ตถาคตตรัสแสดงพระธรรม45พรรษาเทศนาให้ฟังตามปกติเป็นปกติ
เวลาตัวเองไปวัดไปนั่งฟังเทศนาเนี่ยต้องนั่งฟังจริงๆใช่ไหมถูกไหม
ก็เพียรฟังให้เข้าใจสิคะคำตถาคตถ้าง่ายๆแค่อ่านท่องจำได้
ไม่บรรลุอรหันต์กันหมดโลกแล้วหรือคะ555สุตมยปัญญา
คือปัจจุบันขณะบรรลุอรหันต์ก็ปัจจุบันขณะของตถาคต
ตนเองน่ะตรงกับคำไหนต้องรู้ตามปัญญาตถาคตว่า
ตนตรงกับคำสัจจะไหนเดี๋ยวนี้ค่ะตามการสะสมเป็น
ผู้ตรงต่อความจริงที่ตนเองกำลังมีไม่ใช่ไปจำคำ
ที่เป็นปัญญาตถาคตเอามาครอบครองรู้ป่าว
มันไม่ใช่ปัญญาเจตสิกของตนเองไงคะ
เพราะจิต+เจตสิก+รูปเกิดดับทีละ1ขณะจิต6ทางอายตนะมันเกิดดับสลับกัน
เกิดและดับไปทีละ1ขณะจิตไม่พร้อมกันด้วยแม้สักขณะเดียวไม่ซ้ำเก่าเลยด้วยค่ะ
เมื่อไหร่จะเริ่มฟังเวลาไม่คอยใครตายทุกขณะค่ะส่วนผู้ที่ถึงนิพพานแล้วไม่มีการเกิดดับของจิตไงคะ555

รู้สึกว่าจะแสดงความฉลาดน้อยเสียเหลือเกินไงคะ
ไม่มีเรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ไงคะฟังใช้หูฟังเงี่ยโสตลงสดับ
และใช้ตาดูโลกตามปกติอยากเป็นแบบพระอาจารย์2ดาบสก็ตามใจ
ตายไปก่อนไม่ได้ฟังความจริงตามคำสอนที่งดงามลึกซึ้งไงชวนคนฟังธรรมยากที่สุดในโลกเลยค่ะ555

พระพุทธเจ้าแสดงความจริงให้ทุกคนฟังเพื่อไตร่ตรองถูกตามคำของพระองค์
โดยละเอียดทั้งสิ่งที่ถูกและผิดไม่ให้ไปนั่งคิดด้นเดาเอาเองโดยไม่พึ่งพระองค์
ทุกท่านต้องพิจารณาค่ะถ้าท่านยังไม่เคยฟังมีแต่ทำตามเขาบอกตามกาลามสูตร10
แสดงว่าท่านไม่ใช้ปัญญาของตัวท่านเองฟังเพื่อไตร่ตรองก็คือยังไม่พึ่งพระรัตนตรัยค่ะ
เพราะพระรัตนตรัยสูงสุดคือพระพุทธเจ้าและพระองค์ยกคำสอนขึ้นแทนศาสดาไม่ใช่ตัวบุคคล
ท่านต้องใช้กาลามสูตร10ฟังแล้วไตร่ตรองทุกคำเพื่อความเข้าใจถูกรู้แจ้งชัดชีวิตนี้ทำตามคนอื่นมาเยอะ
พึ่งตาและหูตนเองและฟังความจริงตามคำสอนด้วยตนเองบ้างหรือยังฝากคนอื่นไปฟังธรรมแทนไม่ได้น๊า

เอาตอนท้ายๆให้ดูก่อง

อันว่า การปฏิบัติธรรมตามแนวสติปัฏฐานเนี่ยนะ ถ้าผู้ปฏิบัติทำถูกถ้วนมาแต่ต้นจนถึงระดับที่พอรู้เข้าใจแก้ปัญหาเองได้ รู้จักปรับอินทรีย์ได้เองแล้ว ผู้นั้น เหมือนคนมีจิตแพทย์ประจำตัวเลยทีเดียว

ตรงข้ามถ้าทำไม่ถูกไม่ต้องแล้ว ผู้นั้นก็ต้องไปพบจิตแพทย์ประจำแล้วแต่หมอนัด ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

จิต, จิตต์ ธรรมชาติที่รู้อารมณ์, สภาพที่นึกคิด, ความคิด, ใจ




สติปัฏฐาน ๔ (ว่าตามหลัก) ได้แก่

๑.กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน

๒.เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน

๓.จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน

๔.ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน

ทั้งคุณโรส ทั้งพี่เมโลกสวย ซึ่งยังตามหาจิต ยังไม่รู้จักความรู้สึกนึกคิดละก็ การปฏิบัติธรรมแนวสติปัฏฐาน ก็มีอันเป็นหมัน ชาตินี้คงไม่มีลูกสืบสกุล คิกๆๆ

มิใช่แกล้งพูดแกล้งว่านะว่า ธรรมะคุณโรสเป็นธรรมะในจินตนาการ ดูที่คิดสิ



จิตเป็นจิต เป็นนั่น ไม่ใช่นั่นไม่ใช่นี่ แต่เป็นสิ่งที่กำลังปรากฎว่ามีแล้ว อะไรของคุณโรสสิ่งที่ปรากฏว่ามีแล้ว คิกๆๆ

ถึงบอกไงว่า ภาษาพระภาษาทางธรรมเป็นภาษาบาลี เพราะฉะนั้น การศึกษาพุทธธรรม ผู้ศึกษาพื้นฐานเบื้องต้นเลย ต้องมีความรู้ภาษาของเขาบ้าง ไม่ยังงั้นแล้วจะวัตถุเดาอย่างคุณโรสนี่

จิต ศัพท์ก็บอกว่า ความคิด เป็นความรู้สึกนึกคิด คิดนั่นคิดนี่ นี่แหละจิต ถามตัวเองสิแต่ละวันๆ คิดเรื่องอะไรบ้าง อิอิ
อ้าวทีนี้ จะโยงให้ถึงศัพท์ที่มักพูดกันบ่อยเหมือนกัน คือ จินตามยปัญญา จินตะ จินตา นี่ก็ความคิด รากศัพท์อันเดียวกัน

จับมาเรียงต่อกันสะ

การเจริญสติปัฏฐาน ๔ นี้ เป็นวิธีปฏิบัติธรรมที่นิยมกันมาก และยกย่องนับถือกันอย่างสูง ถือว่ามีพร้อมทั้งสมถะและวิปัสสนาในตัว ผู้ปฏิบัติอาจเจริญสมถะจนได้ฌาน อย่างที่จะกล่าวถึงในเรื่องสัมมาสมาธิอันเป็นองค์มรรคข้อที่ ๘ ก่อนแล้ว จึงเจริญวิปัสสนาตามแนวสติปัฏฐานไปจนถึงที่สุดก็ได้ หรือจะอาศัยสมาธิเพียงขั้นต้นๆ เท่าที่จำเป็นมาประกอบ เจริญวิปัสสนาเป็นตัวนำตามแนวสติปัฏฐานนี้ ไปจนถึงที่สุดก็ได้

นี่ก็พูดกันบ่อย วางให้เห็นเพื่อจะได้ถกเถียงกันต่อไป

อารมณ์ เครื่องยึดหน่วงของจิต, สิ่งที่จิตยึดหน่วง, สิ่งที่ถูกรู้หรือถูกรับรู้ ได้แก่ อายตนะภายนอก ๖ คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ และธัมมารมณ์

อนิฏฐารมณ์ อารมณ์ที่ไม่น่าปรารถนา, สิ่งที่คนไม่อยากได้ไม่อยากพบ แสดงในแง่ตรงข้ามกับกามคุณ ๕ ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ที่ไม่น่ารักใคร่ ไม่น่าชอบใจ
แสดงในแง่โลกธรรม ได้แก่ ความเสื่อมลาภ ความเสื่อมยศ การนินทา และความทุกข์ ตรงข้ามกับ อิฏฐารมณ์

อิฏฐารมณ์ “อารมณ์ที่น่าปรารถนา” สิ่งที่คนอยากได้อยากพบ แสดงในแง่กามคุณ ๕ ได้แก่ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ที่น่ารักใคร่ น่าชอบใจ
แสดงในแง่โลกธรรม ได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ และความสุข


คนเราก็ประสบพบเห็นกันอยู่ทุกวี่วัน แต่ก็มองข้ามไปเสีย คิดเขวไปเสียว่าไม่ใช่ธรรมะ

โลกธรรมเต็มชุดเลย ทั้งอิฏฐารมณ์ ทั้งอนิษฐารมณ์ เรียกว่าธรรมะได้หมด


โลกธรรม ธรรมที่มีประจำโลก, ธรรมดาของโลก, ธรรมที่ครอบงำสัตว์โลกและสัตวโลกก็เป็นไปตามมัน มี ๘ อย่าง คือ มีลาภ ไม่มีลาภ มียศ ไม่มียศ นินทา สรรเสริญ สุข ทุกข์

คุณโรสว่าไว้ที่กระทู้อื่น แต่จับมาไว้ที่ กท.นี้ เพราะเรื่องที่คุณโรสพูด "รู้ทันปัจจุบันขณะ" ซึ่งเข้ากับหัวข้อนี้





อันที่จริงคำพูดคุณโรสดังกล่าว ออกแนวๆวิธีปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐาน ซึ่งไปจำจากใครมาไม่ทราบได้ ดังนั้น จะนำหลักสั้นๆให้ดู เพื่อนำไปเทียบกับการปฏิบัติทางจิต (สงสัยไม่เข้าใจถามได้) ดังนี้

สติปัฏฐาน เพ่งถึงการตั้งสติระลึกรู้เต็มตื่นอยู่กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น กำลังเป็นไปอยู่ กำลังรับรู้ หรือกำลังกระทำในปัจจุบันทันทุกๆขณะ

เมื่อว่าถึง การปฏิบัติทางจิต ปัจจุบัน หมายถึง ขณะเดียวที่กำลังเกิดขึ้นเป็นอยู่

ในความหมายที่ลึกลงไปนี้ เป็นอยู่ในปัจจุบัน หรืออยู่กับปัจจุบัน หมายถึง มีสติทันอยู่กับสิ่งที่รับรู้ เกี่ยวข้อง หรือต้องทำในเวลานั้นๆ แต่ละขณะ ทุกๆขณะ ถ้าจิตรับรู้สิ่งใดแล้ว เกิดความชอบใจหรือไม่ชอบใจขึ้น ก็ติดข้องวนเวียนอยู่กับภาพของสิ่งนั้นที่สร้างซ้อนขึ้นในใจ เป็นอัน ตกไปในอดีต (เรียกว่า “ตกอดีต”) ตามไม่ทันของจริง หลุดหลงพลาดไปจากขณะปัจจุบันแล้ว หรือถ้า
จิต หลุดลอยจากขณะปัจจุบัน คิดฝันไปตามความรู้สึกที่เกาะเกี่ยวกับภาพเลยไปข้างหน้าของสิ่งที่ยังไม่มา ก็เป็นอันฟุ้งไปในอนาคต

ฯลฯ

จงกรม เดินไปมาโดยมีสติกำกับ




นี่คือการฝึกสติปัฏฐาน (กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน) ก้าวเท้าซ้ายขณะหนึ่ง ก้าวเท้าขวาขณะหนึ่ง โยคีต้องตามดูรู้ทันทุกขณะที่ก้าวเดินไปแต่ละขณะๆ (แต่ละก้าวๆ) ช้าเร็วไม่ใช่ปัญหา ถ้ารู้เท่ารู้ทัน (ความคิดขณะที่เดินก็รู้ทัน กำหนดความคิดด้วย วิบ คิดหนอ อิอิ พูดให้คนเถียงหน่อย)

เลิกจากตรงนี้แล้ว ไปทำงานทำการอื่นๆก็ทำนองนั้น คือ คุมจิตให้รับรู้อยู่กับสิ่งที่กำลังทำในขณะนั้นๆ