กรณีถ้าเราส่งจิตออกนอกหรือเคลื่อนออกนอกแล้ว เรารู้หรือดูตามความเป็นจริงได้มั้ยครับ ว่าจิตมันทำงานของมันเองมันบังคับไม่ได้ แล้วมันก็เป็นไตรลักษณ์ เพราะผมเคยรักษาตัวรู้หรือจิตไม่ให้ออกนอกแล้วรู้สึกหนักไม่เป็นธรรมชาติ เลยพิจารณาว่าตัวรู้หรือจิตก็ไม่ใช่เพราะเป็นไตรลักษณ์ เลยดูจิตเคลื่อนและทำงานตามความเป็นจริงว่าบังคับไม่ได้สุขและทุกข์ตามเหตุและผล และตกอยู่ใต้กฎไตรลักษณ์เลยรู้สึกเบาขึ้น ( ผมทำงานเอกชนจิตออกนอกบ่อยครับ )

ด้วยความเคารพอย่างสูง
-----------------
plekaran

จิต ไม่ได้ทำความรู้สึกอยู่ที่ใจ

มั๊ง .. ?

แล้วจางบางล่ะ เห็นว่าไง ..?

ตอนแรก...มันก็ต้องบังคับกันหน่อยแหละครับ...เพราะมันเอาแต่ใจของมันมานานแล้ว

บางคนดื้อน้อยหน่อย..บังคับนิดเดียวก็เข้าที่...เคยแล้วต่อไปมันก็ง่าย...ไม่ต้องออกแรง

แต่บางคนดื้อมากไปนิด...มีแรงมาก...บังคับไปก็เหนื่อย..หนัก..ครูบาอาจารย์ท่านก็แนะนำว่า...ก็ปล่อยให้มันวิ่งไปให้เหนื่อย..คอยประคองเชือกคือรู้ใว้..อย่าให้ขาด...มันเหนื่อยเมื่อไร..จึงกระตุกให้เข้าที่...ทีนี้มันก็เข้าง่าย

หากเอาแต่รู้อย่างเดียว...ไม่เล่นบท..กระตุก..ซะบ้างเลย...แล้วเมื่อไรมันจะเข้าที่เข้าทาง..ฝึกให้มันมาทำประโยชน์....เดียวมันก็อ่อละเห่ยลอยชายไม่ได้งานได้การกันพอดี

จิตออกนอก..มันเป็นเรื่องปกติ...ก็เราไม่ใช่อรหันต์นี้นา...แต่พอคิดได้..ก็ดึงมันกลับ...เรากำลังฝึกอยู่....อย่าไปซีเรียสว่าท่าของเรามันจะไม่เหมือนกับท่าของอรหันต์ท่าน..

พระอรหันต์ท่านก็คิดได้..แต่ไม่เรียกว่าจิตส่งออกนอกเพราะ...ผลมันไม่ได้เกิดทุกข์..นะ

หากเราไปซีเรียส..จะกลายเป็นทุกข์ซ้อนธรรม..ธรรมซ่อนทุกข์..ไป

ขอบคุณมากครับพี่กบนอกกะลา มีประโยชน์สำหรับตัวผมมากครับ

ด้วยความเคารพอย่างสูง
---------------------
plekaran

สวัสดีครับพี่plekaran
ส่งจิตออกนอกคือ การที่จิตมีภาวะหรือปล่อยให้เกิดภาวะปรุงแต่ง(สังขาร)ไปตามอารมณ์ที่จิตเข้าไปจับแล้วเกิดเป็นเวทนา ตัณหา อุปาทานขึ้นมาครับ...แต่ถ้าเป็นอารมณ์ที่จิตเข้าไปจับแล้วน้อมเองหรือเราน้อมเข้ามาพิจารณาให้เห็นตามความเป็นจริงของสิ่งนั้นๆ ครูบาอาจารย์ท่านไม่เรียกว่า ส่งจิตออกนอกครับ แต่เป็นการกำหนดรู้พิจารณาธรรมครับ

ดังนั้นในกรณีของพี่จึงไม่เรียกว่าเป็นการส่งจิตออกนอกครับ...ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรมนะครับ

ขอบคุณครับ

ถ้าอยู่ในสภาวะฌาณ จิตที่ส่งออกนอก จะไม่เห็นตัวเอง... ความเป็นนอกเป็นในจะเห็นได้ชัด จิตที่อยู่กับตนจะไม่เห็นภายนอก จิตที่ส่งออกนอกจะไม่เห็นตนเอง คนที่ฝึกสมาธิจนถึงระดับฌาณ จะเข้าใจความหมายนี้ แต่อาจจะไม่ยอมทำ เพราะ อยาก เห็นเรื่องภายนอก

สำหรับผู้ฝึกสมาธิ จิตที่ไม่ ส่ง ออกนอก ก็คือจิตที่ไม่เที่ยวสอดส่ายคิดถึงแต่เรื่องผู้อื่น สิ่งอื่น ที่ไม่ใช่ตนเอง...
เป็นคนละเรื่องกับความฟุ้งซ่าน ความครุ่นคิด ความรู้สึกที่เกิดเมื่อมีสิ่งอื่นมากระทบ

สวัสดีครับพี่murano

ขออนุโมทนาด้วยครับ และขอเสริมอีกสักนิดว่าในระดับฌานนั้นจิตที่ส่งออกนอกโดยไม่มีสติตามรู้ย่อมมีโทษแก่ผู้ปฏิบัติได้ แต่ถ้ามีสติตามรู้อยู่เมื่อนำมาน้อมเข้าพิจารณาธรรมย่อมให้คุณไม่มีประมาณแก่ผู้ปฏิบัติ ครูบาอาจารย์ที่ท่านสำเร็จด้วยชอบแล้วจึงย้ำเตือนให้พึงระวังถึงโทษแห่งการติดในฌานทั้งหลาย ให้ปฏิบัติด้วยความมีสติกำกับอยู่เสมอครับ

ตรงนี้ผมขอพูดว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่ององผู้อื่นหรือตนเองหรือในใจตนเอง ถ้าส่งออกไปแล้วเกิดเป็นเวทนา ตัณหา อุปาทาน อย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมาหรือทั้งหมด อันนี้คือการส่งจิตออกนอกเช่นกันครับ
ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรมนะครับ
ขอบคุณครับ

ดอกเดียว..เองหรอ..!!

ขอเป็นสวนเลย..ได้ป้ะ..

ออกมาเยอะเดี๋ยวทุกข์เยอะ

ไม่เข้าใจครับว่าทำอะไร กำลังพูดเรื่องสังขาร หรือกำลังพูดเรื่องอายตนะภายใน

ขอตอบตามความเข้าใจที่พี่กบแนะนำผมนะครับ
คุยเรื่องการเจริญสติปัฏฐาน4 วิธีปฏิบัติธรรมเพื่อให้เกิด สติ สมาธิ และปัญญา มี 4 อย่าง
กายานุปัสสนา สติปัฏฐาน คือดูรู้เท่าทันกาย และเรื่องทางกาย
เวทนานุปัสสนา สติปัฏฐาน คือการมีสติกำำักับ ดูรู้เท่าทันเวทนา
จิตตานุปัสสนา สติปัฐาน คือการมีสติกำกับ ดูรู้เท่าทันจิตหรือสภาพและอาการของจิต
ธัมมานุปัสสนา สติปัฏฐาน คือการมีสติกำกับ ดูรู้เท่าทันธรรม

จิตมันดื้อมากบังคับก็เหนื่อย(หนัก) ปล่อยมันวิ่งไปตามเหตุมันบาง แต่ต้องมีจิตผู้รู้ดูพิจารณาไว้ เมื่อจิตมันเกิดเวทนา ก็ดึงเข้ามาทำสมถะบ้าง ถึงจะได้งานไม่ประมาณเกินไป (จิตานุปัสสนา สติปัฐาน)

ผมเคยอ่านคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงปู่ดูลย์ กล่าวไว้ว่า "ถ้าวันใดเราเห็นจิตกับธรรมชาติที่เเวดล้อมอยู่เป็นสิ่งเดียวกัน วันนั้นจะพ้นทุกข์"


ด้วยความเคารพอย่างสูง
---------------
plekaran

วาทะถูกใจ

วิมุตติ