วันนี้ต่อให้อีกสักนิดหนึ่งว่า เมื่อเป็นปกติได้ในทุกสถานการณ์ ทุกการกระทบสัมผัส ก็จะได้ "สังขารุเปกขาญาณ" มาเป็นรางวัล

ไม่เลยไปเป็นภพ ชาติอะไรอย่างที่กบและก้อนฟุ้งไปหรอกนะ

[๑๒๕] การน้อมจิตไปในสังขารุเปกขาของปุถุชน ย่อมมีได้ด้วย
อาการ ๒ เป็นไฉน ฯ
ปุถุชนย่อมยินดีสังขารุเปกขา ๑ ย่อมเห็นแจ้งสังขารุเปกขา ๑ การ
น้อมจิตไปในสังขารุเปกขาของปุถุชน ย่อมมีได้ด้วยอาการ ๒ นี้ ฯ

การน้อมจิตไปในสังขารุเปกขาของพระเสขะ ย่อมมีได้ด้วยอาการ ๓
เป็นไฉน ฯ
พระเสขะย่อมยินดีสังขารุเปกขา ๑ ย่อมเห็นแจ้งสังขารุเปกขา ๑
พิจารณาแล้วเข้าผลสมาบัติ ๑ การน้อมจิตไปในสังขารุเปกขาของพระเสขะ ย่อม
มีได้ด้วยอาการ ๓ นี้ ฯ

การน้อมจิตไปในสังขารุเปกขาของท่านผู้ปราศจากราคะ ย่อมมีได้ด้วย
อาการ ๓ เป็นไฉน ฯ
ท่านผู้ปราศจากราคะย่อมเห็นแจ้งสังขารุเปกขา ๑ พิจารณาแล้วเข้าผล-
*สมาบัติ ๑ วางเฉยสังขารุเปกขานั้นแล้ว ย่อมอยู่ด้วยสุญญตวิหารสมาบัติ
อนิมิตตวิหารสมาบัติ หรืออัปปณิหิตวิหารสมาบัติ ๑ การน้อมจิตไปใน
สังขารุเปกขาของท่านผู้ปราศจากราคะย่อมมีได้ด้วยอาการ ๓ นี้ ฯ

...บทอรรถกถา...

บทว่า ตทชฺฌุเปกฺขิตฺวา - วางเฉยสังขารุเบกขานั้น ได้แก่ วางเฉยสังขารุเบกขานั้นด้วยวิปัสสนาญาณเช่นนั้นอย่างหนึ่ง.
ในบทมีอาทิว่า สุญฺญตวิหาเรน วา - ด้วยสุญญตวิหารสมาบัติ มีความดังต่อไปนี้.
การอยู่ด้วยวิปัสสนา ๓ ของพระอรหันต์ผู้ประสงค์จะอยู่ด้วยวิปัสสนาวิหารเว้นผลสมาบัติ เห็นความยึดมั่นตนโดยความน่ากลัว จึงน้อมไปในสุญญตวิหาร เห็นความเสื่อมในสังขารุเบกขา ชื่อว่าสุญญตวิหาร.
การอยู่ด้วยวิปัสสนา ๓ ของท่านผู้เห็นสังขารนิมิตโดยความน่ากลัวแล้วน้อมไปในอนิมิตตวิหาร เห็นความเสื่อมในสังขารุเบกขา ชื่อว่าอนิมิตตวิหาร.
การอยู่ด้วยวิปัสสนา ๓ ของท่านผู้เห็นความตั้งมั่นในตัณหาโดยความน่ากลัวแล้วน้อมไปในอัปปณิหิตวิหาร เห็นความเสื่อมในสังขารุเบกขา ชื่อว่าอัปปณิหิตวิหาร.

ขึ้นอยู่กับผู้ปฎิบัติครับ จะรู้ทีละอย่าง อย่างถ้าผมปฎิบัติ จะรู้ทีละขณะครับ โสตก็พิจารณาโสต จักษุก็พิจารณาจักษุ

จะพิจารณาต่อเนื่องก็ถือเป็นแนวปฎิบัติครับ ที่อายตนะอยู่ครบไม่ได้หมายถึงจิต (วิญญาณขันธ์ในขันธ์5)ตั้งอยู่ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน เพราะจิต(วิญญาณขันธ์ในขันธ์5จะตั้งอยู่จนเกิดผัสสะ เพราะ วิญญาณ+ อายตนะภายนอก+อายตนะภายใน )

การที่บอกรู้หมดเพราะอายตนะ6อยู่ครบ ผมเข้าใจว่าเกิดไม่พร้อมกันครับ ไม่ได้เกิดพร้อมกัน
และเกิดที่ปัจจุบันขณะทีละแห่งครับ ไม่อย่างนั้นจิต(วิญญาณขันธ์ในขันธ์5)จะเกิดดับได้อย่างไร?
ที่ผู้ปฎิบัติรู้พร้อมกันว่าเกิดที่ปัจจุบันขณะตลอด เพราะจิต(วิญญาณขันธ์ในขันธ์5)เกิดดับด้วยการอาศัยเหตุปัจจัยคือสามัญลัษณะ (สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์, สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง, ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา)
เรียกว่ารู้ธรรมเฉพาะหน้า

ทุกอย่างมีจริงไหม? เป็นความเห็นของผู้ปฎิบัติครับ ความเห็นคุณเป็นอย่างไร คุณก็เข้าใจอย่างนั้น

ถามว่าเป็นปัญญาไหม หรือเรียกวิชชาดับอวิชชาด้วยญาณ มันก็เป็นความเห็นของคุณ ถึงตอนนี้ก็ต้องเทียบกับคำสอนของพระศาสดาครับ

อนุโมทนาครับ

เยี่ยมไปเลย

อ่านดูตอนท้ายๆ จึงได้รู้ว่า พูดถึงจิตคนละตัว

คือจิต วิญญาณขันธ์ในขันธ์5 ในความหมายผม

กับจิต สังขารขันธ์ในขันธ์5 ในความหมายคุณ Rosarin

...ที่เข้าใจว่าเป็นความเห็นน่ะ...เข้าใจผิดนะคะ...กำลังระบุสภาพธััมที่จิตดวงนี้กำลังมี...
...จิตที่เข้ามาอ่านเนี่ย...รู้และเข้าใจถูกต้องตามนี้หรือยังว่า...ขณะนี้ที่ลืมตาอยู่เดี๋ยวนี้...
...สภาพธรรมที่กำลังมีครบทุกประการตามที่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสทุกคำ...
...1)กำลังมีวิญญาณจริยากับอัญญาณจริยาคือจิตเป็นประธานในความไม่รู้เป็นอวิชชา...หรือว่า...
...2)กำลังมีวิญญาณจริยากับญาณจริยาคือจิตเป็นประธานที่มีปัญญาเข้าใจสิ่งที่กำลังปรากฏเป็นสัจจะทุกคำ...
...ที่กำลังมีทุกประการไม่ว่าจะเป็นกาย-ใจ ธาตุ4 ขันธ์5 อายตนะ6 รูปธรรม นามธรรม จิต เจตสิก รูป...
...เป็นเวลาที่สภาพธัมมะกำลังปรากฏความจริงที่กำลังมีแล้ว...ปัญญาถึงเฉพาะลักษณะตรงหรือยังคะ...
...ไม่ได้ไปแยกรู้ตามตำรา...ความจริงกำลังเกิดดับ...รู้ลักษณะที่กำลังมีเป็นสัจจะที่ละคำตรงนั้นรึยัง...
...พระพุทธพจน์ทุกคำที่แสดง...ตรัสความจริงที่กำลังปรากฏให้รู้ตอนที่ตื่นไม่ง่วงไม่หลับมีแล้วที่ตัวแต่ไม่รู้...
...ถ้ารู้ว่ามีจิตเป็นความประพฤติเป็นไปที่เรียกว่าวิญญาณจริยา...ถ้ามีตัวตนไปทำขึ้นคืออัญญาณจริยา...
...ถ้าจิตรู้ตรงขณะปัจจุบันเป็นปัญญาที่เข้าใจสิ่งที่กำลังมีจริงๆไม่ต้องทำมีแล้วถึงความจริงเป็นญาณจริยารึยัง...
...ขณะที่รู้ตรงลักษณะไม่ได้ไปทำอะไรเลย...แค่พิจารณาสภาพที่ปรากฏกับจิตตามเป็นจริงที่มีตอนนี้...
...เข้าถึงสิ่งที่มีตรงๆตรงลักษณะที่ตนพอจะเข้าใจได้ไหมอย่างไร...ตรงๆก็คือมีแล้วดูสิ่งที่กำลังมีจริงรึเปล่า...

rolleyes
...ที่กำลังเห็นมีจริงๆ...ที่กำลังคิดมีจริงๆ...ที่กำลังกระทบลักษณะแข็งมีจริงๆ...กำลังมีไหม...
...รู้ไหมว่าไม่ใช่ความเป็นเรา...ไม่ใช่ความเป็นตัวตน...แต่เป็นจิตรู้การเห็นที่คิดว่ายังไม่ดับ...
...ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนเห็นหรือบังคับเห็นที่เกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปแล้วอย่างรวดเร็วนั้นได้...
...เพราะเห็นเป็นสภาพเห็นที่เกิดแล้วดับทันทีที่เกิดสืบต่ออย่างรวดเร็ว...และไม่ใช่มีแค่เห็น...
...ยังมีจิตได้ยิน...จิตได้กลิ่น...จิตรู้รส...จิตกระทบสัมผัสต่างๆ...ที่ดับไปหมดแล้วแต่เป็นเราคิด...
...ชื่อสมมุติต่างๆและเป็นเรื่องราวต่างๆ...ลืมสภาพธัมมะที่ปัจจุบันขณะกำลังมีเป็นปกติด้วยกิเลส...
...ขณะนั้นที่เป็นชื่อคน สัตว์ สิ่งของ แม่น้ำ ป่าไม้ ภูเขาเป็นการคิดจำเป็นตัวตนของเราไปรู้นอกตัว...
...ทุกสิ่งที่กำลังมีผ่านอายตนะ6ขณะนี้กำลังเกิดดับแต่ละทางทีละทางทีละอย่างไม่พร้อมกันเลย...
...ขณะไหนที่ไม่ระลึกสภาพธัมมะให้ตรงลักษณะเป็นสัจจะทีละคำตามที่ทรงตรัสคำจริงที่รู้ได้ทีละ1...
...ขณะนั้นปรุงแต่งกิเลสอันใหม่สะสมลงไปในจิตแล้วดับหมดทั้ง6ทางสั้นแสนสั้นที่ประมาณมิได้...
...และการนั่งอยู่เฉยๆที่คิดว่าไม่ทำร้ายใครไม่ผิดศีล5...ขณะนั้นไม่รู้ความจริงก็สะสมอกุศลจิต...
...หรือแม้แต่การพอใจสิ่งที่เห็น...ไม่พอใจสิ่งที่เห็นโดยไม่เข้าใจจิตปัจจุบันขณะเป็นอกุศลจิต...
...เพราะความประพฤติเป็นไปของจิตที่มีกิเลส(ไม่รู้ทุกอย่าง)มีตัวตนไปทำขึ้นเป็นอัญญาณจริยา...
...ทุกอย่างที่มีแล้วที่ตัวเป็นความละเอียดของจิต เจตสิก รูป คืออภิธัมมะ อภิคือรู้ธัมมะต้องละเอียด...
...การรู้ความจริงของสิ่งที่มีจริงที่เรียกว่าธัมมะ...เป็นการรู้ตรงลักษณะที่ปรากฏตรงๆเป็นปรมัตถธรรม...
...ทางสายกลางจึงเป็นจิตที่เป็นปัญญาที่มีความเห็นความเข้าใจถูกในสิ่งที่กำลังมีจริงๆเป็นสัจจญาณ...
...สิ่งที่ควรทำคือการไม่ประมาทโดยการคิดว่ารู้และเข้าใจแล้ว...ควรป้องกันไว้โดยไม่ขาดการฟังค่ะ...
https://www.youtube.com/watch?v=UCtOU5SB2A8

1) ในที่นี้คือระลึกรู้ หรือความเห็นครับ ถ้าเป็นระลึกรู้ก็แล้วแต่กำลังสติครับ ถ้าเป็นความเห็นก็แล้วแต่ว่ามีสัมมาทิฎฐิแค่ไหนครับ อย่างกรรม หรือปฎิจจสมุปบาท เป็นธรรมที่นอกเหนือจากกำลังของสติ ต้องเอาอินทรีย์5 เป็นประธานครับ เพราะต้องวัดสิ่งที่พิจารณาว่าเป็นกุศล หรืออกุศลด้วย

2) ผมไม่ได้เป็นผู้ศึกษาพระไตรปิฎกอย่างลึกซึ้ง รู้เพียงพื้นฐานทั่วไปที่ชาวพุทธพึงจะรู้ ผมเป็นผู้ปฎิบัติ ที่แสดงความเห็นนั้นตามกำลังของสติปัญญาครับ ความเห็นเรื่องกรรมอย่างชาติหน้ามีจริง กรรมมีผล นั้นผมเชื่อ อะไรก็มาเปลี่ยนไม่ได้ แต่เวลาปฎิบัติ ต้องดูที่โพธิปักขิยธรรมครับ เราเข้าถึงแค่ไหน เพราะเป็นเรื่องของปฎิจจสมุปบาทครับ ไม่ได้หมายถึงธาตุ4 ขันธ์5 อายตนะ6 รูปธรรม นามธรรม จิต เจตสิก รูป เพียงเท่านั้น

อย่างธรรมที่ปรากฎเราได้กำหนดรู้แล้ว
ธรรมที่พึงละ เราได้ละแล้ว เช่น ละเพราะเหตุปัจจัยของขันธ์5 ละเพราะเหตุปัจจัยของกรรม เช่น ละเว้นการฆ่าสัตว์ เป็นต้น

เราก็พึงจะรู้ได้ด้วยตนเองว่า เราละได้ไหม เรากำหนดรู้หรือยัง

4ท่อนแรก เป็นสามัญลักษณะที่ต้องเอาไปพิจารณาให้เป็นสัมมาทิฎฐิครับ

ผมก็อธิบายไว้ตอนต้นว่าจิตรู้ไม่พร้อมกันแล้ว คือรู้ทีละ1. อย่างรู้นิ้วจิ้ม (รู้กาย) จักษุก็ดับลง ฆานดับลง
รู้อ่อนแข็ง ร้อนหนาวก็ดับลง คือรู้ทีละหนึ่ง ไม่ได้รู้พร้อมกันทีเดียว ที่เหมือนรู้พร้อมกันเพราะจิตเกิดดับเร็ว

การนั่งอยู่เฉยๆไม่คิดว่าทำร้ายใคร ถ้าไม่รู้ความจริงเรียกว่า อวิชชาครับ ไม่ใช่อกุศลจิต. อวิชชาเป็นปัจจัยจึงมีสังขาร สังขารเป็นปัจจัยจึงมีวิญญาณ วิญญาณเป็นปัจจัยจึงมีนามรูป นามรูปเป็นปัจจัยจึงมีสฬายตนะ สฬายตนะเป็นปัจจัยจึงมีผัสสะ ผัสสะเป็นปัจจัยจึงมีเวทนา เวทนาเป็นปัจจัยจึงมีตัญหา ตัญหาเป็นปัจจัยจึงมีอุปทาน อุปทานเป็นปัจจัยจึงมีภพ ภพเป็นปัจจัยจึงมีชาติ ชรา มรณะ โสกาปริเทวะครับ

การพอใจ ไม่พอใจสิ่งที่เห็นไม่เข้าใจจิตปัจจุบัน เป็นสมุทัยครับ

การรู้ความจริงในสิ่งที่มีเรียกสัมมาทิฎฐิครับ. ทางสายกลางเรียกมรรคครับ การฟังเรียกว่าการน้อมจิตครับ

ผมเข้าไปฟังคำบรรยาย เกี่ยวกับการเกิดดับในขันธ์5 คำอธิบายลักษณะเป็นความเห็นของผู้บรรยายครับ

เขามีความเห็นอย่างไร เขาก็เข้าใจอย่างนั้น

...สะระณะ...ที่รู้และคิดเองได้มี 2 คือ...พระพุทธเจ้า...และ...พระปัจเจกพุทธเจ้า...
...ที่กำลังอ่านเป็นสะระณะไหนคะ...ถ้าเป็นสาวกคือผู้ฟัง...จะรู้ว่าความเห็นถูกหรือผิดได้...
...ตอนที่กำลังฟังเท่านั้น...ต้องเป็นผู้ตรงอย่างยิ่งที่จะรู้ว่า...ขณะไหนคิดเองคือไม่รู้ความจริงค่ะ...
...สัมมาทิฏฐิเป็นสภาพจิตของผู้ฟังที่รู้ตรงสภาวะธรรมที่กำลังมีตามความเป็นจริงเป็นจิต+กุศลเจตสิก...
...ขณะที่ฟังแล้วเข้าใจความเป็นไปของจิตตน...ขณะนั้นสะสมปัญญาเจตสิกค่ะ...

เป็นสะระณะไหนเกี่ยวกับการอ่านนั้น ผมไม่เข้าใจคำถามผมจึงตอบไม่ได้