สัจจะอันเป็น สมมติ คืออะไร

ความจริง คือ สัญญา
หรือ ความจริง คือรู้
รู้ ประหนึ่ง ฟางเส้นสุดท้ายที่เราถือไว้ในมือ ที่เราเห็นได้ว่ายังคงปรากฎอยู่
เมื่อฟางเส้นสุดท้ายพ้นไปจากการเกาะกุม ...

ตราบเท่าที่ขันธ์ห้ายังอยู่ การประคองความพร้อมไว้ เป็นสิ่งเดียวที่ผู้รู้ย่อมรู้ดี
ว่าเป็นยิ่งกว่าการจ้องตางูเห่าที่อยู่ตรงหน้าที่มันพร้อมจะฉกเราในทุกเวลา
เพราะ โอกาสของเรา มีเพียงเท่าที่มี

เป็นคำเปรียบเปรยของนักสู้ท่านหนึ่งที่ได้รู้จัก
ท่านบอกว่า
ที่สุดของทุกข์นั้น
แง่หนึ่ง คือผู้ที่มองเห็นความสุขอันเป็นนิรันดร์
แง่หนึ่ง คือ ที่สุดแห่ง รู้

และเราก็เป็นได้แค่สิ่งที่เรารู้

จิตส่งออกนอก เป็นสมุทัย
เพราะทันทีที่มันส่งออก มันจะไปรู้ มันจะไปเป็น

เป็นอะไร ก็เป็นไปตามขันธ์ห้า เป็นไปมากกว่านั้นไม่ได้
เป็นรูปบ้าง เป็นเวทนาบ้าง เป็นสัญญาบ้าง เป็นสังขารบ้าง เป็นวิญญาณบ้าง
ที่เห็นเป็นไปได้มากกว่านั้น ก็เพราะ อุปทาน

...

หมายความว่า
ยังไม่รู้สัจจะ แห่งขันธ์ห้า เลยต้องเอาขันธ์ห้า มาประคองขันธ์ห้า
แล้วเมื่อไร จะพ้นการอิงอาศัยได้หละครับ

ขอบคุณที่ถาม

ขอถามคำถามนี้ต่อไปยังท่าน sup



ท่านต้องเป็น ผึ้งที่ตอบคำถามนี้
เพราะ ผึ้งบางตัวหากินใกล้ บางตัวหากินไกล
บางตัวไม่ออกหากิน รอผึ้งที่หากินเอาอาหารมาป้อน

ท่านดันเป็นผึ้งที่แสวงหากินไกล

จะเขี่ย ผู้รู้ ให้กระเด็นน่ะ มืดๆ นั่นแหละดี

คำพูดไม่กี่ประโยค สะท้อนให้เกิด เงาของจิต

เมื่อ รู้จัก สภาวะ ตามความเป็นจริง ย่อม เห็น สิ่งที่ดีที่สุด

เป็นยิ่งกว่าการจ้องตางูเห่าที่อยู่ตรงหน้า ...
เพราะว่า ยกโอกาส ให้งูมันงาบจนแปร้ไปแล้ว

ยังไม่เข้าใจอยู่ดีครับ



ตรงนี้ท่านหมายความว่า การที่เราคิดว่าเราเข้าใจแล้วจากการอ่านหนังสือ ที่จริงยังไม่ใช่การรู้ที่แท้จริง อันนี้ผมเข้าใจถูกหรือไม่ครับ



ใจความของคำว่าผู้รู้บังตา คืออันเดียวกับที่ท่านต้องการจะบอกในข้อความนี้ ถูกหรือไม่ครับ

อิอิ คร๊าบบบบ

มาแบบสว่าง ๆ ตอนไปต้องย่องไปตอนมืด ๆ

ผู้รู้บังตา คือ อันนี้ตะหากล่ะ





ถ้าเข้าใจจริงๆ มันจะไม่มีความคิดออกมาเลย

ขอบคุณครับผม

ทำไมต้องวิปัสสนา...

วิปัสสนา ให้ทั้งความเจริญในทางโลกและทางธรรม ส่งผลถึงมรรคผล นิพพาน


หน้าที่ของสาวก คือ การแสดงคสามจริง ไม่ได้แสดงว่า รู้ดีไปกว่าไคร แต่เป็นปกติ ที่การแสดงความจริง เหมือนการแสดงภูมิรู้ ทำให้ผู้รับเกิดความไม่พอใจได้ การแสดงความจริงๆ จริงๆ แล้วจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ โดยเฉพาะกับผู้ที่มีทิฐิมานะ

พระพุทธองค์แสดงธรรมตามเหตุปัจจัย มรรค ๘, โพธิปักฯ รวมไปถึงขันธ์ ๕ แต่แสดงโดยย่อ ไม่ได้แสดงโดยพิสดาร

สัญญาที่ต้องละ คือ สัญญาที่เกิดมาจากเวทนา ไม่ได้ให้ไปละสัญญาทั้งหมด

สัญญาอันเป็นเหตุให้ก้าวพ้นโลกทั้ง ๓ นี้ จะได้มาแต่ใหนล่ะ? How to?

ในธรรมวินัย ท่านกล่าวถึงความเห็น ไม่ได้ให้เห็นจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นตาเนื้อ หรือ ตาใน

ไม่เห็นมีในธรรมวินัยนะ พระพุทธองค์ตรัสความจริง ให้สาวกรู้ตาม ใครปฏิบัติตาม ก็ดับทุกข์ได้ อาศัยเพียงความเห็นเท่านั้น ส่วนจะรู้แจ้งแทงตลอดในธาตุทั้งปวง ก็เห็นมีท่านสอนพวกนักบวชนอกศาสนาที่ได้ฌานอภิญญามาก่อนบวช ให้เจริญทั้งสมถะและวิปัสสนาให้ยิ่งๆ ขึ้นไป ก็ต่อเมื่อ สังโยชน์เบื้องล่าง ๕ สิ้นไปแล้วโน่น
ตรงนี้เป็นคำสอนของพวกพราหมณ์ที่ทรมาณร่างกาย สมัยที่พระพุทธองค์ทรมาณร่างกาย ๖ ปี ก็เพราะคำสอนนี้แหละ แล้วท่านก็กลับมาบอกว่า มันผิดทาง
แล้วปุถุชนจะเอาอะไรไปตีความพระไตรปิฏกล่ะ?



ปัญญา คือ ความรู้ที่นำมาดับทุกข์ได้ รู้ว่า ธรรมชาติ ขึ้นอยู่กับกฏธรรมชาติ ๒ กฏ หรือ รู้จักความจริงของโลกและชีวิต ความรู้แบบนี้เอามาดับทุกข์ได้ การเอาปัญญานำ คือ เอาความรู้ในกฏธรรมชาติ ๒ กฏนี้นำ

การกำหนดรู้ผัสสะด้วยปัญญา ดับเวทนาได้ ไม่ได้เป็นการออกนอกกฏธรรมชาติ แต่เป็นปกิจสมุปบาทฝ่ายดับ

จิตเป็นนามธรรม สัมผัสรู้ได้ด้วยใจ มันไม่ได้มีตัวมีตน รู้ได้เฉพาะผู้ที่ต้องด้วยวิโมกข์ ๘ การแสดงลักษณะของจิต ก็เหมือนมีผู้หญิงมาถามผู้ชายว่า ถูกแตะผ่าหมากแล้วรู้สึกอย่างไร ... ก็เลยแสดงได้แค่ว่า มันเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง ที่รู้และจำ ความคิดอยู่ที่ใหน จิตมันก็อยู่ที่นั่นแหละ
ไปเอามาจากใหนนี่?
สุนัขไม่มีความกตัญญูรู้คุณจริงๆ หรอก เป็นเพียงการแสดงออกตามความพอใจไม่พอใจเท่านั้น
ก็พวกเขาไม่เคยสดับฯอืม.. จริง
ไม่เคยบอก บอกแต่ว่า ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม สมควรแก่บุคคล
วิปัสสนาดับความหลงได้ เรื่องเก่าที่ดับไป คือ อวิชชา เรื่องใหม่ที่เกิดขึ้นมา คือ วิชชา
ไม่ได้ทำให้สบายใจขึ้น แต่ดับเหตุปัจจัยของความคิดในทางอกุศล
หายไปได้จริงๆ เพราะจิตเราไม่ได้ไปเกี่ยวเรื่องพวกนี้แล้ว
เขียนใหม่ให้ชัดเจนขึ้นว่า ไม่มีปุถุชนหน้าในรู้ความจริง ... ผู้ที่มีเฉลยในมือ ก็คือ สัตตบุรุษ หรือ ผู้ที่ได้รู้แล้ว ได้ปฏิบัติจนเกิดผลกับตนเองแล้ว นอกจากนั้นอยู่ในฐานะที่ไม่สามารถประเมินอะไรได้เลย ถ้าจะรู้ได้ว่า อะไรผิด อะไรถูก ก็ต้องได้ปฏิบัติจนเห็นผลก่อน
ถึงจะได้อ่านพระไตรปิฏกเองจนจบ ใช่ว่าจะได้ความจริงง่ายๆ เพราะตัวหนังสือมันไม่มีชีวิต ข้อความหนึ่งแสดงสิ่งเดีียวกันกับทุกคนก็จริง แต่ผู้อ่านจะได้ความหมาบจากข้อความนั้นแตกต่างกันไปได้ เพราะมีการตีความต่างกัน ... เหมือนที่บอกว่า จะไปเรียนหมอ ก็ให้ไปฟังความรู้พื้นฐานจากอาจารย์หมอเสียก่อน

ขันธ์ตามความหมายของท่าน คืออะไรละครับ?

my-way เขียน:
ยังไม่รู้สัจจะ แห่งขันธ์ห้า เลยต้องเอาขันธ์ห้า มาประคองขันธ์ห้า
แล้วเมื่อไร จะพ้นการอิงอาศัยได้หละครับ


อ้างอิง Supareak Mulpong
ขันธ์ตามความหมายของท่าน คืออะไรละครับ?


แม้ขันธ์ห้าทั้งสองนัย ตามปฎิจจสมุบาท หรือตามไตรลักษ
แต่ คุณควรจะถามว่า สัจจะหมายถึงอะไรมากกว่า
ถ้าคุณรู้สัจจะ แล้วใยจึงนำขันธ์ห้า มาประคองขันธ์ห้า
ก็เพราะว่า คุณรู้แต่ความหมายของขันธ์
ไม่ว่าจะขันธ์แบบไหนๆก็ตาม

แต่ไม่รู้จัก สัจจะของขันธ์ ทั้งสองแบบ
คุณก็ได้แต่ประคองขันธ์ห้า ต่อไป

การปฎิบัติ เพื่อละอาสวะ ไม่ได้เพื่อแสวงหาขันธ์ห้า หรือทำนุบำรุงขันธ์ห้า
แต่การปฎิบัตินาๆประการในพระศาสนา ก็เพื่อถึงสัจจะ

ตั่งเป้าหมายให้ถูกทางเสียก่อนครับ