การหมดสิ้นเชื้อในการเิกิดนั้น การขาดสิ้นนั้น มีได้ตั้งแต่ก่อนตาย เมื่อบรรลุธรรม

วัฏฏะทางจิตนั้นย่อมขาดลง ไม่สามารถปรุงแต่งต่อได้

การทำหน้าที่ทางจิตนั้นจึงเป็นไปโดยฝ่ายโพธิ ปัญญา ไม่ใช่ฝ่ายกิเลส

ทวารทั้งหกก็ดี นามรูปก็ดี ธาตุขันธ์ก็ดี ล้วนดับเย็นลง จนเมื่อตายก็คลายคืนสู่ธรรมชาติ


สิ่งเหล่านี้ย่อมทำหน้าที่ต่อไปจนกว่าจะตาย แต่ทำหน้าที่ด้วยธรรม ด้วยโพธิปัญญา

เหมือนที่พระพุทธองค์และพระอรหันต์ ยังทรงสั่งสอนธรรม ต่อไปจนปรินิพพาน

ท่านเหล่านั้นย่อมต้อง กิน นอน ขับถ่าย บริหารหล่อเลี้ยงธาตุขันธ์ ต่อไปจนกว่าจะแตกสลายลง

ธาตุ ขันเหล่านั้นย่อมทำหน้าที่อยู่ แต่อยู่อย่างเป็นเพียงธาตุขันธ์ตามธรรมชาติ

ไม่ได้มีความหมายแห่งความเป็นตนของตน


เหมือนรถที่วิ่งมาเมื่อดับเครื่องแล้วหมดน้ำมันแล้วย่อมต้องไหลตามแรงจนกว่าจะหยุด

กองไฟเมื่อหมดเชื้อแล้วเปลวไฟดับแล้วย่อมคงยังมีความร้อนอยู่และค่อยๆเย็นลงจนสนิท

พระอรหันต์ท่านบรรลุแล้วท่านก็คงใช้ชีวิตตามปกติ แต่เป็นชีวิตเย็นสนิทไม่มีทุกข์จนท่านนิพพาน

นั่นคือท่านว่างอยู่ แม้ยังคงมีชีวิตอยู่ มีร่างกายและจิตใจอยู่แต่มิใช่ยึดถือว่าตัวตนของตนอีกแล้ว


ท่านโฮครับผมเชื่อว่า ผู้อ่านกระทู้นั้นเป็นผู้ที่มีหลักการคิด มีปัญญา ถ้าเขาพิจารณาข้อความของผม

และเห็นว่าไม่ใช่ ไม่ถูกต้อง ย่อมเข้ามาติติงเหมือนอย่างท่าน หรือเลือกเฟ้นอรรถประโยชน์

หรือละเลยไปเสีย หรือเก็บไว้พิจารณาและเข้าใจในภายหลัง

เหมือนที่ผมอ่านกระทู้ของหลายๆท่าน ผมซักค้านในข้อสงสัย และสนับสนุนในข้อที่เข้าใจ

และพิจารณาและเข้าใจในภายหลัง

ขอความเกื้อกูลแห่งธรรมจงมีแก่ทุกท่าน

เหมือนที่ท่าน Bigtoo กล่าวย้ำเรื่องการออกจาก อภิชชา และโทมมนัส

ไม่หลง ยินดี ยินร้าย ตอนนี้ผมถึงเข้าใจกระจ่างในความหมายของท่าน Big

คุนน้องเคยได้ยินเสียงในนิมิต เป็นเสียงของผู้ชายเสียงใสก้องกังวานมากพูดว่า เอาออกให้ได้เสียซึ่งความยินร้าย เหมือนกับว่ามีพลังลึกลับคอยเกื้อหนุนคุนน้องอยู่ และคุนน้องจะรู้สึกถึงพลังนั้น และคุนน้องเป็นคนที่มีจุดอ่อนคือ การยินร้ายทีไร อัตตาปรอทพุ่งปรี๊ด

การยินดี ยินร้ายเป็นสิ่งตรงข้าม เหมือนบวกกับลบ ล้วนเป็นการแกว่งของจิตเช่นกัน

เป็นการแกว่งจากความเป็นกลางของจิต

การฝึกความต้านทานนั้น ต้องฝึกสติดูความเคลื่อนไหวของกาย ของจิต

ลองรู้ทันต้านทานความยินร้ายน้อยๆ เห็นมันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป

เป็นการเพิ่มพูนกำลังสติ สู่ความเท่าทันความยินร้ายที่มากขึ้น มากขึ้นไป


แต่การหักห้ามความยินร้ายนั้น ถ้าจะให้ได้ผลสมบูรณ์ต้องหักห้ามความยินดีด้วย

ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อหักห้ามความยินดี ความยินร้ายย่อมลดลง

เมื่อหักห้ามความยินร้ายแล้ว ความหลงยินดีก็ลดลงอีกเช่นกันนั่นแหละ


เพราะการยินดี-ยินร้ายเป็นการแกว่งหนีจากสภาวะความปรกติของจิต

จองถอนความยินดี-ยินร้ายในโลกเสีย จนมีจิตที่ปรกติเป็นสุขที่สุดในชีวิตนี้