 6 ทางท่านจะหวั่นไหวเป็นทุกข์ได้อีก

แต่ถ้าเดินทางก้าวหน้าต่อไป ก็จะสามารถ บรรเทาเบาบาง ปลดเปลื้อง หรือ หยุดความโลภ โกรธ หลงได้จนสิ้นเชิงแน่นอน