ผู้มีโมหะมาก คือมีความหลงมาก
มีความรู้สึกที่ไม่ถูก ไม่ชอบ ไม่ควร
ในตน ในคน ในอำนาจ

คนหลงตน เป็นคนมีโมหะ มีความรู้สึกที่ไม่ถูก ไม่ชอบ ไม่ควรในตนเอง
คนหลงตน จะมีความรู้สึกว่าตนเป็นผู้มีความดี ความสามารถ
ความพิเศษเหนือใครทั้งหลาย เกินความจริง
เป็นความรู้สึกในตนที่ไม่ถูก ไม่ชอบ ไม่ควร

เมื่อมีความรู้สึกอันเป็นโมหะ ความหลง
ราคะ หรือโลภะและโทสะก็จะเกิดตามมาได้โดยไม่ยาก

เมื่อหลงตนว่า ดีวิเศษเหนือคนทั้งหลาย
ความโลภให้ได้มา ซึ่งสิ่งอันสมควรแก่ความดี ความวิเศษของตน
ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา

ความโกรธด้วยไม่ต้องการให้ความดี ความวิเศษนั้นถูกเปรียบถูกลบล้าง
ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา