:b8:
ก่อนอื่นต้องขออนุโมทนาสาธุกับเรื่องอาหารของนิวรณ์ธรรมทั้ง 5 ที่คุณ eragon_joe ยกมาแสดงซึ่งสรุปได้ว่าเป็น

"อโยนิโสมนสิการ"

ความหมายของ อโยนิโสมนสิการ ถ้าแปลเป็นไทยๆง่ายๆก็คือ "ไม่ตั้งใจจริง"

หากเข้าใจ..อโยนิโส....เป็นความไม่ตั้งใจปฏิบัติธรรม...ผมว่าดูจะทำให้เข้าใจ..การโยนิโส...ไม่ลึกซึ่งพอ...ทำให้หลงทางได้ง่าย...เพราะแค่คิดว่า...เราก็ตั้งใจอย่างจริงจัง...ก็เป็นการโยนิโสแล้ว...ทำให้พลาดในการหยุดมิจฉาญาณ...

หลงทำตามมิจฉาญาณแบบไม่รู้ตัว...

เพราะความไม่รู้ของโสกะ การดำเนินรอยตามคนที่ขาดปัญญา เอาคนที่เป็นโมฆะบุรุษมาเป็นอาจารย์
ที่ว่าเป็นโมฆะบุรุษก็เพราะ ตั้งตนเป็นเป็นครูสอนกรรมฐาน ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
แก่นแท้ของปริยัติ มิหน่ำซ้ำเอาสิ่งที่เป็นเหมือนเดรัจฉานวิชามาสอดใส่ในสิ่งที่ตัวสอน

จงตั้งใจฟังให้ดีน่ะโสกะ.....................

สมถภาวนา เป็นการกดข่มนิวรณ์มิให้กำเริบหรือให้มันรำงับลง

วิปัสสนา เป็นการตั้งมั่นของจิตที่มุ่งตรงต่อสภาวะที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง

การจะดับนิวรณ์ให้สนิทได้ ผู้ปฏิบัติจะต้องไปดับกิเลส
ที่เรียกว่า......สังโยชน์
นิวรณ์๕ก็เป็นส่วนหนึ่งของสังโยชน์๑๐.........


วิธีที่จะดับนิวรณ์๕หรือสังโยชน์นั้นจะต้องใช้.........


สติปัฏฐาน๔เท่านั้น เข้าใจมั้ยโสกะ

การจะดับนิวรณ์ให้สนิทได้ ผู้ปฏิบัติจะต้องไปดับกิเลส
ที่เรียกว่า......สังโยชน์
นิวรณ์๕ก็เป็นส่วนหนึ่งของสังโยชน์๑๐.........

วิธีที่จะดับนิวรณ์๕หรือสังโยชน์นั้นจะต้องใช้.........

สติปัฏฐาน๔เท่านั้น[/size] เข้าใจมั้ยโสกะ

ยกตัวอย่างได้แย่มากครับ โยงโน้นผสมนี้จนหาความหมายไม่ได้.....
แบบนี้และที่เขาเรียก คนขาดซึ่งโยนิโสมนสิการ
ไม่ต้องไปหาที่ไหนเลยมีตัวอย่างให้เห็นๆ

เอาเรื่องเด็กหายมาเป็นตัวอย่างในเรื่องของอารมณ์สังขาร ....ไม่ได้ความเลยครับ
อารมณ์หรือสังขาร เราเป็นชาวพุทธย่อมต้องรู้ว่า สังขารมันอยู่ภายในกายใจเรา
ทุกอย่างมันเกิดที่กายใจเรา ดังนั้นมันไม่มีทางที่จะหายไปไหนได้

การยกเอาเรื่องเด็กหาย มาเปรียบกับสภาวะที่เกิดภายในกายใจของเรา
แสดงให้เห็นถึงความขาดซึ่งสติ ปัญญา ที่สำคัญไม่มีโยนิโสฯเลยแม้แต่น้อย

อารมณ์หรือสังขาร มันเป็นธรรมชาติของกายใจเรา
มันเกิดภายในกายใจเรา อารมณ์ของเราย่อมต้องเกิดที่กายใจเรา
มันไม่มีทางไปเกิดที่กายใจคนอื่น มันจึงไม่มีทางหายไปไหน
เป็นเพียงแต่ จิตของเราที่ลงลืมไปรู้สิ่งที่เกิดภายในกายใจเท่านั้น

เริ่มเคยชินกับ พฤติกรรมเดิมๆซ้ำๆของคุณมากขึ้น

ฉะนั้น ไม่ว่าคุณจะกล่าวอะไรมา ไม่เป็นไรหรอก

เพราะรู้แล้วว่า เป็นการกระทำ ที่คุณแสดงออกมา กระทำด้วยความเคยชิน
ที่คุณได้กระทำเนืองๆ จนติดเป็นนิสัย

ไอ้ที่คุณพูดถึง มันไม่ใช่การสนทนาธรรม แต่มันเป็นการมอมเมา
พากันลงหุบเหวแห่งอวิชา................โดยหลักธรรมวินัย สาวกของพุทธองค์
จะต้องมีธัมสากัจฉา มีการถกกันในเรื่องธรรมว่า เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยอย่างไร

ยิ่งเป็นเว็บบอร์ดสาธารณะ ยิ่งต้องเปิดโอกาสให้มีการถกเถียงพูดจา
เพื่อให้เห็นธรรมหลายๆแง่มุม

มันไม่ใช่อย่างโสกะเอามามั่ว ธรรมะโลกไหน ที่มันต้องเชื่อตามๆกันห้ามแย้ง
เห็นมีแต่ ลัทธิวูดู พ่อมดหมอผี

อีกอย่างครับ จะบอกอะไรให้ อย่าเอารูปนักบวชมาข่มขู่ชาวบ้าน
มันไม่มีประโยชน์ ตรงข้ามมันจะทำให้เสื่อมเสีย
ต่อคนที่คุณมาอ้างซะมากกว่า
ถามจริงนักบวชนิกายไหนครับ ผมว่าไม่ใช่พุทธแน่
เพราะพระสงฆ์ในศาสนาพุทธ
เขาไม่ห้อยลูกปะคำน่ะครับ มันเป็นเดรัจฉานวิชา เข้าใจมั้ยโสกะ

รูปแบบ การปฏิบัติ ในแต่ละสถานที่ แตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัยที่กระทำของบุคคลนั้น


การห้อยลูกปะคำที่คอ

เมื่อก่อน เคยเห็นภาพเหล่านี้ ก็คิดว่า คงเหมือนหลวงจีน ที่ใช้ประคำห้อยคอ

ช่วงที่ไปอยู่แพร่ เห็นพระบวชใหม่ มีประคำใส่อยู่ที่คอกันทุกคน จึงถามเจ้านายว่า ทำไมต้อใส่ประคำด้วย

เจ้านายเป็นคนจ.แพร่ อธิบายให้ฟังว่า เอาไว้นับ เรียกว่า นับหมาก เหมือนการบริกรรมภาวนา อิติปิโส ๑๐๘ เพียงแต่ที่นั่น ไม่ได้ใช้อิติปิโสในการนับ แต่เป็นภาษาเหนือ วลัยพรก็ไม่ได้ถามว่า แปลว่าอะไร

ที่ให้ใส่คอไว้ คือ ให้นับเนืองๆ แขวนไว้ที่คอ สามารถถอดออกมานับได้ตลอดเวลา
เหมือนรูปแบบการปฏิบัติอื่นๆ ที่ใช้คำบริกรรมภาวนาน่ะแหละ

เหมือนอาการหัวใจเต้น หรือ ใครจะเรียกว่า ตอดๆก็ไม่ผิด
เป็นรูปแบบของการทำกรรมฐานอย่างหนึ่งเหมือนกัน คือ
รู้กาย เหมือนรู้ท้องพองยุบ ตามลมหายใจเข้าออก รู้ตามปกติของอาการที่เกิดขึ้นกับกาย

เพียงแต่ ไปรู้ที่อาการหัวใจเต้นตุ้บตั้บอยู่ เท่านั้นเอง
คือ รู้ชัดอาการที่เกิดขึ้นของกายตรงไหนได้ ก็รู้ไปตามนั้น

เพราะเหตุปัจจัย สร้างมาไม่เหมือนกัน ไม่ว่าจะปฏิบัติรูปแบบไหน
สุดท้ายก็รู้เหมือนๆกัน


การรู้จังหวะการเต้นของหัวใจ ไม่ใช่ความพิเศษอันใด
เหมือนพุทธโธ เหมือนพองหนอ ยุบหนอ เหมือนรูปแบบการปฏิบัติอื่นๆน่ะแหละ

ถ้าไม่ไปยึดติดในสภาวะที่เกิดขึ้น หรือคำเรียกต่างๆ

สักแต่ว่ารู้ว่า มีสภาวะนั้นๆเกิดขึ้น
สภาวะที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นั้น ย่อมเกิด ดับ เป็นเรื่องปกติ
มีสภาวะอื่นๆมาสอนต่อ มีหน้าที่คือ เรียนรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น

เหตุของความไม่รู้ชัดในสภาวะที่เกิดขึ้น
ทำให้เกิดความยึดมั่นถือมั่น ในสภาวะที่เกิดขึ้น มีความยินดีกับสภาวะที่เกิดขึ้น

สภาวะที่เกิดขึ้น ที่เป็นความปกติ จึงเปลี่ยนสภาพเป็น อุปกิเลส
เป็นเหตุปัจจัย ให้เกิด อุปสรรค ในการปฏิบัติไปทันที

คือ แทนที่สภาวะจะดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
ก็จมแช่อยู่กับสภาวะนั้นๆ จนกว่ามีเหตุปัจจัยใหม่ ที่ทำให้หลุดจากสภาวะอุปกิเลสที่เกิดขึ้น

หากยังชอบสอนผู้อื่น ทั้งๆที่ผู้สอนก็ไม่รู้ชัดในสภาวะต่างๆที่เกิดขึ้น
เหตุจาก การสร้างเหตุทำให้ผู้มีเหตุปัจจัยร่วม ทำให้ผู้นั้นหลงสภาวะ
คือ เชื่อตามคำบอกเล่า เกิดจาก มีเหตุปัจจัยต่อกัน ให้มาเชื่อกัน

ผลกระทบกลับมาหาผู้สอน คือ สภาวะการปฏิบัติไม่ก้าวหน้า หลงติดกับอุปกิเลส อยู่แค่นั้น
จนกว่าจะหยุดสร้างเหตุให้ผู้อื่นหลงสภาวะ

เมื่อนั้น จึงจะหลุดจากอุปกิเลส ที่ติดกับอยู่

เป็นพระภิกษุในนิกาย...เถรวาท ก็ต้องปฏิบัติตามพระวินัยที่มีกำหนดไว้อย่างเที่ยงตรง
ไม่พยายามเลี่ยงพระวินัยให้เป็นอย่างอื่น

พระภิกษุในลัทธิเถรวาท สามารถครองผ้าได้เพียง๓ผืน
นั้นก็คือ ไตรจีวร

ในหลักของพระวินัยที่ว่าด้วย.....เสขิยวัตร
ห้ามภิกษุใส่หรือสวมสิ่งใด เกินจากผ้าครอง๓ผืน ถ้าเกินจากนั้น ถือว่า ตกแต่งเครื่องประดับ
พระวินัยห้ามพระภิกษุตกแต่งเครื่องประดับ

การจะถามสิ่งใดที่เกี่ยวกับพระวินัยหรือศีลของภิกษู
ไม่ใช่ไปถามฆราวาสหรือถามพระที่ไม่ใส่ใจในพระวินัย
เพราะคนเหล่านั้นก็จะตอบคำถามตามกิเลสของตน โดยไม่ยึดเอาพระวินัยมาเป็นหลัก


พระวินัยท่านให้ครองผ้าสามผืน ก็ต้องครองผ้าสามผืน
ไม่ใช่มาเลี่ยงบาลี บอกว่ามันเป็นเครื่องมือในการภาวนา

ยิ่งถ้าเป็นอาจารย์ของโสกะจะมาแถว่าเป็น เครื่องมือเจริญภาวนายิ่งเป็นการมุสา
เพราะพิจารณาจากการที่โสกะ เอาเรื่องวิธีการปฏิบัติมาโม้
มันก็ไม่ใช่การนับลูกปะคำ ดังนั้นอาจารย์ของโสกะสวมลูกปะคำเป็นเพียงเพื่อ
เพิ่มความขลังอยากให้คนหลงเชื่อว่า ตนมีบุญญาบารมี ในทำนองอิทธิปาฏิหารย์
แบบนี้แหล่ะมันเป็นเดรัจฉานฯ

วันนี้ วลัยพรแสดงธรรมได้นุ่มนวลเป็นกลางดี อนุโมทนา

ความเป็นห่วงผู้อื่นในตอนท้ายกลัวจะไปติดหลงในกรรมฐานและวิธีการ นั่นก็เป็นกุศลจิต กุศลเจตนา ดีแล้ว

วิสัยครูบาอาจารย์ที่ท่านจะสอนศิษย์ ก็ดุจนายแพทย์ที่จะสั่งยารักษาคนไข้ ต้องสังเกต พิจารณา ด้วยความละเอียดละออ พินิจพิเคราะห์แยบคาย จัดยาให้เหมาะกับอาการไข้และธาตุขันธ์ของผู้ป่วย จำแนกแยกแยะแตกต่างกันไปไม่เหมือนกัน จึงจะทำให้ผู้ป่วยนั้นหายจากโรค ภัย ไข้เจ็บได้

เรื่องลมหายใจ หัวใจเต้น ชีพจร กระแสสั่นสะเทือนในร่างกาย(อัฐกลาปะ) นั้น ก็เป็นยาอีกขนานหนึ่งที่ใช้ได้ผลกับคนไข้บางประเภท เช่นเดียวกับกรรมฐานทั้ง 40 กองอันมีมาแต่โบราณ

ความยึดติดไม่ยึดติดนั้นเป็นเรื่องเฉพาะตัว ต้องรู้ตัว แก้ไขตัวเองเอาเองเมื่อถึงเวลา

อย่ามัวงมโข่งอยู่กับตำรา และอัตตา มานะทิฏฐิ จนสำคัญผิดว่าตนเองรู้ถูกต้องมากกว่าพระเณร จนเกิดอหังการ มนังการ ลืมตัวลืมตน จนทำสังฆปรามาส...อริยุวาทตันตราย ทำลายโอกาสดีที่ได้เกิดมาเป็นคนของตนไปเสียสิ้น

สวัสดีคุณกบ หายไปนาน ดีใจที่ได้พบเจอ

โยนิโส มนสิการ ....ที่นิยมแปลกันว่า มีความแยบคาย .....ก็ดีอยู่

แต่การแปลว่า....ตั้งใจจริง ก็ไม่ผิดไปมากนักเพราะเป็นคำแปลของคำท้าย ดูที่

อ้างคำพูด:

ถ้าแปลเป็นไทยๆง่ายๆ

[b]ถ้าจะแปลให้ครบก็ต้องบอกว่า ....ตั้งใจทำจริงโดยมีความแยบคายประกอบด้วย

โยนิโส.....แยบคาย

มนสิการ....ตั้งใจจริง[/b]

ที่กลัวเป็นมิจฉาญาณ นั้นก็ขอขอบคุณและอนุโมทนาในกุศลเจตนา

นรกกินหัวโฮฮับเสียแล้ว ด้วยความอหังการ มนังการ ทำปรามาส ปราศจาก หิริโอตัปปะ
จงไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถิดนะโฮฮับ

นี่ยิ่งเป็นการแสดงออกถึงความที่จมและหมกมุ่นอยู่ในตำรา ไม่เงยหน้า อ้าปาก ออกจากกะลามาดูโลกกว้างเสียบ้างนะโฮฮับ

ครองผ้า 3 ผืน อย่างโฮฮับว่า คือพระที่ถูกต้องในนิกายเถรวาท ถ้าเอาอย่างนี้จริงๆ โฮฮับจะไปเข้าวัดไหนก็แทบไม่ได้แล้วทั่วประเทศไทย เพราะเดี๋ยวนี้ พระวัดไหนท่านก็มีผ้าผืนที่ 4 คืออังสะสวมกันแทบทั้งหมด
ลองไปเที่ยววัดไหว้พระเจ้าพระสงฆ์ สังเกตชีวิตความเป็นอยู่ของท่านบ้างสิ

อย่ามัวงมโข่งอยู่กับตำรา และอัตตา มานะทิฏฐิ จนสำคัญผิดว่าตนเองรู้ถูกต้องมากกว่าพระเณร จนเกิดอหังการ มนังการ ลืมตัวลืมตน จนทำสังฆปรามาส...อริยุวาทตันตราย ทำลายโอกาสดีที่ได้เกิดมาเป็นคนของตนไปเสียสิ้น

มั่วไปเรื่อย........ตั้งใจจริง ท่านเรียกว่า......วิริยะ

อยากเตือนโสกะ ไม่มีความรู้ในบัญญัติ ก็ไม่ควรเอามาพูด
มันทำให้ตนเองดูเป็นตัวตลก

ไม่ได้ความเลย กำลังเถียงกันถึงความถูกต้องในธรรมวินัย
ดันอ้างเรื่องที่มันผิดหลักการจากพระธรรมวินัย
ทำไม่ได้ก็บอกว่าทำไม่ได้ ไม่ใช่มาแถพูดให้ผิดเป็นถูก

รู้เปล่าว่าที่โสกะกำลังแถอยู่นี่ เป็นลักษณะของคนดีในสายตาของมวลมหาประชาชน

ตัวเองเป็นศิษย์เลว ยังมีหน้ามาโทษชาวบ้าน กำลังถกเถียงธรรมของพระพุทธเจ้า
ดันเอารูปอาจารย์ตนมาเป็นโล่ห์ปกป้องตัวเอง ไร้ซึ่งความรับผิดชอบ

ยกตัวอย่างเรากำลังทะเลาะกัน คุณปาก้อนหินใส่ผม
ผมโดนก้อนหิน เลยเอาขี้หมาที่อยู่ข้างๆปาสวนไป .....เจตนาผมจะปาขี้หมาใส่หน้าคุณ
แต่เพราะความเป็นศิษย์ที่ไม่เอาไหน ดันเอารูปอาจารย์ตนขึ้นมาปิดใบหน้าตน

ถามหน่อยขี้หมาที่ผมตั้งใจจะขว้างหน้าคุณ
มันจะโดนหน้าคุณหรือหน้าอาจารย์คุณครับ
และถ้าคุณไม่เอารูปอาจารย์คุณขึ้นมาปิด มันจะโดนหน้าอาจารย์คุณมั้ย
การที่ขี้หมาโดนหน้าอาจารย์คุณ มันเป็นความผิดของผมหรือของคุณกันแน่โสกะ