เขาถูกทุกขเวทนากระทบเข้าแล้ว ก็หันเข้าระเริงกับกามสุข เพราะอะไร ?

เพราะบุถุชนผู้มิได้เรียนรู้ ย่อมไม่รู้ทางออกจากทุกขเวทนา นอกไปจากกามสุข และเมื่อเขาระเริงอยู่กับกามสุข ราคานุสัยเพราะสุขเวทนา ย่อมนอนเนื่อง

หวังว่า คุณ nong คงจะเห็นคำขอโทษนี้

กรัชกายขอโทษนะขอรับ เมื่อวานว่าคุณ nong แรงไม่หน่อย ขอโทษจริงๆ ยกโทษให้กรัชกายนะขอรับ

สาธุเจ้าค่ะ อย่างที่ดิฉันเคยบอกถ้ายังจำได้ เวลาดิฉันโต้แย้งกับท่านไดก็ตามจะไม่เก็บเอาคำพูดนั่นมาให้ขุ่นเคืองใจแม้แต่น้อย จิตคิดปรุงแต่งเกิดและดับไปตามสภาวะ แต่ดิฉันสังเกตุว่าคุนกรัชกายหลังจากได้โต้แย้งกับดิฉันแล้วกับเกิดร้อนรุ่มใจ ขุ่นเคือง มัวหมองรึเปล่าเจ้าค่ะเพราะเหตุใดเพราะคุนกรัชกายตอนสนธนากับดิฉันขาดสติแล้วกลับมาคิดได้ตอนหลัง..ขออนุโมทนาให้ เจริญในสติและปัญญาเจ้าค่ะ

โสกะ
ปริเทวะ
ทุกข์ โทมนัส
อุปายาส…เป็นอาการสำแดงออกของการมีกิเลสที่เป็นเชื้อหมักตองอยู่ในจิตสันดาน ที่เรียกว่า อาสวะ อันได้แก่ความใฝ่ใจในสิ่งสนองความอยากทางประสาททั้ง 5 และทางใจ

ขออนุโมทนาให้ เจริญในสติและปัญญาเจ้าค่ะ

สาธุเป็นบุญของกรัชกายโดยแท้ เหมือนอยู่ในโลกมืดมานาน

ขอได้โปรดบอกวิธีเจริญสติและปัญญาให้กรัชกายนำไปปฏิบัติมั่งเถอะขอรับ

กรัชกายรอคำแนะนำจากคุณ nong เรื่องวิธีเจริญสติปัญญาอยู่นะขอรับ

ชีวิตของสัตว์โลกไม่แน่นอน ตายวันตายพรุ่งหารู้ไม่

เห็นหน้ากันเมื่อเช้า สายตาย
สายสุขอยู่สบาย บ่ายม้วย
บ่ายยังรื่นเริงกาย เย็นดับชีพนา
เย็นอยู่หยอกล้อลูกด้วย ค่ำม้วยดับสูญ

ก่อนตาย กรัชกายอยากปฏิบัติให้ได้เช่นว่า..นั้นบ้าง ได้โปรดเถิดครับ

สาธุเจ้าค่ะ อย่างที่ดิฉันเคยบอกถ้ายังจำได้ เวลาดิฉันโต้แย้งกับท่านไดก็ตามจะไม่เก็บเอาคำพูดนั่นมาให้ขุ่นเคืองใจแม้แต่น้อย จิตคิดปรุงแต่งเกิดและดับไปตามสภาวะ แต่ดิฉันสังเกตุว่าคุนกรัชกายหลังจากได้โต้แย้งกับดิฉันแล้วกับเกิดร้อนรุ่มใจ ขุ่นเคือง มัวหมองรึเปล่าเจ้าค่ะเพราะเหตุใดเพราะคุนกรัชกายตอนสนธนากับดิฉันขาดสติแล้วกลับมาคิดได้ตอนหลัง..ขออนุโมทนาให้ เจริญในสติและปัญญาเจ้าค่ะ

ถ้าคุนกรัชกายบริสุทธิใจจริงไม่มีกลอุบายแอบแฝง ดิฉันก็ยินดีจะสนทนาด้วยเจ้าค่ะ แต่ดิฉันอยากจะบอกว่าดิฉันชี้แนะให้คุนกรัชกายเจริญสติและปัญญามิได้หรอกเจ้าค่ะเว้นเสียคุนกรัชกายต้องศึกษาเองเรียนรู้เองไม่ได้หมายความว่าคุนต้องไปยึดติดกับตัวหนังสือหลักบัญญัติเวลาเข้ามาศึกษาพระธรรมดิฉันจะเอาความรู้ในการถกธรรมกันของหลายๆท่านไปเป็นแนวทางของตัวเอง ถ้าคุนกรัชกายอยากรู้จริงๆคุนไม่จำเป็นต้องถามดิฉันในgoogleก็มีเจ้าค่ะอยากรู้อะไรก็เสริซสิเจ้าค่ะ ตัวหนังสือเป็นเพียงส่วนหนึ่งในการปฏิบัติและเรียนรู้ ในแต่ละวันคุนทำอะไรบ้าง เอาสิ่งที่ศึกษามาในนี้ออกไปใช้ในโลกกว้างเถิดเจ้าค่ะ

การเจริญในสติปัญญาไม่ได้หมายความว่าอ่านอย่างเดียวนะเจ้าค่ะการอ่านทำให้มีความรู้แต่..ไม่ใช่การเจริญในสติปัญญาถ้าไม่ได้ปฏิบัติ

การเจริญในสติปัญญาไม่ได้หมายความว่าอ่านอย่างเดียวนะเจ้าค่ะการอ่านทำให้มีความรู้แต่..ไม่ใช่การเจริญในสติปัญญาถ้าไม่ได้ปฏิบัติ

นั่นแหละครับ ปฏิบัตินั่นแหละ กรัชกายอยากรู้อยากได้แนวทางปฏิบัติว่าปฏิบัติอย่าง่ไร สติและปัญญาจึงจะเจริญ คือทำยังไงขอรับ

ถ้าคุนถามดิฉันว่าปฏิบัติอย่างไรใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ลำดับแรกเลยก่อนที่ดิฉันจะได้สติดิฉันมองสิ่งรอบๆตัวเองมีแต่ทุกข์ ไม่ว่าจะทำอะไรหรืออยู่ที่ไหนก็เจอแต่ทุกข์ คำตำหนิ ติเตือน ต่อว่าด่าทออยู่เป็นนิจแล้วดิฉันเอากลับมาคิดพิจรณา ทำไมผู้คนเหล่านั้นถึงตำหนิ ติเตือน ต่อว่า ด่าทอดิฉัน (ตัวดิฉันเป็นอย่างนั้นจริงหรือ) ต้องยอมรับความจริงด้วยว่าเราเป็นอย่างที่เค้ากล่าวหาหรือไม่ ถ้าใช่ก็ต้องก้มหน้าก้มตาแบกรับโดยใช้ขันติในการดำรงชีวิต แต่ถ้าไม่ใช่ดิฉันก็จะหาเหตุผลมาอธิบายแต่ต้องใช้สติ คิดก่อนพูดไม่ใช่พูดก่อนแล้วค่อยคิด นี่คือวิธีปฏิบัติของดิฉัน

ถามตัวคุณกรัชกาย ทุกวันนี้คุณอยู่กับความสุขหรือทุกข์ละเจ้าค่ะ เมื่อไหร่ที่คุนเห็นว่ามันทุกข์เมื่อนั้นแหละคุนจะต้องกลับมานั่งคิดไตร่ตรองเหมือนดิฉันและใช้เวลาทบทวน นี่เป็นวิธีปฏิบัติของดิฉันเจ้าค่ะ

ถามตัวคุณกรัชกาย ทุกวันนี้คุณอยู่กับความสุข หรือทุกข์ละเจ้าค่ะ

แต่หลักการใหญ่ของพระพุทธศาสนาสำหรับปฏิบัติต่อความสุขมี 3 หัวข้อ ดังพุทธพจน์ว่า

“ภิกษุทั้งหลาย ความพยายามจะมีผล ความเพียรจะมีผลได้อย่างไร ภิกษุในธรรมวินัยนี้

1. ไม่เอาทุกข์ทับถมตนที่ไม่มีทุกข์ทับถม

2. ไม่ละทิ้งความสุขที่ชอบธรรม

3. ไม่หมกมุ่นสยบในความสุขนั้น

(ม.อุ.14/12/13)

นี้เป็นหลักเกณฑ์มาตรฐานที่ชาวพุทธจะพึงใช้ปฏิบัติในการเกี่ยวข้องกับความสุข